Conclusie advocaat-generaal Lindenbergh. Werkneemster stelt dat zij een burn-out en depressie heeft gekregen door de werkomstandigheden bij haar voormalige werkgeefster. Die zouden eruit hebben bestaan dat de werkneemster door haar manager is gepest, vernederd en geïntimideerd, dat het onderzoek over haar klacht daarover onzorgvuldig is uitgevoerd, en dat de werkgeefster niet goed is omgegaan met haar arbeidsongeschiktheid. De werkneemster stelt de werkgeefster aansprakelijk voor de door haar geleden en nog te lijden schade. Het hof heeft, evenals de rechtbank, de vorderingen afgewezen. Het hof heeft geoordeeld dat niet is komen vast te staan dat de werkneemster werkzaamheden heeft moeten verrichten onder omstandigheden die schadelijk waren voor haar gezondheid, dat de werkgeefster bij gebreke van dergelijke schadelijke werkomstandigheden haar zorgplicht dienaangaande ook niet heeft geschonden, en dat de werkgeefster ook overigens haar zorgplicht jegens de werkneemster niet heeft geschonden. In cassatie klaagt de werkneemster dat het hof het beoordelingskader van artikel 7:658 BW heeft miskend, althans dat het hof op onjuiste dan wel onbegrijpelijke wijze toepassing heeft gegeven aan de zogenoemde ‘arbeidsrechtelijke omkeringsregel’. De advocaat-generaal is van opvatting dat het cassatiemiddel, dat is opgebouwd uit vijf onderdelen, niet tot cassatie kan leiden en concludeert tot verwerping van het cassatieberoep.

Strafrecht. Het slachtoffer en de verdachte kregen ruzie toen de aangever in de avond van 24 oktober 2018 een zebrapad overstak op de Franselaan in Rotterdam, op het moment dat de verdachte met zijn vriendin kwam aanrijden in een auto. De verdachte is gestopt en uitgestapt en vervolgens heeft er een confrontatie plaatsgevonden tussen de aangever en de verdachte, die is uitgemond in een handgemeen. De verdachte heeft met kracht met een stekende beweging met de punt van de paraplu tegen het hoofd van het slachtoffer aan geslagen waardoor deze letsel heeft opgelopen. Het letsel merkt het hof aan als zwaar lichamelijk letsel. De verdachte wordt veroordeeld voor zware mishandeling. Het slachtoffer vordert € 275.000 aan immateriële schade. Het hof acht dat vaststaat dat het slachtoffer lichamelijk letsel heeft opgelopen als gevolg van het handelen van de verdachte. Het hof stelt de immateriële schadevergoeding vast naar maatstaven van billijkheid, waarbij het hof acht slaat op bedragen die in vergelijkbare gevallen zijn toegekend. Het hof heeft hierbij ook acht geslagen op de consultatieversie van de ‘Rotterdamse Schaal’, een ordening van smartengeldenbedragen bij letsel en andere persoonsaantastingen. Het letsel valt naar het oordeel van het hof in de categorie ‘ernstig hersenletsel’, waarvoor als richtbedrag een vergoeding van € 140.000 tot € 185.000 is gegeven. In dit geval acht het hof in beginsel een schadevergoeding van € 150.000 billijk. Het hof stelt dat er sprake is van eigen schuld aan de kant van het slachtoffer en vermindert de schadevergoedingsplicht daarom met 20%. Het slachtoffer komt daarom € 120.000 aan immateriële schade toe.

Strafrecht. Verdachte belde de vrouw bij wie hij tuinwerkzaamheden verrichtte om met haar te praten. Het slachtoffer stemde hiermee in, zette de deur voor hem open, maakte koffie en werd vervolgens volledig onverwacht met een geweldsuitbarsting van verdachte geconfronteerd. Verdachte heeft vervolgens de 76-jarige vrouw aangevallen en heeft haar daarbij geduwd, geslagen en geschopt. Het slachtoffer heeft als gevolg van de geweldshandelingen van verdachte fors letsel in en aan het gezicht en het hoofd opgelopen. Verdachte wordt veroordeeld voor poging tot doodslag. Het slachtoffer vordert € 40.000 aan immateriële schadevergoeding. De rechtbank is van oordeel dat voldoende is gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het bewezen verklaarde handelen van verdachte rechtstreeks immateriële schade heeft geleden. De benadeelde partij heeft daarom op grond van artikel 6:106 aanhef en onder b BW recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding. De rechtbank acht, gelet op de omstandigheden van het geval, de immateriële schadevergoeding zoals deze gevorderd is billijk.

Aanrijding op parkeerplaats. Door de aanrijding is schade ontstaan aan de auto van de advocaat. Hij vordert betaling van de schade en betaling van de buitengerechtelijke incassokosten, omdat ondanks ingebrekestelling en aanmaning de bestuurder niet heeft betaald. De kantonrechter schat in redelijkheid het aan eiser toekomende schadebedrag. Afwijzing buitengerechtelijke kosten omdat de kosten niet redelijk zijn geweest omdat eiser zelf advocaat is.

Verkeersongeval. Vrachtwagenchauffeur rijdt op de Hamelandroute, een 80 km-voorrangsweg, in de richting van de Duitse grens. Ter hoogte van tankstation de Hamelandstop draaide bestuurder met zijn personenauto en caravan vóór en in dezelfde rijrichting als de vrachtwagenchauffeur linksaf de Hamelandroute op. De vrachtwagenchauffeur wisselde vervolgens van weghelft om de bestuurder links voorbij te rijden. De bestuurder sloeg wederom linksaf richting het tankstation. Daarbij werd de personenauto van de bestuurder zijdelings aangereden door de vrachtwagen. De bestuurder stelt dat de vrachtwagenchauffeur aansprakelijk is op grond van onrechtmatige daad omdat de snelheid niet zou zijn aangepast op de omstandigheden en er niet tijdig is ingegrepen of is geremd. De rechtbank volgt de bestuurder niet in zijn vorderingen. De rechtbank volgt het verweer van de vrachtwagenchauffeur. Het uitwijken naar de linkerhelft was een handeling om de aanrijding te voorkomen en niet zoals de bestuurder stelt een inhaalmanoeuvre. De vrachtwagenchauffeur is niet aansprakelijk.

Het zoontje is van een sup gevallen die zich achter de boot bevond, daarna is de boot achteruit gaan varen om weg te komen van de kant. Het zoontje is tijdens het achteruit varen onder de boot beland en met zijn voeten/benen in de schroeven van de motor van de boot terechtgekomen. Het zoontje heeft hierbij een crushverwonding aan beide voeten en het rechteronderbeen opgelopen met huidwonden en spier-, pees- en zenuwletsel. De vader van het zoontje stelt dat de bestuurder van de boot aansprakelijk is op grond van onrechtmatige daad. Partijen verschillen in lezing over de toedracht van het ongeval maar het is voor de aansprakelijkheid voldoende dat tussen de partijen vaststaat dat het zoontje samen met het zoontje van de bestuurder op het supboard zat, wat met een touw aan de boot van de bestuurder vastzat, en dat hierna het ongeval heeft plaatsgevonden. De kantonrechter acht het achteruit varen terwijl het supboard aan de boot vastzit, met de kinderen op dit supboard, een gevaarzettende situatie. De bestuurder had dit moeten voorkomen. De bestuurder is daarom aansprakelijk.

Eigenaar van de auto heeft schadevergoeding van meneer gevorderd omdat hij tegen zijn auto heeft geslagen en geschopt. Meneer voert aan dat dit hem niet kan worden toegerekend omdat er sprake was van een situatie van noodweerexces. Er was voorafgaand aan het delict onenigheid en er is sprake van jarenlange overlast tussen de twee partijen. Ten tijde van het delict zat de eigenaar in de auto. De kantonrechter oordeelt dat het beroep op noodweerexces niet slaagt. Meneer heeft hij onvoldoende onderbouwd dat er in die situatie een noodzaak was tot zelfverdediging. Het beroep op eigen schuld aan de kant van de eigenaar slaagt niet.

Arbeidsongeval. De werknemer was werkzaam op een schip en voerde hier de kabelroute-inspectie uit. Tijdens de coronalockdownperiode kon de werknemer het schip niet verlaten, hij verbleef daardoor vanaf 5 april 2021 in een keet/container die de werkgever op het schip als kantoorruimte had geplaatst en sliep in een cabine op het schip. Volgens de werknemer werd hij hierdoor constant blootgesteld aan een geluid met een te hoog geluidsniveau. Hij kreeg vervolgens gezondheidsklachten waaronder oorsuizen (tinnitus). De werknemer vordert aansprakelijkheid van de werkgever voor de door hem geleden en nog te lijden schade. Hij legt aan zijn vordering ten grondslag dat de werkgever zijn verplichtingen als goed werkgever van artikel 7:658 BW niet is nagekomen. De werkgever stelt dat er geen sprake is geweest van schade en dat een causaal verband ontbreekt. Om dit te kunnen onderbouwen eist hij op grond van artikel 843a Rv afgifte van de medische informatie. De kantonrechter oordeelt dat de medische gegevens verschaft dienen te worden omdat de werkgever zich moet kunnen verweren tegen de vordering van de werknemer, de werkgever heeft hierbij een rechtmatig belang.

Deelgeschil. 4-jarige leerling valt van de zijkant van de glijbaan van een klimgymtoren tijdens de gymles nadat ze een klasgenootje had gevraagd om haar een duwtje te geven. De minderjarige leerling heeft hieraan letsel overgehouden. De moeder heeft de school aansprakelijk gesteld voor de geleden en nog te lijden schade van haar dochter. Voor de aansprakelijkheid is van belang of de school haar zorgplicht jegens de leerling heeft geschonden. De rechtbank oordeelt dat er geen sprake is van een schending van de zorgplicht van de school. Uit de beschikbare stukken blijkt dat de school conform de protocollen en de geldende rechtspraak heeft gehandeld.

Deelgeschil. Werknemer is werkzaam geweest in de fabriek van de werkgever. Hij is na een toiletbezoek door een hygiënesluis gegaan waarna hij van de trap is gevallen. Als gevolg van de val heeft hij letsel ondervonden. De verzekeraar van de werkgever heeft aansprakelijkheid betwist. De werknemer stelt dat de werkgever aansprakelijk is op grond van artikel 7:658 lid 4 BW. Er is sprake van een bedrijfsongeval aangezien het ongeval heeft plaatsgevonden tijdens de uitoefening van de werkzaamheden in het bedrijf. Er dient gekeken te worden of de werkgever voldaan heeft aan zijn zorgplicht. De verzekeraar stelt dat valgevaar van een trap niet leidt tot aansprakelijkheid. Het zou een samenloop van omstandigheden zijn geweest die ook in de privésfeer zouden kunnen voorkomen. De kantonrechter is van oordeel dat de zorgplicht wel is geschonden. Er bestaat namelijk voor de werknemer een verplichting om meerdere malen per dag de hygiënesluis met bijbehorende trap te gebruiken. Ter zitting is zelfs gesproken over een frequentie van 7 à 8 keer per dag. Daarmee is sprake van structurele blootstelling aan de mogelijke gevaren van het betreden van de hygiënesluis, zodat dus niet altijd sprake zal zijn van optimale concentratie en alertheid. Hoewel het risico van een val (van een laag trapje) klein is, wordt dit risico groter gelet op het structurele gebruik daarvan. Enerzijds omdat het risico, hoewel op zich klein, zich (veel) vaker voordoet, anderzijds omdat gewenning bij de werknemer een zekere blindheid voor het gevaar in de hand werkt. Indien de werkgever op eenvoudige wijze verwezenlijking van het gevaar kan wegnemen, en hij dit niet heeft gedaan, schendt hij in beginsel zijn zorgplicht. De kantonrechter komt tot het oordeel dat er eenvoudige maatregelen konden worden genomen om het gevaar tegen te gaan en dat de werkgever niet alle veiligheidsmaatregelen heeft ondernomen om verwezenlijking van het gevaar te voorkomen. De kantonrechter acht daarom dat de verzekeraar van de werkgever aansprakelijk is voor de schade van de werknemer.