Een juridisch adviesbureau op het gebied van letselschade vordert vergoeding van buitengerechtelijke kosten die zij stelt te hebben gemaakt ten behoeve van een van de slachtoffers van het schietincident in winkelcentrum ‘De Ridderhof’ in Alphen aan den Rijn in 2011. Aan het slachtoffer is in 2020 een schadevergoeding toegekend van ongeveer € 87.000. Het juridisch adviesbureau vindt dat zij op grond van (no-cure no-pay) afspraken met het slachtoffer aanspraak kan maken op vergoeding van ongeveer € 70.000 aan buitengerechtelijke kosten van VSSA, een door de politie en haar verzekeraar voor de slachtoffers van het incident in het leven geroepen stichting. De rechtbank wijst de vordering van het juridisch adviesbureau af omdat zij haar vordering onvoldoende heeft onderbouwd en van haar op dit punt meer verwacht had mogen worden.

In 2021 heeft zich tussen een biologiedocent en een leerling een geweldsincident voorgedaan. De docent verzoekt nu de kantonrechter om onder andere voor recht te verklaren dat zijn toenmalige werkgever aansprakelijk is voor de geleden en nog te lijden schade die het gevolg is van de schending van de zorgplicht in de zin van artikel 7:658 BW. De docent stelt dat zijn werkgever de plicht had om nazorg te bieden na het geweldsincident en actief had moeten acteren op het gegeven dat er een onveilige werksituatie was. Die onveilige werksituatie heeft de werkgever willens en wetens in stand gelaten door hem niet serieus te nemen, hem niet te horen en hem niet te zien. Ook heeft er geen deugdelijk onderzoek plaatsgevonden. Dit alles heeft ertoe geleid dat hij langdurig ziek is geworden en PTSS heeft ontwikkeld. De kantonrechter oordeelt dat niet vast is komen te staan dat de werkgever niet aan zijn zorgplicht heeft voldaan. De werkgever heeft er na het geweldincident alles aan gedaan om de docent op te vangen, te horen en te begeleiden. De werkgever heeft onderzoek gedaan, veel gesprekken met de docent gevoerd, diverse trainings- en coachingstrajecten aan hem aangeboden en is ook onder begeleiding van een mediator met de docent in gesprek gegaan. De vraag of de docent schade heeft geleden en of er enig causaal verband bestaat tussen de schade en de werkzaamheden behoeft geen verdere bespreking. De verzochte verklaring voor recht wordt afgewezen.

Strafrecht. De rechtbank veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf van elf jaar ter zake van doodslag. De ouders van het slachtoffer krijgen beiden € 17.500 aan affectieschade toegekend. De levensgezel van het slachtoffer krijgt € 20.000 aan shockschade toegekend. Zij heeft kort na het steekincident waargenomen dat haar partner in elkaar zakte, heeft zijn verwondingen gezien en heeft geprobeerd het bloeden te stoppen. In het ziekenhuis was zij aanwezig op het moment van overlijden. Dit heeft een hevige emotionele schok bij haar teweeggebracht. Daarnaast krijgt zij € 17.500 aan affectieschade toegekend. Het kind van het slachtoffer krijgt ook € 17.500 aan affectieschade toegekend.

Strafrecht. Het gerechtshof veroordeelt de verdachte ter zake van doodslag tot een gevangenisstraf voor de duur van vijf jaren en negen maanden, met aftrek van voorarrest, en tbs met dwangverpleging. Het zoontje van het slachtoffer heeft in eerste aanleg een vordering tot schadevergoeding van in totaal € 122.700. Deze vordering is bij vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 66.200 waarvan € 16.200 aan materiële schade (gederfd levensonderhoud) en € 50.000 aan immateriële schade (aantasting in persoon en affectieschade), vermeerderd met de wettelijke rente. Het zoontje heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd ter zake van het niet-toegewezen gedeelte van de vordering, zodat de vordering in volle omvang aan het oordeel van het hof is onderworpen. Het hof kent opnieuw in totaal € 66.200 toe aan het zoontje. De zus en de moeder van het slachtoffer krijgen beiden € 25.000 aan shockschade toegekend. De moeder en vader van het slachtoffer krijgen daarnaast nog beiden € 17.500 aan affectieschade toegekend.

Strafrecht. Het hof heeft geoordeeld dat de benadeelde partij als gevolg van het bewezen verklaarde handelen van de verdachte rechtstreeks schade heeft geleden en dat het gevorderde geldbedrag van € 2.500 wegens immateriële schade het hof billijk voorkomt en daarom volledig toewijsbaar is. Daarbij heeft het hof gelet op de aard en ernst van de door de verdachte jegens de benadeelde begane normschending. Dit oordeel is toereikend gemotiveerd. Daarbij neemt de Hoge Raad in aanmerking dat door de verdediging in hoger beroep niet meer is aangevoerd dan dat ‘de gevorderde immateriële schade sterk zou moeten worden gematigd, nu deze niet goed is onderbouwd’ en dat zij dus niet heeft betwist dat de benadeelde als gevolg van het bewezen verklaarde het door het hof vastgestelde letsel heeft opgelopen. Het cassatiemiddel faalt.

Strafrecht. Het oordeel van het hof om de vordering tot vergoeding van immateriële schade van de benadeelde partij toe te wijzen tot een bedrag van € 1.000 is ontoereikend gemotiveerd. Uit de overwegingen van het hof kan niet worden afgeleid op welke in artikel 6:106 BW vermelde grond en op welke door het hof vastgestelde omstandigheden het hof de toewijzing van dit deel van de vordering van de benadeelde partij heeft gebaseerd. Dat brengt ook mee dat de opgelegde schadevergoedingsmaatregel in de zin van artikel 36f Sr niet in stand kan blijven. De Hoge Raad vernietigt de uitspraak van het hof, maar uitsluitend wat betreft de beslissing over de door de benadeelde partij gevorderde immateriële schadevergoeding en de oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Strafrecht. De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte zich samen met een ander schuldig heeft gemaakt aan de moord op het slachtoffer. De verdachte krijgt een gevangenisstraf van twintig jaar opgelegd. De dochter, zoon en echtgenote van het slachtoffer krijgen een bedrag aan affectieschade conform het Besluit vergoeding affectieschade toegekend. De zoon en echtgenote van het slachtoffer vorderen ieder een bedrag van € 30.000 wegens shockschade. Zij stellen dat zij geestelijk letsel hebben opgelopen doordat zij op de plaats delict zijn geconfronteerd met het ernstig toegetakelde lichaam van het slachtoffer. De rechtbank stelt naar billijkheid het bedrag aan shockschade vast op een bedrag van € 20.000 per persoon. Het betoog van de verdediging dat er sprake is van samenloop als zowel affectie- als shockschade wordt toegekend en dat het toe te wijzen bedrag aan affectieschadevergoeding in mindering moet worden gebracht op het bedrag aan shockschadevergoeding gaat niet op. Het verdriet en de rouw om het verlies van het slachtoffer valt niet onder shockschade en deze zijn dan ook niet meegenomen bij de bepaling van het shockschadebedrag. De schoondochter van het slachtoffer vordert € 25.000 aan shockschade. De rechtbank kent haar een bedrag van € 10.000 toe, gelet op de omstandigheid dat na een traumabehandeling de schoondochter haar leven weer grotendeels heeft kunnen hervatten.

Deelgeschil. In 2023 heeft een man zijn bestelbus, met de alarmlichten aan, geparkeerd op het fietspad. Een fietsster fietste op het fietspad en is om de bestelbus te kunnen passeren door het grasveld langs het fietspad gefietst. Toen zij het fietspad weer op wilde gaan is zij in aanraking gekomen met een opstaande rand, waardoor zij ten val is gekomen. De kantonrechter is van oordeel dat artikel 185 WVW niet van toepassing is, omdat niet aan alle vereisten ter zake is voldaan. Het beroep van de fietsster op de omkeringsregel slaagt. Daarvoor is redengevend dat het uit artikel 6 WVW jo. artikel 10 RVV voortvloeiende verbod om een motorvoertuig te parkeren op een fietspad strekt ter voorkoming van een specifiek gevaar, namelijk dat zich een verkeersongeval voortdoet. Door de bestelbus op het fietspad te parkeren wordt het gevaar dat bij een andere weggebruiker schade ontstaat in het algemeen aanmerkelijk vergroot, in dit geval heeft dat specifieke gevaar zich verwezenlijkt. Er is niet gesteld noch aannemelijk gemaakt dat het ongeval ook zou zijn ontstaan als de bestelbus niet op het fietspad had gestaan. Dit betekent dat het ongeval mede is veroorzaakt door de bestuurder van de bestelbus en dat hij daarmee onrechtmatig jegens de fietsster heeft gehandeld. Er is deels sprake van eigen schuld bij de fietsster. Na beoordeling van alle omstandigheden van het geval oordeelt de kantonrechter dat de fietsster 40% van de schade zelf moet dragen, de overige 60% moet gedragen worden door de bestuurder van de bestelbus.

Een man verzoekt de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht te bevelen. Hieraan legt hij ten grondslag dat hij ernstig letsel heeft opgelopen door een ongeval waarbij hij als bestuurder van een bromfiets in botsing is gekomen met een auto. Volgens hem kan het ongeluk alleen zijn ontstaan doordat hij of de automobilist door rood is gereden. Er is niet na te gaan wie er door rood heeft gereden omdat de logfiles van de verkeerslichtregelinstallaties al waren overschreven. De man beschikt over een geluidsopname van een gesprek met onder andere de automobilist en een bijrijder van de automobilist. De man stelt dat er discrepanties zitten tussen uitlatingen in dat gesprek en wat tijdens de getuigenverhoren is verklaard. De man wil nu dat een verkeersongevallenanalist vast zal stellen wie er door rood heeft gereden. De rechtbank wijst het verzoek af van de man. Er is een gebrek aan belang daarbij. Er heeft al een verkeersongevallenanalyse plaatsgevonden. De vraag of er tegenstrijdigheden in het dossier zitten, en specifiek tussen uitlatingen in een geluidsopname en die tijdens het voorlopig getuigenverhoor, vergt een juridische beoordeling en die is aan de rechter, niet aan een deskundige.

Deelgeschil. Een man wilde in 2020, toen de coronamaatregelen golden, bij een bezoek aan Praxis zijn handen en een winkelwagen ontsmetten met het door Praxis aangeboden desinfectiemiddel. Dat desinfectiemiddel bleek Dettol-badkamerreiniger te zijn. Toen de man de badkamerreiniger op zijn handen spoot, is er ook badkamerreiniger in zijn rechteroog gekomen. De man stelt sindsdien klachten aan zijn rechteroog te ervaren. De man verzoekt dat de rechtbank het causaal verband vaststelt tussen zijn klachten en het incident in 2020. De rechtbank wijst dit verzoek af. De door partijen gezamenlijk benaderde deskundige heeft geen afwijkingen, oogletsels of ziekte in het rechteroog van de man gevonden die zijn klachten zouden kunnen verklaren. Bij de man zijn door de deskundige geen beperkingen en is geen functieverlies vastgesteld. De deskundige heeft verder gewezen op diverse tegenstrijdigheden over de klachten van de man.