In 2015 is een helper, in dienst bij een onderaannemer, van een steiger van 2,5 meter hoog gevallen. Door deze val heeft hij letsel opgelopen en heeft hij enige tijd in het ziekenhuis moeten verblijven. De man verzoekt nu dat hem wordt toegestaan kosteloos te procederen en dat voor recht wordt verklaard dat zijn werkgever, de hoofdaannemer en de eigenaar van het gebouw hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de door hem geleden en nog te lijden schade. De man mag kosteloos procederen. De werkgever heeft geen verweer gevoerd. Aangezien vaststaat dat de man een arbeidsongeval is overkomen en dat hij schade heeft geleden is de aansprakelijkheid van de werkgever gegeven. De hoofdaannemer is niet aansprakelijk. Feiten en/of omstandigheden die meebrengen dat er voldaan is aan de voorwaarden als bedoeld in artikel 7:658 lid 5 BW zijn niet, althans onvoldoende gesteld of gebleken. Voor het oordeel dat de hoofdaannemer niet aan de zorgplicht heeft voldaan, is ook onvoldoende gesteld. De eigenaar van het gebouw is niet aansprakelijk op grond van artikel 6:174 BW, aangezien niet is gebleken dat er sprake was van een (niet gemeld) gebrek aan de muur waardoor het ongeval is veroorzaakt.

In 2017 is een taxichauffeur betrokken geraakt bij een verkeersongeval toen hij in zijn auto van achteren werd aangereden door een auto. De WAM-verzekeraar van de andere auto heeft aansprakelijkheid erkend. De taxichauffeur stelt schade te hebben geleden en nog te lijden als gevolg van dit ongeval. Hij vordert hiertoe een totale schadevergoeding van € 382.854,02 vermeerderd met € 19.145,92 aan buitengerechtelijke kosten en met € 10.000 als vergoeding voor secundaire victimisatie. De WAM-verzekeraar voert hiertegen verweer. Volgens de WAM-verzekeraar heeft de taxichauffeur niet meer schade geleden dan de € 9.000 die de WAM-verzekeraar tot nu toe aan hem heeft betaald. De rechtbank wijst de vordering van de taxichauffeur af. Hij heeft onvoldoende onderbouwd gesteld dat hij langer dan enkele maanden klachten als gevolg van het ongeval heeft ervaren en dat zijn schade hoger is dan de € 9.000. De taxichauffeur heeft hiervoor wel ruimschoots de gelegenheid gehad. Er is geen sprake van secundaire victimisatie. De taxichauffeur heeft gelet op de betwisting door de WAM-verzekeraar onvoldoende onderbouwd gesteld dat de handelwijze van de WAM-verzekeraar daadwerkelijk extra schade bij hem heeft veroorzaakt. De rechtbank stelt wel nog vast dat de wijze waarop de WAM-verzekeraar deze zaak heeft behandeld niet de schoonheidsprijs verdient. De WAM-verzekeraar is weliswaar grotendeels in het gelijk gesteld, maar de rechtbank vindt toch dat zij de proceskosten (inclusief nakosten) moet betalen.

Deelgeschil. In 2022 heeft er een confrontatie plaatsgevonden tussen twee honden, waarbij een hondje is gegrepen door een andere hond en heen en weer is geschud. Het hondje heeft dit incident niet overleefd. De eigenares van het hondje verzoekt om een verklaring voor recht dat de eigenaar van de andere hond aansprakelijk is voor de materiële en immateriële schade van zowel haarzelf als haar dochter, die het incident heeft zien gebeuren. De eigenaar van de andere hond heeft haar aansprakelijkheid op grond van artikel 6:179 BW erkend. Het verzoek van de eigenares van het hondje wordt toegewezen op het punt van de materiële schade. De materiële schade omvat in ieder geval de kosten van de crematie en de reiskosten in verband daarmee en de economische waarde van het hondje. Het verzoek wordt afgewezen op het punt van de immateriële schade. De eigenares heeft nog geen begin gemaakt met het stellen en onderbouwen dat zij immateriële schade zou hebben geleden. Dat de dochter schade (materieel of immaterieel) zou hebben geleden doordat niet alleen het hondje maar ook zij zou zijn gebeten door de andere hond is niet komen vast te staan. Uit niets blijkt dat ook de dochter is gebeten. Uit de verklaring van de POH-GGZ blijkt dat de dochter na het incident een keer bij de POH-GGZ is geweest en daar het incident heeft besproken. Verder is zij niet meer in beeld bij de POH-GGZ. Op basis van deze gegevens kan niet worden vastgesteld dat er bij de dochter sprake is van geestelijk letsel. Het verzoek omtrent de schade van de dochter wordt afgewezen. De rechtbank overweegt dat dit natuurlijk niet wegneemt dat het voor de dochter vreselijk moet zijn geweest om dit mee te maken en dat het ontzettend verdrietig is dat zij (en de rest van het gezin) het hondje moet missen. Het beroep op eigen schuld door de eigenaar van de hond slaagt. Als het hondje was aangelijnd, zoals op die plek verplicht was voor alle honden, had de confrontatie zeer waarschijnlijk niet, of niet op deze manier, kunnen plaatsvinden. Het loslopen van het hondje heeft daarom bijgedragen aan het gebeurde. Dat laat onverlet dat de andere hond het hondje niet had mogen grijpen. Onder deze omstandigheden is een vergoedingsplicht van 60% voor de eigenaar van de andere hond redelijk.

Wrakingskamer. De verzoeker heeft een rechter-plaatsvervanger gewraakt omdat hij zijn hoofdbetrekking heeft bij een aansprakelijkheidsverzekeraar, terwijl de hoofdzaak (mede) is aangespannen tegen een andere aansprakelijkheidsverzekeraar. Het verzoek is ongegrond. De wrakingskamer kan zich voorstellen dat verzoeker het gevoel heeft dat de rechter partijdig is, omdat hij al bijna dertig jaar vanuit het perspectief van een verzekeraar naar zaken kijkt, maar dat de rechter in zijn hoofdbetrekking alleen optreedt namens (en in loondienst is bij) een aansprakelijkheidsverzekeraar maakt niet zonder meer dat de rechter partijdig is. De verzoeker heeft geen concrete feiten of omstandigheden genoemd waaruit blijkt dat de rechter bevooroordeeld of vooringenomen is. De wrakingskamer oordeelt dat de vrees van verzoeker voor partijdigheid of vooringenomenheid van de rechter ook niet objectief gerechtvaardigd is. De omstandigheid dat de rechter zijn hoofdbetrekking heeft bij een andere aansprakelijkheidsverzekeraar, die belang zou kunnen hebben bij de uitkomst van de hoofdzaak betekent namelijk niet dat sprake is van ‘een relatie [die] van dien aard en omvang is dat zij wijst op een gebrek aan onpartijdigheid van het gerecht’.

Ambtenarenrecht. De zaak gaat over de aansprakelijkheid van de korpschef voor de restschade van een voormalige politieagent die PTSS heeft opgelopen. De korpschef heeft aansprakelijkheid afgewezen, omdat de incidenten die de agent naar voren brengt deels niet in een causaal verband staan tot de ziekte of verjaard zijn, en omdat ten aanzien van de vuurwerkramp in Enschede aan de zorgplicht is voldaan. De rechtbank oordeelt dat dit besluit onvoldoende is gemotiveerd, omdat de vaststelling van het causaal verband onbegrijpelijk is en van verjaring geen sprake is. Alle aangevoerde incidenten hadden daarom meegenomen moeten worden in de afweging van de korpschef. Daarnaast is ten aanzien van de vuurwerkramp niet aannemelijk geworden dat voldoende zorg is geboden. Het beroep is gegrond. Het bestreden besluit wordt vernietigd. De korpschef moet opnieuw op het bezwaar beslissen.

Tussenvonnis in een medische aansprakelijkheidszaak. De erfgenamen van een erflater stellen dat het ziekenhuis aansprakelijk is voor een aanvankelijk onjuist gestelde diagnose bij de erflater, waardoor een behandelingsdelay van 38 maanden is ontstaan. Het ziekenhuis is het niet eens met die stelling. Partijen hebben een deskundigenonderzoek aangevraagd en de deskundige heeft een rapport opgesteld van zijn bevindingen. De rechtbank is het niet eens met het ziekenhuis dat er zwaarwegende en steekhoudende bezwaren zouden bestaan tegen het rapport van de deskundige. Het rapport moet daarom als uitgangspunt dienen bij de afhandeling van de schade. Uit het rapport blijkt dat de hulpverleners uit het ziekenhuis onzorgvuldig hebben gehandeld. Het is op dit moment alleen (nog) niet voldoende duidelijk hoe het verloop van de ziekte van de erflater, en de ontwikkeling van de tumor, zou zijn geweest als het ziekenhuis wel juist zou hebben gehandeld. Met name is het de vraag of de tumor in 2015 (bij de eerste controle) en daarna in 2016 (bij de tweede controle) al kwaadaardig was, of dat de tumor pas na de controle in 2016 kwaadaardig is geworden. De rechtbank acht het voorshands bewezen dat de tumor in 2015 en 2016 bij de controles al kwaadaardig was. Het ziekenhuis wordt toegelaten om zich uit te laten over de kans dat de tumor in 2015 en 2016 nog niet kwaadaardig was en pas na de controles kwaadaardig is geworden. Als het ziekenhuis dat bewijs niet kan leveren, dan gaat de rechtbank ervan uit dat de tumor kwaadaardig was en dat het ziekenhuis geheel aansprakelijk is voor de schade die de erfgenamen hebben geleden.

Na in een tussenarrest te hebben geoordeeld dat de rechtsvordering van de benadeelde partij tegenover de wederpartij niet is verjaard, heeft het hof in een daaropvolgend tussenarrest de benadeelde partij toegelaten tot het leveren van bewijs van zijn stelling dat de wederpartij hem in de nacht van 18 op 19 december 2015 in café De Carrousel in Den Bosch met een glas in zijn gezicht heeft gestoken en/of glas in zijn gezicht heeft geduwd of gegooid. Op 16 december 2024 en 23 januari 2025 hebben bij het hof getuigenverhoren plaatsgevonden, waarvan de verslagen (processen-verbaal) aan het dossier zijn toegevoegd. Hierna heeft de benadeelde partij een memorie na enquête (getuigenverhoor) genomen en wederpartij een antwoordmemorie na enquête. Het hof komt tot de conclusie dat het hoger beroept niet slaagt, ondanks dat de benadeelde partij in het eerste tussenarrest gelijk heeft gekregen op het punt van verjaring. Het is niet bewezen dat de wederpartij de benadeelde partij met glas heeft mishandeld. Het hof merkt op dat dit onbevredigend is voor de benadeelde partij, maar dat op grond van de wet op hem de bewijslast van zijn stelling rust. De benadeelde partij is er niet in geslaagd dit bewijs te leveren.

Een uitzendkracht is in 2023 tijdens haar werkzaamheden ten val gekomen in de bedrijfshal. De uitzendkracht vordert een verklaring voor recht dat de werkgever aansprakelijk is voor de schade die zij heeft geleden door het bedrijfsongeval. Volgens haar heeft het bedrijf niet voldaan aan de zorgplicht van artikel 7:658 lid 1 BW. De werkgever voert primair aan dat het causaal verband tussen de gestelde klachten en de valpartij niet kan worden vastgesteld, subsidiair dat zij daar niet voor aansprakelijk is, omdat er sprake is van een alledaags ongeval waarvoor geen specifieke instructies gegeven hoefden te worden ter voorkoming van het ongeval en meer subsidiair dat zij aan haar zorgplicht heeft voldaan. Gelet op de feiten en omstandigheden is de kantonrechter van oordeel dat de vrouw aannemelijk heeft gemaakt dat haar medische schade (ten minste deels) tijdens de uitoefening van haar werkzaamheden is ontstaan. Naar het oordeel van de kantonrechter heeft de werkgever voldoende gesteld en met stukken onderbouwd dat zij in algemene zin maatregelen heeft getroffen om het gevaar van vallen op de werkvloer tegen te gaan. De werkgever heeft voldoende gesteld en onderbouwd dat voor de val geen concrete oorzaak valt aan te wijzen. Er is sprake van een alledaags risico waarvoor de werkgever geen nadere maatregelen behoefde te treffen. De vordering van de vrouw wordt afgewezen.

In 2023 verrichtte een schilder werkzaamheden aan een woning in opdracht van een aannemersbedrijf. Toen de schilder zich vanaf een ladder op het balkon van de woning wilde hijsen is een van de houten spijlen van het balkon afgebroken waardoor hij zijn evenwicht is verloren en naar beneden is gevallen. Als gevolg van dit ongeval heeft de schilder zijn beide polsen en zijn rechterkaak gebroken. Daarnaast heeft hij letsel opgelopen aan zijn linkerschouder en linkerenkel. De schilder vordert dat de kantonrechter het aannemersbedrijf veroordeelt tot betaling van € 5.000, te vermeerderen met de wettelijke rente. De kantonrechter is van oordeel dat het aannemersbedrijf op grond van artikel 7:658 lid 4 BW aansprakelijk is. Het beroep op bewuste roekeloosheid wordt verworpen. De kantonrechter kent een bedrag aan smartengeld toe, maar de overige gevorderde schadevergoeding wordt afgewezen.

Incident tijdens opnames voor het online programma #BOOS. In 2017 had een groep studenten het programma #BOOS ingeschakeld voor een oplossing in hun conflict met de verhuurder vanwege gebreken aan het studentenhuis. De programmamaker/presentator van #BOOS, een producer/regisseur, een cameraman en vijf betrokken studenten zijn onaangekondigd naar het kantoor van de verhuurder gegaan. De groep had confettipoppers, luide muziek en een pot augurken meegenomen om de door de studenten gestelde overlast in het studentenhuis na te bootsen. De sfeer is op enig moment omgeslagen en is er een duw- en trekpartij ontstaan waarbij de verhuurder en zijn zoon betrokken waren. Na dit incident heeft de programmamaker/presentator diezelfde dag de spoedeisende hulp bezocht, waar een kaakbreuk is geconstateerd. De programmamaker/presentator heeft aangifte gedaan van zware mishandeling. De politierechter heeft de verhuurder schuldig bevonden aan het medeplegen van mishandeling van de cameraman en aan het medeplegen van mishandeling met zwaar lichamelijk letsel als gevolg van de programmamaker/presentator. De programmamaker/presentator vordert nu dat de rechtbank voor recht verklaart dat de verhuurder en zijn zoon ieder voor zich op grond van artikel 6:162 BW en hoofdelijk op grond van artikel 6:166 BW aansprakelijk zijn voor zijn materiële en immateriële schade. De rechtbank oordeelt dat de mishandeling een onrechtmatige daad van de verhuurder en zijn zoon oplevert in de zin van artikel 6:162 BW. Dat de rol van de verhuurder door de politierechter minder zwaar is geacht en dat, zoals ook door de rechtbank thans is geoordeeld, de zoon heeft gezorgd voor escalatie doet niet af het onrechtmatig handelen van de verhuurder. Wie uiteindelijk de vuistslag heeft gegeven die heeft geleid tot de kaakbreuk is, gelet op artikel 6:166 BW, niet relevant. Er is geen sprake van eigen schuld aan de kant van de programmamaker/presentator. De rechtbank is van oordeel dat op grond van de overgelegde stukken voldoende aannemelijk is geworden dat de programmamaker/presentator als gevolg van het incident behalve een kaakfractuur ook letsel aan zijn hoofd en/of nek heeft opgelopen, als gevolg waarvan hij klachten en beperkingen heeft ondervonden. Op grond van de thans ter beschikking staande (medische) stukken kan echter niet worden vastgesteld hoe lang die klachten hebben aangehouden en evenmin of, en zo ja in welke mate, die klachten na drie tot vier maanden nog tot beperkingen hebben geleid. Ook kan daaruit niet worden afgeleid of, en zo ja welke klachten en beperkingen hij op dit moment nog heeft en evenmin of die klachten en beperkingen (nog steeds) het gevolg zijn van (in causaal verband staan met) het incident in 2017. Dat geldt ook voor de gestelde psychische klachten. De rechtbank acht daarom nader onderzoek door een of meer deskundigen noodzakelijk. De rechtbank is voornemens aan hen de IWMD-vraagstelling voor te leggen. Voordat tot het gelasten van een deskundigenbericht wordt overgegaan, zal de rechtbank partijen in de gelegenheid stellen zich uit te laten over de wenselijkheid van een deskundigenbericht, alsmede over de aan de deskundige(n) voor te leggen vragen.