Eiser was een van de verdachten in een strafzaak (‘Pesata’) omtrent illegale vastgoedhandel, hypotheekfraude en witwassen. Eiser is tijdens het strafrechtelijk onderzoek onder andere in bewaring en in verzekering gesteld. Vervolgens is eiser door de strafrechter vrijgesproken. Eiser stelt de Staat aansprakelijk voor het verlies van zijn ambt, zijn notariskantoor en zijn eer en goede naam en vordert schadevergoeding (€ 1.855.136) van de Staat, bestaande uit inkomensschade, goodwillschade, pensioenschade en immateriële schade. De rechtbank betrekt het Begaclaim-arrest (HR 13 oktober 2006, ECLI:NL:HR:2006:AV6956) bij haar beoordeling en concludeert dat het beroep van eiser op de in voormeld arrest geformuleerde b-grond (indien achteraf blijkt van het ongefundeerd zijn van de verdenking waarop dat optreden berustte en hij aldus ten onrechte als verdachte is aangemerkt) slaagt en dat dus sprake is van een onrechtmatige overheidsdaad. De rechtbank acht zich thans echter onvoldoende voorgelicht om de schade van eiser te begroten. Volgt verwijzing naar de rol. 

Polisvoorwaarde in arbeidsongeschiktheidsverzekering waarin is bepaald op welke wijze de verzekeraar de arbeidsongeschiktheid vaststelt, is geen oneerlijk beding als bedoeld in Richtlijn 93/133/EEG. Daarmee volgt de rechtbank het arrest van de Hoge Raad van 28 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1800 (zie PS 2018-0773). Dat het HvJ EU hierover nog geen oordeel heeft uitgesproken, is naar het oordeel van de rechtbank geen reden om het oordeel van de Hoge Raad daarover niet te volgen. Wel is het in deze zaak het geval dat de mate van arbeidsongeschiktheid door ASR tot op heden is gebaseerd op de uitval in uren, zonder dat daar een medische beoordeling aan ten grondslag is gelegd. De rechtbank verzoekt een medisch deskundige daarom om de arbeidsongeschiktheid van eiseres, die lijdt aan chronische myelide leukemie, te onderzoeken.

Een inmiddels 65-jarige man stelt in het schooljaar 1964-1965 seksueel te zijn misbruikt door een pater van het Kleinseminarie van de Heilige Geest te Weert en heeft de Nederlandse Provincie van de Congregatie van de Heilige Geest aansprakelijk gesteld voor de gevolgen hiervan wegens onrechtmatige daad. De Congregatie doet een beroep op verjaring. Eiser doet een beroep op het arrest van de Hoge Raad van 28 april 2000 waarin de Hoge Raad oordeelde over de (verlengde) verjaringstermijn bij mesothelioomslachtoffers. Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit dit arrest van de Hoge Raad echter niet dat in dit geval een beroep op verjaring naar de maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn. Uit de genoemde arresten blijkt immers dat een dergelijk beroep alleen aan de orde kan zijn in een uitzonderlijk geval in verjaringsrechtelijke (en dus niet in feitelijke) zin. Daarvan is sprake indien toepassing van het verjaringsrecht zou leiden tot het op enig moment tenietgaan van een vordering die in wezen pas na dat moment volledig zou ontstaan. Een dergelijke situatie is hier niet aan de orde. In dit geval zijn op het moment dat het seksueel misbruik heeft plaatsgevonden zowel de verweten onrechtmatige daad als de daaruit voortvloeiende schade ontstaan. In beginsel waren derhalve op dat moment alle elementen aanwezig die nodig zijn voor het in rechte kunnen instellen van een vordering uit onrechtmatige daad. De rechtbank wijst de vordering af op grond van verjaring. 

In een burengeschil wordt onder andere verwijdering van een taxushaag gevorderd, op grond van het argument dat de haag schade kan toebrengen omdat deze haag giftig is voor mens en dier. Rechtbank oordeelt dat dit te algemeen is gesteld. Niet is onderbouwd dat de haag ook daadwerkelijk gevaar veroorzaakt in de nabije omgeving. Rechtbank acht voldoende aannemelijk dat nabij de taxushaag geen kinderen spelen en geen vee graast. Dit vindt ook steun in de situatie ter plaatse: achter de taxushaag ligt op het perceel van de buren een greppel/slootje en daarachter staat ook nog een schutting in de wei. Dat vee en/of kinderen zich begeven in de nabijheid van de taxushaag is daardoor onwaarschijnlijker. De taxushaag hoeft dan ook niet te worden verwijderd. 

Aantasting eer en goede naam van een bekende Nederlander door in de media het voornemen bekend te maken een sekspop van haar op de markt te brengen. Toe te wijzen schadevergoeding (art. 6:106 sub b BW) wordt door de rechtbank vastgesteld op € 2.000. Rechtbank houdt bij de vaststelling rekening met de mate waarin eiseres is getroffen (de pop is niet daadwerkelijk op de markt gebracht), de verwijtbaarheid (gedaagde heeft misbruik gemaakt van de kwetsbare positie waarin eiseres na verspreiding van een seksvideo verkeerde, uitsluitend met het doel om zijn eigen commerciële belang en publicitaire doel te dienen), de aansprakelijkheid (gedaagde heeft opzettelijk de publiciteit gezocht, terwijl hij zich minstens had moeten realiseren dat dit ten koste zou gaan van de eer en goede naam van eiseres) en de bedragen die in vergelijkbare gevallen zijn toegekend (voor de verspreiding van de (plas)seksvideo van eiseres is aan eiseres € 30.000 immateriële schadevergoeding toegekend, maar toen was sprake van een aanmerkelijk grovere inbreuk op haar rechten dan in dit geval. In met deze zaak vergelijkbare gevallen zijn bedragen van € 5.000 en € 3.000 toegewezen). 

Werkneemster/Federatie Nederlandse Vakvereniging

Rechtsbijstand van FNV valt niet onder het toepassingsbereik van de Richtlijn 87/344/EEG. Grieven tegen dat oordeel treffen geen doel. Loonvordering van werkneemster wordt tevens afgewezen, nu zij er niet van uit had mogen gaan dat het uitblijven van een reactie op haar verzoek om het ouderschapsverlof te beëindigen, inhield dat FNV instemde met dat verzoek.

Advocaat die cliënt heeft bijgestaan terwijl deze in voorarrest zat op grond van een strafrechtelijke verdenking, heeft deze cliënt niet goed voorgelicht over het verschil in financiële consequenties van het ontvangen van rechtsbijstand als betalende cliënt vergeleken met de rechtsbijstand op basis van een toevoeging. Voorts heeft de advocaat zijn cliënt niet gewezen op de mogelijkheid van het aanvragen van een tweede toevoeging voor extra uren, waar hij dit wel had moeten doen. Dit geldt zeker tegen de achtergrond van (thans) artikel 18 van de Gedragsregels 2018 voor de advocatuur, waarmee de advocaat bekend hoorde te zijn. Er is dan ook sprake van dwaling zijdens de cliënt bij het aangaan van de overeenkomst met zijn advocaat. Volgt vernietiging overeenkomst (bekrachtiging bestreden vonnis, zij het op andere gronden). 

Strafrecht. Veroordeling voor moord op de broer van een kroongetuige. Rechtbank verdeelt tien benadeelde partijen (negen familieleden van het slachtoffer en één werknemer van het slachtoffer, die getuige is geweest van de moord) in drie categorieën. Aan elk van de benadeelde partijen wordt een shockschadevergoeding toegekend, hoewel bewijs van geestelijk letsel in de vorm van een psychiatrisch ziektebeeld in de meeste gevallen ontbreekt. Rechtbank overweegt hiertoe dat sprake is van zeer uitzonderlijke omstandigheden, die maken dat er evident sprake is van ernstig geestelijk letsel dat de aanwezigheid van een (niet nader onderbouwd) psychiatrisch erkend ziektebeeld veronderstelt. Vergoedingen variëren van € 5.000 tot € 12.500. 

In deze zaak, die in de kern draait om het disfunctioneren van een belastingadviseur (recht op transitievergoeding, geen recht op billijke vergoeding), stelt de werkgever een eisvermeerdering in die ziet op vergoeding van schade die de werkgever lijdt ten gevolge van de weigering van geïntimeerde om mee te werken aan het verhaal van loonkosten tijdens diens arbeidsongeschiktheid, die het gevolg is van een geïntimeerde overkomen motorongeval. Werkgever is echter niet-ontvankelijk in zijn vermeerdering van eis, nu de verzochte schadevergoeding geen verband houdt met het ontbindingsverzoek. 

Peuter met de leeftijd van 19 maanden ontsnapt aan het toezicht van zijn ouders en komt in de vijver in de voortuin van een verderop gelegen woning terecht. Door langdurig zuurstofgebrek is de peuter ernstig verstandelijk, lichamelijk en visueel gehandicapt geraakt. De eigenaar/verhuurder van de woning wordt door de ouders van het kind aansprakelijk gesteld. De rechtbank wijst aansprakelijkheid, zowel op grond van artikel 6:174 BW als van artikel 6:162 BW, van de hand. Toepassing Kelderluik-criteria. Geen onrechtmatige daad. Geabstraheerd van de context met een peuter die niet onder toezicht staat, wordt het hebben van de vijver naar verkeersopvattingen niet als gevaarzettend of maatschappelijk onzorgvuldig gekwalificeerd.