Ongeval tussen twee fietsers, waarbij een fietser ten val komt. Als gevolg van die val heeft de fietser ernstig hersenletsel opgelopen. Ongeveer twee jaar na het ongeval is de man komen te overlijden. De erfgenamen van de overleden man hebben de andere fietser aansprakelijk gesteld voor de ten gevolge van het ongeval door de overleden fietser geleden schade. Aan die vordering wordt ten grondslag gelegd dat zowel de keuze van de aansprakelijkgestelde fietser om in de gegeven verkeerssituatie in te gaan halen als de wijze waarop hij heeft ingehaald onzorgvuldig is geweest. In reconventie vordert de aansprakelijkgestelde fietser dat de schade op grond van artikel 6:101 BW voor eigen rekening van de erfgenamen dient te komen. De rechtbank oordeelt dat niet is vast komen te staan dat de aansprakelijkgestelde fietser met het verrichten van zijn inhaalmanoeuvre een gevaar heeft veroorzaakt als bedoeld in artikel 5 WVW dan wel onzorgvuldig heeft gehandeld in de zin van artikel 6:162 BW. In het vonnis hoeft dus niet te worden beoordeeld of het overlijden van de man door de val van zijn fiets is veroorzaakt. De voorwaardelijke eis in reconventie behoeft gelet op voorgaande geen inhoudelijke bespreking. Geen aansprakelijkheid. De vorderingen worden afgewezen.

Geen letsel. Slachtoffer van strafbaar feit vordert in civiel kort geding dat het Openbaar Ministerie wordt gelast hoger beroep in de strafzaak in te stellen. De Hoge Raad gaat in op de betekenis van het spreekrecht van het slachtoffer voor de bewezenverklaring van de ten laste gelegde feiten. Volgens de Hoge Raad slaagt de klacht tegen het oordeel van het hof dat het spreekrecht van het slachtoffer mede het recht inhoudt om bewijselementen aan te voeren. De mogelijkheid om bewijselementen aan te voeren is in Nederland voorzien in artikel 51b lid 2 Sv. Het slachtoffer kan aan de officier van justitie verzoeken documenten die hij relevant acht voor de beoordeling van de zaak tegen de verdachte of van zijn vordering op de verdachte aan het dossier toe te voegen. Een verklaring die het slachtoffer op grond van artikel 51e lid 2 Sv op de terechtzitting aflegt, kan daarentegen niet worden gebruikt voor het bewijs van het ten laste gelegde. Het hof heeft dit miskend. De Hoge Raad doet de zaak zelf af.

Medische aansprakelijkheid. Patiënt is in verband met de gevolgen van een eenzijdig auto-ongeval opgenomen in het ziekenhuis. Tijdens de ziekenhuisopname was de patiënt erg onrustig, waardoor hij meerdere malen is gefixeerd. De patiënt stelt dat door het fixeren onherstelbaar leed is toegebracht aan de spieren in zijn onderbenen (littekenweefsel). Als gevolg van dit letsel is volgens de patiënt zijn mobiliteit structureel aangetast. Hij stelt het ziekenhuis aansprakelijk voor dit letsel. Tussen partijen is niet in geschil dat het fixeren heeft geleid tot schaafwonden en littekens aan de huid. Het enkele feit dat het fixeren schaafwonden en littekens aan de huid heeft veroorzaakt, is echter ontoereikend om te concluderen dat het fixeren dus onzorgvuldig heeft plaatsgevonden. Gelet op het medisch dossier is niet vast komen te staan dat er een causaal verband bestaat tussen de klachten die de patiënt ervaart en de fixatie die heeft plaatsgevonden. De conclusie is dat niet is gebleken dat het ziekenhuis een fout heeft gemaakt bij het fixeren. Zelfs als er een causaal verband zou bestaan tussen de pijnklachten aan de onderbenen en de fixatie, dan leidt dit dus niet tot aansprakelijkheid omdat niet is gebleken dat er een fout is gemaakt bij het fixeren.

Beveiliger raakt tijdens een evenement in Oostenrijk betrokken bij een geweldsincident met een bezoeker. De Hoge Raad laat het oordeel van het hof dat de beveiliger onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat hij opzettelijk en onnodig geweld heeft gebruikt in stand. Dit geldt eveneens voor het oordeel dat de organisator, als werkgever, niet gehouden is om de kosten te vergoeden die de beveiliger heeft moeten maken om zich te verantwoorden tegenover de Oostenrijkse rechter. De klachten kunnen niet leiden tot vernietiging van het arrest. Artikel 81 lid 1 RO.

Vrouw (ondernemer) heeft een lumpsum schadevergoeding ontvangen, omdat zij betrokken is geraakt bij een bedrijfsongeval waarbij zij voetletsel heeft opgelopen. In geschil is in hoeverre de schadevergoeding onbelast is. De schadevergoeding bestaat uit de schadecomponent verlies van arbeidsvermogen en de schadecomponent overige materiële schade en immateriële schade. De component verlies van arbeidsvermogen behoort in beginsel tot de winst uit onderneming. Het hof is daarom van oordeel dat de vrouw de meest gerede partij is om aannemelijk te maken dat de schadevergoeding is uitgekeerd wegens een blijvend verlies van arbeidsvermogen. Aangezien de schadecomponent materiële en immateriële schade in beginsel behoort tot de privésfeer, rust op de inspecteur de bewijslast dat er ten aanzien van deze component sprake is van een bron van inkomen. Het hof is van oordeel dat de vrouw aannemelijk heeft gemaakt dat er sprake is van blijvende gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid en dat partijen de bedoeling hebben gehad om een schadevergoeding overeen te komen die is gelegen in het feit dat belanghebbende de fysiek belastende tot haar onderneming behorende activiteiten blijvend niet meer kan uitoefenen. De schadecomponent verlies van arbeidsvermogen is zodoende onbelast. Het hof is verder van oordeel dat de inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat de vergoeding van materiële en immateriële schade in verband staat met een bron van inkomen. Ook dit gedeelte van de schadevergoeding is daarom onbelast.

Advocaat heeft in een letselschadezaak juridische bijstand aan cliënt verleend. Zij wil dat de cliënt voor haar werkzaamheden betaalt. De cliënt weigert dat, omdat hij vindt dat de advocaat zijn belangen niet goed heeft behartigd en in zijn letselschadezaak een voor hem negatieve schikking heeft getroffen. Dit verweer faalt. De kantonrechter is van oordeel dat de cliënt tegenover de advocaat in zijn betalingsverplichting is tekortgeschoten. De kantonrechter is van oordeel dat uit de in de overeenkomst van opdracht opgenomen tekst: ‘De opdrachtgever blijft te allen tijde de debiteur en verantwoordelijk voor de betaling van de kosten van de opdrachtnemer. De facturen worden ook op zijn naam gesteld en in principe maandelijks toegezonden’, volgt dat de cliënt in beginsel zelf verantwoordelijk is en blijft voor de betaling van de kosten van de werkzaamheden van de advocaat. Gesteld noch gebleken is dat de cliënt voorgaande niet heeft begrepen.

Generalist bij de Politie is ontslagen wegens ongeschiktheid. Twee jaar later is bij de man de diagnose PTSS vastgesteld, welke de Politie heeft erkend als beroepsziekte. Daarbij is aangenomen dat de PTSS is opgelopen door het meemaken van traumatische gebeurtenissen tijdens het werk en dat daarop niet adequaat door de Politie als werkgever is gereageerd. De man heeft de Politie aansprakelijk gesteld voor zijn beroepsziekte. De man heeft een immateriële schadevergoeding ontvangen van € 150.000 en een vergoeding van de restschade PTSS waarbij een bedrag van € 514.608 aan schadevergoeding wordt toegekend. De man is het niet eens met de hoogte van de schadevergoeding voor de vermogensschade (waaronder de noodgedwongen verkoop van twee woningen) en maakt bezwaar. In de beslissing op bezwaar maakt de Politie een volledige heroverweging en komt tot de conclusie dat er in het geheel geen schadevergoeding voor vermogensschade toegekend had moeten worden. Omdat het volgens de Politie in dit geval verboden is de positie van iemand die in bezwaar komt te verslechteren door het nemen van een nadeliger besluit dan oorspronkelijk was genomen (verbod op reformatio in peius) heeft de Politie de toegekende schadevergoeding in stand gelaten. De man wenst in deze procedure alleen een uitspraak over de schadeposten van de verkoop van de woningen en de inboedel/inventaris, alsmede de schade vanwege huishoudelijke hulp, mantelzorg en verlies aan zelfwerkzaamheid. De man slaagt niet in het aannemelijk maken dat zijn schade het gevolg is van de schending van de zorgplicht en de PTSS dan wel van het onrechtmatige ontslagbesluit. Gelet hierop is het voor de rechtbank niet nodig de omvang van de schade te bespreken. Het beroep is ongegrond.

Politieagent is ontslagen wegens ernstig plichtsverzuim. Een jaar later is bij hem de diagnose PTSS vastgesteld. De Politie heeft de PTSS tien jaar later erkend als beroepsziekte. Daarbij is aangenomen dat de PTSS is opgelopen door het meemaken van traumatische gebeurtenissen tijdens het werk en dat daarop niet adequaat door de Politie als werkgever is gereageerd. De man stelt de Politie aansprakelijk voor zijn beroepsziekte. Bij besluit heeft de man een immateriële schadevergoeding van € 150.000 gekregen. Bij het besluit over de vergoeding van de restschade (materiële en immateriële schade) wordt een bedrag van € 517.000 aan schadevergoeding toegekend. Bij het besluit op de aansprakelijkstelling voor de vermogensschade wordt aan de man in totaal € 225.000 toegekend, maar hij is het niet eens met dit bedrag en maakt bezwaar. In de beslissing op bezwaar maakt de Politie een volledige heroverweging en komt tot de conclusie dat er in het geheel geen schadevergoeding voor vermogensschade toegekend had moeten worden. Omdat het volgens de Politie in dit geval verboden is de positie van iemand die in bezwaar komt te verslechteren door het nemen van een nadeliger besluit dan oorspronkelijk was genomen (verbod op reformatio in peius) heeft de Politie de toegekende schadevergoeding in stand gelaten. De rechtbank stelt vast dat alleen nog de schadepost van de schade uit de verkoop van de woning ter beoordeling voorligt. De man slaagt niet in het aannemelijk maken dat zijn schade het gevolg is van de schending van de zorgplicht en de PTSS dan wel van het onrechtmatige ontslagbesluit. De man heeft nagelaten zijn stelling, dat het ontslag en de PTSS en de vermogensrechtelijke gevolgen daarvan hem in de financiële problemen hebben gebracht, met stukken te onderbouwen. Het had op de weg van de man gelegen om inzicht te bieden in zijn vermogenspositie ten tijde van het ontslag en ten tijde van de verkoop van de woning en in hoe deze zich in de tussenliggende periode heeft ontwikkeld. Gelet hierop is het voor de rechtbank niet nodig de omvang van de schade te bespreken. Het beroep is ongegrond.

Incident ex artikel 843a Rv. Werknemer spreekt werkgever in de hoofdzaak aan en vordert een verklaring voor recht dat zijn werkgever aansprakelijk is voor de schade als gevolg van een bedrijfsongeval. In dit incident vordert de werkgever op grond van artikel 843a Rv dat de werknemer het huisartsenjournaal verstrekt. De rechtbank oordeelt dat de werknemer een huisartsenjournaal vanaf twee jaar vóór het bedrijfsongeval aan zijn werkgever moet verstrekken, zodat de werkgever haar verweer over het causaal verband tussen de klachten en het ongeval kan onderbouwen. Van een gewichtige redenen aan de kant van de werknemer is niet gebleken, nu hij in zijn geheel niet heeft gereageerd op de vordering in het artikel 843a-incident. Van de situatie waarin redelijkerwijs kan worden aangenomen dat een behoorlijke rechtsbedeling ook zonder de verschaffing van het huisartsenjournaal is gewaarborgd is ook niet gebleken.

Inzage in medisch dossier van overleden zoon als gevolg van suïcide in de periode dat hij in een zorginstelling woonde en onder behandeling stond van de GGZ. De moeder vordert afgifte van een kopie van het (medisch) dossier van haar zoon ex artikel 7:458a lid 1 BW. Zij stelt een zwaarwegend belang te hebben bij de inzage, omdat het vermoeden bestaat van een medische fout aan de zijde van GGZ en een beroepsfout (onzorgvuldig handelen) van de zorginstelling. De kantonrechter komt tot de conclusie dat de moeder recht heeft op inzage in het medisch dossier bij de GGZ, nu zij aannemelijk heeft gemaakt dat dit belang door de weigering om inzage te geven mogelijk wordt geschaad en dat inzage in of afschrift van het dossier noodzakelijk is voor de behartiging van dit belang (artikel 7:458a lid 1 aanhef en onder c BW). De kantonrechter komt ook tot het oordeel dat de zorginstelling inzage en/of afschrift van het behandeldossier dient te verstrekken op grond van artikel 843a Rv. Het handelen van beide instellingen roept vragen op en vindt bevestiging in het rapport van de GGD. Omdat de inschatting van de suïcidaliteit van de jongen achteraf gezien verkeerd is geweest, ligt naar het oordeel van de kantonrechter voor de hand dat de moeder worstelt met de vraag waar het is misgegaan en of haar zoon wel de juiste behandeling heeft gekregen. Instelling dient ook het intern onderzoeksrapport te verstrekken.