Deelgeschil. In 2019 heeft een frontale botsing plaatsgevonden tussen een Opel Corsa en een Nissan Navara. De bestuurder van de Nissan Navara en zijn WAM-verzekeraar hebben aansprakelijkheid van de hand gewezen. De bestuurder van de Opel Corsa heeft daarop de rechtbank in deelgeschil verzocht te bepalen dat de bestuurder van de Nissan Navara voor het ontstaan van het ongeval aansprakelijk is en gehouden is de daardoor ontstane schade te vergoeden, met begroting van en veroordeling in zijn kosten bij de behandeling van het verzoek. In die procedure heeft de bestuurder van de Nissan Navara primair betwist dat hij aansprakelijk is en subsidiair het verweer gevoerd dat sprake is van eigen schuld in de zin van artikel 6:101 BW, omdat de bestuurder van de Opel Corsa te hard reed en de gordel niet droeg, zodat een derde van de schade voor eigen rekening moet blijven. De rechtbank heeft echter nooit over dit verzoek beslist omdat de bestuurder van de Nissan Navara en zijn WAM-verzekeraar toch aansprakelijkheid hebben erkend. Partijen twisten nu over de vraag of door de gave erkenning van aansprakelijkheid tevens het eigenschuldverweer ter zake van het niet dragen van de gordel en het overschrijden van de maximumsnelheid is prijsgegeven. De rechtbank oordeelt in de omstandigheden van het geval van niet. De rechtbank verklaart voor recht dat de vergoedingsplicht van de WAM-verzekeraar met 25% wordt geleverd vanwege het (erkende) niet dragen van de gordel. De overschrijding van de maximumsnelheid is echter onvoldoende gemotiveerd gesteld door de WAM-verzekeraar.

Letselschadezaak. De rechtbank wordt verzocht om een deskundigenonderzoek te bevelen, een deskundige aan te wijzen en aan deze de in het verzoekschrift genoemde vragen voor te leggen en daaromtrent een deskundigenverslag uit te brengen. De wederpartij heeft geen bezwaar tegen het gelasten van een voorlopig deskundigenonderzoek. Wel maakt de wederpartij bezwaar tegen het verzoek om het voorschot van de kosten van de deskundige te delen, mede omdat zij geen aansprakelijkheid heeft erkend. De rechtbank beveelt een onderzoek, benoemt een deskundige en stelt een vragenstelling vast. De rechtbank oordeelt dat de verzoeker van het deskundigenonderzoek het voorschot van de kosten zal moeten betalen. De omstandigheid dat de wederpartij niet wilde meewerken aan een expertise maakt onder de gegeven omstandigheden niet dat anders over het deponeren van het voorschot mag worden geoordeeld.

Zaak tussen verzekeraar en veroorzaker. Regresvordering met betrekking tot het door de verzekeraar aan het slachtoffer uitgekeerde schadebedrag. Het gaat hier om een geschil over de vraag of de verzekeraar zich kan beroepen op een uitsluitingsclausule (opzetclausule) in de polis ter zake van schade die is ontstaan doordat een bestuurder op een ander is ingereden. Het Gerecht heeft geoordeeld dat dat beroep niet opgaat omdat de bestuurder van de auto in een strafzaak in dit verband ontoerekeningsvatbaar is verklaard en derhalve geen sprake is van opzet in de zin van de clausule. Het Hof overweegt dat het bestanddeel ‘opzet’ in een strafrechtelijke bewezenverklaring moet worden onderscheiden van het begrip ‘opzet’ in de opzetclausule van de verzekeringspolis, waardoor het strafvonnis geen dwingende bewijskracht heeft als bedoeld in artikel 140 Rv. Omdat de verzekerde door zijn geestelijke stoornis het vermogen miste om te kiezen tussen wel handelen en niet handelen en in zoverre niet in staat was zijn wil te bepalen en van de handelingen af te zien, komt de verzekeraar geen beroep toe op de opzetclausule. Het Hof bevestigt het vonnis van het Gerecht.

Zaak tussen verzekeraar en slachtoffer. Het gaat hier om een geschil over de vraag of de verzekeraar zich kan beroepen op een uitsluitingsclausule (opzetclausule) in de polis ter zake van schade die is ontstaan doordat een bestuurder op een ander is ingereden. Het Gerecht heeft geoordeeld dat dat beroep niet opgaat omdat de bestuurder van de auto in een strafzaak in dit verband ontoerekeningsvatbaar is verklaard en derhalve geen sprake is van opzet in de zin van de clausule. Het Hof overweegt dat het bestanddeel ‘opzet’ in een strafrechtelijke bewezenverklaring moet worden onderscheiden van het begrip ‘opzet’ in de opzetclausule van de verzekeringspolis, waardoor het strafvonnis geen dwingende bewijskracht heeft als bedoeld in artikel 140 Rv. Omdat de verzekerde door zijn geestelijke stoornis het vermogen miste om te kiezen tussen wel handelen en niet handelen en in zoverre niet in staat was zijn wil te bepalen en van de handelingen af te zien, komt de verzekeraar geen beroep toe op de opzetclausule. Het Hof bevestigt het vonnis van het Gerecht.

Deelgeschil. In 2022 is een scooterrijder betrokken geweest bij een verkeersongeval. De WAM-verzekeraar van de auto heeft aansprakelijkheid voor het ongeval erkend. Uit onder andere een MRI- en CT-scan van het rechterbeen van de scooterrijder blijkt dat hij een gescheurde voorste kruisband en een gescheurde buiten- en binnenmeniscus had. In 2023 ontstond er een discussie tussen partijen over de vraag of de scooterrijder blijvende beperkingen heeft als gevolg van het ongeval en of die beperkingen door het ongeval zijn veroorzaakt. De scooterrijder heeft een deelgeschil aanhangig gemaakt om een aanvullend voorschot op de persoonlijke schade en een aanvullend voorschot op de buitengerechtelijke kosten te verkrijgen. De rechtbank oordeelt dat ondanks vele gemaakte afspraken over het verstrekken van aanvullende medische stukken, die noodzakelijk zijn om de (duur van de) beperkingen en het causaal verband tussen de beperkingen en het ongeval te kunnen beoordelen, het medisch dossier tot op heden verre van compleet is. Op basis van de op dit moment in het geding gebrachte stukken – waaruit overigens blijkt van mogelijke pre-existente knieproblematiek – kan niet worden vastgesteld dat aanspraak bestaat op een schadevergoeding die het reeds betaalde voorschot op de schade (€ 42.500) significant overstijgt. De rechtbank merkt ook op dat enkel geldnood onvoldoende is om in een deelgeschil een voorschot toe te kennen. Niet alle door de advocaat van de scooterrijder opgevoerde buitengerechtelijke kosten kunnen de dubbele redelijkheidstoets van artikel 6:96 lid 2 BW doorstaan. Evenmin kan worden vastgesteld dat de in redelijkheid gemaakte kosten het reeds door de WAM-verzekeraar betaalde voorschot (significant) overstijgen. Het nadere voorschot op de buitengerechtelijke kosten wordt afgewezen.

Eerste aanleg zaak val betonvlechter door sparing gevelsteiger op bouwplaats, waarbij de betonvlechter letsel heeft opgelopen aan zijn sleutelbeen, ribben en nekwervels. De kantonrechter is van oordeel dat de schade grotendeels aan de hoofdaannemer is toe te rekenen. Op hem rustte primair de verantwoordelijkheid om zorg te dragen voor de veiligheid op de bouwplaats. In het bijzonder diende de hoofdaannemer erop toe te zien dat maatregelen werden getroffen ter voorkoming van valgevaar bij het werken op hoogte. Er ontbrak een deugdelijke afdekking van de sparing in de vloer van de gevelsteiger wat de hoofdaannemer kan worden verweten. De hoofdaannemer is dus aansprakelijk op grond van artikel 7:658 BW. De opdrachtgever is ook aansprakelijk, op grond van artikel 7:658 lid 4 BW, maar voor slechts 10% van de uit het ongeval voortvloeiende schade.

Strafrecht. Het hof veroordeelt de verdachte ter zake van doodslag van zijn baby van zeven weken oud tot een gevangenisstraf voor de duur van zeven jaren met aftrek van het voorarrest. De moeder van de baby krijgt € 20.000 aan affectieschade toegekend. Verder krijgt zij ook € 20.000 aan schokschade toegekend. De halfzus van het slachtoffer van 10 jaar oud heeft de baby op de intensive care bezocht, maar deze confrontatie was noch onverhoeds noch onvrijwillig, waardoor zij geen schokschade toegekend krijgt. De halfzus krijgt ook geen affectieschade toegekend, ondanks het feit dat zij uitkeek naar de komst van de baby, graag samen met haar moeder voor de baby zorgde, hielp met het geven van zijn flesje, het in bad doen en knuffelde met hem. Het beroep op de hardheidsclausule slaagt niet. De rechtbank overweegt dat deze uitzondering niet is bedoeld om te toetsen of er een buitengewone, extra liefdevolle en zorgzame band bestond tussen de twee, maar dat deze ziet op de vraag of er tussen hen sprake was van een band die te vergelijken is met die tussen partners, levensgezellen of een ouder en een kind zoals die zijn opgesomd in artikel 6:108 lid 4 BW. Naar het oordeel van de rechtbank is niet gebleken dat deze relatie qua intensiteit, aard of duur, die van een normale, liefdevolle zus-broerrelatie te boven is gegaan. Ditzelfde geldt ook voor de broer van het slachtoffer.

Strafrecht. Arbeidsongeval met een hoogwerker met dodelijke afloop. Artikel 32 Arbeidsomstandighedenwet en artikel 307 Sr zijn overtreden. De moeder van het overleden slachtoffer krijgt € 20.000 aan affectieschade toegewezen. Het voornemen van de staatssecretaris om de bedragen te verhogen, heeft nog niet geleid tot wijziging van de wettelijke regeling ter zake. De rechtbank gaat dan ook uit van de bedragen zoals deze zijn opgenomen in het thans vigerende Besluit vergoeding affectieschade. Ook de halfbroer van het slachtoffer krijgt € 17.500 aan affectieschade toegewezen. Uit de overgelegde stukken en hetgeen op de zitting naar voren is gebracht, blijkt dat de levens van de halfbroers op meerdere terreinen verweven waren – zowel op het privéterrein (zij hebben altijd met elkaar samengewoond) als op werkterrein (zij bestierden tezamen een pas opgericht bedrijf). Naar het oordeel van de rechtbank is dan ook voldoende onderbouwd dat sprake is van een zodanig nauwe persoonlijke relatie tussen de halfbroers dat uit de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeit dat de halfbroer als naaste in de zin van artikel 6:108 lid 3 BW moet worden aangemerkt en dientengevolge voor vergoeding van affectieschade in aanmerking komt. De moeder en de halfbroer krijgen ook beiden € 10.000 aan shockschade toegekend. Beiden hebben het letsel van het slachtoffer waargenomen en hebben hierdoor geestelijk letsel opgelopen.

Deelgeschil. Een man heeft in 2022 ernstig letsel opgelopen toen hij bezig was met het reinigen van een gevel met behulp van een zogenoemd tuckersysteem. Hij is daarbij op de luifel aan de voorgevel gaan staan en met het daarin bevestigde rooster op de grond gevallen van een hoogte van meer dan twee meter. De man heeft als gevolg van het ongeval ernstig letsel opgelopen en is daardoor volledig arbeidsongeschikt geraakt. Hij dreef een eenmanszaak en ontvangt geen arbeidsongeschiktheidsuitkering. De man baseert zijn vordering op artikel 6:174 BW. De rechtbank overweegt dat de luifel niet bedoeld is om over te lopen. Niettemin wekte de luifel de indruk dat daarop (incidenteel) kon worden gelopen. Concrete aanwijzingen dat de luifel niettemin niet mandragend was waren er niet. De rechtbank overweegt dat de luifel niet voldeed aan de eisen die men daaraan vanuit het oogpunt van veiligheid in de gegeven omstandigheden mocht stellen, en dus gebrekkig was. Het beroep op de ‘tenzij-clausule’ van artikel 6:174 BW door de eigenaar wordt verworpen omdat er onvoldoende aanwijzingen voor zijn dat de (schroeven van de) klemmen zijn losgeraakt doordat de man op de luifel liep en aan het werk was. De eigenaar van het pand is aansprakelijk voor de schade als gevolg van de val. Het verzochte voorschot van € 25.000 wordt toegewezen.

Een vrouw verzoekt dat de rechtbank een voorlopig getuigenverhoor zal bevelen. Volgens haar zijn haar behandelend artsen en verpleegkundigen jegens haar toerekenbaar tekortgeschoten in de nakoming van de gesloten behandelovereenkomst, dan wel hebben zij onrechtmatig jegens haar gehandeld. Haar stelling baseert de vrouw met name op het feit dat de behandelend artsen lange tijd voor haar, haar familie en andere zorginstanties hebben verzwegen dat zij in 2022 uit bed is gevallen. Het is onduidelijk of zij een hersenbloeding had voorafgaand aan deze val, of dat de hersenbloeding het gevolg is van de val. Hierover wil de vrouw met een voorlopig getuigenverhoor meer duidelijkheid krijgen. Daarnaast heeft zij ook belang bij een verhoor naar het handelen van de behandelend artsen en verpleegkundigen in de periode voor en na de val uit het bed omdat zij vermoedt dat de tumor in 2018 niet volledig is verwijderd tijdens de operatie door artsen in het ziekenhuis. Als de tumor in 2018 op een juiste wijze en volledig zou zijn verwijderd en/of als de MRI-scans in de jaren erna op een juiste wijze zouden zijn beoordeeld, dan had volgens de vrouw zij mogelijk in 2022 niet geopereerd hoeven te worden en was zij na afloop ook niet uit bed gevallen. De rechtbank beoordeelt per verwijt of het verzoek ten aanzien van dat verwijt al dan niet toewijsbaar is. De rechtbank gelast een voorlopig getuigenverhoor ten aanzien van de vraag waarover partijen het ter zitting eens zijn geworden. Aangezien de praktijk uitwijst dat met het horen van meer dan vijf getuigen doorgaans geen redelijk doel wordt gediend, zal de rechtbank het aantal getuigen in eerste instantie beperken tot vijf. De vrouw mag zelf kiezen welke vijf getuigen dit zullen zijn.