Deelgeschil. Verkeersongeval op een voetpad waarop gebruik door fietsers was toegestaan tussen een elektrische fiets en een bromfietser. De WAM-verzekeraar van de bromfietser weigert aansprakelijkheid voor meer dan 50% te erkennen. De verzekeraar is aansprakelijk voor de schade van de fietser als gevolg van het ongeval, omdat zijn verzekerde (de bromfietser) ter plaatse van het ongeval niet had mogen rijden. De rechtbank overweegt dat de fietser in beginsel geen rekening behoefde te houden met verkeer dat ter plaatse niet van het voetpad gebruik mocht maken, ook als dat verkeer van rechts komt. Waar hij wél rekening mee behoefde te houden, is met de mogelijkheid dat een fietser – die wel van het voetpad gebruik mocht maken – van rechts zou komen aan wie hij voorrang zou hebben moeten verlenen. De vraag in hoeverre de fietser dat al dan niet voldoende heeft gedaan is een vraag die de rechtbank in dit deelgeschil, gezien de gemotiveerde stelling van de verzekeraar en de eveneens gemotiveerde betwisting daarvan door de fietser, zonder nadere bewijslevering niet kan beantwoorden. Die vraag is echter wel relevant om te kunnen beoordelen of de schade van de fietser mogelijk mede het gevolg is van een omstandigheid die aan hem kan worden toegerekend. Zodoende weerhoudt deze onbeantwoorde vraag de rechtbank ervan om in dit deelgeschil voor recht te verklaren dat de verzekeraar onvoorwaardelijk voor 100% aansprakelijk is. Indien immers in een later stadium eventueel zou komen vast te staan dat sprake is van eigen schuld aan de zijde van de fietser, is van 100% aansprakelijkheid geen sprake. De rechtbank oordeelt dat de WAM-verzekeraar jegens de fietser voor 100%, behoudens eventuele later door de verzekeraar te bewijzen eigen schuld aan de zijde van de fietser, aansprakelijk is voor de schade.

Dochter van de vrouw is in 2018 dood aangetroffen in haar huis, waarschijnlijk overleden aan een septische shock als gevolg van een intra-uteriene-infectie (een infectie in de baarmoeder). Vier weken voor het overlijden van de dochter, heeft de dochter waarnemend huisarts bezocht voor anticonceptie, in verband met een vaste relatie. Deze heeft haar een anticonceptiepil voorgeschreven. In mei 2022 heeft de vrouw een tuchtklacht ingediend tegen de huisarts. Volgens haar had de huisarts onvoldoende vragen gesteld over het menstruatiepatroon van de dochter en over de mogelijkheid van een bestaande zwangerschap, en had de huisarts de risicofactoren voor het pilgebruik van de dochter, die in 2011 al eerder anticonceptie had gebruikt, ten onrechte niet geactualiseerd. Ook had de huisarts volgens haar de dossierplicht geschonden. De rechtbank overweegt dat een deskundigenbericht wellicht (meer) duidelijkheid kan geven over welke vragen de huisarts tijdens het consult had moeten stellen. Een deskundigenbericht kan echter geen helderheid geven over welke vragen de huisarts daadwerkelijk (al dan niet verplicht) aan de dochter hééft gesteld. Anders dan de vrouw stelt, is het niet de taak van de deskundige om de vrouw (die zelf niet aanwezig was bij het consult) en de huisarts te (ver)horen over wat er wel of niet tijdens het consult is besproken. Het is ook niet aan de deskundige om te oordelen over de betrouwbaarheid van de verklaringen die in de tuchtprocedure en in deze procedure zijn afgelegd over wat tijdens het consult met de dochter zou zijn besproken. De deskundige moet zich bij het onderzoek baseren op het beschikbare medische dossier en daarin staat – zoals ook al tijdens de tuchtprocedure aan de orde is geweest – juist niet duidelijk beschreven wat er precies wel en niet in de spreekkamer is besproken. Daarbij oordeelt de rechtbank dat er een causaal verband mist tussen de dossierplicht en de dood van de dochter. Het voorgaande brengt de rechtbank tot de conclusie dat het verzoek van de vrouw moet worden afgewezen, omdat het verzoek niet ziet op feiten die met het onderzoek door een deskundige bewezen kunnen worden, het verzoek voor het overige niet ter zake dienend is, en bovendien niet vaststaat dat de vrouw een (vermogensrechtelijk) belang heeft bij het gevraagde deskundigenbericht. Een zuiver emotioneel belang kan niet worden aangemerkt als een voldoende belang in de zin van artikel 3:330 BW.

De man heeft van de vrouw schadevergoeding gevorderd vanwege twee mishandelingen door de vrouw. De vrouw is hiervoor veroordeeld door de politierechter. Vanwege de gemotiveerde betwisting door de vrouw heeft hij de gestelde schade echter onvoldoende onderbouwd. Met name is onvoldoende vast komen te staan dat er hierbij bestanden verloren zijn gegaan van een laptop en dat hij (blijvende) littekens aan de incidenten heeft overgehouden. Daarom worden de vorderingen van de man afgewezen.

Deelgeschil over de hoogte van het smartengeld na ongeval, waarbij fietsster is aangereden door automobilist en daarbij onder meer ernstige nierschade heeft opgelopen die heeft geleid tot verwijdering van een nier. De fietsster verzoekt de kantonrechter om haar een aanvullend bedrag van € 15.000 aan smartengeld toe te kennen, bovenop het reeds betaalde bedrag van € 20.000. De aansprakelijke verzekeraar verzet zich tegen dit verzoek. De kantonrechter oordeelt dat, gelet op de maatschappelijke ontwikkelingen in Nederland die een verhoging van het smartengeld rechtvaardigen en de ontwikkeling die de jurisprudentie laat zien, het redelijk is bij het bepalen van de hoogte van het smartengeld, ook acht te slaan op de consultatieversie van de ‘Rotterdamse Schaal’, een ordening van smartengeldbedragen bij letsel en andere persoonsaantastingen. In de Rotterdamse Schaal zijn voor wat betreft nierschade factoren als littekenvorming, weerslag op werk, levenskwaliteit en vrijetijdsbesteding, het sociale leven en relaties inbegrepen. De door de fietsster gestelde omstandigheden kunnen hieronder geschaard worden. Dat alles overziend vindt de kantonrechter een bedrag van € 28.000 aan smartengeld redelijk, zodat een bedrag van (aanvullend) € 8.000 wordt toegewezen.

Deelgeschil. De man is met zijn scooter frontaal in botsing gekomen met een andere scooter. De man is hierbij gewond geraakt en heeft hierdoor schade geleden. De verzekeraar van de scooter heeft aansprakelijkheid erkend, maar vindt dat hij niet meer dan 50% van de schade van de man hoeft te vergoeden. De man heeft volgens de verzekeraar eigen schuld aan het ongeval. De man is het daar niet mee eens en wil zijn schade volledig vergoed krijgen. De verzekeraar stelt als eerste dat de man ten tijde van het ongeval te snel reed. De rechtbank oordeelt dat uit het onderzoek van een deskundige niet anders kan worden geconcludeerd dat beide partijen rond de 30-35 km/h hebben gereden en dat de scooter van de man niet was opgevoerd. Op het punt van de snelheid waarmee gereden is, hebben de man en bestuurder een gelijk aandeel in het ontstaan van het ongeval. Er is op het punt van de snelheid niet aan de een of aan de ander een groter verwijt te maken. Daarbij voert de verzekeraar nog aan dat de man in het midden van de weg reed en stelt dat het ongeval niet gebeurd zou zijn indien de man uiterst rechts had gereden. Naar het oordeel van de rechtbank is de botsing grotendeels het gevolg van het rijgedrag van de man. De man reed op zijn eigen weghelft en is vlak voor de botsing in het midden van de weg komen te rijden, waar hij (rechts) op zijn eigen weghelft had moeten blijven. De causale bijdrage van de man aan het ontstaan van het ongeval is kleiner, maar niet afwezig. Indien de man rechts op zijn eigen weghelft had gereden, had het ongeval mogelijk voorkomen kunnen worden. De man hoefde weliswaar de onverwachte manoeuvre van de andere scooter naar het midden van het fietspad niet te verwachten, maar gelet op de omstandigheden (donker, nat wegdek, een bocht in het fietspad) en het feit dat hij de andere scooter zag aankomen (zo heeft hij verklaard op de zitting), had verwacht mogen worden dat de man anticiperend op het passeren van de andere scooter geheel rechts was gaan rijden. De rechtbank bepaalt de eigen schuld van de man op een percentage van 20%. Het ongeval is voor 80% aan de andere scooter toe te rekenen. Het beroep op de billijkheidscorrectie slaagt niet; mede omdat ten aanzien van de ernst van het letsel te weinig is gesteld.

De vrouw is in 2010 als fietser aangereden door een auto. De vrouw verzoekt de rechtbank om drie voorlopig deskundigenberichten te gelasten, uit te voeren door een neuroloog, neuropsycholoog en een verzekeringsarts. Verzoekster verzoekt de rechtbank de neuroloog en neuropsycholoog te benoemen door wie verzoekster een aantal jaren op verzoek van beide partijen is onderzocht. De verzekeraar verzet zich hier op inhoudelijke gronden tegen en ook tegen het benoemen van een verzekeringsarts. De inhoudelijke bezwaren tegen de benoeming van de neuroloog en neuropsycholoog wijst de rechtbank af omdat deze onvoldoende zwaarwegend zijn, maar zij benoemt wel nieuwe deskundigen. De rechtbank vindt dat de afwikkeling van de zaak te lang duurt en zal een nieuwe neuroloog en neuropsycholoog benoemen in de veronderstelling dat dit zal bijdragen aan een spoedige oplossing van het geschil. Het verzoek tot het benoemen van een verzekeringsarts wordt toegewezen omdat verzoekster heeft aangegeven dat het verzoek achterwege kan worden gelaten als door de neuroloog en neuropsycholoog verwaarloosbare beperkingen worden vastgesteld.

Deelgeschil. Vrouw ondervindt pigmentvlekken na laserbehandeling. De vrouw stelt de behandelaar aansprakelijk voor de schade die zij heeft geleden als gevolg van de onzorgvuldig uitgevoerde laserbehandeling. De kantonrechter oordeelt dat er geen sprake is van een geneeskundige behandelingsovereenkomst maar van een overeenkomst van opdracht. De vrouw heeft onvoldoende onderbouwd dat sprake is van blijvende ernstige klachten. De enkele aanwezigheid van enkele pigmentvlekken kort na de behandeling leidt niet tot de conclusie dat de laserbehandeling onkundig is uitgevoerd. Het verzoek tot schadevergoeding wordt afgewezen.

Deelgeschil. Bestuurder heeft op 13 juli 2019 een verkeersongeval gehad met zijn motor. Hij heeft daar ernstig letsel aan overgehouden. In deze deelgeschilprocedure verzoekt hij de rechtbank vast te stellen dat het Waarborgfonds, dan wel een in Ierland gevestigde verzekeraar aansprakelijk is voor de gevolgen van het ongeval en zijn schade moet vergoeden. De rechtbank wijst het verzoek van de bestuurder af. De reden daarvoor is dat de rechtbank het verzoek in strijd acht met de goede procesorde. De bestuurder heeft namelijk al eerder een dagvaardingsprocedure gestart waarin de vordering gelijk is aan het verzoek in dit deelgeschil. Die zaak is op de parkeerrol geplaatst in afwachting van het houden van voorlopige getuigenverhoren. De rechtbank acht het verzoek in het deelgeschil in strijd met het doel van de deelgeschilprocedure omdat niet is gebleken dat de verzochte beslissing kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst. Omdat er al een dagvaardingsprocedure is opgestart acht de rechtbank het niet waarschijnlijk dat de onderhandelingen tussen partijen zullen worden opgestart/voortgezet nadat de rechtbank in het deelgeschil een beslissing heeft genomen. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat een beslissing op het verzoek in dit deelgeschil de dagvaardingsprocedure onnodig doorkruist. Bij een beslissing van de rechtbank in dit deelgeschil over de aansprakelijkheidsvraag wordt partijen de mogelijkheid ontnomen om dit geschilpunt in de dagvaardingsprocedure aan de rechtbank voor te leggen. Dit terwijl gedaagde partijen in de dagvaardingsprocedure nog geen antwoord hebben genomen naar aanleiding van de dagvaarding. In tegenstelling tot wat de bestuurder stelt, worden gedaagde partijen in de dagvaardingszaak daardoor benadeeld in hun juridische positie. Daarbij komt dat het de rechtbank niet duidelijk is geworden welk belang de bestuurder heeft indien zijn verzoek enkel in een deelgeschil wordt behandeld en niet in de dagvaardingsprocedure.

Strafrecht. Verdachte wordt veroordeeld tot zestien jaar gevangenisstraf voor de moord op zijn partner. De dood van het slachtoffer, die aan hem heeft trachten te ontkomen via het raam en is overleden na haar val op het trottoir, kan de verdachte redelijkerwijs worden toegerekend. Beide zonen van het slachtoffer krijgen een bedrag aan shockschade (beide € 20.000) en affectieschade (de een € 17.500, de andere € 20.000) toegekend. Beide zonen hebben stukken overgelegd waaruit blijkt dat zij door het bewezen verklaarde feit rechtstreeks immateriële schade hebben geleden. Ook de zus van het slachtoffer, die het lichaam van haar zus op straat heeft aangetroffen, is immateriële schade toegebracht en krijgt een bedrag aan shockschade (€ 15.000) toegekend.

Deelgeschil. In 2021 is een vrouw gevallen op het Brusselplein te Utrecht. Zij stelt dat een opstaande straatklinker de oorzaak is geweest van haar val en stelt de Gemeente Utrecht als wegbeheerder hiervoor aansprakelijk. De rechtbank wijst het verzoek af. De Gemeente Utrecht heeft de toedracht van het ongeval namelijk voldoende gemotiveerd betwist waardoor aan de beoordeling van de aansprakelijkheid van de Gemeente Utrecht niet wordt toegekomen.