Patiënt heeft in het Vumc aangezichtsoperaties laten verrichten, bestaande uit een neuscorrectie, adamsappelreductie en een voorhoofdscorrectie met wenkbrauwlift. De patiënt stelt het ziekenhuis aansprakelijk wegens medisch onzorgvuldig handelen. Het verzoekschrift strekt ertoe dat de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht zal bevelen. De rechtbank benoemt een MKA-chirurg als deskundige.

Deelgeschil. Detentie van vrouw wordt beëindigd, omdat zij vanwege haar medische situatie detentieongeschikt is verklaard. In deze deelgeschilprocedure stelt de vrouw de Staat aansprakelijk wegens medisch onzorgvuldig handelen (van de medische dienst van de PI). Zij legt aan haar vordering ten grondslag dat de medische dienst haar klachten niet serieus heeft genomen, onvoldoende op de hoogte was van haar medische geschiedenis en medische gesteldheid en eerder had moeten starten met bekkenbodemfysiotherapie. De rechtbank oordeelt met inachtneming van de bevindingen van de medisch adviseurs dat sprake is geweest van een toerekenbare tekortkoming van de medische dienst jegens de vrouw in de nakoming van de tussen hen bestaande geneeskundige behandelingsovereenkomst. De Staat is aansprakelijk voor de schade. De rechtbank wijst een voorschot van € 2.250 toe, bestaande uit kosten voor medische zorg en smartengeld.

Tramongeval waarbij een voetganger ernstig gewond is geraakt. De vraag die in hoger beroep voorligt is in welke mate de werkgever van de trambestuurder (HTM) aansprakelijk is voor de schade van de voetganger als gevolg van het ongeval. Anders dan de rechtbank (50%), is het hof van oordeel dat HTM voor 85% aansprakelijk is voor de schade. Aan de voetganger kan worden toegerekend dat zij alvorens de trambaan over te steken niet eerst (voldoende) naar links heeft gekeken of er vanuit die richting een tram aan kwam rijden. Aan HTM wordt toegerekend dat de trambestuurder geen aangepaste (veilige) snelheid heeft aangehouden alvorens met de tram de middenberm op te rijden, dat hij bij het zien van de voetganger geen noodremming heeft uitgevoerd en dat hij niet (tijdig) een belsignaal heeft gegeven. Het komt voor rekening en risico van HTM dat zij hebben nagelaten een ongevalsanalyse te verrichten en de tachograafgegevens uit te lezen. Dit alles brengt naar het oordeel van het hof mee dat het ongeval in redelijkheid voor 25% aan de voetganger en voor 75% aan HTM dient te worden toegerekend (in causale zin). Het hof past de billijkheidscorrectie toe, in die zin dat HTM voor 85% aansprakelijk is voor de schadelijke gevolgen van het ongeval. De voetganger heeft door het ongeval zeer ernstig en blijvend letsel opgelopen wat ernstige gevolgen gehad op het gebied van loonvormende arbeid, huishoudelijke werkzaamheden en doe-het-zelfactiviteiten, alsmede op het dagelijks leven.

Tussenvonnis. Geschil tussen de gemeente en verzekeraars over dekking ter zake van een ernstig arbeidsongeval van een uitzendkracht tijdens een reparatie aan een vuilniswagen. De gemeente is een raamovereenkomst aangegaan met de formele werkgever van de betreffende uitzendkracht. De gemeente is van oordeel dat de schade van de uitzendkracht die het gevolg is van het ongeval gedekt is onder de AVB-polis óf de WAM-polis óf de Wegas plus-polis en dat de verzekeraars dus gehouden zijn tot vrijwaring van de gemeente. De rechtbank gaat de verschillende verzekeringen langs en komt tot de conclusie dat de WAM-verzekering dekking biedt. Volgens de rechtbank is sprake van een werkrisico: het ongeval heeft zich voorgedaan tijdens een (poging tot) reparatie van een beladingssysteem met als doel dat het systeem weer containers kon beladen en legen in de laadbak van de vuilniswagen. Verder oordeelt de rechtbank dat de uitzendkracht geen feitelijke controle had over het mechanisme ten tijde van het ongeval. Dit leidt tot de conclusie dat de uitzendkracht op het moment van het ongeval geen bediener was van het werkmaterieel in de zin van de uitsluitingsclausule vermeld op het polisblad.

Regres formele werkgever op materiële werkgever. Uitzendkracht in de functie van chauffeur/belader heeft tijdens de uitoefening van zijn werkzaamheden ernstig letsel opgelopen, waaronder een hartstilstand, een verbrijzelde borstkas, een klaplong, bloedingen en een ontwrichte linkerschouder. De uitzendkracht heeft zijn formele werkgever aansprakelijk gesteld voor de gevolgen van het ongeval. De bedrijfsaansprakelijkheidsverzekeraar en de formele werkgever hebben op grond van een vaststellingsovereenkomst in totaal € 242.032,19 aan schade en kosten betaald. In deze procedure vorderen de bedrijfsaansprakelijkheidsverzekeraar en de formele werkgever dat de materiële werkgever aansprakelijk is voor het arbeidsongeval en in onderlinge verhouding volledig draagplichtig is voor de schade, waarbij zij zich beroepen op een bepaling uit de raamovereenkomst waarin artikel 7:658 lid 4 BW als uitgangspunt is genomen. De rechtbank oordeelt dat de materiële werkgever naast de formele werkgever aansprakelijk is, omdat de materiële werkgever niet de juiste voorzorgsmaatregelen heeft genomen en dus tekort is geschoten in haar zorgplicht. Wat betreft de draagplichtigheid voor de schade oordeelt de rechtbank dat de zorgplichtschending volledig bij de materiële werkgever ligt, nu zij verantwoordelijk was voor de veiligheid en werkomstandigheden. Gelet op de omvang en de complexiteit van het letselschadedossier en de korte tijd die de materiële werkgever heeft gehad om de stukken die met de vermeerderde eis zijn overgelegd, te beoordelen, krijgt zij de gelegenheid om zich bij akte uit te laten over de inhoud van de akte eisvermeerdering met bijbehorende producties.

Vrouw stelt schoonheidsspecialiste aansprakelijk voor ontstekingen na siliconeninjecties in 2015. Voor beide partijen is duidelijk dat de vrouw vanaf het begin bekend was met de aansprakelijke persoon. Bovendien zegt de vrouw dat zij de schoonheidsspecialiste al vrij snel na de behandeling heeft gebeld met de mededeling dat zij klachten ondervond na de behandeling. Partijen zijn het niet eens op welk moment de vrouw bekend was met de schade. Gelet op een brief van een arts leidt de rechtbank af dat de vrouw in elk geval in 2016 bekend was met de schade. De vordering is verjaard en wordt afgewezen.

Tussenvonnis. In een eerder tussenvonnis heeft de rechtbank geoordeeld dat een man jegens een andere man onrechtmatig heeft gehandeld door hem met een mes te steken en gehouden is tot vergoeding van de geleden schade. Het slachtoffer heeft een aanzienlijke schadevergoeding gevorderd, stellende dat hij blijvend arbeidsongeschikt is geraakt. De man die met het mes heeft gestoken heeft de vordering gemotiveerd betwist. De rechtbank heeft behoefte aan voorlichting door een of meer onafhankelijke deskundigen. De rechtbank benoemt één verzekeringsgeneeskundige en één arbeidsdeskundige. Partijen mogen zich uitlaten over de voorgestelde vraagstelling.

Vrouw stelt dat zij is gestruikeld over een loszittende, scheve stoeptegel, waardoor zij letsel aan haar pols en hand heeft opgelopen. De vrouw vordert in deze procedure dat de gemeente aansprakelijk is voor haar schade. De rechtbank kan op basis van de verklaring van de vrouw niet vaststellen over welke stoeptegel zij is gestruikeld, ook niet ongeveer. De rechtbank kan dus ook niet vaststellen dat de stoep op de plek waar zij is gestruikeld te veel hoogteverschil had en daardoor gevaar opleverde. De gemeente is niet aansprakelijk ex artikel 6:174 BW.

De vraag die in hoger beroep voorligt is of de kosten ten aanzien van het houden van een voorlopig getuigenverhoor binnen het bereik van artikel 1019aa Rv vallen. De rechtbank heeft eerder een verzoek tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor afgewezen en heeft de proceskosten gecompenseerd in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt. Verzoeker is van mening dat de rechtbank ten onrechte een beslissing heeft gegeven over de proceskosten ten aanzien van het voorlopig getuigenverhoor. Hij voert onder meer aan dat hij door de proceskostenveroordeling niet in staat is om de proceskosten gemoeid met het verzoek voorlopig getuigenverhoor, bij de wederpartijen in rekening te brengen. Die wederpartijen zijn in een (gelijktijdige) beschikking in een deelgeschilprocedure hoofdelijk aansprakelijk jegens verzoeker bevonden, in verband met een arbeidsongeval. Het hof acht de beslissing van de rechtbank te bepalen dat iedere partij de eigen proceskosten draagt juist en bekrachtigt het vonnis van de rechtbank. Overigens vermag het hof niet in te zien dat de werkelijk gemaakte advocaatkosten, voor zover redelijk, door het uitspreken van een beslissing over de proceskosten niet meer op enigerlei wijze onderdeel uit zouden kunnen maken van een (integrale) minnelijke regeling tussen partijen in deze letselschadezaak. De stelling dat het meeste werk feitelijk is verricht bij het inleiden van de eerste – de onderhavige – procedure (bladzijde 5, voorlaatste alinea van het beroepschrift) komt het hof niet als onaannemelijk voor.

Kort geding. In een eerder vonnis heeft de rechtbank geoordeeld dat de werkgever aansprakelijk is voor de schade als gevolg van een arbeidsongeval. Sindsdien zijn door de rechtbank verschillende bedragen aan schadevergoeding toegewezen, waaronder € 11.000 aan een algemeen voorschot en € 20.000 aan immateriële schadevergoeding. De vordering van de werknemer tot toekenning van een voorschot op de materiële schade die als gevolg van een arbeidsongeval is geleden wordt afgewezen. Gelet op de verschillende standpunten van partijen over de verschuldigdheid en hoogte van de gestelde schadeposten leent deze vordering zich niet voor behandeling in kort geding. De in reconventie gevorderde opheffing van het gelegde eigenbeslag wordt ook afgewezen.