Het is in beginsel toelaatbaar dat verdachte of het openbaar ministerie (OM) het cassatieberoep in die zin beperkt dat het zich niet richt tegen de beslissing van het hof over de vordering van de benadeelde partij. Zo’n beperking doet echter niet af aan de bevoegdheid van de benadeelde partij om op grond van artikel 437 lid 3 Sv een schriftuur inzake een rechtspunt over haar vordering te doen indienen en de bevoegdheid van de Hoge Raad om die schriftuur te beoordelen. De Hoge Raad is uitsluitend dan niet bevoegd tot de beoordeling van een namens de benadeelde partij ingediende schriftuur wanneer noch verdachte noch het OM cassatieberoep heeft ingesteld, of wanneer verdachte onderscheidenlijk het OM in het ingestelde cassatieberoep niet kan worden ontvangen.

Strafrecht. Veroordeling voor medeplegen diefstal met braak en inklimming. De Hoge Raad herhaalt overwegingen uit eerdere relevante arresten (ECLI:NL:HR:2019:793 en ECLI:NL:HR:2019:376). Oordeel van het hof dat benadeelde partijen telkens zijn aangetast in hun persoon ‘op andere wijze’ ten gevolge van de inbraak en diefstal van de sieraden zonder dat geestelijk letsel is vastgesteld is onjuist, althans onbegrijpelijk.

Strafrecht. Veroordeling voor medeplegen hennepteelt in door verdachte gehuurde woning, medeplegen diefstal elektriciteit door middel van verbreking in die woning en beschadiging woning. De Hoge Raad wijst een overzichtsarrest over een vordering van de benadeelde partij. 

Strafrecht. Cassatie. Hof heeft terecht geoordeeld dat proceskosten van benadeelde partij kunnen worden vastgesteld aan de hand van het liquidatietarief indien de advocaat optreedt op basis van toevoeging, zoals in casu het geval. Artikel 592a Sv.

Oud-verkeersvliegers van de KLM hebben in een eerdere procedure een verklaring voor recht gevorderd dat de cao-bepaling die bepaalt dat verkeersvliegers vanaf 56 jaar verplicht met pensioen moeten, nietig is wegens leeftijdsdiscriminatie. Deze vordering is in feitelijke instanties afgewezen en in 2012 verworpen door de Hoge Raad. In deze procedure stellen eisers dat de Hoge Raad ten onrechte heeft nagelaten prejudiciële vragen te stellen aan het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ EU), althans dat de Hoge Raad ten onrechte, want in strijd met artikel 6 EVRM, heeft nagelaten zijn (impliciete) beslissing om geen vragen te stellen te motiveren. Eisers hebben daartoe de Staat gedagvaard en gevorderd een verklaring voor recht dat de Staat jegens hen onrechtmatig heeft gehandeld alsmede een veroordeling van de Staat tot vergoeding van de geleden schade. De Hoge Raad oordeelt dat hij in 2012 de vordering heeft beoordeeld aan de hand van het toepasselijke EU-recht en het voor de beslechting van het geding niet nodig was om een prejudiciële beslissing te vragen. De Hoge Raad stelt voorop dat blijkens de rechtspraak van het HvJ EU het uitsluitend een zaak is van de nationale rechter aan wie het geschil is voorgelegd en die de verantwoordelijkheid draagt voor de te geven rechterlijke beslissing om, gelet op de bijzonderheden van het geval, de noodzaak en de relevantie van de voor te leggen vragen te beoordelen. Voorts heeft te gelden dat volgens de rechtspraak van het HvJ EU de staat aansprakelijk kan zijn voor schade als gevolg van de beslissing van een in laatste aanleg rechtsprekende nationale rechterlijke instantie, die in strijd is met een regel van het recht van de Unie. Hiertoe moet aan drie voorwaarden zijn voldaan: 1) de geschonden rechtsregel strekt ertoe particulieren rechten toe te kennen, 2) er is sprake van een voldoende gekwalificeerde schending en 3) er bestaat een rechtstreeks causaal verband tussen de schending van de op de staat rustende verplichting en de door de betrokkenen geleden schade. Hierop gelet rustte bij die stand van zaken op de Hoge Raad geen verplichting tot het stellen van prejudiciële vragen. De enkele omstandigheid dat eisers een andere opvatting hebben over de uitkomst van die toepassing van het EU-recht in dit door hen aan de rechter voorgelegde geval, doet daaraan niet af. De Hoge Raad verwerpt het beroep. 

Strafrecht. Cassatie in het belang der wet. Ongegrondverklaring door rechter-commissaris van bezwaarschrift tegen beslissing van officier van justitie dat aan benadeelde partij (wiens vader door een misdrijf is overleden) geen afschrift of inzage van stukken wordt verstrekt. Vraag of slachtoffer bij het uitblijven van vervolging op grond van artikel 51b lid 1 Sv recht heeft op kennisneming van de stukken met betrekking tot het onderzoek naar dat strafbare feit beantwoordt de Hoge Raad ontkennend. De wettelijke regeling (art. 12, 12f, 51a, 51ac en 51b Sv) waarborgt dat het slachtoffer voldoende mogelijkheden heeft om zich te informeren over de wenselijkheid en haalbaarheid van het doen van beklag als bedoeld in artikel 12 Sv en om in een dergelijke beklagprocedure zijn belangen te (doen) behartigen. Daarnaast zou bevestigende beantwoording van de vraag meebrengen dat in gevallen waarin (nog) geen vervolging plaatsvindt, niet goed valt te begrenzen welke – mogelijk zeer gevoelige – informatie uit het opsporingsdossier voor kennisneming aan het slachtoffer beschikbaar dient te worden gesteld. Volgt verwerping.

Strafrecht. Toewijzing immateriële schade wegens erfvredebreuk. Verdachte heeft slachtoffer (die in het kader van zijn werk als toezichthouder bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit in het verleden het boerenbedrijf van verdachte heeft bezocht) en diens echtgenote thuis opgezocht en zich niet aanstonds verwijderd toen het slachtoffer dat vorderde. Beide echtgenoten hebben psychische klachten overgehouden aan het voorval. Volgens het hof is voldaan aan de eisen van artikel 6:106 lid 1 sub b BW en daarom wees het hof € 500 aan slachtoffer en € 250 aan zijn echtgenote aan immateriële schadevergoeding toe. Hoge Raad verwerpt, in overeenstemming met conclusie advocaat-generaal, het beroep op grond van artikel 81 lid 1 RO.

Strafrecht. Toewijzing schadevergoeding door hof voor verdwenen enveloppen met geld van dochter aan slachtoffer van inbraak. In cassatie wordt geklaagd over ontoereikende motivering. Opvatting van het hof geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

Strafrecht. Hof heeft kennelijk geoordeeld dat onder het toegekende bedrag aan schadevergoeding de kosten betreffende ‘aanwezigheid bij rechtszaak’ moet worden begrepen. Hoge Raad: deze kosten zijn aan te merken als kosten als bedoeld in artikel 592a Sv die niet in aanmerking kunnen worden genomen bij de oplegging van de in artikel 36f lid 1 Sr voorziene maatregel. Hoge Raad vermindert het bedrag van de opgelegde verplichting tot betaling aan de Staat. 

Strafrecht. Medeplegen doodslag door geweld uit te oefenen op hals van slachtoffer en hem vervolgens in de Weespertrekvaart te laten glijden. Door benadeelde partij (moeder van slachtoffer) voorgestelde rechtsmiddel kan niet tot cassatie leiden. Hof heeft benadeelde partij niet-ontvankelijk verklaard, omdat geen sprake is van shockschade noch van een oogmerk (artikel 6:106 lid 1 onder a BW). Toereikend gemotiveerd. Geen onjuiste rechtsopvatting, niet onbegrijpelijk. Hoge Raad: artikel 81 RO.