Tussenuitspraak. Man valt door een zinken goot van een galerij op de tweede verdieping van een flatgebouw zeven meter naar beneden. Hij heeft daar ernstig letsel aan overgehouden. Ten tijde van het ongeval werd ter plaatse werk aan de galerij uitgevoerd door de commanditaire vennootschap ITB (hierna: ITB). ITB verving de vloer van de galerij. De zorgverzekeraar vindt dat de beherend vennoot, de werknemer van ITS en de twee ingehuurde zzp’ers aansprakelijk zijn voor de schade van de man. Omdat de zorgverzekeraar de zorgkosten voor de man heeft betaald, vordert hij ook betaling van de zorgkosten door hen. In dit vonnis oordeelt de rechtbank dat er sprake is van een onrechtmatige daad van de beherend vennoot van ITB, niet van de anderen. De beherend vennoot dient de door de zorgverzekeraar in verband met het ongeval betaalde zorgkosten als schadevergoeding te betalen. De rechtbank houdt de behandeling van de zaak aan zodat de zorgverzekeraar de schadevergoedingsvordering nader kan onderbouwen. Omdat de rechtbank van oordeel is dat de anderen niet persoonlijk aansprakelijk kunnen worden gesteld, zal de vordering van de man in vrijwaring in de vrijwaringszaak door de rechtbank worden afgewezen.

Medische aansprakelijkheid. Patiënt stelt huisarts aansprakelijk voor het niet doorverwijzen naar een oogarts en de daardoor ontstane behandelvertraging van drie maanden. In eerste instantie is de aansprakelijkheid door de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar afgewezen. Ongeveer 6,5 jaar later oordeelt het Centraal Tuchtcollege dat de huisarts onvoldoende zorgvuldig heeft gehandeld door na te laten om de patiënt op korte termijn naar een oogarts te verwijzen. Na de uitspraak is de aansprakelijkheid erkend. Sindsdien is het niet gelukt om een minnelijke regeling te treffen. In deze procedure verzoekt de patiënt onder andere voor recht te verklaren dat de visusklachten en de daaruit voortvloeiende beperkingen het gevolg zijn van de medische fout, subsidiair dat door de normschending van de huisarts een kans verloren is gegaan dat de patiënt de huidige visusklachten en de daaruit voortvloeiende beperkingen niet zou hebben gehad. Partijen zijn gebonden aan het deskundigenrapport. Naast dat het beroep op rechtsverwerking slaagt, omdat nu pas wordt geprotesteerd tegen het rapport en nooit eerder enige bezwaren kenbaar zijn gemaakt, slagen de bezwaren van de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar niet. De rechtbank stelt het causaal verband tussen behandeldelay en ernstige visusklachten vast en komt tot een veroordeling tot het vergoeden van 80% van de geleden en te lijden schade in verband met de kans dat de schade ook zonder delay zou zijn ontstaan. Veroordeling tot betaling van een voorschot van € 100.000.

Deelgeschil. Jonge vrouwen zijn op onvolwassen en gevaarlijke wijze omgegaan met een verboden BB-gun, wat heeft geresulteerd in blindheid aan een oog bij een van de vrouwen. In deze civiele procedure vordert de benadeelde dat de twee vrouwen in strijd hebben gehandeld met de Wet wapens en munitie (WWM). Strafrechtelijk staat vast dat de ene vrouw een BB-gun voorhanden had hetgeen handelen oplevert in strijd met de WWM. Het in strijd handelen met deze wettelijke norm levert in beginsel een onrechtmatige daad op jegens de benadeelde. Hoewel de andere vrouw niet strafrechtelijk is vervolgd, heeft ook zij gehandeld in strijd met de WWM, nu zij de BB-gun vanuit Polen naar Nederland heeft meegenomen. Het verweer dat niet is voldaan aan het relativiteitsvereiste ex artikel 6:163 BW faalt, er is niet alleen gehandeld in strijd met de WWM maar ook in strijd met de maatschappelijke zorgvuldigheid. In beide gevallen staat het causaal verband vast, wat leidt tot de conclusie dat beide vrouwen hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de door de benadeelde geleden en nog te lijden schade. Wat betreft de hoogte van het voorschot op het smartengeld, neemt de rechtbank in aanmerking dat in deze zaak niet is komen vast te staan dat de vrouwen met opzet schade hebben willen toebrengen. In de strafzaak spreekt het hof van een (mogelijke) spelsituatie. De rechtbank bepaalt, met onder andere voorgaande in aanmerking genomen, het voorschot op het smartengeld op € 12.500.

Schadebegroting na verkeersongeval. Aanrijding tussen een fietser en een automobilist, als gevolg waarvan de fietser letsel heeft opgelopen. De verzekeraar van de automobilist heeft zich voor 50% aansprakelijk geacht voor de door de fietser geleden schade. In deze procedure vordert de fietser dat de verzekeraar voor 100% aansprakelijk is voor de door hem geleden materiële en immateriële schade. Het gerecht wijst de gevorderde materiële schadeposten gedeeltelijk toe. Gelet op de impact die het ongeluk heeft gehad op de fietser, alsmede het daaruit ontstane letsel, begroot het gerecht de vergoeding van de immateriële schade op een bedrag van NAf 2.000.

Deelgeschil. Zwembadmedewerkster is tijdens de uitoefening van haar werkzaamheden een arbeidsongeval overkomen. Zij zat in een toezichtstoel met een zichthoogte van 1,70 meter bij een van de buitenbaden, toen een collega met een schepnet met daarin een dode muis langsliep. Hiervan is de vrouw, die een angst heeft voor muizen, zo hevig geschrokken dat zij haastig de toezichtstoel heeft verlaten, daarbij de tweede trede heeft gemist en zich vervolgens ernstig heeft verstapt. Daarbij is zij met haar volle gewicht op haar knie terechtgekomen, waarbij zij letsel heeft opgelopen. In deze procedure vordert de vrouw dat de gemeente Eindhoven aansprakelijk is voor alle door haar als gevolg van het ongeval geleden en nog te lijden materiële en immateriële schade. De rechtbank oordeelt dat gelet op de hoogte en de bouw van de stoel (vergelijkbaar met een ‘hoge barkruk’ met drie ver uit elkaar staande smalle treden, zonder leuning) een verhoogd risico bestaat dat medewerkers van de gemeente zich bezeren, in het geval dat zij deze toezichtstoel moeten verlaten. De kantonrechter vindt dit geen alledaags risico waarop de vrouw alert had moeten zijn. Daarbij neemt de kantonrechter mede in aanmerking dat er een verhoogd risico is dat een zweminstructeur bij een onvoorziene situatie (dus als deze schrikt of vanwege een andere reden, bijvoorbeeld bij een acute noodsituatie in een van de buitenbaden, zo snel mogelijk de toezichtstoel wil verlaten) uit deze toezichtstoel springt of voorwaarts deze toezichtstoel uitklimt. Bovendien kan en mag van de gemeente worden verlangd dat zij haar werknemers instrueert over de wijze waarop ongedierte op een voor eenieder veilige wijze uit het zwemwater kan worden verwijderd en opgeruimd en het staat vast dat dit in deze zaak niet is gebeurd. De gemeente is aansprakelijk ex artikel 7:658 BW.

Deelgeschil. Aanrijding tussen een scooterrijder en een automobilist. In deze deelgeschilprocedure vordert de scooterrijder dat de verzekeraar van de automobilist aansprakelijk is voor de geleden en nog te lijden materiële en immateriële schade. Aan dit verzoek legt de scooterrijder ten grondslag dat er door het agressieve en roekeloze verkeersgedag van de automobilist en doordat de automobilist een gevaarlijke inhaalmanoeuvre heeft ingezet, een aanrijding heeft kunnen plaatsvinden waarbij de scooterrijder letsel heeft opgelopen. De rechtbank wijst het verzoek tot vaststelling van de aansprakelijkheid af ex artikel 1019z Rv. In deze zaak staat slechts vast dat de scooter op enig moment in aanraking is gekomen met de auto. Uit de stellingen van partijen volgt dat tussen hen vrijwel elk onderdeel van deze zaak in geschil is. Om de toedracht te kunnen vaststellen is daarvoor bewijslevering nodig waarvoor een deelgeschilprocedure zich niet leent. Het verzoek tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor wijst de rechtbank toe.

Deelgeschil. Uitzendkracht van de gemeente komt tijdens de uitoefening van haar werkzaamheden ten val, doordat zij – zoals zij stelt – is gaan zitten op een kapotte stoel van de gemeente als gevolg waarvan de armleuning afbrak, zij haar evenwicht verloor en uiteindelijk achterover is gevallen met haar hoofd en rug tegen de muur. Zij stelt de gemeente aansprakelijk voor de gevolgen van het ongeval. De rechtbank oordeelt dat in dit geval sprake is van een huis-tuin-en-keukenongeval. Redengevend daarbij is dat het gaan zitten op een voorwerp, op zichzelf beschouwd een situatie is die een normaal risico inhoudt, zodat een werkgever niet gehouden is tot het geven van specifieke instructies of het nemen van specifieke maatregelen. Dit is slechts anders indien de werkgever bijvoorbeeld ondeugdelijke voorwerpen ter beschikking stelt. Anders dan wat de vrouw naar voren heeft gebracht, stelt de gemeente dat de vrouw een beensteun heeft gepakt die niet bestemd is om op te gaan zitten. Daarnaast heeft de gemeente onbestreden aangevoerd dat na de val geen kapotte stoel is gemeld of gezien. Dit betekent dat niet kan worden vastgesteld dat de vrouw op een ondeugdelijke stoel van de gemeente is gaan zitten waardoor het ongeval heeft kunnen gebeuren. Dat anderszins sprake was van een onveilige werkomgeving, is niet gebleken. De gemeente heeft de op haar rustende zorgplicht niet geschonden en is dus niet aansprakelijk voor de gevolgen van het ongeval.

Deelgeschil. Fietster komt met haar wiel in het zand terecht en komt als gevolg van een verkeerde stuurcorrectie ten val. Zij viel vlak voor het wiel van de boottrailer van de auto die vervolgens over haar heen is gereden. De rechtbank oordeelt dat de verkeersfout van de fietster niet zo onwaarschijnlijk is dat de automobilist daarmee geen rekening had hoeven te houden. Het beroep op artikel 185 WVW slaagt niet. Wel slaagt het beroep op eigen schuld aan de zijde van de fietster. De fietster heeft deels eigen schuld aan het ongeval. Zij heeft namelijk zelf besloten niet af te stappen voordat de auto met de boottrailer haar passeerde terwijl zij zelf de impact ervaarde van de auto met de boottrailer op de smalle weg. De rechtbank weegt daarbij zwaar mee dat de automobilist geen verkeersregel heeft overtreden en zijn auto noch de boottrailer de fietster heeft geraakt voorafgaand aan het ongeval. Alles afwegende is de rechtbank van oordeel dat 60% van de schade van de fietster voor rekening van ASR moet komen en 40% van de schade voor rekening van de fietster zelf. De rechtbank ziet aanleiding om de billijkheidscorrectie toe te passen gelet op de ernstige gevolgen van het ongeval. Met toepassing van de billijkheidscorrectie leidt dit ertoe dat de verzekeraar van de automobilist 85% van de schade van de fietster moet dragen en dat de fietster zelf 15% moet dragen.

Vrouw raakt klem tussen de deur op het moment dat zij de bus uitstapte. Toen ze zich had weten te bevrijden, is de chauffeur direct weggereden. De inhoud van de overlegde medische stukken is, naar het gerecht begrijpt, gebaseerd op mededelingen van de vrouw aan degenen die de stukken hebben opgesteld, en de inhoud berust dus niet op medisch onderzoek van de vrouw. Uit de overlegde stukken kunnen geen conclusies worden getrokken met betrekking tot de fysieke toestand van de vrouw. Ook blijkt hieruit helemaal niet van enig causaal verband tussen het ongeval en de gestelde schade. Het beroep richt zich tegen voorgaande. Ook het hof oordeelt dat de aansprakelijkheidsverzekeraar de betwisting voldoende heeft gemotiveerd door te verwijzen naar het huisartsenjournaal. Het hof leidt uit het huisartsjournaal af dat de vrouw heel vaak de huisarts bezocht en dat zij de klachten waarop zij haar vorderingen baseert ook voor het incident heeft geuit naar de huisarts. Niet is uitgesloten dat door het incident de aandoeningen die de klachten geven zijn verergerd, maar daarvan kan, gelet op de overige medische stukken, niet worden uitgegaan, ook niet voorshands. De vrouw heeft geen bewijsaanbod gedaan. Het hoger beroep slaagt niet.

Verzekeringsrecht. Aanrijding tussen twee motorvoertuigen. De verzekeraar stelt zich op het standpunt dat de aanrijding in scène is gezet. In tussenarrest heeft het hof de verzekeraar toegelaten te bewijzen dat de aanrijding in scène is gezet en dat opzettelijk onjuist en onvolledige informatie is verstrekt over de toedracht van de aanrijding en de omvang van de schade. Het hof komt met inachtneming van de deskundigenrapporten tot het oordeel dat de verzekeraar hierin geslaagd is. Uit alle bewijsmiddelen kan immers niet even goed worden afgeleid dat sprake is geweest van een ‘gewone’ aanrijding. Met deze vaststelling is vast komen te staan dat sprake is van opzettelijk onjuist en onvolledige informatieverstrekking.