Bestuurdersaansprakelijkheid. Beroep op verjaring, art. 3:310 lid 1 BW. Tijdstip waarop verjaringstermijn is gaan lopen; maatstaf. Bekendheid met gedragingen bestuurder die later oorzaak van de schade blijken te zijn. Stuiting van de verjaring door eis in rechte, art. 3:316 lid 2 BW. Invloed royement; vertrouwen dat procedure niet hervat wordt.

Procesrecht, verbintenissenrecht. Schade als gevolg van onrechtmatig gelegd beslag. Vergoeding kosten ter voorbereiding gedingstukken en instructie van de zaak, art. 237-240 Rv, art. 6:96 lid 2 en 3 BW. Exclusieve en limitatieve regeling vergoeding proceskosten.

Vervoerrecht, binnenvaart. Letselschade reiziger. Welke verjaringstermijn is van toepassing? Grondslag aansprakelijkheid. Is voor aansprakelijkheid vervoerder op grond van art. 8:974 BW vereist dat de reiziger in contractuele relatie staat met de vervoerder? Verjaringstermijn art. 8:1780 BW niet van toepassing; vordering niet tegen kapitein of schipper in diens hoedanigheid ingesteld. Verjaringstermijn art. 8:1751 BW.

Verzekeringsrecht. Samenloop WAM-verzekeringen. Uitkering door aangesproken verzekeraar aan benadeelde; art. 6 lid 1 en art. 11 lid 1 WAM. Kan verzekeraar uitsluitingsgronden polisvoorwaarden tegenwerpen aan regresnemende verzekeraar, die niet aan benadeelde kunnen worden tegengeworpen? Art. 7:961 BW. Samenloopclausules.

Bestuurders persoonlijk aansprakelijk voor belastingschuld i.v.m. opzettelijk foute aangiften, art. 81 RO.

Schadevergoeding. Begroting schade wegens verlies van arbeidsvermogen. Bewijswaardering (art. 152 lid 2 Rv). Op gezamenlijk verzoek van partijen uitgebracht deskundigenrapport dat geen bindend advies is; bezwaren tegen wijze van totstandkoming of inhoud daarvan. Beoordelingsvrijheid rechter.

Zorgverzekering. Vergoeding voor niet-gecontracteerde zorg onder een naturapolis. Vrije artsenkeuze belemmerd? ‘Hinderpaal-criterium’, art. 13 lid 1 Zvw, wetsgeschiedenis. Zorgplicht zorgverzekeraar ook jegens zorgaanbieder? Omstandigheden van het geval (HR 24 september 2004, ECLI:NL:HR:2004:AO9069, NJ 2008/587 (Vleesmeesters/Alog)). Strekking art. 13 lid 1 Zvw. Klachten tegen door het hof opgelegde voorlopige maatregel.

Art. 6 WVW 1994, terwijl het een ongeval betreft waardoor een ander wordt gedood. 1. Schuld en causaliteit. 2. Verkeerde toepassing van art. 27 Sr. Ad 1. Snelheidswedstrijd tussen verdachte en X. Het Hof heeft o.b.v. onder meer diens vaststellingen geoordeeld dat ook verdachte zich zeer onvoorzichtig heeft gedragen, dat verdachte schuld heeft aan het ongeval alsmede aan het overlijden van X ten gevolge daarvan en dat het ongeval en het (latere) overlijden van X ook aan verdachte is toe te rekenen. E.e.a. geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting, terwijl het evenmin onbegrijpelijk is. Ad 2. Aftrek voorarrest van voorwaardelijk opgelegde gevangenisstraf en niet van de onvoorwaardelijk opgelegde taakstraf. Het Hof heeft in strijd met doel en strekking van art. 27.1 Sr beslist dat de door verdachte voor de tul van de uitspraak in verzekering en voorlopige hechtenis doorgebrachte tijd “bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in vermindering is gebracht” (vgl. ECLI:NL:HR:1997:ZD0625). De HR herstelt het verzuim.

Amsterdamse zedenzaak. N-o verklaring van de vorderingen van de kinderen, daarin vertegenwoordigd door hun ouders, t.z.v. geleden materiële schade. De bestreden uitspraak bevat niet een motivering van deze n-o verklaring. 's Hofs oordeel is in zoverre zonder motivering niet begrijpelijk. Dit leidt evenwel niet tot cassatie nu thans reeds vaststaat dat na verwijzing of terugwijzing van de zaak de vorderingen van de bp-en op de voet van art. 361.3 Sv in verbinding met art. 415 Sv in zoverre n-o zullen worden verklaard op de grond dat vorderingen als de onderhavige een onevenredige belasting van het strafgeding opleveren. Immers, het Hof dat na verwijzing of terugwijzing op de vorderingen van de bp-en dient te beslissen, zou dan per bp per onderdeel van de gevorderde vergoeding t.z.v. geleden materiële schade moeten vaststellen of het betreft schade van het kind die als rechtstreekse schade i.d.z.v. art. 51f.1 Sv is aan te merken, dan wel verplaatste schade in de zin van art. 6:107 BW of schade van de ouder(s) zelf. In redelijkheid kan niet anders worden geoordeeld dan dat dit – in deze zaak – een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. Op diezelfde grond dat die vaststelling een onevenredige belasting van het strafgeding zou opleveren, kan ook het tweede middel – dat is gericht tegen het oordeel van het Hof dat de bp-en n-o zijn in hun vorderingen voor zover zij aanspraak maken op kosten die moeten worden aangemerkt als verplaatste schade i.d.z.v. art. 6:107 BW – niet tot cassatie leiden.

Poging tot doodslag. Bewijs (voorwaardelijk) opzet feit 2. Uit de bewijsvoering kan het in de bewezenverklaring omschreven opzet van verdachte niet zonder meer worden afgeleid, mede in aanmerking genomen dat het Hof niets heeft vastgesteld waaruit kan volgen dat en in welke mate een ongeval waarschijnlijk was. De HR vernietigt de bestreden uitspraak maar uitsluitend wat betreft de beslissingen ter zake van feit 2 en de strafoplegging met aanhaling van toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2013:1430 inhoudende dat in vernietiging van de strafoplegging in beginsel en tenzij in het arrest anders is vermeld, alle in de bestreden uitspraak genomen beslissingen omtrent de oplegging van een straf en/of maatregel zijn begrepen. I.c. ziet de HR aanleiding met het oog op de belangen van de b.p.-en een uitzondering te maken voor de m.b.t. feit 1 en 4 opgelegde schadevergoedingsmaatregelen.