Tussen partijen heeft een arbeidsovereenkomst bestaan. De werknemer is op het werk op enig moment aangevallen door een patiënt en heeft daardoor letsel opgelopen. De man stelt als gevolg van het geweldsincident schade te hebben geleden, dat zijn toenmalige werkgever daarvoor aansprakelijk is en de toenmalige werkgever en haar AVB-verzekeraar zijn schade moeten vergoeden. De toenmalige werkgever wijst aansprakelijkheid van de hand en verwijst naar het finale kwijtingsbeding in de gesloten vaststellingsovereenkomst. Zij en de AVB-verzekeraar betwisten voorts dat de toenmalige werkgever haar zorgplicht heeft geschonden, dan wel dat zij gehouden is de schade te vergoeden alleen al omdat zij de schade niet heeft kunnen voorkomen. De kantonrechter heeft geoordeeld dat het finale kwijtingsbeding in de vaststellingsovereenkomst geen betrekking heeft op de gestelde letstelschade-aanspraken en dat de toenmalige werkgever in beginsel haar zorgplicht heeft geschonden door haar werknemers niet de gelegenheid te bieden om zelfverdedigingstechnieken aan te leren. Vervolgens heeft de kantonrechter de verzoeken van de man afgewezen omdat het ervoor moet worden gehouden dat de door man gestelde schade ook zou zijn ontstaan als de toenmalige werkgever haar zorgplicht zou zijn nagekomen. Tegen dit oordeel is de man in hoger beroep gegaan. Het hof bekrachtigt het oordeel van de kantonrechter.

In 2021 heeft een opdrachtnemer in opdracht van een opdrachtgever werkzaamheden verricht, bestaande uit het aanbrengen van afdekfolie op de vloerbedekking in de algemene ruimtes, ook ter plaatse op de begane grond bij een branddeur met een mechanische dranger. Volgens de opdrachtnemer viel de deur dicht toen hij bezig was met afplakken, waardoor er ernstig letsel is ontstaan aan de rechterhand van de opdrachtnemer. In het ziekenhuis is de vinger ingekort. Tussen de opdrachtnemer en de opdrachtgever staat vast dat de opdrachtnemer letsel heeft opgelopen aan zijn rechter middelvinger. Partijen zijn het er niet over eens wanneer dit letsel is ontstaan, hoe het is ontstaan, of de opdrachtgever aansprakelijk is voor schade als gevolg van het letsel en wat die schade dan precies is. De rechtbank overweegt dat in het midden kan blijven hoe het letsel is ontstaan. Ook indien de rechtbank uitgaat van de toedracht zoals die door de opdrachtgever wordt gesteld, dan kan dit niet leiden tot toewijzing van zijn vordering. De vordering strandt namelijk aangezien de opdrachtnemer onvoldoende gemotiveerd heeft gesteld en onderbouwd wat van de deurdranger in de gegeven omstandigheden mocht worden verwacht en waarom de situatie ten tijde van het ongeval daarvan afweek (de gegeven informatie ziet op automatische/elektrische deurdrangers terwijl het in dit geval gaat om een mechanische deurdranger). Hierdoor kan niet geoordeeld worden dat sprake is van een gebrek als bedoeld in artikel 6:174 BW. De opdrachtgever is niet aansprakelijk.

Een man is in 2021 geopereerd in het ziekenhuis. Zijn galblaas is toen verwijderd. Volgens de man zijn tijdens de operatie verwijtbare fouten gemaakt en hij verzoekt de rechtbank om een voorlopig deskundigenbericht te gelasten. Het ziekenhuis heeft geen bezwaar tegen het houden van een voorlopig deskundigenbericht, maar stelt een andere vraagstelling voor. Partijen zijn het eens over de te benoemen persoon van de deskundige. Met inachtneming van wat partijen ter zitting hebben aangevoerd, heeft de rechtbank een combinatie van de gewenste vragen opgesteld en een aantal van de vragen aangevuld, gewijzigd of weggelaten. Bij een aantal vragen vraagt rechtbank de deskundige ook aan te geven welk specialisme hij geschikt acht, als een bepaalde vraag niet tot zijn vakgebied hoort. Volgens de hoofdregel van artikel 195 Rv (oud) moet de eisende partij het voorschot voor de kosten van de deskundige betalen.

Partijen twisten al langere tijd over de vraag of er sprake was van medisch onzorgvuldig handelen bij de behandeling van een patiënt op de polikliniek neurologie van een ziekenhuis in 2008 en 2009. Partijen hebben geprobeerd in onderling overleg een expertise te laten uitvoeren maar hebben geen overeenstemming bereikt over de vraagstelling. De patiënt vraagt daarom de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht te gelasten. Het ziekenhuis heeft geen bezwaar tegen het houden van een voorlopig deskundigenonderzoek maar zij stelt een andere vraagstelling voor. De rechtbank wijst het verzoek toe en benoemt een deskundige waar beide partijen het over eens zijn om de in de beschikking vermelde vragen te beantwoorden. De vraagstelling bestaat uit een combinatie van de door partijen gewenste vragen. Een aantal van de gedetailleerde vragen van de patiënt, waartegen specifiek verweer is gevoerd, wordt niet opgenomen omdat deze (wat) subjectief en sturend zijn. De rechtbank ziet aanleiding om in deze procedure van de hoofdregel dat de eisende partij in beginsel het voorschot voor de kosten van de deskundige moet betalen af te wijken. Aan de vier vereisten van artikel 18 GOMA is voldaan: er is sprake van een goed onderbouwde aansprakelijkstelling en een goed gemotiveerde afwijzing daarvan en een blijvend verschil van inzicht op medisch vakinhoudelijk gebied en afwezigheid van een klassieke scholenstrijd. Partijen moeten ieder de helft van het voorschot dragen.

Een vrouw is vanaf 29 augustus 2016 bij een zorgorganisatie in dienst getreden als huishoudelijke hulp in de thuiszorg. Tijdens haar werk is zij in het trappenhuis, lopend op slippers, van de trap gevallen met een breuk in haar enkel tot gevolg, waarvoor zij medische behandelingen heeft ondergaan en heeft gerevalideerd. Volgens de vrouw is de werkgever aansprakelijk voor dit arbeidsongeval. In de rechtspraak over arbeidsongevallen als gevolg van een val van een trap, zoals de vrouw is overkomen, wordt, zonder bijkomende bijzondere omstandigheden, niet snel geoordeeld dat de werkgever aansprakelijk is. Het gebruik maken van een trap wordt over het algemeen gezien als een alledaagse activiteit waarvoor de werkgever geen nadere maatregelen hoeft te treffen en waarbij hij erop mag vertrouwen dat de werknemer de algemene oplettendheid en normale voorzichtigheid in acht neemt. Dat is in deze zaak niet anders. Het betoog van de vrouw dat de werkgever haar had moeten instrueren geen slippers te dragen en haar had moeten voorzien van goede schoenen wordt niet gevolgd. Van bijkomende bijzondere omstandigheden is niet gebleken. De conclusie is dus dat de werkgever niet aansprakelijk is voor het arbeidsongeval van de vrouw en de door haar geleden en nog te lijden schade.

Hoge Raad. De man is in augustus 2003 met een schotverwonding in de buik opgenomen op de intensivecareafdeling van AZM. Gedurende de opname in AZM heeft eiser als gevolg van een medische fout ernstig hersenletsel opgelopen. De verzekeraar heeft aansprakelijkheid erkend voor de schade als gevolg van de medische fout en bij arrest van 8 september 2015 heeft het hof in Den Bosch de verzekeraar veroordeeld tot vergoeding van de door de man geleden en nog te lijden schade, op te maken bij staat. In cassatie staat de vraag centraal of de man zorgschade kan vorderen voor hulp die is verricht door een vriendin aan wie geen vergoeding is betaald. Onderdeel 1 van het middel richt klachten tegen het oordeel van het hof dat niet valt in te zien dat de redelijkheid gebiedt dat de verzekeraar aan de man een vergoeding betaalt voor de door vriendin van een betrokkene verleende zorg, nu uit niets blijkt dat de man die vergoeding aan haar zou betalen. De Hoge Raad schetst het kader bij zorgschade door derden. ‘Uitgangspunt bij de berekening van de omvang van een wettelijke verplichting tot schadevergoeding is dat de benadeelde zoveel mogelijk in de toestand moet worden gebracht waarin hij zou hebben verkeerd indien de schadeveroorzakende gebeurtenis zou zijn uitgebleven. Hieruit volgt dat zijn schade in beginsel moet worden berekend met inachtneming van alle omstandigheden van het concrete geval. Dit geldt ook wanneer sprake is van letselschade. In geval van aansprakelijkheid voor letselschade moet de aansprakelijke persoon de kosten van verzorging en verpleging aan de benadeelde vergoeden indien laatstgenoemde ten gevolge van het letsel niet langer in staat is de desbetreffende werkzaamheden zelf te verrichten, voor zover het gaat om werkzaamheden waarvan het in de situatie waarin de benadeelde verkeert, normaal en gebruikelijk is dat zij worden verricht door professionele, voor hun diensten gehonoreerde hulpverleners. Dit is niet anders indien die werkzaamheden in feite worden verricht door derden die daarvoor geen kosten in rekening (kunnen) brengen aan de benadeelde. Art. 6:107 lid 1, aanhef en onder a, BW kent aan die derden hiervoor een eigen recht op schadevergoeding toe. Dit eigen recht op schadevergoeding van de derde doet niet af aan de bevoegdheid van de benadeelde om ook zelf vergoeding van deze schade te vorderen. De vorderingsrechten van de benadeelde en de in art. 6:107 lid 1, aanhef en onder a, BW bedoelde derde bestaan dus naast elkaar. Daarbij verdient aantekening dat, indien de aansprakelijke persoon de schade heeft vergoed aan de derde die kosten ten behoeve van de benadeelde heeft gemaakt, hij ook tegenover de benadeelde is bevrijd, en omgekeerd. Uit het voorgaande volgt dat voor toewijsbaarheid van de vordering van de benadeelde tot vergoeding van door een derde verleende zorg, niet vereist is dat de benadeelde tegenover de derde verplicht is tot betaling voor die zorg, noch dat de benadeelde de te ontvangen vergoeding aan de derde doorbetaalt.’ De Hoge Raad volgt de conclusie van de advocaat-generaal, die concludeerde tot verwerping van het cassatieberoep tegen de afwijzing van de zorgschade van de vriendin, niet en vernietigt het arrest van het hof. De Hoge Raad verwerpt het cassatieberoep voor zover dit zich richtte tegen het oordeel van het hof dat aan de man geen arbeidsvermogensschade toekomt. Onder meer omdat het onvoldoende aannemelijk is gemaakt dat de man, die voor het ongeval criminele activiteiten ontplooide, het letsel weggedacht de overstap naar reguliere arbeid zou hebben gemaakt. Dit oordeel blijft, in navolging op de conclusie van de advocaat-generaal, wel in stand.

Slachtoffer van een fietsongeval spreekt de ouders van het minderjarige kind aan. Partijen zijn in geschil over de toedracht van het ongeval. De rechtbank acht de door het slachtoffer geschetste gang van zaken bewezen. Het minderjarig kind verleende geen voorrang waardoor de ouders aansprakelijk zijn op grond van artikel 6:162 BW jo. artikel 6:169 BW. Het beroep op eigen schuld is door de rechtbank verworpen. De rechtbank wijst de schadevergoeding voortvloeiende uit de Letselschade Richtlijn Huishoudelijke Hulp toe. Daarnaast wijst zij ook de vergoeding voor verplaatste schade en immateriële schade toe. In de vrijwaringszaak vorderen de ouders de assurantietussenpersoon te veroordelen tot betaling van al hetgeen waartoe zij in de hoofdzaak veroordeeld mochten worden. De rechtbank wijst deze vordering af omdat er niet is voldaan aan het bepaalde in artikel 6:89 BW (klachtplicht).

Een vrouw is betrokken geraakt bij een verkeersongeval in Gouda. Een maai-zuigcombinatie was het gras aan het maaien langs de weg. Daarbij is een metalen voorwerp door de maai-zuigcombinatie opgezogen en met kracht weer uit de combinatie gekomen. Het metalen voorwerp kwam vervolgens tegen de achterruit van de personenauto van de vrouw terecht. Van schrik is de vrouw tegen de paal van een verkeerslicht gereden. De verzekeraar heeft de aansprakelijkheid erkend. Op gezamenlijk verzoek van partijen heeft in februari 2024 een neurologische expertise plaatsgevonden. Hieruit is voortgekomen dat het onduidelijk is wat de fysieke en mentale gevolgen van het ongeval zijn. De deskundige stelt een aanvullende expertise door een revalidatiearts voor. De medisch adviseur van de verzekeraar kan zich niet vinden in het advies van de belangenbehartiger van de vrouw, omdat de chronische pijnklachten al zijn beoordeeld door een neuroloog. De rechtbank is van oordeel dat er onvoldoende reden is om het verzoek van de vrouw af te wijzen. De rechtbank benoemt een revalidatiearts.

Deze zaak gaat over het ongeval dat een jongen in 2018 op 11-jarige leeftijd op school tijdens de gymnastiekles is overkomen. Als gevolg van dit ongeval heeft hij letsel opgelopen. De gymnastiekles werd verzorgd door een docent, die in dienst was bij een bedrijf die gymlessen organiseerde bij scholen. De jongen heeft het bedrijf (en haar verzekeraar) aansprakelijk gesteld voor de schade. De aansprakelijkheid van het bedrijf is gebaseerd op artikel 6:170 BW jo. artikel 6:162 BW. Omdat het voor het hof nog niet voldoende duidelijk is of de gymleraar tijdens de gymles toereikend toezicht in aanmerking heeft genomen, heeft het hof nadere voorlichting nodig door (een) deskundige(n). Het hof gelast een deskundigenonderzoek.

Op 6 november 2019 is een curator door criminelen neergeschoten. De curator meent dat de Politie en het Openbaar Ministerie (hierna: OM) niet adequaat hebben gehandeld naar aanleiding van de informatie die hij had aangeleverd en dat de aanslag op zijn leven voorkomen had kunnen worden. De Staat is van mening dat het stelsel Bewaken en Beveiligen aan de wettelijke eisen voldeed, dat het handelen van de Politie en het OM in aanloop naar de aanslag in lijn was met de toepasselijke voorschriften en dat – met de kennis van toen – verdedigbare beslissingen zijn genomen. Met het neerschieten van de curator staat vast dat de acties die de Politie en het OM hebben ondernomen de aanslag niet hebben kunnen voorkomen. De rechtbank acht de Staat niet aansprakelijk. Als de rechtbank namelijk wel zou vinden dat het risico in mei 2019 te laag is ingeschat en dat de Staat toen zwaardere maatregelen had moeten nemen, is het de vraag of er in november 2019 nog zodanige maatregelen van kracht zouden zijn geweest dat de aanslag niet zou zijn gepleegd. Omdat niet is komen vast te staan dat er tussen mei en november 2019 nog signalen zijn geweest dat de curator ernstig gevaar liep, komt de rechtbank tot het oordeel dat er op 6 november 2019 niet zodanige maatregelen van kracht zouden zijn geweest, dat de aanslag niet had plaatsgevonden. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de Staat voorafgaand aan het neerschieten van de curator de beschermingsmaatregelen heeft genomen die pasten bij de informatie die toen voorhanden was. Van een schending van artikel 2 EVRM of onrechtmatig handelen door de Staat is daarom geen sprake. Dit betekent dat de rechtbank de vorderingen van de curator zal afwijzen.