Bij een worsteling heeft een man door een schot uit een jachtgeweer letsel aan zijn linkeronderarm opgelopen. Als gevolg daarvan heeft hij een onderarmamputatie moeten ondergaan. Bij het incident waren de man, de schoonvader van de man en een andere persoon aanwezig. Deze andere persoon heeft in detentie zelfmoord gepleegd. De man heeft in eerste aanleg gevorderd dat de rechtbank voor recht verklaart dat de andere persoon een onrechtmatige daad heeft gepleegd en dat de erfgenaam van deze persoon gehouden is tot vergoeding van de letselschade die hij heeft opgelopen. De rechtbank heeft de vorderingen afgewezen omdat niet is komen vast te staan dat de andere persoon degene was die het geweer heeft afgeschoten. Ook het hof kan op grond van de voorliggende bewijsmiddelen, in onderling verband en samenhang bezien, niet met een redelijke mate van zekerheid vaststellen dat de persoon de trekker heeft overgehaald. Het beroep op bescherming van de norm slaagt niet: het afgaan van het geweer is ook te wijten aan het gedrag van de man en zijn schoonvader. Zij hebben dezelfde norm geschonden, namelijk het deelnemen aan een worsteling waarbij een jachtgeweer betrokken is.

In 2019 heeft een verkeersongeval plaatsgevonden. Een betrokkene heeft opdracht gegeven aan een advocate om de door het verkeersongeval geleden schade te verhalen op grond van artikel 6:96 BW. De advocate vordert van de verzekeraar een bedrag van € 725 in totaal aan buitengerechtelijke incassokosten en expertisekosten. De advocate stelt haar vordering te baseren op de tarieven uit het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. De kantonrechter is van oordeel dat in deze kwestie de omvang van de buitengerechtelijke kosten voldoende nauwkeurig kan worden vastgesteld, zodat toepassing van het forfaitaire systeem niet aan de orde is. De kantonrechter veroordeelt de verzekeraar om € 314,37 te betalen aan de advocate.

Deelgeschil. In 2019 heeft een vuurwerkongeval plaatsgevonden. Het slachtoffer heeft als gevolg hiervan een handamputatie moeten ondergaan. Het slachtoffer spreekt nu zijn vriend en diens verzekeraar aan voor vergoeding van de geleden en nog te lijden schade. De vriend was aanwezig ten tijde van het ongeval en was degene die het vuurwerk aan het slachtoffer overhandigde. Het slachtoffer stelt dat de vriend aansprakelijk is op grond van artikel 6:173 BW omdat de vriend bezitter was van het vuurwerk dat als gebrekkig moet worden aangemerkt. Subsidiair stelt het slachtoffer dat de vriend een onrechtmatige daad als bedoeld in artikel 6:162 BW heeft begaan door hem het zware illegale vuurwerk te geven. De rechtbank is van oordeel dat de vriend niet aansprakelijk is op grond van artikel 6:173 BW omdat hij op het moment van het ongeval geen bezitter (meer) was van het vuurwerk. Het was niet de bedoeling dat het slachtoffer de zaak tijdelijk in zijn macht zou hebben en terug zou geven. Vanaf het moment van afgifte van het vuurwerk moet het slachtoffer als eigenaar worden beschouwd en de overhandiging zelf als een daad van schenking. De rechtbank is overigens van oordeel dat niet is komen vast te staan dat het vuurwerk gebrekkig was. De vriend is ook niet aansprakelijk op grond van artikel 6:162 BW. Hij is niet tekortgeschoten in de zorgvuldigheid die van hem kon worden gevergd.

Zaakschade. In 2019 heeft een verkeersongeval plaatsgevonden. Een betrokkene heeft opdracht gegeven aan de gemachtigde om de door het verkeersongeval geleden schade te verhalen op grond van artikel 6:96 BW. De gemachtigde heeft de verzekeraar van de wederpartij aansprakelijk gesteld voor de geleden zaakschade in verband met het verkeersongeval. De verzekeraar heeft aansprakelijkheid erkend en de zaakschade vergoed. De gemachtigde heeft een aanvullende schadevergoeding verzocht in verband met de geleden bedrijfsschade alsmede een bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten. De verzekeraar heeft de bedrijfsschade betaald en een gedeelte van de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten. Er is een geschil ontstaan over de hoogte van het bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten. De gemachtigde stelt haar vordering te baseren op de tarieven uit het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten en vordert (aanvullend) € 320 van de verzekeraar. De kantonrechter is van oordeel dat in deze kwestie de omvang van de buitengerechtelijke kosten voldoende nauwkeurig kan worden vastgesteld, zodat toepassing van het forfaitaire systeem niet aan de orde is. De kantonrechter veroordeelt de verzekeraar om € 104 te betalen aan de gemachtigde.

De eisende partij kan zich niet verenigen met het oordeel van de rechtbank in deelgeschil en vordert in de bodemprocedure dat de rechtbank anders over de aansprakelijkheid en gehoudenheid tot schadevergoeding beslist. Daarnaast verzoekt de eisende partij de rechtbank om hem verlof te verlenen om tussentijds hoger beroep in te stellen tegen de beschikking. Het verzoek wordt toegewezen. Omdat de rechtbank in de bodemprocedure in beginsel gebonden is aan de in de beschikking gegeven beslissing en de eisende partij zich daarmee niet kan verenigen is het doelmatig wanneer partijen deze kwestie aan het gerechtshof kunnen voorleggen zonder dat zij gedwongen zijn om eerst de gehele bodemprocedure in eerste aanleg af te ronden.

Deelgeschil. In 2024 is een vrouw in de uitoefening van haar werkzaamheden in een magazijn gevallen van een ladder die was geplaatst tussen de werkvloer en een zich op 2,8 meter hoogte bevindend plateau. Daarbij heeft de vrouw letsel opgelopen. De vrouw verzoekt de kantonrechter voor recht te verklaren dat haar werkgever op grond van artikel 7:658 lid 2 BW aansprakelijk is voor de door haar geleden en nog te lijden materiële en immateriële schade als gevolg van het bedrijfsongeval. De kantonrechter wijst dit verzoek toe. De werkgever heeft onvoldoende onderbouwd dat de ladder voldeed aan de daaraan te stellen veiligheidseisen. De kantonrechter is er ook niet van overtuigd dat de werkgever ten tijde van het bedrijfsongeval jegens de vrouw had voldaan aan zijn instructieverplichting ter zake van het gebruik van de ladder. De kantonrechter volgt de werkgever niet in het standpunt dat de vrouw bewust roekeloos heeft gehandeld door de ladder te gebruiken.

Een bestuurder is in 2019 betrokken geweest bij een ongeluk met zijn scooter. Zijn scooter was op het moment van het ongeluk niet verzekerd, de verzekering was ongeveer een week eerder geëindigd. De verzekeraar heeft een schade-uitkering aan het slachtoffer gedaan op grond van de narisicotermijn van artikel 13 lid 4 WAM. De verzekeraar eist nu terugbetaling van de bestuurder op grond van artikel 15 lid 1 WAM. De bestuurder heeft op de rolzitting zijn twijfels geuit over de hoogte van de schadevergoeding maar heeft dit niet verder uitgelegd. Hij heeft ook geen gebruik gemaakt van de mogelijkheid om zijn twijfels uit te leggen in een schriftelijke reactie. Verder was hij niet aanwezig bij de mondelinge behandeling. De kantonrechter geeft de verzekeraar gelijk en veroordeelt de bestuurder tot betaling. Voor de kantonrechter staat vast dat de schade die de verzekeraar aan het slachtoffer heeft betaald klopt.

Conclusie advocaat-generaal (A-G) Hartlief. Passagier met letsel heeft volgens de verzekeraar onwaarachtig verklaard bij de totstandkoming van de verzekeringsovereenkomst die op naam is gesteld van de zus van de passagier. De vrouw is volgens het hof een ‘bekende derde’ in de zin van artikel 7:928 BW, die geen uitkering toekomt omdat sprake is geweest van het schenden van de precontractuele mededelingsplicht en sprake is geweest van opzet om de verzekeraar te misleiden. Volgens de A-G moet ook een bekende derde in de zin van artikel 7:928 BW aan te merken inzittende die schade lijdt die aanleiding is voor de toepasselijkheid van de WAM worden aangemerkt als een benadeelde in de zin van artikel 6 WAM. Een andere wetsuitleg verdraagt zich niet met het EU-recht en de rechtspraak daarover van het Hof van Justitie. Het hof heeft de passagier ten onrechte haar eigen recht van artikel 6 WAM ontzegd en eveneens ten onrechte geoordeeld dat artikel 11 WAM niet in de weg staat aan het tegen haar inroepen van verzekeringsrechtelijke sancties door de verzekeraar. Het feit dat de passagier als benadeelde in de zin van de WAM moet worden aangemerkt brengt met zich mee dat het oordeel van het hof dat er geen sprake was van toepasselijkheid van het Bijrijders-arrest niet in stand kan blijven. De redengeving van het hof dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn om op grond van artikel 6 WAM tot uitkering over te gaan is onvoldoende. De A-G concludeert dat het arrest van het hof vernietigd moet worden.

Deelgeschil. In 2018 is een fietser frontaal aangereden door een automobilist. De WAM-verzekeraar van de automobilist heeft de aansprakelijkheid voor de gevolgen van dit ongeval erkend. Tussen partijen is in discussie of er een causaal verband bestaat tussen de gezondheidsklachten van de fietser en het ongeval. In onderling overleg hebben partijen een neurologische en neuropsychologische expertise laten uitvoeren. Dit heeft hen niet verder gebracht bij de afwikkeling van de schade. De fietser verzoekt nu om beoordeling van de causaliteit. De rechtbank oordeelt dat een causaal verband bestaat tussen de gezondheidsklachten (verminderde energie en concentratie, overprikkeld raken door licht en geluid, geheugenproblemen, niet goed kunnen functioneren in groepen en hoofdpijn) van de fietser en het ongeval. Ten aanzien van hoofdpijnklachten geeft de rechtbank aan dat sprake is van een predispositie en geen sprake is van pre-existente klachten.

Strafrecht. Gemeenschappelijk Hof van Justitie van Aruba, Curaçao, Sint Maarten en van Bonaire, Sint Eustatius en Saba. Het slachtoffer is op Curaçao door meerdere messteken vermoord. Daarna is het lichaam weg gemaakt door deze in de zee te gooien. De dochters van het slachtoffer vorderen 7.500 gulden aan immateriële schadevergoeding in de vorm van schokschade. De dochters hebben twee keer zeer schokkend nieuws ontvangen. Het lichaam van hun vader was vastgebonden in de zee aangetroffen en de partner van de verdachte en haar zoon werden als verdachten van deze feiten aangemerkt. Een van de dochters heeft het lichaam van haar vader geïdentificeerd. Dit heeft veel impact op haar gehad en oude trauma bij haar doen herleven. Hierdoor is zij onder psychologische behandeling. De andere dochter ervaart klachten die passen bij een posttraumatische stressstoornis. Gelet op het vorenstaande komt vergoeding van deze schade volgens het Gerecht toe aan de dochters van het slachtoffer ter bedrage van 7.500 gulden.