Huurster is in een de door haar en haar partner gehuurde woonruimte gevallen en heeft daarbij ernstig letsel opgelopen. Vast staat dat ASR als aansprakelijkheidsverzekeraar van de verhuurder de aansprakelijkheid voor 50% heeft erkend. Daarnaast staat vast dat de verhuurde woonruimte niet voldeed aan de daaraan te stellen veiligheidseisen. In eerste aanleg heeft de rechtbank geoordeeld dat de huurder en de aansprakelijkheidsverzekeraar hoofdelijk voor 100% van de schade aansprakelijk zijn. De aangesproken verhuurder en haar verzekeraar willen terugkomen op een in correspondentie gedane gedeeltelijke erkenning van hun aansprakelijkheid, met een beroep op dwaling omtrent de ongevalstoedracht. Net als de rechtbank, gaat het hof hier niet in mee. De verhuurster heeft volgens het hof van begin af aan aangegeven zich niks van de toedracht te herinneren, zodat het verwijt van ontkrachting van een bepaald scenario ongegrond is en de huurder en de aansprakelijkheidsverzekeraar dus niet op een verkeerd been zijn gezet. Daarnaast wordt in hoger beroep gesteld dat het zeer waarschijnlijk is dat eigen schuld tot het ongeval heeft geleid. Het hof komt tot dezelfde afweging als de rechtbank: de billijkheid eist dat de vergoedingsplicht van de verhuurder geheel in stand blijft indien al zou blijken van eigen schuld. Bekrachtiging vonnis van de rechtbank.

Een 7-jarig meisje is in 2008 van een pony gevallen, als gevolg waarvan zij letsel heeft opgelopen aan haar linkerarm. De rechtbank heeft in 2021 de schadevergoedingsplicht van de manege verminderd tot 60% wegens eigen schuld van het kind. In hoger beroep ligt de vraag voor of de manege volledig aansprakelijk kan worden gehouden voor de schade. Nu de manege in haar memorie van antwoord heeft verklaard dat zij niet langer een beroep doet op eigen schuld, betekent dat in hoger beroep niet langer ter beoordeling voorligt of sprake is van eigen schuld. Het hof neemt in de uitspraak ten aanzien van kinderen en eigen schuld de volgende (gedeeltelijk algemene) overweging op: ‘Overigens is het standpunt van (inmiddels) beide partijen dat een beroep op eigen schuld in beginsel niet opgaat wanneer het gaat om kinderen die jonger zijn dan 14 jaar rechtens juist. De Hoge Raad in heeft de zaak van Lars Rürode overwogen dat wanneer in het leven geroepen gevaar zich verwezenlijkt ten aanzien van een kind waarvan, in verband met zijn leeftijd, slechts een beperkt inzicht in dat gevaar en een beperkt vermogen zich naar dat inzicht te gedragen mag worden verwacht, de billijkheid eist dat in beginsel de door het kind geleden schade ten laste komt van degene die onzorgvuldig handelend, dit gevaar in het leven roept. Hieruit en uit de parlementaire geschiedenis van artikel 6:101 BW volgt dat van een kind, in verband met zijn leeftijd, slechts een beperkt zicht in gevaar en een beperkt vermogen zich naar dat inzicht te gedragen mag worden verwacht. Zijn gedraging kan hem daarom slechts onder bepaalde omstandigheden worden toegerekend. Dit uitgangspunt geldt naar het oordeel van het hof ook voor het inschatten van het potentiële gevaar dat in de eigen energie van het dier schuilt en het onberekenbare element dat daarin is gelegen. Of gedragingen van kinderen onder de 14 jaar aan hen toegerekend kunnen worden in het kader van de eigen schuld vraag, hangt af van de verwijtbaarheid van die gedraging. De Lourenshoeve heeft (in hoger beroep) niet aangevoerd dat [appellante] enig verwijt kan worden gemaakt. Het hof verwijst naar het oordeel van de rechtbank dat zij niet heeft kunnen vaststellen dat sprake is van aan [appellante] toe te rekenen omstandigheden (onder 4.9.) en neemt dit over. Het handelen van de ouders van [appellante] kan evenmin als eigen schuld worden toegerekend zoals [appellante] terecht heeft aangevoerd. Het hof ziet daarom, net als partijen, geen grond om de vergoedingsplicht van De Lourenshoeve op grond van artikel 6:101 BW te verminderen.’

Verzoek voorlopig deskundigenbericht in medische aansprakelijkheidszaak afgewezen wegens strijd met een goede procesorde. Twee vaatchirurgen hebben reeds een expertiserapport uitgebracht: één op verzoek van beide partijen buiten rechte en één op verzoek van de aansprakelijkheidsverzekeraar van het ziekenhuis die niet in de onderhavige procedure is betrokken. De beide rapporten komen tot uiteenlopende conclusies. De patiënt wil nu een nieuwe (derde) deskundige om over de zaak te rapporteren. Zijn huidige verzoek zou leiden tot een, onwenselijke, stapeling van deskundigenrapporten en daarom vormt dit geen reden voor het weer gelasten van een onderzoek door een andere (derde) vaatchirurg in de onderhavige procedure.

Verzekeringsrecht. Een oud-werkneemster heeft tijdens haar werkzaamheden een ongeluk gehad, waardoor zij schade heeft geleden. Zij stelt de werkgever aansprakelijk, omdat zij niet aan haar verplichting als goed werkgever had voldaan om voor een verzekering met voldoende dekking te zorgen. Tussen de werkneemster en de werkgever is (in de hoofdzaak) inmiddels een minnelijke regeling tot stand gekomen. In deze vrijwaringszaak gaat het om de vraag of de aansprakelijkheidsverzekeraar van de werkgever, het bedrag dat de zij in het kader van de minnelijke regeling aan de werkneemster heeft betaald, moet vergoeden. De aansprakelijkheidsverzekeraar vindt van niet en voert aan dat de vordering van de werkgever is verjaard. Net als de rechtbank oordeelt het hof dat de vordering van de werkgever niet is verjaard. Volgens het hof heeft de werkgever de (stuitings)brief van september 2014 van de oud-werkneemster redelijkerwijs niet (ook) hoeven opvatten als een aansprakelijkstelling, dat deze brief de verjaringstermijn ex artikel 7:942 lid 1 BW niet heeft doen aanvangen en dat de werkneemster de werkgever eerst bij brief van juni 2018 aansprakelijk heeft gesteld. De verjaringstermijn begon pas te lopen de dag nadat die laatstgenoemde brief was verstuurd, waardoor de vordering van de werkgever op haar aansprakelijkheidsverzekeraar niet is verjaard.

Deelgeschil. Man neemt duik in ondiep water in een recreatieplas en heeft daarbij een hoge dwarslaesie opgelopen. Leisurelands is eigenaar/beheerder/exploitant van de recreatieplas. De provincie is als toezichthouder betrokken bij de recreatieplas. De man stelt dat zowel Leisurelands, als de gemeente (hoofdelijk) aansprakelijk zijn voor het ontstaan en de gevolgen van het duikongeval ex artikel 6:162 BW en/of de artikelen 6:173/6:174 BW. De provincie stelt hij ook aansprakelijk ex artikel 6:76 BW voor de fouten van haar hulppersoon Leisurelands. Wat betreft de provincie acht de rechtbank van belang dat de provincie als toezichthouder slechts secundair betrokken is bij de recreatieplas. De provincie heeft terecht aangevoerd dat haar zorgplicht niet op dezelfde manier kan worden ingevuld als die van Leisurelands. Bij de uitoefening van haar toezicht en het al of niet gebruiken van de haar in dat verband toekomende wettelijke bevoegdheden komt de provincie een aanzienlijke beoordelings- en beleidsvrijheid toe. Deze beleids- en beoordelingsvrijheid brengt een terughoudende toetsing door de rechter mee. De rechtbank komt uiteindelijk tot het oordeel dat de provincie niet aansprakelijk is. Naar het oordeel van de rechtbank is Leisurelands wel aansprakelijk ex artikel 6:162 BW. Leisurelands heeft haar zorgplicht geschonden door geen waarschuwingsborden in het ondiepe water bij de drijflijn te plaatsen. Echter is de schade van de man mede een gevolg van een omstandigheid die aan hemzelf kan worden toegerekend, namelijk voor 50%. De man heeft een risico genomen door zich niet eerst ervan te vergewissen hoe diep het water was. Zonder de onbezonnen duik was de schade niet opgetreden, terwijl zeer aannemelijk is dat de aanwezigheid van een waarschuwingsbordje bij de drijflijn dat er gewoonlijk niet stond, de man van het duiken had weerhouden. Deze omstandigheden hebben in gelijke mate bijgedragen aan het duikongeval, zodat een causale verdeling van 50/50 daarom is aangewezen. De aard en de ernst van het blijvende letsel geven aanleiding om de billijkheidscorrectie toe te passen, zodanig dat de omvang van de aansprakelijkheid van Leisurelands op 90% wordt vastgesteld. Eigen schuld wordt niet toegepast op de kosten van het deelgeschil.

Man is strafrechtelijk veroordeeld voor het veroorzaken van een aanvaring, waarbij twee personen om het leven zijn gekomen. Achmea, als gesubrogeerde verzekeraar van de aangevaren sloep, vordert in deze procedure onder meer vergoeding van de schade die de man aan de sloep heeft veroorzaakt. De rechtbank heeft geoordeeld dat de vordering van Achmea is verjaard en heeft de vordering daarom afgewezen. Het hof beoordeelt de vordering opnieuw en komt tot de conclusie dat de vordering niet is verjaard. Het hof stelt voorop dat de subrogatie geen wijziging brengt in het verjaringsregime dat op de vordering van toepassing is, omdat bij subrogatie de identiteit van de oorspronkelijke vordering behouden blijft. Het hof gaat er bij zijn beoordeling veronderstellenderwijs van uit dat de man eigenaar is van de speedboot waarmee hij de strafbare feiten heeft begaan, zodat zowel artikel 6:162 BW als artikel 8:1001 BW (aanvaring) als rechtsgrond kunnen dienen voor de vordering van Achmea. Het handelen van de man ten tijde van de aanvaring kwalificeert als een strafbaar feit als bedoeld in artikel 3:310 lid 4 BW en de man is hiervoor veroordeeld. Dit brengt, mede in het licht van de ratio van artikel 3:310 lid 4 BW, mee dat de korte verjaringstermijn uit de aanvaringsregeling (art. 8:1793 BW) niet exclusief van toepassing is. Het hof oordeelt dat Achmea een succesvol beroep kan doen op artikel 3:310 lid 4 BW. Lid 4 moet volgens het hof zo worden uitgelegd dat een civiele rechtsvordering alleen verjaart in het geval het recht tot strafvordering is komen te vervallen als gevolg van de in het artikel genoemde oorzaken (de verjaring van het recht tot strafvordering en de dood van de aansprakelijk persoon). Deze twee oorzaken doen zich niet voor. Het hof doet de zaak zelf af en wijst de vordering van Achmea grotendeels toe.

Beoordeling rapport verzekeringsdeskundige ter zake van hersenletsel en pre-existente ADHD. De deskundige merkt op dat de belastbaarheid voor de situatie zonder mishandeling lastiger vastgesteld kan worden omdat niet met zekerheid vastgesteld kan worden hoe de benadeelde zich ontwikkeld zou hebben als de mishandeling niet had plaatsgevonden. Complicerend daarbij is volgens de deskundige dat de beperkingen voor de situatie zonder mishandeling deels overeenkomen met die van de situatie met mishandeling en dat de mishandeling een aantal aanwezige beperkingen uitvergroot dan wel versterkt heeft. De rechtbank geeft partijen de mogelijkheid zich uit te laten over de benoeming van een arbeidsdeskundige.

Deelgeschil. Vrouw is ruim vijf jaar geleden als fietser door een rechtsaf slaande buschauffeur aangereden en heeft daarbij letsel opgelopen. Achmea heeft als WAM-verzekeraar van haar verzekerde de aansprakelijkheid voor het ontstaan van het ongeval erkend. Partijen en hun medisch adviseurs zijn het niet eens over het causaal verband tussen het ongeval en de klachten van de vrouw en de inhoud en uitleg van de in onderling overleg uitgevoerde neurologische en neuropsychologische onderzoeken. In deze deelgeschilprocedure verzoekt de vrouw onder andere vast te stellen dat er causaal verband bestaat tussen haar klachten/beperkingen en het ongeval. De rechtbank neemt het neurologisch onderzoek als uitgangspunt en stelt vast dat er oorzakelijk verband is tussen de klachten van verzoekster zoals omschreven in het verzoekschrift en in de rapportage van de neuroloog en het ongeval. Dat de klachten op dit moment niet uit het neuropsychologisch onderzoek worden verklaard doet hier niet aan af. Uit de neurologische en neuropsychologische onderzoeken blijkt niet dat er sprake is van een zelfstandige alternatieve verklaring voor de klachten dan uit het ongeval.

Deelgeschil. Maaltijdbezorger raakt tijdens het uitvoeren van zijn werkzaamheden betrokken bij een tweezijdig ongeval. De maaltijdbezorger reed op een brommer en werd aangereden door een automobilist die een inrit/uitrit verliet. De werkgever heeft tot op heden geen antwoord gegeven op de vraag of hij een dergelijke verzekering had afgesloten, zodat de werknemer ervan uitgaat dat daarvan geen sprake is. De werknemer houdt zijn werkgever om die reden aansprakelijk voor de door hem door het ongeval opgelopen schade ter hoogte van het bedrag waartoe een behoorlijke verzekering – als de werkgever deze wel zou hebben afgesloten – zou hebben uitgekeerd. De rechtbank oordeelt dat de werkgever aansprakelijk is ex artikel 7:611 BW. De werknemer heeft voldoende onderbouwd dat hij zijn werkgever meerdere malen heeft verzocht mede te delen of er sprake is van een behoorlijke verzekering als hiervoor bedoeld, maar dat daar geen antwoord op is gegeven. De werkgever heeft daardoor niet aangetoond dat hij wel een verzekering heeft afgesloten. Door niet ter zitting te verschijnen heeft de werkgever ook niet van de mogelijkheid gebruik gemaakt tijdens deze procedure alsnog duidelijkheid te verschaffen.

Vrouw heeft in het kader van haar werkzaamheden als deur-aan-deurverkoopster van alarmsystemen aangebeld bij een eigenaar met een bulterriër. Op enig moment heeft de hond de vrouw in haar gezicht gebeten. De vrouw vordert in deze procedure dat de eigenaar van de hond aansprakelijk is ex artikel 6:179 BW voor het ontstaan en de gevolgen van het bijtincident. Aan haar vordering legt de vrouw ten grondslag dat op het moment dat de eigenaar de deur opende, de hond naar buiten gerend kwam en tegen de vrouw – van nature bang aangelegd voor honden – op sprong. Zij is zodanig in paniek geraakt dat ze op de grond is gevallen en de hond haar in het gezicht heeft gebeten. De rechtbank komt tot het oordeel dat de handelswijze van de vrouw hoofdzakelijk tot de schade heeft bijgedragen en dat de aan de hondeneigenaar toe te rekenen omstandigheden in dit geval verwaarloosbaar zijn. Het beroep op eigen schuld slaagt. De rechtbank ziet geen aanleiding om de billijkheidscorrectie toe te passen. De vorderingen worden afgewezen.