Werkneemster is tijdens een cursus tot het worden van tramconducteur gevallen nadat zij met haar voet achter een verhoogde schuifdeurrail was blijven haken. Zij was na afloop van de cursus haar tas vergeten. Deze is zij gaan halen en is hierbij ten val gekomen. Aan het ongeval heeft zij een hoge incomplete dwarslaesie overgehouden. Gekeken dient te worden of de werkgever aansprakelijk is op grond van artikel 7:658 lid 1 BW. Naar het oordeel van de kantonrechter is niet komen vast te staan dat de werkgever aan zijn zorgplicht voor een veilige werkomgeving heeft voldaan. Nu de schuifdeur bij de ingang inmiddels was verwijderd en de rails geen dienst meer deed, had de werkneemster er niet op bedacht hoeven te zijn dat er ter plaatse een schuifdeurrail van minimaal 3 cm hoog boven de grond uitstak. Dat het ongeval plaatsvond in een loods maakt dit niet anders. Het struikelen over een obstakel van 3 cm of hoger is niet te beschouwen als de verwezenlijking van een alledaags gevaar in een loods waarvoor niet behoeft te worden gewaarschuwd. De werkneemster behoefde vlak na de ingang van de loods een dergelijke verhoging niet te verwachten. De vordering van de werkneemster wordt toegewezen.

Werkneemster is tijdens haar werkzaamheden als psychiatrisch verpleegkundige aangevallen door een patiënt die een mes bij zich had. Zij stelt de werkgeefster aansprakelijk op grond van artikel 7:658 BW. De werkgeefster stelt dat zij heeft voldaan aan de zorgplicht doordat zij trainingen organiseert waar van wordt verlangd dat alle werknemers daaraan deelnemen. De werkneemster betwist dat met deze trainingen is voldaan aan de zorgplicht. De trainingen bieden volgens de werkneemster geen voorbereiding op deze mate van geweld en er wordt in trainingen en documenten niet in gegaan op situaties waarbij een wapen aan bod is. Ondanks de zware stelplicht die op de zorginstelling als werkgeefster rust, heeft de werkgeefster volgens de kantonrechter niet gesteld dát zij een RI&E heeft opgesteld en of daarin de risico’s van agressief gedrag en het meenemen en gebruiken van wapens door patiënten zijn onderkend. Zij heeft een dergelijke RI&E ook niet in het geding gebracht. De kantonrechter is van oordeel dat reeds om die reden kan worden geoordeeld dat de zorginstelling niet heeft voldaan aan haar stelplicht dat zij de gevaren waaraan haar werknemers blootstaan voldoende in kaart heeft gebracht en afdoende maatregelen heeft getroffen om die gevaren zoveel mogelijk te minimaliseren. Niet aannemelijk is gemaakt dat aan de zorgplicht is voldaan. De kantonrechter oordeelt dat de werkgeefster aansprakelijk is voor de geleden en nog te lijden schade, zowel materieel als immaterieel, ten gevolge van het incident.

Aanrijding op een kruispunt tussen een bestuurder van een personenauto en een bestuurder van een bestelbus. Vanwege de afstelling van de stoplichten op het kruispunt waar het ongeluk is gebeurd, moet óf de bestuurder van de personenauto óf de bestuurder van de bestelbus door rood zijn gereden. Echter kan op basis van de (getuigen)verklaringen niet worden vastgesteld wie door rood is gereden en het dossier bevat ook geen andere bewijsmiddelen om vast te stellen wie door rood is gereden. Wanneer niet kan worden vastgesteld wie door rood is gereden, moet er bij wijze van fictie van uit worden gegaan dat de bestuurder van de bestelbus als aansprakelijk gestelde automobilist door groen is gereden (bewijsvermoeden). Dat betekent niet automatisch dat hij niet aansprakelijk is voor de schade die de bestuurder van de personenauto als gevolg van het ongeluk heeft geleden. De bestuurder van de bestelbus is wel degelijk aansprakelijk tegenover de bestuurder van de personenauto als hij onmiddellijk voor de aanrijding gevaarzettend heeft gehandeld en daardoor een situatie in het leven heeft geroepen waarin de mate van waarschijnlijkheid van een ongeval als gevolg van dat handelen zo groot was dat hij zich naar maatstaven van zorgvuldigheid van dat gedrag had moeten onthouden. De rechtbank komt niet tot het oordeel dat de bestuurder van de bestelbus gevaarzettend heeft gehandeld. Daardoor is de bestuurder van de bestelbus niet aansprakelijk voor de schade die is ontstaan door het ongeval, de vordering van de gesubrogeerde verzekeraar slaagt niet.

Werkneemster houdt haar werkgever aansprakelijk voor de schade die zij door haar COVID-19-besmetting heeft opgelopen. Volgens haar heeft zij de COVID-19-besmetting opgelopen gedurende haar werkzaamheden bij haar werkgever en heeft de werkgever niet aan zijn zorgplicht voldaan. De werkgever betwist dit. De kantonrechter is van oordeel dat de vordering van de werkneemster moet worden afgewezen. Het is in de procedure wel voldoende aannemelijk gemaakt dat de werkneemster besmet is geraakt tijdens het verrichten van haar werkzaamheden. Het debat richtte zich in deze procedure daarnaast op een viertal verwijten aan de werkgever. De werkneemster stelt dat zij een aerosolvormende handeling heeft verricht op een zaal met meerdere patiënten, terwijl zij ook de mogelijkheid had om deze behandeling uit te voeren op een eenpersoonskamer. De werkgever wordt verweten dat hij niet adequaat erop heeft toegezien dat er oogbescherming werd gebruikt bij aerosolvormende handelingen. Volgens de werkneemster had de werkgever vanaf een bepaald moment alle werknemers preventief moeten testen. De werkgever had volgens de werkneemster ten vierde eerder FF2-maskers moeten voorschrijven aan alle werknemers. De werkgever heeft volgens de rechtbank voldoende maatregelen genomen waardoor de werkgever aan zijn zorgplicht heeft voldaan en niet aansprakelijk is. Dat achteraf is gebleken dat het mogelijk beter was geweest als bepaalde maatregelen genomen waren, betekent nog niet dat ten tijde van de besmetting die maatregelen door de werkgever genomen hadden moeten worden. Het beroep op artikel 7:658 BW slaagt niet.

De kantonrechter heeft in het eerdere tussenvonnis aan partijen gevraagd om zich uit te laten over een aangekondigd deskundigenbericht. Het autobedrijf heeft in zijn akte vermeld dat er in het voorgaande tussenvonnis ten onrechte van uit is gegaan dat over de enkele aanwezigheid van de klachten aan de auto geen discussie bestond. De kantonrechter oordeelt dat er in deze zaak sprake is van een bindende eindbeslissing die berust op een onjuiste feitelijke grondslag. Het autobedrijf heeft ter zitting gezegd dat het de klachten had onderzocht, deze klachten niet had waargenomen en dat de klachten niet zijn aangetoond. De kantonrechter meent daarom dat er in deze zaak gegronde reden is om het tussenvonnis op het punt van deze bindende eindbeslissing te heroverwegen om een ondeugdelijke einduitspraak te voorkomen. Partijen krijgen eerst de gelegenheid om zich hierover uit te laten.

Strafrecht. Hoger beroep. Nadat de rechtbank vonnis had gewezen, heeft de verdachte een financiële regeling getroffen met het slachtoffer. De verdachte heeft de volledige door het slachtoffer gevorderde schadevergoeding voldaan (dus niet alleen het door de rechtbank toegewezen bedrag), vermeerderd met de wettelijke rente daarover. Het slachtoffer heeft, bij monde van zijn advocaat, te kennen gegeven geen belang te hechten aan het opleggen van een gevangenisstraf aan de verdachte. Hoewel geen sprake is geweest van bemiddeling tussen de verdachte en het slachtoffer in de zin van artikel 51h Sv, ziet het hof aanleiding om – ten gunste van de verdachte – rekening te houden met de getroffen regeling. De verdachte heeft immers op deze manier getoond verantwoordelijkheid te willen nemen voor zijn handelen. Ook heeft hij daarvoor spijt betuigd. Onder meer gelet op deze omstandigheid is het hof van oordeel dat de met strafoplegging te dienen doelen – vergelding, normbevestiging en voorkoming van recidive – thans niet de oplegging van een langdurige gevangenisstraf vergen. Het hof legt een gevangenisstraf op die in duur gelijk is aan de tijd die de verdachte reeds in voorarrest heeft doorgebracht.

Strafrecht. De verdachte wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van achttien jaar. Bewezen is dat de verdachte in 2024 een 22-jarige vrouw op straat heeft aangevallen, verkracht en haar tas heeft gestolen, waarna hij het slachtoffer voor dood heeft achtergelaten. De immateriële schadevergoeding wordt naar billijkheid vastgesteld op een bedrag van € 40.000. Hierbij houdt de rechtbank rekening met de impact van de feiten op het slachtoffer. Daarnaast krijgt het slachtoffer nog € 25.101,06 aan materiële schade toegekend.

Strafrecht. De 64-jarige verdachte wordt veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf en tbs met verpleging omdat ze haar 71-jarige partner door verwurging en messteken om het leven heeft gebracht. De vorderingen tot vergoeding van affectieschade door de kinderen van het slachtoffer worden toegewezen. De vordering van een van de kinderen tot vergoeding van shockschade wordt afgewezen. De rechtbank wil niets afdoen aan de hevige emoties die zijn ontstaan bij de dochter na het zien van de foto’s van haar gedode vader. De voornoemde feiten en omstandigheden zijn echter onvoldoende om te oordelen dat verdachte ook jegens haar onrechtmatig heeft gehandeld en dat daarom jegens haar een schadeplicht is ontstaan. De lat voor de vaststelling – als in de vaste jurisprudentie bedoeld – dat sprake is van een directe confrontatie met de ernstige gevolgen van het strafbare feit ligt hoog. Hiervan kan bijvoorbeeld sprake zijn in het geval dat de benadeelde partij vrijwel onmiddellijk nadat het strafbare feit is gepleegd ter plaatse van het delict met de gevolgen hiervan is geconfronteerd, ofwel in het geval dat de benadeelde partij het lichaam van de overledene heeft moeten identificeren. De omstandigheden die thans namens de benadeelde partij zijn aangevoerd – hoe begrijpelijk het ook is dat hierdoor hevige emoties zijn ontstaan die langdurig en nog steeds doorwerken – halen de voornoemde lat niet.

Strafrecht. In 2023 is een vrouw overleden als gevolg van 28 steekwonden, toegebracht door haar oudste broer. Hij en drie andere familieleden zijn als verdachte aangemerkt. De rechtbank legt een gevangenisstraf van 25 jaar op. Namens de minderjarige dochter van het slachtoffer is een vordering tot schadevergoeding ingediend door haar voogd. De minderjarige dochter stond naast haar moeder toen zij met fors geweld werd doodgestoken. De verdachte heeft dus ook onrechtmatig gehandeld jegens haar. Bij de ingediende vordering is informatie gevoegd van een GZ-psycholoog die heeft geconstateerd dat er bij het dochtertje sprake is van een posttraumatische stressstoornis. Hetgeen haar is overkomen heeft een forse impact op haar gevoel van veiligheid en zij zal gedurende haar hele leven moeten leren met de gebeurtenissen om te gaan. Naar het oordeel van de rechtbank is hiermee sprake van geestelijk letsel. De rechtbank wijst haar een totaalbedrag van € 70.000 (€ 20.000 aan affectieschade en € 50.000 aan shockschade) toe.

Conclusie advocaat-generaal Aben. Uit de overwegingen van het hof kan niet worden afgeleid op welke in artikel 6:106 BW vermelde grond en op welke door het hof vastgestelde omstandigheden het de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij heeft gebaseerd. Het hof heeft de toewijzing van de vordering dus niet toereikend gemotiveerd. De advocaat-generaal concludeert tot vernietiging van de bestreden uitspraak, maar uitsluitend wat betreft de toewijzing van de vordering van de benadeelde partij.