Deelgeschil. Vrouw ondervindt pigmentvlekken na laserbehandeling. De vrouw stelt de behandelaar aansprakelijk voor de schade die zij heeft geleden als gevolg van de onzorgvuldig uitgevoerde laserbehandeling. De kantonrechter oordeelt dat er geen sprake is van een geneeskundige behandelingsovereenkomst maar van een overeenkomst van opdracht. De vrouw heeft onvoldoende onderbouwd dat sprake is van blijvende ernstige klachten. De enkele aanwezigheid van enkele pigmentvlekken kort na de behandeling leidt niet tot de conclusie dat de laserbehandeling onkundig is uitgevoerd. Het verzoek tot schadevergoeding wordt afgewezen.

Deelgeschil. Bestuurder heeft op 13 juli 2019 een verkeersongeval gehad met zijn motor. Hij heeft daar ernstig letsel aan overgehouden. In deze deelgeschilprocedure verzoekt hij de rechtbank vast te stellen dat het Waarborgfonds, dan wel een in Ierland gevestigde verzekeraar aansprakelijk is voor de gevolgen van het ongeval en zijn schade moet vergoeden. De rechtbank wijst het verzoek van de bestuurder af. De reden daarvoor is dat de rechtbank het verzoek in strijd acht met de goede procesorde. De bestuurder heeft namelijk al eerder een dagvaardingsprocedure gestart waarin de vordering gelijk is aan het verzoek in dit deelgeschil. Die zaak is op de parkeerrol geplaatst in afwachting van het houden van voorlopige getuigenverhoren. De rechtbank acht het verzoek in het deelgeschil in strijd met het doel van de deelgeschilprocedure omdat niet is gebleken dat de verzochte beslissing kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst. Omdat er al een dagvaardingsprocedure is opgestart acht de rechtbank het niet waarschijnlijk dat de onderhandelingen tussen partijen zullen worden opgestart/voortgezet nadat de rechtbank in het deelgeschil een beslissing heeft genomen. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat een beslissing op het verzoek in dit deelgeschil de dagvaardingsprocedure onnodig doorkruist. Bij een beslissing van de rechtbank in dit deelgeschil over de aansprakelijkheidsvraag wordt partijen de mogelijkheid ontnomen om dit geschilpunt in de dagvaardingsprocedure aan de rechtbank voor te leggen. Dit terwijl gedaagde partijen in de dagvaardingsprocedure nog geen antwoord hebben genomen naar aanleiding van de dagvaarding. In tegenstelling tot wat de bestuurder stelt, worden gedaagde partijen in de dagvaardingszaak daardoor benadeeld in hun juridische positie. Daarbij komt dat het de rechtbank niet duidelijk is geworden welk belang de bestuurder heeft indien zijn verzoek enkel in een deelgeschil wordt behandeld en niet in de dagvaardingsprocedure.

Strafrecht. Verdachte wordt veroordeeld tot zestien jaar gevangenisstraf voor de moord op zijn partner. De dood van het slachtoffer, die aan hem heeft trachten te ontkomen via het raam en is overleden na haar val op het trottoir, kan de verdachte redelijkerwijs worden toegerekend. Beide zonen van het slachtoffer krijgen een bedrag aan shockschade (beide € 20.000) en affectieschade (de een € 17.500, de andere € 20.000) toegekend. Beide zonen hebben stukken overgelegd waaruit blijkt dat zij door het bewezen verklaarde feit rechtstreeks immateriële schade hebben geleden. Ook de zus van het slachtoffer, die het lichaam van haar zus op straat heeft aangetroffen, is immateriële schade toegebracht en krijgt een bedrag aan shockschade (€ 15.000) toegekend.

Deelgeschil. In 2021 is een vrouw gevallen op het Brusselplein te Utrecht. Zij stelt dat een opstaande straatklinker de oorzaak is geweest van haar val en stelt de Gemeente Utrecht als wegbeheerder hiervoor aansprakelijk. De rechtbank wijst het verzoek af. De Gemeente Utrecht heeft de toedracht van het ongeval namelijk voldoende gemotiveerd betwist waardoor aan de beoordeling van de aansprakelijkheid van de Gemeente Utrecht niet wordt toegekomen.

In 2007 kreeg een vrouw die werkzaam was bij de politie als documentalist en buitengewoon opsporingsambtenaar last van haar rug. De huisarts heeft de diagnose van een lichte, wisselende en houdingsafhankelijke hernia gesteld. Zij is door de bedrijfsarts verwezen naar een revalidatiekliniek fysiotherapie met specialisme in re-integratie. De behandeling bij de revalidatiekliniek bestond uit een sportprogramma met krachttraining. Later is bij de vrouw een rughernia gediagnosticeerd en de diagnose partieel caudasyndroom gesteld. De vrouw verzoekt de rechtbank een voorlopig deskundigenonderzoek te gelasten. Aan dit verzoek heeft zij ten grondslag gelegd dat een deskundige de kans groot tot zeer groot acht dat het partieel caudasyndroom bij haar is ontstaan, althans verergerd als gevolg van de behandeling die door de revalidatiekliniek aan haar is gegeven. De vrouw wil ook het handelen van de bedrijfsarts laten beoordelen door een deskundige, voor zover dat de verwijzing naar de revalidatiekliniek en het laten voortzetten van de behandeling ook nadat zij daarover bij de arts bezwaren en klachten heeft geuit betreft. De kantonrechter is van oordeel dat het verzoek niet toewijsbaar is omdat het in strijd is met de goede procesorde, gelet op een eerder gewezen deelgeschilbeschikking waartegen (nog) geen hoger beroep is ingesteld.

Hoger beroep. Een automobiliste is met het rechtervoorwiel van haar auto over de voet gereden van een pakketbezorger die de weg opliep terwijl de automobilist een stilstaande vrachtwagen passeerde. De pakketbezorger heeft als gevolg daarvan letsel opgelopen. De rechtbank oordeelde dat het beroep op overmacht niet slaagde, maar het beroep op eigen schuld wel. Het hof bekrachtigt dit oordeel. De automobiliste had vanwege de verkeerssituatie ter plaatse rekening moeten houden met de mogelijkheid dat er in een woonwijk iemand achter de vrachtwagen vandaan zou kunnen komen. De omstandigheid dat zij reed in een elektrische auto had bij haar tot extra waakzaamheid moeten leiden: in de eerste plaats omdat een dergelijke auto (veel) minder goed te horen is, in de tweede plaats omdat een elektrische auto een groter acceleratievermogen heeft dan een auto met een verbrandingsmotor, waardoor de snelheid waarmee de auto optrekt hoger kan zijn dan bij een auto met een verbrandingsmotor. De pakketbezorger had echter voorrang moeten verlenen aan de automobiliste. Het hof is dus evenals de rechtbank van oordeel dat zowel de fout van de pakketbezorger als de automobiliste in gelijke mate aan het ongeval hebben bijgedragen en dat de mate van verwijtbaarheid aan de zijde van de automobiliste groter is dan die van pakketbezorger.

Verzoek voorlopig deskundigenbericht. Verzoek tot benoemen verzekeringsgeneeskundige afgewezen. Deskundigenbericht kan partijen onvoldoende opleveren gelet op de discussie over het causaal verband. In 2016 is een bestuurder van een auto van achteren aangereden. De WAM-verzekeraar van de auto die de bestuurder heeft aangereden heeft aansprakelijkheid voor de gevolgen van het ongeval erkend. De bestuurder stelt dat hij pijnklachten aan zijn nek heeft en cognitieve problemen ervaart. De verzekeraar betwist het causaal verband tussen de gestelde klachten en het ongeval. De bestuurder verzoekt de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht te gelasten met benoeming van een verzekeringsgeneeskundige. Dit deskundigenonderzoek is volgens hem nodig om opheldering te krijgen over de actuele beperkingen en daarmee gepaard gaande belastbaarheid, zodat de mate van blijvende invaliditeit en de daarmee gepaard gaande schade kan worden bepaald. Er zijn al eerdere rapporten opgemaakt. De kantonrechter overweegt dat partijen het eens zijn dat op basis van die rapporten de causaliteitsvraag moet worden beantwoord, maar dat partijen lijnrecht tegenover elkaar staan voor wat betreft de interpretatie van die rapporten. De procedure tot het houden van een voorlopig deskundigenbericht is niet de aangewezen procedure om te beoordelen wat uit de rapporten blijkt en om de discussie tussen partijen over het causaal verband te beslechten. Naar het oordeel van de rechtbank moet eerst die discussie worden beslecht voordat een verzekeringsarts kan worden benoemd. Indien immers het deskundigenbericht wordt gelast zonder dat voornoemde discussie is beslecht, dan zal dit leiden tot een rapport dat (mogelijk) uitgaat van te veel klachten en beperkingen veroorzaakt door het ongeval. Het deskundigenbericht biedt daarmee geen mogelijkheid tot het verkrijgen van zekerheid over de causaliteitsvraag en – in het verlengde daarvan – de omvang van de schade, zodat aan de hand daarvan onvoldoende inschatting kan worden gemaakt van de proceskansen. Dit onderzoek zal partijen dan ook onvoldoende opleveren. De kantonrechter wijst het verzoek af.

Deelgeschil. Een werknemer stelt dat hij in 2023 twee keer gezondheidsschade heeft opgelopen bij arbeidsongevallen tijdens tilwerkzaamheden. De werknemer spreekt de werkgever (en zijn verzekeraar) aan voor vergoeding van zijn schade. De kantonrechter oordeelt dat de werkgever niet aan zijn zorgplicht heeft voldaan en daarom aansprakelijk is voor de schade die de werknemer heeft geleden en nog lijdt als gevolg van deze arbeidsongevallen. Wat betreft de beroepsziekteclaim van de werknemer over de periode tussen 2018 en 2023 oordeelt de kantonrechter dat op dit moment niet kan worden vastgesteld dat de gestelde gezondheidsklachten door de blootstelling aan de in potentie schadelijke arbeidsomstandigheden bij de werkgever kunnen zijn ontstaan. Om die causale relatie te kunnen aannemen is onafhankelijk medisch deskundigenbewijs nodig. Voor bewijslevering leent de deelgeschilprocedure zich echter niet. Het verzoek tot vaststelling van aansprakelijkheid zal op dit punt daarom worden afgewezen.

Deelgeschil. Een werknemer stelt dat hij in 2021 tijdens zijn werkzaamheden letsel aan zijn linkerschouder en -sleutelbeen heeft opgelopen toen hij als enige hard aan een kabel trok. De werknemer verzoekt de kantonrechter nu om voor recht te verklaren dat zijn werkgever aansprakelijk is voor de geleden en nog te lijden schade als gevolg van het arbeidsongeval. De werkgever betwist dat het door de werknemer genoemde arbeidsongeval heeft plaatsgevonden en verwijst daartoe naar verklaringen van diverse oud-collega’s die tijdens een voorlopig getuigenverhoor zijn afgelegd. Daarnaast voert de werkgever aan dat uit de overgelegde medische verklaringen blijkt dat de werknemer slechts bij de huisarts is geweest die geen letsel heeft gediagnosticeerd maar de werknemer alleen heeft verwezen naar een fysiotherapeut. De kantonrechter oordeelt dat niet is vast komen te staan dat het arbeidsongeval heeft plaatsgevonden. Slechts de eigen verklaring van de werknemer ondersteunt de stelling dat er een arbeidsongeval heeft plaatsgevonden, maar dat is onvoldoende om het bestaan van het arbeidsongeval aan te kunnen nemen. Hierdoor komt de kantonrechter niet toe aan de vraag of op de werkgever in haar hoedanigheid enige aansprakelijkheid jegens de werknemer rust. De verzochte verklaring voor recht wordt afgewezen.

In 2020 raakte een werknemer ingesloten, waarna hij een deur open trapte om zichzelf te bevrijden. Volgens de werknemer heeft hij hierdoor letsel aan zijn rechterenkel opgelopen. De werknemer vordert nu dat de kantonrechter voor recht verklaart dat zijn werkgever aansprakelijk is voor de volledige schade die hij als gevolg van het arbeidsongeval heeft geleden en nog zal lijden en dat de verzekeraar van de werkgever verplicht is de schade te vergoeden. Volgens de werknemer heeft zijn werkgever zijn zorgplicht geschonden door geen maatregelen te nemen om insluitingsgevaar bij alleen werken te voorkomen. De werkgever en de verzekeraar betwisten dat het arbeidsongeval heeft plaatsgevonden en voeren aan dat het letsel van de werknemer door andere oorzaken kan zijn ontstaan. De kantonrechter oordeelt dat kan worden vastgesteld dat de werknemer tijdens het werk opgesloten is geraakt en tegen de deur heeft getrapt, maar niet dat hierdoor letsel aan zijn rechterenkel is ontstaan. Om die reden komt de kantonrechter niet toe aan een verdere beoordeling van het geschil, namelijk of de werkgever zijn zorgplicht heeft geschonden.