Overeenkomst tussen verkeersslachtoffer en tussenpersoon met betrekking tot het afhandelen van letselschade. De cliënt kan ten aanzien van de in de overeenkomst neergelegde dubbele beloningsstructuur een beroep doen op dwaling, aldus de rechtbank en het hof. De tussenpersoon bestrijdt in cassatie het oordeel van het hof. De conclusie van de advocaat-generaal strekt tot verwerping van het beroep. De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Deelgeschil. Verzoeker was als taxichauffeur in 2009 betrokken geraakt bij een kop-staartbotsing met een whiplash tot gevolg. Na het ongeval heeft verzoeker voortdurende lage rugklachten met uitstralende pijn. In juni 2016 (bijna zeven jaar na ongeval) verergerde de lage rugklachten. De taxichauffeur verzoekt de rechtbank te verklaren voor recht dat er sprake is van een (juridisch) causaal verband tussen het ongeval en de huidige klachten en beperkingen van verzoeker, en dat schadeverzekeraar Delta Lloyd aansprakelijk is voor de dientengevolge geleden en te lijden materiële en immateriële schade. Orthopedische en neurologische deskundigenrapportage vindt plaats op gezamenlijk verzoek van partijen. Het zijn plausibele en niet pre-existentiële klachten, zo oordeelt de rechtbank. Er bestaat een causaal verband tussen aanvankelijke klachten en ongeval, Delta Lloyd is aansprakelijk. De rechtbank leidt uit het neurologisch rapport af dat zich in juni 2016 een alternatieve, niet aan het ongeval te wijten, oorzaak heeft voorgedaan voor de verergerde klachten. Daarmee is het aanvankelijk bestaande causaal verband tussen de klachten en het ongeval doorbroken per juni 2016. De vorderingen worden afgewezen voor zover zij zien op de verergerde klachten vanaf juni 2016.

De onderhavige zaak betreft de aansprakelijkheid van de Staat. Eiser is op een zeker moment zijn rijbewijs verloren, waarvan hij aangifte heeft gedaan. Deze aangifte heeft niet kunnen voorkomen dat, met behulp van het verloren rijbewijs, door derden ruim 1700 motorvoertuigen op naam van eiser zijn gesteld. Op grond van deze kentekenregistraties worden aan eiser diverse boetebeschikkingen en belastingaanslagen opgelegd. Ook wordt de bijstandsuitkering aan eiser stopgezet, omdat hij op grond van het hoge aantal kentekenregistraties geacht wordt ondernemer te zijn. Eiser vecht de kentekenregistraties en de daaruit voortvloeiende gevolgen in rechte aan en dient een klacht in tegen de Staat bij het EHRM. Het EHRM oordeelt dat de Staat artikel 8 EVRM heeft geschonden door, kort gezegd, het rijbewijs na aangifte van vermissing niet ongeldig te verklaren en daardoor misbruik van de identiteit van eiser door derden mogelijk te maken. Eiser, die reeds voor de uitspraak van het EHRM de Staat bij brief aansprakelijk heeft gesteld voor de door hem geleden schade, spreekt de Staat na de EHRM-uitspraak in rechte aan. Zowel rechtbank als hof oordelen dat de (eventuele) aanspraak van eiser op de Staat is verjaard, waarbij zij voorbijgaan aan het betoog van eiser dat de verjaringstermijn van zijn vordering pas na de uitspraak van het EHRM is aangevangen. In cassatie wordt dit verjaringsoordeel door eiser bestreden. De conclusie van de advocaat-generaal strekt tot verwerping van het beroep. De advocaat-generaal overweegt echter dat het de Staat zou sieren zich bij de afweging of al dan niet tot inning van de proceskosten over moet worden gegaan rekenschap te geven van zijn eigen rol en zich niet enkel te laten leiden door wat juridisch wellicht haalbaar is, maar vooral ook door wat maatschappelijk gezien juist zou zijn. De Hoge Raad volgt de conclusie en verwerpt het beroep.

Mondzorg Noord wordt door gedaagde valselijk beschuldigd op het blog ‘deverdachtedoodvanjantjewiersma’. Mondzorg Noord stelt dat de beschuldigingen onrechtmatig zijn en geen steun vinden in feitenmateriaal. De beschuldigingen tasten Mondzorg Noord aan in haar eer en goede naam. De beschuldigingen gaan over valsheid in geschrifte, inbraak met een valse sleutel, computervredebreuk, diefstal, fraude en banden met sekstoerisme. De beschuldigingen hebben een nadelig effect op het patiëntenbestand. De voorzieningenrechter maakt een afweging tussen het recht op vrijheid van meningsuiting en het recht op bescherming van eer en goede naam en toetst aan artikel 8 lid 2 EVRM en artikel 10 lid 2 EVRM. De voorzieningenrechter acht de uitingen onrechtmatig. Het gevorderde verbod om in de toekomst vergelijkbare uitingen op internet te plaatsen, wordt toegewezen. Daarnaast dient gedaagde de uitingen te verwijderen. Ook het gevorderde gebod dat gedaagde verschillende zoekmachines moet aanschrijven om zoekresultaten te verwijderen, wordt toegewezen. 

Schadestaatprocedure. Eiseres vordert veroordeling van gedaagde tot betaling van € 194.040,98 voor ernstig letsel dat zij heeft overgehouden aan de mishandeling door gedaagde. De rechtbank neemt het door gedaagde betwiste causaal verband tussen de mishandeling en de schade aan. De rechtbank wenst deskundigenberichten te ontvangen over de medische situatie en klachten van eiseres. De rechtbank stuurt aan op een minnelijke regeling en houdt verder iedere beslissing aan. Vervolg op PS 2018-0011.

Strafrecht. Veroordeling voor poging tot doodslag door twee slachtoffers ernstig te verwonden met een mes. Slachtoffer 2 kwam door de slagaderlijke bloeding bijna te overlijden, slachtoffer 2 vordert vergoeding voor shockschade en immateriële schade. De rechtbank wijst € 12.500 ter vergoeding van shockschade en € 3.000 ter vergoeding van immateriële schade toe. Slachtoffer 1 vordert als voorschot op de door hem geleden immateriële schade een bedrag van € 37.500. De rechtbank schat het toe te kennen bedrag naar redelijkheid gelet op wat er is gebeurd en op basis van de huidige (medische) toestand van de benadeelde partij en de gevolgen die het feit tot vandaag voor hem heeft gehad en wijst de vordering toe.

Kort geding. Letselschade. De kantonrechter heeft bij eerdere beschikking voor recht verklaard dat gedaagden (werkgever eiser en directeur van de bv) hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de door eiser geleden schade. Eiser is tijdens de uitvoering van zijn werkzaamheden (het schoonmaken van dakgoten) vijf meter naar beneden gevallen met een partiële dwarslaesie tot gevolg. Eiser stelt dat de geleden materiële en immateriële schade tot en met december 2018 € 250.000 bedraagt. Alleen al voor de komende vijf jaren heeft eiser een budget nodig van € 100.000. Daarbij is dan nog geen rekening gehouden met kosten ter zake van eventueel nieuw te treffen voorzieningen op het gebied van wonen, mobiliteit en rechtsbijstand. Eiser begroot zijn vordering uit hoofde van schade ten gevolge van de val thans op ruim € 1.400.000. Eiser maak thans aanspraak op een bedrag van € 500.000. Hoewel het kort geding zich niet leent voor het vaststellen van de omvang van de schade, is voorshands evident dat de uiteindelijke schade in de tonnen zal lopen. Het ligt dan ook in de rede om eiser een substantieel voorschot toe te kennen. Gelet echter op de terughoudendheid die geboden is bij het toewijzen van een geldvordering in kort geding, acht de voorzieningenrechter een voorschot van € 500.000 voorshands te hoog. Een voorschot van € 250.000 daarentegen acht de voorzieningenrechter in dit stadium reëel en zó aannemelijk, dat het restitutierisico als verwaarloosbaar is aan te merken.

De onderhavige zaak betreft de aansprakelijkheid van de Staat. Eiser is op een zeker moment zijn rijbewijs verloren, waarvan hij aangifte heeft gedaan. Deze aangifte heeft niet kunnen voorkomen dat, met behulp van het verloren rijbewijs, door derden ruim 1700 motorvoertuigen op naam van eiser zijn gesteld. Op grond van deze kentekenregistraties worden aan eiser diverse boetebeschikkingen en belastingaanslagen opgelegd. Ook wordt de bijstandsuitkering aan eiser stopgezet, omdat hij op grond van het hoge aantal kentekenregistraties geacht wordt ondernemer te zijn. Eiser vecht de kentekenregistraties en de daaruit voortvloeiende gevolgen in rechte aan en dient een klacht in tegen de Staat bij het EHRM. Het EHRM oordeelt dat de Staat artikel 8 EVRM heeft geschonden door, kort gezegd, het rijbewijs na aangifte van vermissing niet ongeldig te verklaren en daardoor misbruik van de identiteit van eiser door derden mogelijk te maken. Eiser, die reeds voor de uitspraak van het EHRM de Staat bij brief aansprakelijk heeft gesteld voor de door hem geleden schade, spreekt de Staat na de EHRM-uitspraak in rechte aan. Zowel rechtbank als hof oordelen dat de (eventuele) aanspraak van eiser op de Staat is verjaard, waarbij zij voorbijgaan aan het betoog van eiser dat de verjaringstermijn van zijn vordering pas na de uitspraak van het EHRM is aangevangen. In cassatie wordt dit verjaringsoordeel door eiser bestreden. De conclusie van de advocaat-generaal strekt tot verwerping van het beroep. De advocaat-generaal overweegt echter dat het de Staat zou sieren zich bij de afweging of al dan niet tot inning van de proceskosten over moet worden gegaan rekenschap te geven van zijn eigen rol en zich niet enkel te laten leiden door wat juridisch wellicht haalbaar is, maar vooral ook door wat maatschappelijk gezien juist zou zijn. De Hoge Raad volgt de conclusie en verwerpt het beroep.

Overeenkomst tussen verkeersslachtoffer en tussenpersoon met betrekking tot het afhandelen van letselschade. De cliënt kan ten aanzien van de in de overeenkomst neergelegde dubbele beloningsstructuur een beroep doen op dwaling, aldus de rechtbank en het hof. De tussenpersoon bestrijdt in cassatie het oordeel van het hof. De conclusie van de advocaat-generaal strekt tot verwerping van het beroep. De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Eiser, werkzaam als onderhoudsmonteur voor Eneco, is onder werktijd staande gehouden door de politie. Er is een discussie ontstaan tussen eiser en de desbetreffende verbalisant. De politiemedewerker heeft naar aanleiding van het voorval contact opgenomen met Eneco en gezegd dat het gedrag van eiser jegens de politie geen goede reclame voor Eneco zou zijn. Daarna is eiser door Eneco niet meer ingezet als onderhoudsmonteur. Eiser stelt dat de politiemedewerker die hem staande had gehouden door het doen van genoemde mededelingen jegens hem onrechtmatig heeft gehandeld en dat de politie op grond van artikel 6:170 BW aansprakelijk is voor de hierdoor aan hem toegebrachte schade. De schade bestaat uit € 19.050,52 inkomstenderving en € 3.000 reputatieschade. Niet in geschil is dat de gedraging van de politiemedewerker een onrechtmatige daad oplevert. De kantonrechter oordeelt dat er een causaal verband bestaat tussen de onrechtmatige daad en de schade. Het totale bedrag aan misgelopen inkomsten wordt vastgesteld op € 18.879,25, welk bedrag ter zake van geleden materiële schade wordt toegewezen. Voor zover eiser betoogt dat hij psychische schade heeft geleden door het voorval, heeft hij echter onvoldoende concrete gegevens aangevoerd waaruit dat geestelijk letsel kan volgen. Om van geestelijk letsel te kunnen spreken is niet voldoende dat sprake is van meer of minder sterk psychisch onbehagen of een zich gekwetst voelen. De vordering tot immateriële schadevergoeding is daarom als onvoldoende onderbouwd niet toewijsbaar.