Een verzekeraar heeft, nadat een achterstand in de premiebetalingen van een autoverzekering voor een Opel Zafira was ontstaan, de dekking per 31 maart 2022 opgeschort op grond van artikel 7:934 BW. Per 13 april 2022 werd de verzekeringsdekking weer geactiveerd, na betaling van de premie. Tijdens de onverzekerde periode heeft de vader van de verzekeringnemer met de verzekerde auto een ongeval veroorzaakt waarvoor hij aansprakelijk is. De verzekeraar heeft de schade aan de benadeelde derde partij vergoed. Op grond van artikel 15 WAM moet de verzekeringnemer dit bedrag terugbetalen aan de verzekeraar. De rechtbank overweegt dat voor de relatie tussen de verzekeringnemer en de verzekeraar niet van belang is dat de auto tijdens het ongeval werd bestuurd door de vader van de verzekeringnemer. De verzekeringnemer is en blijft in die situatie verantwoordelijk voor de schade. De verzekeringnemer kan wel onderling met zijn vader een regeling treffen, maar daar heeft de verzekeraar niets mee te maken. De rechtbank wijst geen buitengerechtelijke kosten toe, omdat de aanmaningsbrief niet voldoet aan de wettelijke eisen.

Deelgeschil. In 2014 heeft een ongeval plaatsgevonden tussen een auto en een voetgangster van 16 jaar. De voetgangster verzoekt nu dat de rechtbank voor recht verklaart dat de bestuurder, althans de eigenaar van de auto, althans de in het buitenland gevestigde WAM-verzekeraar van de auto aansprakelijk zijn voor de schade die zij als gevolg van het ongeval heeft geleden en zal leiden. De rechtbank overweegt dat hoewel het ongeval heeft inmiddels bijna elf jaar geleden heeft plaatsgevonden, er nog geen duidelijkheid is over de toedracht van het ongeval. Ook het letsel en de beperkingen die de vrouw als gevolg van het ongeval heeft, zijn niet of nauwelijks nader onderzocht, hoewel de vrouw na het ongeval nog vier andere gebeurtenissen is overkomen (waaronder een scooterongeval en de val van een trap) die van invloed kunnen zijn geweest op haar huidige beperkingen. De rechtbank oordeelt dat de bestuurder en de eigenaar op grond van artikel 185 WVW aansprakelijk zijn voor 80% van de schade. Er is sprake van 20% eigen schuld. De vrouw heeft in aanzienlijke mate aan het ontstaan van de aanrijding bijgedragen doordat zij de weghelft waar de voor haar van rechts komende bestuurder reed is gaan oversteken zonder hem op te merken en zonder hem voorrang te verlenen hoewel zij daartoe verplicht was. De rechtbank overweegt verder dat de bestuurder zijn snelheid in onvoldoende mate heeft aangepast aan de verkeerssituatie en met name in onvoldoende mate rekening heeft gehouden met de mogelijkheid van fouten van andere verkeersdeelnemers, die zouden gaan oversteken om de bushalte te bereiken. Naast het voorgaande wordt bij het beroep op eigen schuld betrokken dat aan de vrouw vanwege haar destijds jeugdige leeftijd niet een al te ernstig verwijt kan worden gemaakt van de verkeersfout die zij als voetganger heeft gemaakt. Verder is van belang dat het ongeval tot aanzienlijk(e) letsel(schade) bij de vrouw heeft geleid en dat de bestuurder, wiens aansprakelijkheid is verzekerd, des te meer verwijt treft omdat hij als bestuurder van een motorvoertuig onvoldoende voorzichtigheid heeft betracht. Schulddeling wordt toegepast op de kosten van het deelgeschil.

Een gedupeerde van de toeslagenaffaire verzoekt samen met haar kinderen om een psychiater en arbeidsdeskundige als deskundigen te benoemen om zo de schade vast te stellen die zij geleden zouden hebben als gevolg van de fouten van de Staat. De Staat heeft ervoor gekozen om geen bezwaar te maken. Omdat de Staat geen bezwaar heeft en niet is gebleken dat zogenaamde afwijzingsgronden aan de orde zijn, is er geen reden om het verzoek van de moeder en haar kinderen niet toe te staan. Twee deskundigen worden benoemd en vraagstellingen worden vastgesteld.

Verzekeringsrecht. Twee WAM-verzekeraars stonden ten tijde van een verkeersongeval bij de RDW geregistreerd als WAM-verzekeraar van hetzelfde voertuig. Het voertuig was op dat moment overgedragen aan een derde – de bestuurder – die geen eigen WAM-verzekering had afgesloten. De bestuurder veroorzaakt een ongeval. De benadeelde heeft met succes een van de twee WAM-verzekeraars aangesproken. De verzekeraar die heeft uitbetaald zoekt (deels) regres op de andere WAM-verzekeraar. De vraag is of de uitkerende WAM-verzekeraar in deze procedure een vordering heeft op de andere geregistreerde WAM-verzekeraar. De rechtbank oordeelt bevestigend omdat beide WAM-verzekeraars niet aan de benadeelde kunnen tegenwerpen dat zij geen WAM-verzekeraar zijn (artikel 13 lid 7 WAM), zodat zij allebei door de WAM gehouden zijn om dezelfde schade (namelijk die van de benadeelde) te vergoeden. Van samenloop ex artikel 7:961 BW is in het onderhavige geval geen sprake. Op grond van artikel 6:102 BW zijn zij hoofdelijk verbonden en gehouden om in hun onderlinge verhouding aan de schade-uitkering bij te dragen. Artikel 13 lid 5 WAM over het van kracht worden van een nieuwe verzekering ten aanzien van hetzelfde voertuig ziet op het narisico van artikel 13 lid 4 WAM en kent geen andere zelfstandige betekenis. De zaak wordt verwezen naar de rol zodat partijen zich kunnen uitlaten over de nog vast te stellen omvang van de schade.

In 2019 heeft een verkeersongeval plaatsgevonden waarbij een motorfiets betrokken was. De bestuurder van de motorfiets stelt dat hij door het ongeval gezondheidsklachten heeft opgelopen en beperkingen ervaart, waardoor hij niet meer (volledig) kan werken. In een eerdere beschikking is vast komen te staan dat de WAM-verzekeraar van de andere bestuurder 75% aansprakelijkheid heeft erkend en dat van de zijde van de bestuurder van de motorfiets sprake is van 25% eigen schuld. Partijen hebben een neuroloog verzocht een neurologisch onderzoek te verrichten. De neuroloog heeft te kennen gegeven dat hij zijn definitieve deskundigenrapport eerst kan afgeven nadat neuropsychologisch onderzoek is verricht. De WAM-verzekeraar verzoekt nu dat de rechtbank voorlopige deskundigenberichten gelast door een neuropsycholoog en een arbeidsdeskundige. De WAM-verzekeraar wil kunnen beoordelen of het zin heeft om de bestuurder van de motorfiets op korte termijn te laten begeleiden door een arbeidsdeskundige naar fulltime betaalde arbeid, hetzij in loondienst, hetzij als zelfstandige en wil haar proceskansen voor een eventuele civiele bodemprocedure kunnen inschatten. Tijdens de zitting hebben partijen overeenstemming bereikt over de uit te voeren deskundigenonderzoeken, namelijk een neuropsychologisch deskundigenonderzoek, een verzekeringsgeneeskundig deskundigenonderzoek, een arbeidsdeskundig deskundigenonderzoek en een bedrijfseconomisch deskundigenonderzoek. Partijen zijn het ook eens geworden over de te benoemen (personen van de) deskundigen en (grotendeels) de aan de deskundigen voor te leggen vraagstelling. De bevindingen van de neuroloog in zijn (nog af te geven) definitieve rapport kunnen ertoe leiden dat eerst nader (psychiatrisch) deskundigenonderzoek nodig is, voordat kan worden aangevangen met het verzekeringsgeneeskundig onderzoek (en het arbeidsdeskundig en bedrijfseconomisch onderzoek). Partijen zullen de rechtbank daarom na afgifte van het definitieve neurologische rapport berichten of zij hun verzoeken ten aanzien van de uitvoering van de deskundigenonderzoeken handhaven. Dit daargelaten heeft de rechtbank omwille van de voortvarendheid in dit dossier met partijen ter zitting afgesproken dat alvast een verzekeringsgeneeskundig, een arbeidsdeskundig en een bedrijfseconomisch onderzoek zal worden bevolen en dat de door partijen beoogde deskundigen alvast door de rechtbank zullen worden benaderd en zullen worden benoemd indien zij bereid zijn het gevraagde onderzoek uit te voeren. De deskundigen hebben laten weten in staat en bereid te zijn de gevraagde onderzoeken te verrichten.

Strafrecht. De verdachte wordt veroordeeld voor doodslag. Hij heeft de partner van zijn moeder in zijn hals gestoken. De dochter van het overleden slachtoffer vordert affectieschade en shockschade. Beide vorderingen worden toegewezen. De rechtbank heeft bij de beoordeling acht geslagen op de rechtspraak van de Hoge Raad en houdt in dit geval rekening met de gewelddadige aard van het bewezen verklaarde feit, de wijze waarop de dochter meerdere malen met de gevolgen hiervan is geconfronteerd, zoals in de toelichting van de vordering is onderbouwd, en het feit dat zij een nauwe band had met het slachtoffer. De rechtbank stelt gelet hierop vast dat de dochter door de confrontatie een hevige emotionele schok heeft ervaren. Bij de dochter is geen officiële diagnose PTSS gesteld. Uit de stukken blijkt echter wel dat vier dagen na het feit vanuit slachtofferhulp psychologische begeleiding is opgestart om de benadeelde te ondersteunen bij rouw- en traumaverwerking en dat zij is aangemeld voor EMDR-therapie.

De hoofdzaak gaat over de schade die een man lijdt als gevolg van een bedrijfsongeval in 2012 en de vraag of de aansprakelijkheidsverzekeraar van zijn (voormalige) werkgever daarvoor nog een schadevergoeding aan hem moet uitkeren. In het incident vordert de man dat de verzekeraar hem als voorlopige voorziening een voorschot op die schadevergoeding zal betalen. De verzekeraar voert daar verweer tegen. De rechtbank wijst een tussenvonnis in het incident. Zij oordeelt namelijk dat de man de gelegenheid moet krijgen om de verzekerde (zijn voormalige werkgever) in het geding te roepen voordat de rechtbank enige verdere beslissing neemt.

Deelgeschil. In 2010 is een 3-jarig jongentje in een kermisattractie met zijn hand tussen de loopband en de vloer terechtgekomen. Door het ongeval heeft de jongen zijn hand gekneusd en had hij op de rug van zijn hand en zijn vingers tweedegraads brandwonden en ontvellingen. Na het ongeval is hij in het ziekenhuis opgenomen. Hij is aan zijn hand geopereerd en er is een huidtransplantatie verricht. De jongen staat nog jaarlijks onder controle bij het Brandwondencentrum in Beverwijk. In 2011 heeft de gemachtigde van de moeder van de jongen namens de jongen de eigenaresse van de kermisattractie aansprakelijk gesteld voor alle geleden en nog te lijden materiële en immateriële schade als gevolg van het ongeval. Uit documenten van de NVWA en krantenartikelen blijkt dat een vergelijkbaar ongeval op de loopband in de attractie meerdere keren heeft plaatsgevonden, steeds met (jonge) kinderen. De rechtbank overweegt dat als het gevaar van struikelen en vallen voorzienbaar is, de bedrijfsmatig exploitant van een kermisattractie in verband met de daaraan verbonden risico’s adequate veiligheidsvoorzieningen dient te treffen. Op de exploitant rust een zware zorgplicht ten aanzien van de veiligheidsaspecten van de attractie, te meer als jonge kinderen tot de attractie worden toegelaten. Dat geldt te meer nu van kinderen (en zeker kinderen van 3 jaar oud) slechts een beperkt inzicht in gevaar kan worden verwacht. Het lag dan ook op de weg van de eigenaresse om zodanige voorzieningen te treffen dat het gebruik van de attractie, waarbij kennelijk vallen en struikelen regelmatig voorkomt, geen risico’s zou opleveren voor het ontstaan van ernstig letsel zoals dat bij de jongen is ontstaan. Ook in het geval dat het bekneld raken aan het eind van de loopband een onvoorziene gebeurtenis zou zijn, is de rechtbank van oordeel dat de eigenaresse onvoldoende voorzieningen heeft getroffen. De noodknop bij de kassa was niet snel genoeg en contact maken met de kassamedewerker was moeilijk, mede vanwege de drukte en de harde muziek op de kermis. Ten slotte werkte de sensor onder de loopband kennelijk niet. De attractie voldeed dus niet aan de eisen die daaraan in de gegeven omstandigheden mochten worden gesteld en was dus gebrekkig. De eigenaresse is aansprakelijk.

Deelgeschil. In 2017 heeft een motorongeval plaatsgevonden. De motorrijder die schade heeft geleden heeft in deelgeschil primair een verklaring voor recht gevraagd dat de wederpartij en haar verzekeraar hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de gevolgen van het motorongeval en dat zij gehouden zijn de schade te vergoeden. De rechtbank heeft de verzoeken van de motorrijder afgewezen. In de daarna door de motorrijder gestarte bodemprocedure heeft de rechtbank bij tussenvonnis toestemming verleend tot het instellen van tussentijds hoger beroep tegen de beschikking deelgeschil. Het geschil in hoger beroep draait met name om de vraag wie schuld heeft aan het ongeval en wie aansprakelijk is voor de schade van de motorrijder. De motorrijder draagt het bewijsrisico. Voor toepassing van de omkeringsregel is geen plaats omdat in deze zaak de toedracht van het ongeval juist nog niet vaststaat (en onderwerp van geschil is). De motorrijder is niet in het bewijs geslaagd dat zijn wederpartij een verkeersfout heeft gemaakt (door een abrupte, onverwachte snelheidsvermindering en veranderende rijrichting waardoor hij tegen hem aan reed dan wel dat de wederpartij zich zodanig heeft gedragen dat hij gevaar of hinder voor de motorrijder veroorzaakte en onrechtmatig heeft gehandeld jegens de motorrijder). Het hoger beroep slaagt niet. Het hof bekrachtigt de beslissing van de deelgeschilrechter.

In een deelgeschilprocedure is de rechtbank verzocht zich uit te spreken over de aansprakelijkheid bij een vuurwerkongeval. De verzoeken van de eisende partij zijn door de rechtbank bij beschikking afgewezen. De eisende partij kan zich niet met de inhoud van die beschikking verenigen en is een bodemprocedure gestart. In de dagvaarding verzoekt zij verlof te verlenen voor het instellen van tussentijds hoger beroep van de beschikking. De wederpartij heeft geen bezwaar tegen toewijzing van dit verzoek. De rechtbank stelt vast dat het verzoek tijdig is gedaan. De vraag of de wederpartij aansprakelijk is voor de schade van de eisende partij is bepalend voor de afloop van de zaak. Omdat de rechtbank in de bodemprocedure in beginsel gebonden is aan de in het deelgeschil gegeven beslissing is het doelmatig dat over die beslissing eerst in hoger beroep een oordeel wordt gegeven. Het verzoek wordt toegewezen.