Kort geding. Verkeersongeval tussen twee automobilisten, waarbij de bestuurder van een bestelauto achteruit rijdt tegen een stilstaande automobilist. Als gevolg van dit ongeval heeft de stilstaande automobilist nek-, schouder- en uitstralende rugpijn opgelopen. In kort geding vordert de automobilist een schadevergoeding van € 50.000 van de WAM-verzekeraar van de bestuurder van de bestelauto. De automobilist stelt dat de WAM-verzekeraar haar toezeggingen (adequaat bevoorschotten en een pragmatische afwikkeling van de schade) niet nakomt en de schadeafwikkeling is aangeland in een uitzichtloze situatie. De WAM-verzekeraar geeft aan dat de klachtenpresentatie van de automobilist tegenstrijdigheden vertoont en hij niet geloofwaardig is. De voorzieningenrechter overweegt dat er onvoldoende duidelijkheid bestaat over het causaal verband tussen het ongeval, de klachten en de door de automobilist gestelde schade. Daar komt bij dat niet is gebleken van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van overwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist. De automobilist stelt dat hij veel last heeft van het feit dat hij door ASR wordt weggezet als fraudeur. Hij heeft echter geen inzicht gegeven in zijn financiële situatie zodat niet kan worden beoordeeld of sprake is van een financiële noodzaak tot betaling van het door hem gevraagde voorschot. De vordering is onvoldoende aannemelijk en niet is gebleken van een spoedeisend belang.

Conclusie advocaat-generaal (A-G) Hartlief. Deze zaak komt voort uit dramatische gebeurtenissen die in 2013 hebben geleid tot zeer ernstig lichamelijk letsel van een destijds 11-jarige jongen, als gevolg van een explosie van een illegale vuurwerkbom. De jongen had het zware vuurwerk gekregen van een dierenverzorger op een kinderboerderij, in ruil voor het ondergaan van seksueel misbruik. De dierenverzorger was door (een rechtsvoorganger van) Unique bij wijze van payrolling als uitzendkracht ter beschikking gesteld aan de Gemeente, die de kinderboerderij exploiteerde. De Gemeente heeft een vaststellingsovereenkomst met de ouders van de jongen gesloten, waarin de partijen zijn overeengekomen dat de Gemeente (althans haar aansprakelijkheidsverzekeraar) de door de jongen en zijn ouders geleden en nog te lijden schade als gevolg van de gebeurtenissen in 2013 volledig en tussentijds zal vergoeden. Voor zover in cassatie van belang gaat het in deze zaak om de schade die de Gemeente op grond van een met Unique overeengekomen vrijwaringsbeding op haar wil verhalen. De schade van de Gemeente bestaat uit de bedragen die zij (althans haar aansprakelijkheidsverzekeraar) aan de jongen en zijn ouders heeft uitgekeerd en nog zal uitkeren. Het hof heeft, anders dan de rechtbank, geoordeeld dat Unique op de contractuele grondslag aansprakelijk is voor de schade van de Gemeente. In cassatie bestrijdt Unique dat oordeel met verschillende rechts- en motiveringsklachten en bestrijdt zij verder ook de afwijzing door het hof van een incidentele vordering op de voet van artikel 843a Rv. De A-G bespreekt zes cassatiemiddelen, waaronder het oordeel van het hof dat Unique als formele werkgever van de dierenverzorger jegens de jongen en zijn ouders ex artikel 6:170 BW aansprakelijk is voor de schade als gevolg van de onrechtmatige gedragingen. De conclusie van de A-G strekt tot verwerping van het cassatieberoep (en dus tot instandhouding van het bestreden arrest).

Tussenarrest in letselschadezaak. In eerder tussenarrest heeft het hof geoordeeld dat de schadevergoedingen naar aanleiding van een caféruzie niet zijn verjaard. Het hof komt toe aan een inhoudelijke behandeling van de vordering van de benadeelde partij. Het hof acht nadere bewijslevering door de benadeelde partij door middel van getuigenverhoren noodzakelijk ter staving van de stelling dat de tegenpartij hem met een glas heeft verwond.

Drie slachtoffers van misdrijven hebben een civiele schadevergoedingsvordering ingediend in het kader van de strafrechtelijke procedure. Nu die procedure voortijdig is beëindigd, zijn de civiele vorderingen niet onderzocht. De Grote Kamer herneemt zijn eerdere rechtspraak over dit onderwerp en formuleert een groot aantal criteria om te onderzoeken of artikel 6 EVRM van toepassing is op dit soort civiele vorderingen. Als dat het geval is, zal het nagaan of de beëindiging van een strafzaak het gevolg is van systeemfalen en of er een eigen verantwoordelijkheid is van het individu voor het niet volgen van een alternatief.

Strafrecht. Veroordeling voor doodslag. Het slachtoffer is door de verdachte zesmaal op korte afstand in het lichaam geschoten. Aan zowel de moeder als de tante van het overleden slachtoffer wijst de rechtbank een bedrag toe van € 17.500 aan affectieschadevergoeding. Aan de tante komt een geslaagd beroep op de hardheidsclausule ex artikel 6:108 lid 4 sub g BW toe.

Verzekeringsrecht. Verkeersongeval tussen een bestuurder van een gehuurde auto en een fietser, waarbij de fietser ernstig letsel heeft opgelopen. De verzekeraar vergoedt de (letsel)schade van de fietser en zoekt verhaal op de bestuurder, niet zijnde verzekeringnemer. Partijen zijn verdeeld over het antwoord op de vraag of de schade is veroorzaakt door opzet of roekeloosheid zijdens de bestuurder van de gehuurde auto. De rechtbank stelt voorop dat vaststaat, gelet op de strafrechtelijke veroordeling, dat de bestuurder forse verkeersovertredingen heeft gemaakt. In de kern is het verwijtbare rijgedrag terug te voeren op een overschrijding van de maximumsnelheid van ongeveer 20 km/u en op het passeren van een rood verkeerslicht op een kruispunt. Deze verkeersfouten kunnen echter naar het oordeel van de rechtbank afzonderlijk noch tezamen de conclusie dragen dat sprake is geweest van roekeloosheid. Het voorgaande leidt ertoe dat het beroep van de verzekeraar op de uitsluitingsclausule vanwege opzet of roekeloosheid faalt. De schade op grond van de WAM-verzekering is niet van dekking uitgesloten. Aldus is niet voldaan aan de tweede voorwaarde die artikel 15 WAM stelt voor verhaal van schade op de aansprakelijke persoon.

Deelgeschil. Een vrouw is al fietsend geraakt door een vallende boomtak (door plakoksel). Zij heeft daar zij ernstig letsel aan overhouden. De boom is eigendom van de gemeente. Stadswerk072 voert in opdracht van de gemeente het onderhoud aan de bomen van de gemeente uit. De vrouw stelt beide partijen aansprakelijk voor haar schade. De rechtbank oordeelt dat niet is gebleken dat het zo waarschijnlijk was dat de tak aan de plakoksel zou afbreken dat de gemeente voorzorgsmaatregelen had moeten treffen. Dit leidt tot de conclusie dat niet is gebleken dat de gemeente of Stadswerk072 onrechtmatig tegenover de vrouw hebben gehandeld.

In deze procedure vordert een vader een afschrift van het medisch dossier van zijn zoon die in een justitieel complex zelfmoord heeft gepleegd. De rechtbank wijst deze vordering af, omdat niet is voldaan aan de voorwaarden voor doorbreking van het medisch beroepsgeheim ex artikel 7:458a BW. De zoon heeft bij leven geen toestemming gegeven om gegevens uit zijn medisch dossier met zijn vader te delen. Daarnaast is door het justitieel complex aan de vader geen mededeling gedaan van een niet beoogde of onverwachte gebeurtenis, die betrekking heeft op de kwaliteit van de aan de zoon verleende zorg. Evenmin is gebleken dat de vader een zwaarwegend belang heeft bij het gevorderde afschrift. De vader heeft gesteld dat hij vermoedt dat fouten zijn gemaakt bij de medische behandeling van zijn zoon, maar hij heeft die vermoedens onvoldoende aannemelijk gemaakt.

Fietser komt ten val door botsing met een verkeerspaal op een betonnen verhoging. Als gevolg van de val heeft de fietser meerdere ribfracturen, een klaplong, een gebroken sleutelbeen en nier- en miltletsel opgelopen. De fietser stelt de gemeente aansprakelijk voor de gevolgen van het ongeval ex artikel 6:174 BW. De gemeente heeft voldoende onderbouwd dat het plaatsen van de paaltjes een noodzakelijke en op zichzelf geschikte maatregel was om te trachten de snelheidsovertredingen op de weg tegen te gaan. De omstandigheid dat het een zogenaamde proefopstelling betrof en dat de paaltjes ongeveer een half jaar na de val door de gemeente weer zijn verwijderd, maakt het voorgaande niet anders. De rechtbank concludeert dat de fietser bijzonder ongelukkig ten val is gekomen, maar de gemeente niet aansprakelijk kan worden gehouden voor de schade als gevolg van de val. De vordering wordt afgewezen.

Man komt ten val in een lijnbus. De aansprakelijkheid voor de gevolgen van de val is door de verzekeraar erkend. De rechtbank heeft in haar eindvonnis geoordeeld dat onvoldoende vast is komen te staan dat de man als gevolg van de val in de bus de (gestelde) fysieke en psychische klachten ondervindt en heeft ondervonden en dat de verzekeraar ter zake van het ongeval met de door haar gedane betalingen finaal van al haar verplichtingen jegens de man is gekweten. Tegen dit vonnis is de man in hoger beroep gekomen. De kern van het geschil in hoger beroep is de vraag of partijen na het bestreden vonnis een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten. Het hof komt tot de conclusie dat partijen na het vonnis van de rechtbank een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten op grond waarvan de verzekeraar een slotbetaling van € 158.000 aan de man heeft betaald tegen finale kwijting. Het hoger beroep treft geen doel. De man had volgens het hof moeten begrijpen dat de verzekeraar met een aangeboden ‘slotbetaling’ tegen ‘finale kwijting’ en het niet doorzetten van de procedure bij het hof, beoogde dat daarmee een streep werd gezet onder alle schadeposten, dus ook de buitengerechtelijke kosten van eerdere belangenbehartigers en schade wegens secundaire victimisatie.