Kort geding. Bedrijfsongeval waarbij man tijdens het installeren van zonnepanelen door het dak valt en terechtkomt op een tractor. De man stelt hoger beroep in tegen het vonnis van de rechtbank, waarin de rechtbank heeft geoordeeld dat te veel onzekerheid bestaat tussen hem en de inlenend werkgever (zo stelt hij). Het hof constateert dat de man al drie procedures heeft gevoerd en dat nog steeds onvoldoende duidelijk is wat zich nu precies heeft afgespeeld op de dag van ongeval en in welke hoedanigheid de verschillende partijen daarin een rol spelen. In de afzonderlijk tegen hen gevoerde procedures wijzen de partijen naar elkaar. Het hof betreurt dat door deze ongelukkige gang van zaken onduidelijk blijft welke rol de verschillende actoren hebben vervuld en dat daardoor geen aansprakelijkheid kan worden vastgesteld.

Student van pilotenopleiding raakt gewond bij een kettingbotsing tussen drie touringcars. De student zat op de achterbank van de middelste bus. Doordat de voorste bus onverwacht moest remmen ontstond er een kettingbotsing. Als gevolg van de botsing heeft de student rugletsel opgelopen. In deze procedure vordert hij voor recht te verklaren dat hij als gevolg van het ongeval ongeschikt is geraakt in de uitoefening van het beroep van piloot en hij als gevolg daarvan verlies aan verdienvermogen lijdt. De rechtbank staat voor de vraag of er juridisch causaal verband bestaat tussen de klachten en het ongeval. De rechtbank oordeelt dat dit het geval is. Het feit dat de student eerder een auto-ongeluk heeft gehad, eerder door zijn rug is gegaan, en er sprake is van een aangeboren afwijking aan zijn rug, kunnen volgens de rechtbank niet als omstandigheden gelden die een alternatieve verklaring kunnen vormen voor de klachten. Bij de huidige stand van zaken kan de rechtbank niet vaststellen dat de student als gevolg van het ongeval ongeschikt is geraakt voor de uitoefening van het beroep van piloot en dat hij als gevolg daarvan verlies aan verdienvermogen lijdt. Hiervoor moeten eerst de beperkingen worden vastgesteld en vervolgens moet worden vastgesteld wat de gevolgen daarvan zijn voor zijn verdiencapaciteit. De rechtbank stelt partijen in de gelegenheid in onderling overleg rapportages van een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige te verkrijgen.

Deelgeschil. Zorgschade betreffende verleende mantelzorg aan kind met gebroken been na ongeval. Niet in geschil is dat het kind na beide operaties thuis is verzorgd door zijn moeder en pleegvader. Echter kan de rechtbank de omvang van de schade niet begroten gelet op de discussie tussen partijen omtrent de post huiswerkbegeleiding. Het antwoord op de vraag of er sprake was van huiswerkbegeleiding of het geven van thuisonderwijs is van invloed op het aantal uren dat ermee gemoeid is en ook op de vraag of het een taak betreft die normaliter door een professionele hulpverlener wordt verricht, alsmede op het uurtarief wat daarbij in aanmerking moet worden genomen. Op dit punt bestaat dan ook behoefte aan deskundige voorlichting, waarvoor gelet op het karakter van de deelgeschilprocedure in het kader van deze procedure geen ruimte is. Het verzoek de verzekeraar te verplichten haar medewerking te verlenen aan de totstandkoming van een deskundigenbericht wijst de rechtbank toe.

Tussenvonnis. Aanrijding tussen automobilist en snorfietser. De rechtbank oordeelt dat de automobilist de aanrijding heeft veroorzaakt. De rechtbank oordeelt met betrekking tot de gevorderde immateriële schadevergoeding dat de snorfietser niet heeft voldaan aan zijn stelplicht en bewijslast. Met de enkele stelling dat hij als gevolg van de aanrijding ten val is gekomen en een heupfractuur heeft opgelopen, heeft de snorfietser daar niet aan voldaan. De door de snorfietser ingezonden stukken betreffende de beoordeling en behandeling op de afdeling spoedeisende hulp kort na de aanrijding bieden, zonder toelichting, onvoldoende onderbouwing van een schadepost van deze omvang.

Strafrecht. De rechtbank Den Haag heeft een 54-jarige man veroordeeld die als jurist een aantal nabestaanden bijstond van het schietincident in een winkelcentrum in Alphen aan den Rijn in 2011. De man vervalste handtekeningen op documenten van deze nabestaanden omdat dit financieel voordeel voor hem zou kunnen opleveren. De rechtbank neemt het hem kwalijk dat hij de nabestaanden met zijn handelwijze opnieuw heeft geslachtofferd. Hij krijgt een celstraf van tien maanden waarvan vier maanden voorwaardelijk.

Conclusie advocaat-generaal (A-G) Hartlief. Geen letsel. Verzekeringsrecht. Cassatie over en weer ter zake van mededelingsplicht bij feiten omtrent het strafrechtelijk verleden (art. 7:928 lid 1 en lid 5 BW). Volgens de A-G slaagt de klacht dat het hof zou hebben miskend dat in een geval als dit, waarin de verzekeraar verzuimt om in niet voor misverstand vatbare termen een vraag aan de verzekeringnemer te stellen omtrent het strafrechtelijk verleden van de verzekeringnemer, uit artikel 7:928 BW voortvloeit dat op de verzekeringnemer geen mededelingsplicht omtrent dat strafrechtelijk verleden rust. De vraag van de verzekeraar was gericht op alle misdrijven, met inbegrip van de verdenking daarvan. Volgens het hof is deze vraag zo ruim en algemeen geformuleerd dat deze bij een verzekeringnemer onder omstandigheden kan leiden tot misverstanden, omdat de vraagstelling niet is beperkt tot bepaalde soorten misdrijven en evenmin duidelijk wordt wat wordt bedoeld met de term ‘aanraking met politie of justitie’, terwijl het onderscheid tussen misdrijven en overtredingen ook niet voor iedere burger duidelijk zal zijn. Dit zou volgens het hof echter nog niet meebrengen dat een verzekeraar zich in geen enkel geval kan beroepen op verzwijging indien de vraagstelling naar het strafrechtelijk verleden als onvoldoende concreet en specifiek moet worden aangemerkt. Een dergelijke vergaande sanctie zou niet in artikel 7:928 BW zijn vermeld. Wel is in een situatie als deze naar het oordeel van het hof een terughoudende toetsing op haar plaats, in die zin dat beoordeeld zou moeten worden of er bij de verzekeringnemer redelijkerwijs enig misverstand over kon bestaan of hij een bepaald strafbaar feit diende te melden. Volgens de A-G getuigt deze redenering van een onjuiste rechtsopvatting.

Klacht over eigen advocaat. Het hof oordeelt dat de letselschadeadvocaat een medische deskundige dient in te schakelen als de cliënt stelt een onjuiste diagnose te hebben gekregen. Berisping.

Beoordeling afwijzing aanvullende uitkering voor derving levensonderhoud van meerderjarige jongen na overlijden vader. Vader van een meerderjarige jongen is door een misdrijf om het leven gekomen. De jongen heeft een aanvraag gedaan voor een uitkering uit het Schadefonds Geweldsmisdrijven voor de schade die hij heeft geleden als gevolg van het overlijden van zijn vader. Aan hem is een vast bedrag van € 5.000 toegekend voor immateriële en eventuele verdere financiële schade. De aanvullende uitkering voor gederfd levensonderhoud is in het primaire besluit niet toegekend met als reden dat de vader van de jongen niet kon worden aangemerkt als kostwinner of als ouder met vergelijkbare inkomsten als de achtergebleven ouder. Hiertegen heeft de jongen bezwaar gemaakt. Ook na het besluit op bezwaar is er geen aanvullende uitkering toegekend. De beslissing om aan eiser die als meerderjarige onderwijs volgt op de middelbare school geen aanvullende uitkering toe te kennen terwijl de overleden ouder bijdroeg in het levensonderhoud, is naar het oordeel van de rechtbank in strijd met het evenredigheidsbeginsel. Beroep gegrond.

Slachtoffer van poging doodslag vordert in civiele procedure aanvullende schadevergoeding. Omdat de strafrechter niet zijn volledige schadevergoeding heeft toegewezen, heeft het slachtoffer in een civiele procedure het restant van zijn vordering gevorderd. De kantonrechter heeft vervolgens een hoger bedrag aan immateriële schadevergoeding toegewezen. In hoger beroep heeft het hof bij verstekarrest geoordeeld dat het slachtoffer hierop geen recht heeft, omdat de strafrechter het restant van zijn vordering al had afgewezen. Tegen deze beslissing heeft het slachtoffer verzet ingesteld en betoogt onder meer dat zijn vordering betrekking heeft op schade die na het strafvonnis is ontstaan. Het gaat in deze zaak in essentie om de vraag of het slachtoffer recht heeft op een hogere immateriële schadevergoeding. In het licht van wat het slachtoffer in deze verzetprocedure heeft aangevoerd, oordeelt het hof dat voldoende onderbouwd is gesteld dat het slachtoffer na het strafvonnis immateriële schade – als gevolg van de pijnklachten vanwege de achtergebleven kogelfragmenten in zijn lichaam – heeft geleden die hij niet al in de strafrechtelijke procedure heeft gevorderd. Omdat de strafrechter over de na het strafvonnis ervaren pijnklachten als gevolg van de achtergebleven kogelfragmenten niet inhoudelijk heeft beslist, kan de dader zich ten aanzien van een daarop betrekking hebbende vordering niet op het gezag van gewijsde van het vonnis van de strafrechter beroepen (artikel 236 lid 1 Rv). Het hof begroot de hoogte van de aanvullende immateriële schade op €3.500.

Kort geding. Verkeersongeval tussen twee automobilisten, waarbij de bestuurder van een bestelauto achteruit rijdt tegen een stilstaande automobilist. Als gevolg van dit ongeval heeft de stilstaande automobilist nek-, schouder- en uitstralende rugpijn opgelopen. In kort geding vordert de automobilist een schadevergoeding van € 50.000 van de WAM-verzekeraar van de bestuurder van de bestelauto. De automobilist stelt dat de WAM-verzekeraar haar toezeggingen (adequaat bevoorschotten en een pragmatische afwikkeling van de schade) niet nakomt en de schadeafwikkeling is aangeland in een uitzichtloze situatie. De WAM-verzekeraar geeft aan dat de klachtenpresentatie van de automobilist tegenstrijdigheden vertoont en hij niet geloofwaardig is. De voorzieningenrechter overweegt dat er onvoldoende duidelijkheid bestaat over het causaal verband tussen het ongeval, de klachten en de door de automobilist gestelde schade. Daar komt bij dat niet is gebleken van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van overwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist. De automobilist stelt dat hij veel last heeft van het feit dat hij door ASR wordt weggezet als fraudeur. Hij heeft echter geen inzicht gegeven in zijn financiële situatie zodat niet kan worden beoordeeld of sprake is van een financiële noodzaak tot betaling van het door hem gevraagde voorschot. De vordering is onvoldoende aannemelijk en niet is gebleken van een spoedeisend belang.