Vervolg op tussenarrest. Tijdens de mondelinge behandeling heeft het hof de mogelijkheid om een verkeersdeskundige als deskundige te benoemen met partijen besproken: zij hebben daartegen geen bezwaar gemaakt. Het hof heeft de verkeersdeskundige gevraagd of hij bereid is om als deskundige op te treden en of hij daartoe vrij staat. De verkeersdeskundige heeft die vragen bevestigend beantwoord onder mededeling dat in januari 2024 de advocaat van de geïntimeerde oriënterend contact met hem heeft gehad over deze casus, maar dat dat naar zijn oordeel niet aan zijn benoeming door het hof in de weg staat. Ook het hof ziet op dit moment geen bezwaar tegen de benoeming en behoudens gemotiveerde bezwaren van (een van) partijen zal het hof de verkeersdeskundige als deskundige benoemen. Het hof stelt een vraagstelling op. Partijen kunnen bij akte suggesties doen over de aan de deskundige voor te leggen vragen en opmerkingen maken over de hoogte van het voorschot. Het hof verwijst de zaak daartoe naar de rol.

Een dierenartsassistente is tijdens de voorbereiding van een paard voor een echografisch onderzoek gevallen, waardoor zij letsel heeft opgelopen en arbeidsongeschikt is geraakt. De aansprakelijkheidsverzekeraar van de dierenkliniek heeft aansprakelijkheid erkend op grond van artikel 7:658 BW en heeft de schade aan de dierenassistente vergoed. De verzekeraar wil de schade nu op de bezitter van het paard verhalen. Het is onduidelijk wat precies de val van de dierenartsassistente heeft veroorzaakt. De rechtbank komt echter niet toe aan een bewijsopdracht over de oorzaak van het letsel, want de vordering wordt op grond van artikel 6:181 BW afgewezen: de dierenkliniek kwalificeert als bedrijfsmatig gebruiker van het paard en is op grond van artikel 6:181 BW exclusief aansprakelijk. Daartoe is onder meer beslissend dat de dierenkliniek de zeggenschap had over het paard en het beste in staat was de risico’s in te schatten en voorzorgsmaatregelen te treffen. Bij artikel 6:181 BW hoeft het niet om duurzaam gebruik te gaan: de duur dat het paard bij de dierenkliniek was is dan ook niet relevant. De bezitter van het paard kan niet op grond van artikel 6:179 BW worden aangesproken.

Deelgeschil. Een man is van 2007 tot 2021 in dienst geweest bij een schoonmaakbedrijf als schoonmaakmedewerker. In 2018 heeft de man schoonmaakwerkzaamheden verricht in gebouwen van Shell. In de uitoefening van die werkzaamheden diende de man het chemisch afval afkomstig uit de laboratoria op te ruimen, de kwikruimte schoon te maken en het glaswerk dat in aanraking was geweest met of waarin nog vloeistofresten zaten van chemicaliën te reinigen. Eind 2018 heeft de man zich ziek gemeld, waarna hij geen werkzaamheden meer heeft verricht. Sinds 2020 ontvangt de man een WIA-uitkering op basis van een arbeidsongeschiktheidspercentage van 100. De man verzoekt een exhibitie ex artikel 843a (oud) Rv. Aan de voorwaarden van dat artikel is voldaan. Het verzoek wordt toegewezen.

Een vrouw is in 2017 betrokken geweest bij een verkeersongeval. Sinds dit verkeersongeval heeft zij klachten in de onderrug en bovenrug, nekklachten, hoofdpijn, ernstige vermoeidheidsklachten, geheugenproblemen en concentratieproblemen. Daarnaast ervaart zij psychische klachten. De WAM-verzekeraar heeft aansprakelijkheid erkend, maar partijen komen niet tot een definitieve schadeafwikkeling. Tussen partijen staat nog ter discussie of en in hoeverre beperkingen bestaan op het arbeidsvermogen en de zelfredzaamheid van de vrouw. De vrouw verzoekt daarom om een (nader) voorlopig deskundigenonderzoek. Aanvankelijk verzette de WAM-verzekeraar zich tegen toewijzing van het verzoek, maar partijen hebben nu overeenstemming bereikt over de persoon van de deskundigen, de vraagstelling en over de (voorschot)kosten van het onderzoek. De rechtbank wijst het verzoek toe.

Een vrouw is in 2016 gedetineerd geweest. Tijdens haar detentie is de vrouw in het ziekenhuis onderzocht vanwege (pijn)klachten aan haar knie. Bij de vrouw is een knieprothese geplaatst. In de periode na haar operatie heeft de vrouw klachten c.q. beperkingen ondervonden in haar herstel. De orthopedisch chirurg heeft in een brief, geadresseerd aan de huisarts, gesteld dat er sprake is van een beperkte functie, waarschijnlijk ten gevolge van onvoldoende oefentherapie in de penitentiaire instelling. De vrouw vordert nu een verklaring voor recht dat de Staat jegens haar aansprakelijk is voor de schade die het gevolg is van het niet of onvoldoende bieden van de (medische) (na)zorg die noodzakelijk, geïndiceerd of geadviseerd was in relatie tot haar knieoperatie. Aan haar vordering legt de vrouw ten grondslag dat de Staat een zorgplicht heeft jegens gedetineerden en dat het toerekenbaar tekortkomen in de nakoming van die zorgplicht een onrechtmatige daad oplevert. De Staat stelt dat hij de zorgplicht niet heeft geschonden en betwist daarnaast het bestaan van een causaal verband tussen (al dan niet onvoldoende) nazorg en de schade van de vrouw. De rechtbank is van oordeel dat de feitelijk aan de vrouw geboden zorg voldoet aan de eisen die daaraan gesteld mogen worden. Hierbij wordt getoetst aan de KNGF-richtlijn ‘Artrose-heup-knie’. De rechtbank overweegt dat niet ter discussie staat dat voorafgaand aan de operatie is gesproken over een andere frequentie aan fysiotherapie dan uiteindelijk feitelijk is aangeboden. Het is weliswaar denkbaar dat daarmee andere verwachtingen bij de vrouw zijn ontstaan, maar dat betekent nog niet dat voor de vraag of de Staat zijn zorgplicht heeft geschonden een ander toetsingskader geldt. De rechtbank wijst de vordering van de vrouw af.

Deelgeschil. Een man is tussen oktober 2009 en oktober 2010 en in de periode van augustus 2015 tot en met januari 2016 bij neurologen van een ziekenhuis onder behandeling geweest vanwege neurologische klachten. In 2019 is de man geopereerd op de afdeling neurochirurgie. Na de operatie is de man last blijven houden van klachten. Hij is van mening dat het ziekenhuis aansprakelijk is voor de schade die hij lijdt en heeft geleden doordat de behandelende artsen verwijtbaar hebben gehandeld door niet de juiste diagnose te stellen. De rechtbank heeft in een eerdere beschikking een voorlopig deskundigenbericht bevolen door een neuroloog en in een daaropvolgende beschikking geoordeeld dat het ziekenhuis aansprakelijk is voor de schade als gevolg van de gemiste diagnose. De rechtbank heeft in deze beschikking overwogen dat onduidelijk is welke schade de man precies lijdt door de tekortkoming van het ziekenhuis. De rechtbank heeft partijen dringend in overweging gegeven daarover snel met elkaar in gesprek te gaan. Er heeft overleg plaatsgevonden maar partijen zijn er niet in geslaagd om een minnelijke regeling te treffen. In totaal heeft het ziekenhuis en haar aansprakelijkheidsverzekeraar een bedrag van € 26.000 bevoorschot. De man verzoekt de rechtbank nu om het ziekenhuis en haar aansprakelijkheidsverzekeraar te veroordelen tot betaling van een aanvullend voorschot op de schade voor een bedrag van € 25.000. De rechtbank overweegt dat het verzoek onvoldoende onderbouwd is. De man heeft geen andere of aanvullende stukken in het geding gebracht ter onderbouwing van zijn schade dan stukken die in de eerdere procedures tussen partijen zijn overgelegd. Het beroep op punitive damages als rechtvaardiging voor het toekennen van extra smartengeld in verband met het lange tijdsverloop slaagt niet. Het Nederlandse rechtsstelsel kent geen vorm van schadevergoeding als straf. Het verzoek wordt afgewezen.

Strafrecht. De verdachte is veroordeeld tot 16 jaren gevangenisstraf, met aftrek van voorarrest, ter zake van de moord op zijn echtgenote. Het hof merkt op dat een uitkering van het Schadefonds Geweldsmisdrijven een voorwaardelijke uitkering betreft, in die zin dat geen recht op uitkering bestaat als de schade op andere wijze wordt vergoed (zie artikel 6 van de Wet schadefonds geweldsmisdrijven). Deze uitkering wordt aldus door het hof niet in mindering gebracht op de gevorderde affectieschade. Verder overweegt het hof dat een vordering tot schadevergoeding van een benadeelde partij niet kan worden verhoogd in de hogerberoepsfase. Ingevolge artikel 421 lid 3 Sv kan de benadeelde partij zich in hoger beroep voegen binnen de grenzen van haar eerste vordering, voor zover die vordering door de rechtbank niet is toegewezen. Volgens vaste jurisprudentie moet de in deze wetsbepaling opgenomen beperking zo worden uitgelegd dat de benadeelde partij in hoger beroep niet alsnog schadeposten mag opvoeren die in eerste aanleg niet zijn opgevoerd, en evenmin het bedrag van de in eerste aanleg wel opgevoerde schadeposten mag verhogen.

Uitspraak Hoge Raad uit 1993. Aanrijding tussen bestelauto en fietser. Een automobilist dient rekening te houden met fouten van andere weggebruikers, ook weggebruikers die in strijd met verkeersregels handelen. Afwikkeling van de schade op de voet van artikel 1401 (oud) BW. In de eerste plaats moet worden onderzocht of de automobilist ter zake van de wijze waarop hij aan het verkeer heeft deelgenomen voor zover voor de veroorzaking van de aanrijding van belang, rechtens enig verwijt kan worden gemaakt; de fietser draagt hiervan in beginsel de bewijslast. Wanneer komt vast te staan dat automobilist enig verwijt kan worden gemaakt, is hij, nu niets is gesteld omtrent opzet of aan opzet grenzende roekeloosheid van de fietser, in ieder geval voor de helft aansprakelijk voor de door de fietser geleden schade. Ten aanzien van de andere helft is dan in beginsel beslissend in hoeverre – foutieve – gedragingen van automobilist en eventueel de fietser tot de schade hebben bijgedragen.

Het hof heeft in een eerder tussenarrest de geïntimeerde in gelegenheid gesteld om een andere partij in dit geding op te roepen. Dit heeft de geïntimeerde gedaan en de andere partij heeft zich in deze procedure gesteld. Bij memorie na tussenarrest heeft zij aangegeven kennis te hebben genomen van de memorie van grieven van de appellerende verzekeraar en deze volledig te onderschrijven en tot de hare te maken. De drie partijen zijn het eens over de te benoemen deskundige en zijn het eens over de voor te leggen vragen conform de IWMD-vraagstelling.

Kort geding. Verzekeringszaak. Eiser is slachtoffer van een verkeersongeval in 2021, waarbij hij opzettelijk is aangereden. De WAM-verzekeraar van de dader heeft aansprakelijkheid erkend. Het slachtoffer ervaart in toenemende mate diverse lichamelijke en psychische klachten. De WAM-verzekeraar betwist de causaliteit tussen het ongeval en de klachten. Het slachtoffer vordert in deze procedure te bepalen dat de WAM-verzekeraar een aanvullend voorschot van € 45.000 verstrekt op de geleden schade, dan wel een in redelijkheid en billijkheid vast te stellen bedrag. Partijen zijn het er ter zitting over eens geworden dat een onderzoek naar de causaliteit alsnog op korte termijn moet worden gedaan. Ter zitting is verder gebleken dat het van belang is dat er op de kortst mogelijke termijn een traject moet worden opgestart dat is gericht op revalidatie. De vordering van het slachtoffer is in kort geding niet volledig toewijsbaar, nu weliswaar aannemelijk is dat hij en zijn gezin het financieel zeer krap hebben, maar niet is gebleken dat zij momenteel niet rond kunnen komen. Desalniettemin is de voorzieningenrechter wel van oordeel dat er voor het slachtoffer meer financiële ruimte moet komen voor de komende periode. Hierbij neemt de voorzieningenrechter ook in aanmerking dat de WAM-verzekeraar sinds het ongeval niet proactief heeft gehandeld, waardoor er thans – ruim vier jaar na het ongeval – nog steeds onvoldoende duidelijkheid bestaat over de medische en juridische causaliteit tussen de klachten van het slachtoffer en het ongeval. De WAM-verzekeraar moet voor een periode van zes maanden een bedrag van € 1.000 per maand te betalen, als voorschot onder algemene titel.