Man heeft ten gevolge van een ongeval letsel opgelopen waardoor hij zijn werkzaamheden als zelfstandig ondernemer niet meer volledig kan uitvoeren. De verzekeraar beschuldigt de man van verzekeringsfraude. De man heeft het recht om van de in de anonieme tips geuite informatie/beschuldigingen kennis te nemen, hoeveel tipgevers het betreft en of hun verklaringen met elkaar overeenstemmen.

Zijn registraties die de verzekeraar heeft laten opnemen in het IVR en EVR rechtmatig? Verzoeker heeft de verzekeraar opzettelijk misleid teneinde haar te bewegen tot een hogere schade-uitkering. Dit vormt een gedraging die een bedreiging kon vormen voor de (financiële) belangen van de verzekeraar en rechtvaardigt de registratie in het EVR. Het proportionaliteitsbeginsel is niet geschonden. De registratie in het IVR is in overeenstemming met het doel waarvoor dit register is ingesteld, namelijk de veiligheid en integriteit van de financiële sector.

Ex-politieagente is stelselmatig door collega’s gepest, ten gevolge waarvan ze energetisch beperkt is door moeheidsklachten en lijdt aan depressieklachten met kenmerken van PTSS, waardoor zij haar werkzaamheden niet kan uitvoeren. De psychische aandoening is aangemerkt als beroepsziekte. Werkgever heeft adequaat gereageerd op meldingen over pestgedrag van collega’s door met de vrouw in gesprek te gaan. Verder heeft er een mediationtraject plaatsgevonden. Werkgever is niet aansprakelijk voor de door de vrouw gestelde restschade. Wel sprake van schending van de redelijke termijn (art. 6 EVRM) in zowel de bestuurlijke als rechterlijke fase.

Uitzendkracht heeft tijdens zijn werkzaamheden zijn linkerelleboog verwond. Formele en materiële werkgever aansprakelijk ex artikel 7:658 BW voor het ontstaan van het ongeval. De schade is uiteindelijk het gevolg van de omstandigheid dat de uitzendkracht te lang is doorgelopen met zijn verwondingen, hetgeen te wijten is aan het feit dat hij geen zorgverzekering had. De uitzendonderneming (formele werkgever) heeft niet, althans te laat, voldaan aan haar verplichting om een zorgverzekering voor de uitzendkracht af te sluiten. Deze plicht rustte niet op de materiële werkgever. Alleen de formele werkgever is aansprakelijk voor de schade.

Uitzendkracht is tijdens werkzaamheden op een fietspad aangereden door een bromscooter. Het uitzendbureau is aansprakelijk ex artikel 7:658 BW, tenzij zij aantoont de zorgplicht te hebben nageleefd dan wel dat sprake is van opzettelijk of bewust roekeloos handelen door de uitzendkracht. Als artikel 7:658 BW niet tot aansprakelijkheid leidt, moet nog getoetst worden aan artikel 7:611 BW.

Vrouw is in de uitoefening van haar werkzaamheden slachtoffer geworden van mishandeling, als gevolg waarvan zij letsel heeft opgelopen. Er is sprake van secundaire victimisatie in verband met onrechtmatige schadeafwikkeling door de verzekeraar waarvoor de verzekerde werkgever aansprakelijk is.

Vrouw is betrokken geraakt bij een eenzijdig fietsongeval op weg vanaf huis naar het werk. Werkgever erkent aansprakelijkheid wegens ontbreken behoorlijke verzekering. Partijen dienen meer informatie te geven over de vraag wat een behoorlijke verzekering zou hebben gedekt, indien deze zou zijn afgesloten. Directe actie ex artikel 7:954 BW jegens verzekeraar van de werkgever niet mogelijk, nu geen sprake is van schade door dood of letsel maar van zuivere vermogensschade.

7-jarig kind heeft brandwonden opgelopen als gevolg van een ongeval met een barbecue. Aansprakelijkheidsverzekeraar van de vader hoeft niet uit te keren, nu de toedracht van het ongeval onvoldoende is bewezen. De vader wordt niet aansprakelijk geacht, nu diens verklaring inconsistent is en tegenstrijdig met de overige getuigenverklaringen. Ook spelen de eerdere tegenstrijdige verklaringen over de toedracht van het ongeval een rol.

Man is door een uitwijkmanoeuvre met zijn fiets in aanraking gekomen met een RWS-band in de wegberm. Nu niet is voldaan aan de CROW-richtlijnen, is de weginrichting gebrekkig. Geen sprake van eigen schuld: de man mocht ervan uitgaan dat hij de berm als uitwijkmogelijkheid kon gebruiken.

De man die strafrechtelijk is veroordeeld voor het verkrachten en doden van een jonge vrouw in 1992 moet smartengeld betalen aan de vader en de zus van die vrouw. Het beroep van de man op verjaring (20-jarige termijn van art. 3:310 lid 1 BW) is naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar. Toegewezen wordt de vergoeding van de begrafeniskosten (ruim € 3.000) en van shockschade van de vader en de zus (elk € 10.000). Rechtstreeks verband tussen het onrechtmatig handelen bestaande uit doodslag na verkrachting en het geestelijk letsel dat de vader en de zus door de confrontatie met de gevolgen van dit handelen hebben opgelopen. Voor vergoeding van reiskosten en juridische kosten die ten behoeve van de strafzaak zijn gemaakt, is geen plaats.