Mensenrechten. BNNVARA heeft een uitzending gemaakt waarbij aandacht wordt besteed aan de rol van meneer en mevrouw, bij het ontduiken van sancties tegen Iran. Zij stellen zich op het standpunt dat door de uitzending hun eer en goede naam zijn aangetast, wat onrechtmatig is, en dat hun recht op eerbiediging van hun persoonlijke levenssfeer in de gegeven omstandigheden zwaarder moet wegen dan het recht van BNNVARA op vrijheid van meningsuiting. Zij vorderen daarom een verbod op de uitzending. Dit gevorderde verbod beperkt het recht op vrije meningsuiting van BNNVARA. Daarmee gaat het in deze zaak om een botsing tussen twee gelijkwaardige grondrechten. Bij de beantwoording van de vraag welk recht zwaarder weegt, moeten de wederzijdse belangen worden afgewogen. De inbreuk op het andere recht moet daarnaast ook voldoen aan de noodzakelijkheidstoets van artikel 8 lid 2 EVRM dan wel artikel 10 lid 2 EVRM. Bij de belangenafweging dient gekeken te worden naar de omstandighedencatalogus. Het hof stelt op basis van het feitenmateriaal vast dat de rol van de man en vrouw bij de sanctieontduiking veel beperkter was dan de rol die BNNVARA stelt. Daarbij betrekt het hof het gezag van BNNVARA als onderzoeksprogramma. Dit leidt tot de conclusie dat het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer en bescherming van de eer en goede naam in dit geval zwaarder weegt dan het eveneens zwaarwegende belang van BNNVARA. Het hof gebiedt BNNVARA de uitzending offline te halen en te houden.

Deze zaak gaat over zwangerschapsdiscriminatie. Het is de vraag of de arbeidsovereenkomst door de werkgever niet is verlengd in verband met de zwangerschap van de werkneemster. De werkneemster heeft genoeg gesteld om zwangerschapsdiscriminatie te vermoeden en de werkgever heeft niet bewezen dat het anders is. Er is volgens de kantonrechter sprake geweest van verboden onderscheid bij het niet verlengen van de arbeidsovereenkomst. De werkgever heeft daarom ernstig verwijtbaar gehandeld, waardoor de werkneemster recht op schadevergoeding heeft. Bij bepaling van de hoogte van de billijke schadevergoeding moet rekening worden gehouden met de omstandigheden van het geval en de door de Hoge Raad in de New Hairstyle-beschikking genoemde gezichtspunten. De kantonrechter wijst vergoeding van inkomstenverlies toe van € 8.793,84 bruto. Discriminatie is een ernstige normschending. De kantonrechter is van oordeel dat de werkneemster door die normschending recht heeft op een immateriële schadevergoeding en stelt deze op grond van de omstandigheden van dit geval naar billijkheid vast op een bedrag van € 2.500 bruto.

Een vrouw heeft een ziekenhuis aansprakelijk gesteld vanwege delay bij het vaststellen van het caudasyndroom bij haar. Een neuroloog heeft een medisch advies uitgebracht in opdracht van de aansprakelijkheidsverzekeraar van het ziekenhuis met de conclusie dat er geen sprake is geweest van onzorgvuldig handelen. Het ziekenhuis verzoekt nu de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht te gelasten door een neuroloog. De vrouw wil ook een deskundigenbericht, maar is het niet eens met het ziekenhuis over welke vragen er gesteld moeten worden. De rechtbank beveelt een onderzoek door een deskundige en formuleert de vraagstelling. De kosten moeten worden gedragen door de verzoekende partij, in dit geval het ziekenhuis.

Een vrouw heeft als gedupeerde van de kinderopvangtoeslagaffaire over de jaren 2006 t/m 2009 te maken gekregen met terugvorderingen van kinderopvangtoeslag voor een bedrag van in totaal ruim € 82.000. De vrouw ervaart als gevolg hiervan onder meer burn-outklachten en andere psychische klachten. De vrouw heeft een definitieve compensatiebeschikking ontvangen van de Belastingdienst/Toeslagen. Zij stelt dat haar werkelijke materiële schade veel hoger is en is tegen deze compensatiebeschikking in bezwaar gegaan. De vrouw verzoekt nu om in deelgeschil de Staat te bevelen om medewerking te verlenen aan de inschakeling van een of meer onafhankelijke deskundigen en om betaling van een voorschot op de vergoeding van de schade van de vrouw. De rechtbank is van oordeel dat nu er sprake is van een bestuursrechtelijk pad dat de vrouw en de Staat volgen en het feit dat er geen civielrechtelijke route loopt op dit moment, maakt dat de zaak zich nu niet leent voor de deelgeschilprocedure. Er vindt ook geen omzetting naar een voorlopigdeskundigenberichtprocedure plaats. Dit betekent dat de verzoeken van de vrouw worden afgewezen. Het verzoek is gelet op de omstandigheden onnodig en onterecht ingesteld. Begroting van kosten blijven achterwege omdat een deelgeschil niet de geëigende weg is en dat voor de gespecialiseerde advocaat van de vrouw bekend had moeten zijn.

Strafrecht. Verdachte krijgt een gevangenisstraf van 24 maanden en tbs met voorwaarden voor de zware mishandeling van een politieagent in de uitoefening van zijn bediening. De politieagent heeft een vordering tot schadevergoeding ingediend. Bij de hoogte van de immateriële schade heeft hij aansluiting gezocht bij ‘De Rotterdamse Schaal’. Volgens hem voldoet hij ten minste aan de categorie ‘minder ernstig hersenletsel’. Het gevorderde bedrag is gesteld op het maximum binnen die categorie: € 28.000. Volgens de rechtbank kan ‘De Rotterdamse Schaal’ niet zonder meer worden toegepast nu ‘De Rotterdamse Schaal’ zich nog in de consultatiefase bevindt. De rechtbank matigt het bedrag tot € 20.000.

Strafrecht. Het hof veroordeelt de verdachte ter zake van doodslag en verboden wapenbezit tot een gevangenisstraf van acht jaar. Het hof kent de moeder van het slachtoffer affectieschade ter hoogte van € 20.000 toe. De moeder krijgt ook € 40.000 toegekend aan shockschade. Zij was aanwezig in de woning toen haar dochter geraakt werd door een kogel en heeft haar ernstig gewonde dochter aangetroffen in de slaapkamer. Als gevolg van deze gebeurtenissen is ze gediagnosticeerd met een posttraumatische stressstoornis. De zus van het slachtoffer krijgt geen affectieschade toegekend omdat zij volgens de wet niet voor een vergoeding van affectieschade in aanmerking komt. Het beroep op de hardheidsclausule ex artikel 6:107 lid 2 aanhef en onder g BW slaagt niet. De zus krijgt ook geen schokschade toegekend. Ze was niet aanwezig in de woning, maar heeft het lichaam van haar zus wel gezien in het mortuarium. Deze confrontatie was echter niet onverhoeds. Verder is er onvoldoende onderbouwd dat het gestelde geestelijk letsel van de zus het gevolg is van de confrontatie met het lichaam van haar zus.

Vervolg hoger beroep van tussenvonnis na verwijzing (Fjordenpaarden-arrest). Het hof stelt dat door de verzekeringnemer, de organisator van de paardenritten, niet aan de voorwaarden van de verhuurclausule werd voldaan, waardoor de verzekeraar in beginsel het recht heeft om zich te beroepen op het ontbreken van polisdekking. De vraag of een beroep op de verhuurclausule naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, ex artikel 6:248 lid 2 BW beantwoordt het hof ontkennend. Voor de verzekeringnemer was het voldoende duidelijk dat de verhuurclausule onverminderd gold voor een buitenrit op verhuurde paarden. Bij deze verhuurclausule had de verzekeraar een uitgesproken belang. De stelling van de verzekeringnemer dat het ongeval ook plaats had gevonden als er wel was voldaan aan de verhuurclausule is niet vast komen te staan. De verzekeraar heeft een inspectie gedaan bij het bedrijf van de verzekeringnemer, maar toen vonden er nog geen manegeactiviteiten plaats. De verzekeraar kon dus niet weten wat de bedrijfsvoering van de verzekeringnemer inhield waar het activiteiten met paarden betrof. Verder heeft de verzekeraar de verplichting om ervoor te zorgen dat de dekking aansloot op de bedrijfsvoering van de verzekeringnemer niet geschonden.

Tussenvonnis. Een man, ervaren in de vechtsport jiujitsu, nam deel aan een door een Judo Bond Nederland (JBN) georganiseerde jiujitsuwedstrijd waarbij hij knieletsel opliep tijdens een wedstrijd tegen een zwaardere tegenstander. De man vordert een schadevergoeding van JBN omdat JBN hem niet heeft geïnformeerd over de samenvoeging van de gewichtsklassen. De rechtbank is van oordeel dat als de JBN bij deze wedstrijden verschillende gewichtsklassen samenvoegt, hij een zorgplicht heeft om deelnemers daarover te informeren. De rechtbank acht voorshands aannemelijk dat de JBN niet heeft voldaan aan deze zorgplicht maar laat de JBN toe tot het leveren van tegenbewijs dat hij de deelnemers heeft geïnformeerd. Als niet komt vast te staan dat de JBN de man heeft geïnformeerd, is de JBN aansprakelijk voor de geleden schade.

Deelgeschil. Tijdens het fietsen is het frame van de fiets van een vrouw doormidden gebroken. Zij stelt dat zij door haar val letselschade heeft opgelopen. De vrouw vraagt de rechtbank om voor recht te verklaren dat Hermann Hartje (HH) en 4Ever als producenten aansprakelijk zijn voor de geleden schade. De rechtbank is van oordeel dat er sprake is van een gebrek aan het frame van de fiets. Het frame is spontaan gebroken en de vrouw gebruikte de fiets op normale wijze. HH kan volgens de rechtbank als producent worden beschouwd en is dus aansprakelijk voor de schade van de vrouw op grond van artikel 6:185 BW. 4Ever kan niet als producent van het frame worden aangemerkt nu zij de fiets niet op de markt heeft gebracht en is dus niet aansprakelijk voor de schade van de vrouw. Ook is 4Ever (in dit deelgeschil) niet aansprakelijk te achten op de grondslag van een onrechtmatige daad, nu zij onbetwist heeft gesteld dat zij het frame heeft ontvangen terwijl het al was gelast en een verkeerde lasnaad, die op het moment van het ontvangen van het frame niet (kennelijk) zichtbaar was, de oorzaak is geweest van het ongeval.

Een man heeft een stilstaande bestelbus aangereden met de BMW van zijn partner, die een eenmanszaak heeft. Deze BMW is door de eenmanszaak verzekerd bij Allianz conform de Wet aansprakelijkheidsverzekering motorrijtuigen (WAM). Allianz heeft vervolgens een schadevergoeding uitbetaald aan de zaak van zijn partner (cascoschade) en aan de eigenaar van de bestelbus en wil deze vergoeding nu verhalen op de man nu hij bij de aanrijding een hoger dan wettelijk toegestaan alcoholpromillage in zijn bloed had. Onder die omstandigheid is dekking onder de polisvoorwaarden uitgesloten volgens Allianz. Volgens de kantonrechter is de dekking in het onderhavige geval inderdaad uitgesloten. De uitsluiting van dekking bij rijden onder invloed is een veelvoorkomend en in de praktijk geaccepteerde voorwaarde en dus niet onredelijk bezwarend in de zin van artikel 6:233 aanhef en onder a BW. Het betoog van de man dat een derde in het verkeer veroorzaker van het ongeval zou zijn staat los van het geschil. De man heeft immers nog steeds artikel 8 lid 2 aanhef en onder a Wegenverkeerswet 1994 en artikel 7 van de polisvoorwaarden overtreden. Onder de gegeven omstandigheden kan Allianz haar verhaalsrecht uit artikel 15 lid 1 WAM uitoefenen. De kantonrechter veroordeelt de man tot betaling van de door Allianz uitgekeerde schadevergoedingen.