Deelgeschil. Aanrijding tussen een fietser en een stadsbus. De fietser verzoekt voor recht te verklaren dat de verzekeraar van de stadsbus gehouden is de geleden en nog te lijden schade te vergoeden ex artikel 6:162 BW en artikel 185 WVW. De rechtbank komt tot het oordeel dat het beroep op overmacht ex artikel 185 WVW slaagt. De fietser stond op de fietsoversteekplaats te wachten terwijl de voorste delen van de bus haar probleemloos waren gepasseerd. Vervolgens maakte de fietser een voorwaartse beweging, terwijl het achterste deel van de bus voor haar langs reed. Volgens de rechtbank is dat een gedraging die voor de buschauffeur zo onwaarschijnlijk was dat hij daar geen rekening mee hoefde te houden. Het verzoek wordt afgewezen.

Beroepsaansprakelijkheid letselschadeadvocaat in verband met het niet opvoeren van bepaalde schadeposten en de rol bij de totstandkoming van het deskundigenrapport en de behandeling daarvan tijdens de schadestaatprocedure. Cassatiemiddelen kunnen niet leiden tot vernietiging van het arrest. Artikel 81 lid 1 RO.

Verbintenissenrecht. Verzekeringsrecht. Cassatieberoep over artikel 4 lid 1 WAM. De vraag is of een slachtoffer dat bij een ernstig auto-ongeval achter het stuur zat, de hoedanigheid van bestuurder heeft verloren doordat een inzittende tijdens het rijden plotseling de handrem aantrok en daardoor het ongeval veroorzaakt. De Hoge Raad stelt prejudiciële vragen aan het HvJ EU over hoe het begrip ‘bestuurder’ dient te worden uitgelegd, alsmede over inzittendenbescherming. De Hoge Raad stelt de volgende vragen aan het HvJ EU: 1. Dient artikel 12 lid 1 gecodificeerde Richtlijn 2009/103/EG zo te worden uitgelegd dat de verplichte verzekering aansprakelijkheid moet dekken voor de schade van de (aanvankelijke) bestuurder in een geval waarin een inzittende ingrijpt in de besturing van het motorrijtuig en zich door dat ingrijpen een ongeval voordoet? 2. Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, vloeien uit het Unierecht dan bepaalde eisen voort die de nationale rechter in acht moet nemen bij de vaststelling of een bestuurder als bedoeld in artikel 12 lid 1 gecodificeerde Richtlijn 2009/103/EG de hoedanigheid van bestuurder in de omstandigheden van het geval heeft verloren en in aanmerking komt voor de inzittendenbescherming volgens de algemene regel?

Een 18-jarige dienstplichtige was door een hartaandoening fysiek onderontwikkeld. Dat leidde tot zodanige pesterijen en mishandelingen dat de jongen zelfmoord pleegde. Het EHRM benadrukt dat de Staat verantwoordelijk is voor het welbevinden van dienstplichtigen. De bovengeschikten wisten dat de jongen mishandeld werd en hebben hier onvoldoende tegen gedaan. De Staat is verantwoordelijk te houden voor het overlijden van de jongen. Nu bovendien onvoldoende zorgvuldig onderzoek is gedaan naar de zelfmoord en de vader geen immateriële schadevergoeding kon krijgen, zijn artikel 2 en artikel 13 EVRM geschonden.

In een langlopende letselschadeprocedure na een ongeval heeft een psychiater een derde deskundigenrapport opgesteld, waarin zij concludeert dat klager vermoedelijk een paranoïde persoonlijkheidsstoornis heeft die niet het gevolg is van het ongeval. De klager betwist de werkwijze en de conclusies van de psychiater. Het college verklaart deze klacht gegrond. De psychiater had een juiste onderzoeksopzet en methode, maar zij verwoordde haar bevindingen op een manier die niet objectief was en feiten vervormde. Dit heeft geleid tot de schijn van vooringenomenheid en onzorgvuldigheid, wat in strijd is met de beroepsnormen. Daarnaast maakt de psychiater in haar rapportage een niet-onderbouwde stap van een ‘vermoedelijke persoonlijkheidsstoornis’ naar een diagnostische conclusie ‘persoonlijkheidsstoornis’, waarbij deze diagnostische conclusie een bepalende rol heeft ten aanzien van het doel waarvoor het onderzoek is aangevraagd. Juist binnen de complexe context van deze zeer specifieke zaak heeft zij als rapporterend psychiater niet voldaan aan de kernwaarden zorgvuldigheid in formulering en onpartijdigheid. Zij heeft zich ook onvoldoende reflectief en leerbaar opgesteld. Het college legt de maatregel van berisping op.

Zorgverzekeraar vordert ex artikel 7:962 BW medische kosten terug die zij heeft vergoed aan haar verzekeringnemer. Haar verzekeringnemer, tevens slachtoffer, heeft letsel opgelopen na een onrechtmatige daad. Artikel 6:162 BW bepaalt dat degene die tegenover een ander een onrechtmatige daad pleegt, welke hem kan worden toegerekend, verplicht is de schade die de ander daardoor lijdt, te vergoeden. De schadeveroorzakende partij voert onder andere aan dat de zorgverzekeraar deze vordering in de strafzaak had moeten indienen, omdat de schade toen al bekend was. Door vier jaar te wachten met hem aan te spreken stelt hij in zijn belangen te zijn geschaad en dat het door het tijdsverloop moeilijker geworden is te achterhalen of de kosten daadwerkelijk zijn gemaakt. De rechtbank oordeelt dat de zorgverzekeraar niet kan worden verweten dat de schade niet in de strafzaak als vordering van de benadeelde partij is ingebracht. Voor het slachtoffer waren deze kosten geen schade omdat die werden vergoed door de zorgverzekeraar en de zorgverzekeraar kon zich niet voegen in de strafzaak omdat de kosten die zij nu vordert geen ‘rechtstreekse schade’ als gevolg van het misdrijf is. Het verweer dat de schadeveroorzakende partij door tijdsverloop in zijn belangen is geschaad slaagt ook niet. Het gevorderde bedrag wordt toegewezen.

Benoeming plastisch chirurg in medische-aansprakelijkheidszaak. Patiënte heeft een operatie ondergaan, waarbij twee borstimplantaten zijn geplaatst. Als gevolg van klachten heeft er een tweede operatie plaatsgevonden. De patiënte stelt de plastisch chirurg aansprakelijk omdat de tweede operatie niet tot het gewenste resultaat heeft geleid. De rechtbank benoemt een plastisch chirurg, aan hem worden vragen omtrent het medisch handelen voorgelegd. De rechtbank zal in dit stadium van de procedure geen vragen voorleggen die zien op de vraag naar het causaal verband.

Benoeming neuroloog in een letselschadezaak waarbij een automobilist van achteren is aangereden. Sinds het verkeersongeval klaagt de automobilist over nekklachten. Omdat de verzekeraar van de wederpartij twijfelt over het causaal verband tussen het ongeval en de nekklachten is door de automobilist een verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht ingediend. De rechtbank benoemt een neuroloog, aan hem wordt de standaard IWMD-vraagstelling voorgelegd.

Een (keurings)arts stelt haar werkgever aansprakelijk voor de geleden en nog te lijden schade als gevolg van het onvoldoende verlenen van nazorg na een incident waarbij een cliënt haar verbaal agressief heeft bejegend. De arts stelt dat pas na een maand een vertrouwenspersoon beschikbaar was en er geen gesprekken zijn gevoerd waarin haar klachten, symptomen en herbeleving in beeld werden gebracht. Hierdoor voelt zij zich in de steek gelaten en niet gesteund. De kantonrechter oordeelt dat geen sprake is van causaliteitsonzekerheid en bovendien is het verband tussen werk en schade niet onzeker of onbepaald, nu de aard van de ziekte (haar depressie en PTSS) past bij onvoldoende nazorg na een confrontatie met agressie op het werk. Volgens de kantonrechter is vanwege het ontbreken van causaliteitsonzekerheid geen plaats voor toepassing van de arbeidsrechtelijke omkeringsregel. De werkgever heeft haar zorgplicht geschonden nu door haar onvoldoende nazorg na het incident is verleend. De kantonrechter verklaart voor recht dat de werkgever aansprakelijk is voor de door de werknemer geleden en nog te lijden schade die het gevolg is van de schending van de zorgplicht van artikel 7:658 BW en verwijst de zaak naar de schadestaatprocedure.

Kort geding. Schaderegeling in een letselschadezaak komt ook niet van de grond na een mediationtraject. In kort geding vordert de benadeelde betaling van de verzekeraar ten titel van een voorschot op de schadevergoeding en de BGK. Aan zijn vorderingen legt de benadeelde ten grondslag dat hij als gevolg van het verkeersongeval ernstige knieklachten, cognitieve klachten en psychische klachten ervaart. Partijen hebben tijdens de mediation een werkafspraak gemaakt met betrekking tot de BGK: de discussie over de BGK die zouden zijn gemaakt voor de mediation werd geparkeerd, zodat met betrekking tot de BGK vanaf de mediation met een schone lei kon worden begonnen. De verzekeraar is deze afspraak niet nagekomen en heeft geen betalingen verricht. Wat betreft het voorschot op de BGK oordeelt de voorzieningenrechter dat de benadeelde een spoedeisend belang heeft bij de toewijzing, nu het van groot belang is dat hij de doorlopende kosten van de noodzakelijke juridische bijstand in de voortdurende schaderegelingsprocedure kan blijven betalen. Verder acht de voorzieningenrechter het op dit moment onvoldoende aannemelijk dat de benadeelde een vordering heeft op de verzekeraar die hoger is dan het bedrag dat reeds als voorschot op de persoonlijke schade is betaald (€ 140.000). Tussen partijen bestaat nog discussie over het bestaan van een causaal verband tussen het ongeval en de gestelde ervaren klachten. Voordat er aanvullend bevoorschot kan worden dient er eerst duidelijkheid te komen over het oorzakelijk verband tussen de cognitieve en psychologische klachten en het ongeval. Daartoe worden naar aanleiding van een verzoek tot het gelasten van een deskundigenonderzoek, welk verzoek op dezelfde dag is behandeld, deskundigen benoemd.