Op 13 juli 2019 is een motorrijder betrokken geweest bij een ernstig verkeersongeval. Als gevolg van het ongeval heeft hij ernstig letsel opgelopen. Voor materiële en immateriële schade die hij als gevolg van het ongeval lijdt heeft hij drie partijen aansprakelijk gesteld. Als gevolg van het door de motorrijder opgelopen letsel heeft de verzekeraar medische kosten betaald en zullen er ook in de toekomst nog kosten worden gemaakt. Deze kosten wil de verzekeraar verhalen. De verzekeraar vordert dat zij op grond van artikel 217 Rv mag tussenkomen, dan wel mag voegen, in de hoofdzaak. De verwerende partijen in het incident stellen dat de verzekeraar geen belang heeft bij haar vordering. Zij heeft namelijk onvoldoende toegelicht welke nadelige gevolgen zij van de uitspraak in de hoofdzaak zou kunnen ondervinden, zodat zij niet aan haar stelplicht heeft voldaan. De rechtbank is van oordeel dat de verzekeraar wel een gerechtvaardigd belang heeft bij haar vordering tot tussenkomst. Zij heeft voldoende toegelicht dat een negatieve uitspraak over de aansprakelijkheid in de hoofdzaak negatieve gevolgen kan hebben voor haar verhaalsmogelijkheden. De verwerende partijen hebben tevens tevergeefs aangevoerd dat er sprake zou zijn van strijd met de goede procesorde. De vordering van Zilveren Kruis is gelijktijdig met de conclusie van antwoord van een van de partijen in de hoofdzaak ingediend. Gezien het bepaalde in artikel 218 Rv is de vordering van Zilveren Kruis op tijd ingediend. Het klopt dat het toestaan van de tussenkomst door Zilveren Kruis voor enige vertraging in de procedure zal zorgen. Dat deze vertraging voor de verwerende partijen in het incident onwenselijk kan zijn, maakt nog niet dat deze onredelijk is en lijdt tot een strijd met de goede procesorde. De rechtbank is van oordeel dat van strijd met de goede procesorde geen sprake is. De vordering tot tussenkomst wordt toegewezen.

Een vrouw is in 2005 onder behandeling gekomen van een neuroloog verbonden aan het ziekenhuis. Nadien is zij in 2010 doorverwezen naar een andere neuroloog van hetzelfde ziekenhuis en deze stelt in 2016 de diagnose multiple sclerose (MS) vast. De vrouw verwijt het ziekenhuis dat de eerste neuroloog in 2005 en de opvolgend behandelende neuroloog in 2010 verzuimd hebben de diagnose MS bij de vrouw te stellen, dan wel dat zij ten onrechte deze diagnose hebben uitgesloten. De rechtbank heeft voor recht verklaard dat het ziekenhuis toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van haar verplichtingen voortvloeiende uit de geneeskundige behandelovereenkomst en heeft het ziekenhuis veroordeeld tot schadevergoeding nader op te maken bij staat. Aan de verklaring voor recht heeft de rechtbank een beperkt aantal (medische) fouten ten grondslag gelegd. De bedoeling van het hoger beroep van de vrouw is dat de verklaring voor recht mede wordt gebaseerd op de andere gestelde medische fouten. Dit met het oog op de omvang van de nog vast te stellen schadevergoeding. De vrouw legt aan haar vordering artikel 7:453 BW ten grondslag. Het hof concludeert dat de in 2005 aan de neuroloog bekende symptomen – zelfs, in combinatie met de uitslagen van het aanvullend onderzoek – volgens de toen geldende McDonalds-richtlijn, nog niet noodzakelijkerwijs dwongen tot de diagnose MS. Het voorgaande neemt niet weg dat de neuroloog wel tekort is geschoten in de nakoming van de geneeskundige behandelovereenkomst door in zijn brief aan de huisarts van 25 mei 2005 te schrijven dat liquor- en bloedonderzoek geen aanwijzingen tonen voor ontstekingen, neuroborreliose, multiple sclerose of andere pathologie en aldus MS min of meer uit te sluiten, deze informatie was feitelijk onjuist. Door deze informatie aan de huisarts te onthouden, is door de neuroloog niet de zorg betracht die een redelijk handelend en redelijk bekwaam vakgenoot in dezelfde omstandigheden zou hebben betracht en is hij toerekenbaar tekortgeschoten in de behandelovereenkomst. De vraag is daarbij ook of de neuroloog in 2010 ten onrechte de diagnose MS niet heeft gesteld of ten onrechte heeft uitgesloten. Het hof concludeert dat de neuroloog ten onrechte de MRI-scan uit 2010 niet heeft vergeleken met die uit 2005. Er zou dan een duidelijke toename zijn gezien van afwijkingen waardoor twijfel over spreiding in tijd was weggenomen. Door te handelen zoals de neuroloog heeft gedaan, is hij toerekenbaar tekortgeschoten in de nakoming van de geneeskundige behandelovereenkomst. Daarbij oordeelt het hof ook dat de neuroloog uit 2010 ten onrechte de gezondheidstoestand van de vrouw niet heeft gemonitord. De neuroloog is ook tekortgeschoten in de nakoming van de behandelovereenkomst door niet alle gegevens toe te zenden, deze gegevens waren van belang voor de second opinion. Tot slot oordeelt het hof dat er tekortgeschoten is door de geneeskundige behandelovereenkomst plotseling te beëindigen. De reden hierachter was dat de neuroloog zich onveilig voelde door de echtgenoot van de vrouw. Wat er precies is gebeurd kan volgens het hof achterwege blijven omdat het plotselinge beëindigen niet gerechtvaardigd was. De beëindiging van de behandelovereenkomst heeft nadelige gevolgen gehad voor de behandeling van de vrouw en de neuroloog heeft er niet voor gezorgd dat de vrouw terecht is gekomen bij een andere specialist. Dit alles brengt mee dat de neuroloog uit 2005 en de neuroloog uit 2010 tekort zijn geschoten in de nakoming. Voor deze tekortkomingen is het ziekenhuis aansprakelijk.

Tuchtrecht. Klacht over voorschot en financiële afwikkeling in een letselschadezaak. Een advocaat heeft zijn cliënte een (fors) voorschot laten betalen, terwijl hij daar – gelet op de slechte financiële staat van zijn praktijk – geen verantwoordelijkheid voor kon nemen. Dat heeft erin geresulteerd dat de advocaat uiteindelijk het bedrag heeft gecrediteerd, maar feitelijk niet heeft terugbetaald. De cliënte – die kwetsbaar is en voor wie het bedrag aanzienlijk was – lijdt hierdoor financiële schade. Daar komt bij dat de advocaat zich voor de door hem verrichte werkzaamheden tegelijk ook door de verzekeraar heeft laten betalen. De advocaat heeft feitelijk dus dubbel geïncasseerd voor dezelfde werkzaamheden. Verder heeft hij onvoldoende met de cliënte gecommuniceerd. De Raad van Discipline is van mening dat een forse maatregel nodig is. Door zijn gedrag loopt het vertrouwen in de advocatuur als geheel een ernstige deuk op. De Raad legt een schorsing van vier weken op, waarvan twee weken voorwaardelijk met de bijzondere voorwaarde dat de advocaat het door de cliënte betaalde voorschot moet terugbetalen.

Strafrecht. Veroordeling wegens poging tot moord en bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht. Op 2 november 2024 heeft verdachte het slachtoffer eenmaal met een mes in zijn borst(been) gestoken, waardoor het slachtoffer levensbedreigend werd verwond. De broer en de neef van het slachtoffer hebben zich als benadeelde partij gevoegd in het strafproces. De broer van het slachtoffer heeft € 12.300 aan shockschade gevorderd. De broer van het slachtoffer heeft gezien hoe het slachtoffer, met wie hij een nauwe affectieve relatie heeft, voor zijn ogen werd neergestoken en is uit schrik gevlucht. De neef van het slachtoffer heeft de steekpartij ook gezien. Vervolgens heeft hij stelpende handelingen verricht door de wond van het slachtoffer met een doek dicht te drukken. Tijdens de zitting is verklaard dat er sprake is van een nauwe en affectieve relatie. De rechtbank overweegt dat voldoende onderbouwd is dat er sprake is van een hevige schok en geestelijk letsel, waardoor de rechtbank van oordeel is, dat de gevorderde immateriële schade (deels) voor vergoeding in aanmerking komt. De rechtbank acht het bedrag van € 5.000 redelijk en billijk.

Strafrecht. De verdachte is schuldig bevonden aan het ernstig mishandelen van twee slachtoffers, waarvan één zicht in zijn linkeroog heeft verloren. Beide slachtoffers vorderen immateriële schade. De rechtbank acht een vergoeding van € 400 aan immateriële schade voor het tweede slachtoffer billijk. Het eerste slachtoffer vordert een bedrag van € 43.000 aan immateriële schade. De rechtbank acht, gelet op het feit dat over de aard en de gevolgen van het letsel van de benadeelde partij (geheel verlies van het linkeroog) weinig discussie is, de Rotterdamse Schaal een passend instrument om de hoogte van het smartengeld te bepalen. De rechtbank acht in dit geval het hoogste bedrag volgens de Rotterdamse Schaal (€ 43.000) passend, omdat het slachtoffer nog jong is, en door het ontstane letsel de rest van zijn leven blind zal zijn aan zijn linkeroog. Dat het slachtoffer voorafgaand aan het geweldsincident al enig functieverlies had in zijn linkeroog, weegt de rechtbank niet mee.

Strafrecht. Doodslag op jonge man in scootmobiel op de vroege ochtend van 8 augustus 2020 en woningoverval bij een bejaarde man, beide in Nibbixwoud in de zomer van 2020. Nadat de rechtbank de verdachte heeft vrijgesproken van doodslag en heeft veroordeeld tot een gevangenisstraf ter zake van de woningoverval, veroordeelt het hof de verdachte ook voor de doodslag tot een totale gevangenisstraf van 14 jaar en 3 maanden. In de zaak waarin de verdachte veroordeeld is tot doodslag hebben meerdere benadeelden zich gevoegd in het strafproces. De moeder van het overleden slachtoffer heeft volgens het hof recht op affectieschade conform artikel 6:108 lid 3 BW. De andere benadeelde partij is de biologische halfzus van het slachtoffer. Zij is ook pleegmoeder van het slachtoffer geweest. De halfzus heeft aangevoerd dat zij de pleegouder van het slachtoffer was van zijn 13e tot zijn 18e levensjaar. Er was sprake van een zorgrelatie. Ook daarna is de halfzus betrokken geweest in het leven van het slachtoffer. Zo was zij vanaf 2018 zijn bewindvoerder. Het hof acht dit onvoldoende om vast te kunnen stellen dat de halfzus ten tijde van het overlijden van het slachtoffer duurzaam in gezinsverband de zorg voor het slachtoffer had en daarmee aanspraak maakt op affectieschade op grond van artikel 6:108 lid 4 onder e BW. Wel is het hof van oordeel dat de halfzus, gelet op de hiervoor genoemde feiten en omstandigheden en de onderbouwing van haar vordering, recht op affectieschade toekomt op grond van artikel 6:108 lid 4 onder g BW. Immers is het hof voldoende gebleken dat de zij ten tijde van de gebeurtenis in een zodanige nauwe persoonlijke relatie tot het overleden slachtoffer stond, dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeit dat zij voor de toepassing van artikel 6:108 lid 3 BW als naaste kan worden aangemerkt. Tot slot voegt de biologische neef van het slachtoffer en is tevens pleegbroer van het slachtoffer zich in het strafproces. Het hof heeft geoordeeld dat ondanks de hechte band niet is gesteld dat de verhouding tussen beiden sterk afweek van wat in het algemeen geldt voor relaties tussen volwassen neven dan wel pleegbroers, bijvoorbeeld omdat sprake is van een specifieke zorgrelatie en/of sprake is van samenwonen ten tijde van het overlijden. Dit maakt dat de benadeelde partij geen aanspraak kan maken op affectieschade op grond van art. 6:108 lid 4 onder g BW.

Strafrecht. Verdachte heeft zijn ex-vriendin vermoord in haar eigen woning door met een mes te steken in haar nek, benen, armen en buik. De Hoge Raad heeft de klachten over de uitspraak van het hof beoordeeld. De uitkomst hiervan is dat deze klachten niet kunnen leiden tot vernietiging van die uitspraak. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie art. 81 lid 1 Wet RO). De Hoge Raad vernietigt de uitspraak van het hof, maar uitsluitend wat betreft de duur van de opgelegde gevangenisstraf.

Tussenuitspraak. In hoger beroep dient te worden beoordeeld of de man aansprakelijk is voor de schade die het slachtoffer heeft geleden door het bedrijfsongeval dat hem is overkomen op 25 augustus 2021. De rechtbank heeft de vorderingen van het slachtoffer toegewezen. De man is naar aanleiding van dit ongeval tevens in eerste aanleg door de strafrechter veroordeeld. Uit de stukken van de eerste aanleg blijkt dat de man van dat strafvonnis hoger beroep heeft ingesteld. Het is het hof ter ore gekomen dat daarop inmiddels is beslist. Alvorens in deze procedure inhoudelijk te beslissen, stelt het hof bij dit tussenarrest partijen, althans de meest gerede partij, in de gelegenheid om het arrest waarbij is beslist op het hoger beroep tegen het strafvonnis in het geding te brengen en het hof te laten weten of cassatieberoep wordt ingesteld tegen dit arrest.

Vervolg op de tussenvonnissen van 13 december 2023 en 5 februari 2025. Het ziekenhuis heeft een fout gemaakt bij de behandeling van een te vroeg geboren kind met ondergewicht door kort na de geboorte een verkeerde hoeveelheid magnesium toe te dienen. Sindsdien hebben partijen onderzocht of het kind ontwikkelingsstoornissen heeft en of die stoornissen het gevolg zijn van de fout van het ziekenhuis. De rechtbank beveelt een deskundigenonderzoek en benoemt een kinderarts-neonatoloog tot deskundige. Deze deskundige mag zich in zijn onderzoek laten bijstaan door een kinderneuroloog.

Deelgeschil. Op 10 januari 2024 heeft er een ernstig incident bij een GGZ-instelling plaatsgevonden ten gevolge waarvan de patiënt uiteindelijk in maart 2024 kwam te overlijden. De patiënt is tussen 20.05 uur en 20.15 uur via een voetbaltafel, die door hem en een medepatiënt van een binnenruimte naar de patio was versleept en op zijn kant tegen de muur van de patio was geplaatst, op de muur van de patio geklommen en is daarvan toen afgesprongen of gevallen en in de daarachterliggende ondiepe gracht terechtgekomen. De broer van de patiënt heeft de GGZ-instelling aansprakelijk gesteld voor de schade die is ontstaan uit de ongeval, waaronder smartengeld. De broer verwijt de GGZ-instelling dat zij in algemene zin inadequate zorg heeft verleend aan de patiënt. De rechtbank acht dit verwijt niet terecht. De GGZ-instelling heeft aangetoond conform de HIC-methode gewerkt te hebben. Daarnaast past het weg willen uit de afdeling bij het ziektebeeld van de patiënt. Dit brengt mee dat niet sprake was van een (zodanige) verslechtering van de gezondheidssituatie van de patiënt dat alleen daarom al het toezicht (permanent) strenger had moeten zijn. Ten aanzien van het niet tijdig herkennen van de vluchtpoging en het dien ten gevolge niet intensiveren van het toezicht oordeelt de rechtbank het volgende. De GGZ-instelling heeft toegelicht dat verward gedrag en het slepen met/verschuiven van meubilair kenmerkend is voor het gedrag van patiënten die lijden aan katatonie. De begeleider die patiënt heeft aangesproken op het verslepen van de voetbaltafel heeft dit gedrag dan ook als katatoon verward gedrag mogen interpreteren en het gedrag niet als (de start van een) vluchtpoging hoeven opvatten. Dit maakt dat de medewerkers van de GGZ-instelling niet extra alert hadden moeten zijn. De rechtbank komt daarom tot de conclusie dat is nagelaten toe te lichten met welke regels of protocollen het bekritiseerde handelen (op het punt van het gehouden toezicht en het handelen na de constatering dat hij met een voetbaltafel aan het schuiven was) in strijd zouden zijn. De GGZ-instelling heeft daarom niet medisch onzorgvuldig of onrechtmatig jegens de broer van de patiënt gehandeld. Tot slot slaagt het beroep op gebrekkig opstal van de muur van de patio niet.