De werkneemster is op 2 september 2018 omstreeks 23:00 uur, na afloop van haar dienst, van de trap gevallen in het pand van haar werkgever. Zij heeft daardoor letsel opgelopen. Zij houdt de werkgever aansprakelijk omdat de trap in kwestie op de ongevalsavond onveilig (in het gebruik) zou zijn wegens het ontbreken van verlichting en de onmogelijkheid bovenaan de trap verlichting in te schakelen. De vraag is of er sprake is van aansprakelijkheid op grond van artikel 7A:1614x lid 1 BW. Voor aansprakelijkheid van de werkgever op grond van dit artikel is vereist dat de werknemer schade lijdt in de uitoefening van zijn werkzaamheden. Stelplicht en bewijslast van de schade en de causale relatie met de werkzaamheden liggen bij de werknemer. Voldoende is in beginsel dat de werknemer stelt, en zo nodig bewijst, dat hem bij zijn werkzaamheden een ongeval is overkomen. Deze bewijslast gaat niet zover dat op de werknemer de last rust te bewijzen wat de toedracht van een bedrijfsongeval was of wat de oorzaak ervan is. Indien de werknemer heeft aangetoond dat hij schade lijdt in de uitoefening van zijn werkzaamheden, dient gekeken te worden of de werkgever heeft voldaan aan zijn zorgplicht, de werkgever dient dit te bewijzen. De werkgever dient aan te tonen dat er geen sprake is van een causaal verband. Niet in geschil is de vraag of de schade zich heeft voorgedaan in de uitoefening van de werkzaamheden. De vraag is of er van de trap veilig gebruik kon worden gemaakt. Niet in geschil is dat de trap slechts veilig te gebruiken was indien ter plaatse voldoende verlichting aanwezig was of eenvoudig kon worden ingeschakeld door de werkneemster. De werkneemster heeft de stelling van de werkgever over dat de verlichting aan was voldoende gemotiveerd betwist. Op de werkgever rust daarom de bewijslast om aan te tonen dat de verlichting aan was. Dat bewijs is niet van belang als zou kunnen worden vastgesteld dat de werkneemster bovenaan de trap de mogelijkheid had voldoende verlichting in te schakelen in de situatie dat het licht al was uitgedaan. Ook hiervoor heeft de werkneemster de stelling van de werkgever voldoende gemotiveerd betwist. Dat betekent dat het, voor het geval de werkgever in de eerste bewijsopdracht niet slaagt, aan de werkgever is te bewijzen dat op de ongevalsdatum bovenaan de trap een lichtknop aanwezig was waarmee voldoende trapverlichting kon worden ingeschakeld.

In deze zaak gaat het om bewijslevering over de vraag of sprake was van een opzettelijke (geënsceneerde) aanrijding. Er is sprake geweest van een aanrijding tussen een taxi en een busje. Het hof stelt voorop dat het feit dat een aanrijding heeft plaatsgevonden met forse schade en een zekere mate van letsel er meer in het algemeen niet op duidt dat degene die daarvan slachtoffer was, dit zou hebben beoogd. Het hof heeft in zijn tussenarrest van 4 april 2023 niettemin opgedragen bewijs te leveren dat sprake is geweest van een authentiek, niet-geënsceneerd ongeval in verband met een aantal – door de verzekeraar gestelde – omstandigheden die konden wijzen op een geënsceneerd ongeval. De taxibestuurder heeft een deskundigenrapport laten opmaken. Uit dit rapport is gebleken dat de taxibestuurder met een hoge snelheid van 80-90 km/u reed. Volgens de deskundige is het zeer onaannemelijk dat met een dergelijke snelheid een aanrijding wordt gesimuleerd. Niet is gebleken van een afspraak tussen de taxibestuurder en de bestuurder van het busje. Ook is er niet gebleken dat er sprake is van een motief voor de opzetaanrijding. Bij gebreke van een motief vormt het feit dat de taxibestuurder niet steeds consistent heeft verklaard of zich sommige details niet zegt te kunnen herinneren onvoldoende grond voor gerede twijfel aan het plaatsvinden een authentieke aanrijding. Dat de bestuurder van het busje tegenover een getuige onjuist heeft verklaard over zijn bewegingen die avond legt in het licht van het voorgaande onvoldoende gewicht in de schaal, te minder nu er geen concrete bewijzen zijn waaruit volgt dat de taxibestuurder en de bestuurder van het busje elkaar voor het ongeval ooit hebben ontmoet. De verzekeraar is er niet in geslaagd om bewijs te leveren om te kunnen spreken van een opzettelijke aanrijding.

Tussen de man en de zorgverzekeraar bestaat sinds 1 januari 2022 een zorgverzekeringsovereenkomst. De man heeft op 17 april 2022 een geweldsmisdrijf gepleegd. Hij is daarvoor bij vonnis van de meervoudige strafkamer van deze rechtbank van 21 oktober 2022 veroordeeld. Op grond van de zorgverzekeringsovereenkomst heeft de man medische zorg en bijstand gekregen van diverse zorgverlenende instanties als gevolg van het geweldsmisdrijf. Deze zorgverleners hebben voor een bedrag van in totaal € 4.767,97 aan zorgkosten bij de verzekeraar gedeclareerd. De verzekeraar heeft deze kosten volledig vergoed aan de betreffende zorgverleners. De verzekeraar wil dit bedrag op grond van artikel 7:962 lid 1 BW jo. artikel 6:162 BW van de man vergoed krijgen. De kantonrechter oordeelt dat de medische kosten waarvoor in deze procedure vergoeding wordt gevorderd niet al in de strafprocedure zijn betrokken, de onderhavige vordering van de verzekeraar staat dus volledig los van de in de strafzaak toegewezen schadevergoeding. De verzekeraar kan de medische kosten die hij heeft vergoed verhalen op de man.

Er is sprake geweest van een bedrijfsongeval op een bouwplaats. Een betonvlechter is op de bouwlocatie door een gat in een gevelsteiger ongeveer zes meter naar beneden gevallen, waarbij hij letsel heeft opgelopen aan zijn sleutelbeen, ribben en nekwervels. Partijen (de verzekeraar van de aannemer respectievelijk de onderaannemer die het slachtoffer had ingehuurd) strijden over de vraag wie tot op welke hoogte verantwoordelijk is voor de veiligheid van de bouwplaats. Het slachtoffer heeft zijn vordering tot schadevergoeding overgedragen aan de verzekeraar van de hoofdaannemer. De verzekeraar heeft de onderaannemer aansprakelijk gesteld. De onderaannemer heeft als verweer gevoerd dat de hoofdaannemer hoofdverantwoordelijk was voor de veiligheid op de bouwplaats. Het hof bekrachtigt het vonnis van de kantonrechter. De hoofdaannemer is tekortgeschoten in zijn zorgplicht die hij heeft op grond van artikel 7:658 lid 4 BW. De hoofaannemer heeft nagelaten aan te tonen dat de door de kantonrechter verlangde maatregelen niet van hem konden worden gevergd. Ook komt het hof tot de conclusie dat ook de onderaannemer jegens de betonvlechter aansprakelijk is op grond van artikel 7:658 lid 4 BW. De hoofd- en onderaannemer zijn beiden op grond van artikel 7:658 BW gehouden de schade te vergoeden. Zij zijn daartoe hoofdelijk verbonden (art. 6:102 lid 1 BW). Voor de bepaling van hetgeen zij krachtens artikel 6:10 BW in hun onderlinge verhouding tegenover elkaar moeten bijdragen, moet op de voet van artikel 6:102 lid 1 BW de schade over hen worden verdeeld met overeenkomstige toepassing van artikel 6:101 BW. Uitgangspunt daarbij is dat de schade wordt verdeeld in evenredigheid met de mate waarin de aan ieder toe te rekenen omstandigheden tot de schade hebben bijgedragen. Ook het hof acht een verdeling van de schade over de hoofd- en onderaannemer van 90-10% gepast. Voor een billijkheidscorrectie ziet het hof geen grond.

Strafrecht. De verdachte heeft zwavelzuur in onder andere het gezicht van het slachtoffer gegooid/gespoten. Het slachtoffer heeft als gevolg hiervan ernstige tweede- en derdegraadsbrandwonden opgelopen, waaronder in haar gezicht. Het slachtoffer krijgt de gevorderde € 150.000 aan immateriële schade op grond van artikel 6:106 onder b BW toegewezen. De echtgenoot van het slachtoffer krijgt een bedrag van € 17.500 aan vergoeding van affectieschade toegekend. Omdat de verdachte het strafbare feit samen met mededaders heeft gepleegd, zijn zij daarvoor ieder hoofdelijk aansprakelijk.

Deelgeschil. Een begeleidster in een tbs-kliniek stelt dat haar in 2020 een arbeidsongeval is overkomen toen zij assistentie wou verlenen aan een collega die een alarmmelding had gedaan, waarbij zij letsel aan haar rechterknie heeft opgelopen toen zij bij een wenteltrap moest uitwijken voor een cliënt. De begeleidster wil dat wordt vastgesteld dat haar werkgever aansprakelijk is voor de schade die zij heeft geleden en nog zal lijden door dit arbeidsongeval. De rechtbank overweegt dat de werkgever heeft voldaan aan zijn zorgplicht (artikel 7:658 lid 1 BW). De rechtbank is van mening dat er sprake is van een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Er is niets mis met de trap en de ruimte waarin die staat. Ook in alarmsituaties voldoen de trap en de ruimte. De begeleidster is geïnstrueerd en getraind. Het verzoek van de begeleidster wordt dus afgewezen. De rechtbank begroot alleen de redelijke kosten passend bij de doelstelling Wet deelgeschilprocedure. Dat is ongeveer een derde van het geëiste bedrag. De rechtbank doet de suggestie dat partijen alsnog in gesprek gaan met elkaar over een schadevergoedingsvoorstel aangezien de werkgever bereid was een aanbod te doen en de begeleidster mogelijk meer belang heeft bij een schadevergoedingsvoorstel dan bij het vasthouden aan de wens om aansprakelijkheid vastgesteld te krijgen.

Een man stelt dat hij in 2022 tijdens zijn werk letsel heeft opgelopen toen hij bezig was pakketten met aluminiumprofielen met een takel op vrachtwagens te laden. Omdat de pakketten (te) hoog waren opgesteld, moest de man een ladder gebruiken om de lijn om de pakketten te krijgen. Daarbij moest de man tegelijkertijd met de ene hand de afstandsbediening van de takel bedienen en de ladder vasthouden en met de andere hand de lus over het pakket gooien. De man is toen van de ladder gevallen. De man heeft zijn werkgever aansprakelijk gesteld voor de geleden en nog te lijden schade. De werkgever heeft aansprakelijkheid afgewezen. De kantonrechter beveelt een voorlopig getuigenverhoor, waar de man om heeft gevraagd en de werkgever geen bezwaar tegen heeft.

De rechtbank staat toe dat tussentijds hoger beroep wordt ingesteld tegen een deelgeschilbeschikking. De deelgeschilrechter heeft een beslissing genomen over de materiële rechtsverhouding, het verzoek is tijdig en het tussentijds hoger beroep zal niet leiden tot een onredelijke vertraging. Bovendien gaat het om de principiële vraag van de aansprakelijkheid. Nu dat een discussie blijft tussen partijen, ondanks de gegeven beslissing, is het in het belang van partijen dat zij zekerheid krijgen over de aansprakelijkheidsvraag voor zij vervolgstappen nemen. Hierbij heeft de rechtbank ook meegewogen dat de wederpartij geen bezwaren heeft opgeworpen tegen het openstellen van het tussentijds hoger beroep.

In 2022 heeft een verkeersongeval plaatsgevonden tussen een Audi en een bestelbus. De WAM-verzekeraar van de bestelbus heeft de aansprakelijkheid voor de gevolgen van het verkeersongeval erkend met inachtneming van 50% eigen schuld van de bestuurder van de Audi. Daar is de bestuurder van de Audi het niet mee eens. Hij is een deelgeschil gestart, waarvoor hij als reden aanvoert dat hij niet in staat is om 50% van zijn buitengerechtelijke kosten te betalen. De bestuurder verzoekt om te bepalen dat de WAM-verzekeraar geheel of ten dele aansprakelijk is voor het verkeersongeval. Verder verzoekt hij om een voorschot op de schade en de buitengerechtelijke kosten en om de WAM-verzekeraar te veroordelen in de begrote kosten van het deelgeschil. De rechtbank overweegt dat in de procedure veel niet goed is gegaan. De bestuurder is niet ter zitting verschenen. De uitleg van de advocaat is niet bevredigend en de rechtbank stelt dat de advocaat om uitstel van de zitting had moeten vragen. De verzoeken van de bestuurder zijn niet-ontvankelijk omdat niet is gebleken en op geen enkele manier is onderbouwd dat sprake is van letsel. Zijn verzoek leent zich daarom niet voor een behandeling in deelgeschil. De verzoeken zouden ook overigens inhoudelijk zijn afgewezen. De advocaat van de bestuurder heeft veel steken laten vallen en zijn werk als advocaat niet goed gedaan.

In 2021 heeft een aanrijding plaatsgevonden tussen een motor en een auto. De motorbestuurder vordert onder andere dat de rechtbank voor recht verklaart dat de WAM-verzekeraar van de auto aansprakelijk is voor het ongeval dat hem is overkomen en in dat verband gehouden is om de daaruit voortvloeiende geleden en nog te lijden materiële en immateriële schade te vergoeden, op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet. Volgens de motorrijder heeft de automobilist namelijk een onrechtmatige daad gepleegd en artikel 45 RVV en artikel 5 RVV overtreden. De WAM-verzekeraar stelt dat het ongeval veroorzaakt is door de motorrijder zelf. De rechtbank overweegt dat op grond van artikel 150 Rv de stelplicht en de bewijslast op de motorrijder rusten. Volgens de rechtbank heeft de motorrijder zijn stelling onvoldoende onderbouwd, wat ertoe leidt dat de vorderingen worden afgewezen.