Vrouw overlijdt anderhalf jaar later aan haar ernstige verwondingen als gevolg van een aanrijding door een automobilist op een zebrapad. De nabestaanden van de vrouw (haar kinderen) maken in deze procedure aanspraak op vergoeding van immateriële schade. Het geschil tussen de nabestaanden en de verzekeraar van de automobilist (AMS) heeft betrekking op de omvang van de immateriële schadevergoeding. Hierbij speelt tussen partijen vooral de vraag of de vrouw zich na het ongeval bewust was van wat haar was overkomen en de situatie waarin zij zich na het ongeval bevond. De rechtbank oordeelt dat gelet op de conclusie van de medisch adviseur van AMS vast is komen te staan dat de vrouw gedurende de laatste anderhalf jaar van haar leven pijn heeft gevoeld. Er was immers op momenten besef en een zich bewust zijn van sensaties. Ook als de vrouw zich gelet op haar minimale bewustzijn niet heeft beseft – in het grotere geheel – wat haar was overkomen en ook als zij de pijn die zij ervoer niet heeft kunnen plaatsen heeft zij wel pijn ervaren en dus heeft zij aanspraak (gehad) op smartengeldvergoeding. Uit de overgelegde medische gegevens, de V en V-rapportage en de bevindingen van de medisch adviseurs kan de rechtbank niet vaststellen dat de vrouw emoties kon ervaren of dat er sprake was van een bewustzijn-PLUS-status. Uit de aangehaalde voorbeelden blijkt dat zij wel fysieke gepaste bewegingen kon uitvoeren, maar zonder nadere medische onderbouwing kan de rechtbank uit deze gedragingen niet de conclusie trekken dat de vrouw naast pijn ook emoties heeft ervaren in de periode na het ongeval. Derving van levensvreugde in objectieve zin kan niet worden vastgesteld en daarom kan de rechtbank dit aspect niet meewegen in de begroting van het smartengeld. In deze zaak acht de rechtbank als vergoeding voor de immateriële schade een bedrag van € 150.000 billijk. Het voorschot van € 20.000 dient op dit bedrag in mindering te worden gebracht.

Regresvordering. Verzekeraar komt terug op een eerdere erkenning van aansprakelijkheid voor een verkeersongeval omdat volgens de verzekeraar duidelijk is dat de feitelijke toedracht anders was dan aanvankelijk aangenomen en dat het daarmee naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn wanneer zij aan haar erkenning(en) wordt gehouden. De rechtbank oordeelt dat zelfs als er inmiddels een andere feitelijke toedracht van het ongeval zou vaststaan dan de toedracht die ten grondslag lag aan de erkenningen dit op zichzelf onvoldoende reden is om de verzekeraar toe te staan om terug te komen op erkenning van die aansprakelijkheid. De onjuiste voorstelling van de toedracht komt dan, naar verkeersopvattingen voor rekening en risico van de verzekeraar. Het betreft hier een rechtsverhouding tussen aan beide kanten professionele WAM-verzekeraars, in een situatie waarin vanaf het begin onduidelijkheid bestond over de toedracht. Eventuele vergissingen aan de kant van de verzekeraar ter zake erkenning van aansprakelijkheid dienen voor haar rekening als professioneel WAM-verzekeraar te blijven, zeker nu geen sprake is geweest van een overhaaste beslissing. Niet is komen vast te staan dat zij tot die erkenning is gekomen onder invloed van bedrog (art. 3:44 BW). De verzekeraar is gehouden de WAM-schade te vergoeden.

Automobilist brengt auto plotseling tot stilstand omdat hij wordt geconfronteerd met een overstekende, loslopende hond. Deze plotselinge stop heeft een verkeersongeval tot gevolg. De rechtbank kan niet vaststellen dat sprake is geweest van een plotselinge stop vanwege verkeersnoodzaak, nu onder andere niet uit de stukken kan worden afgeleid waar de hond precies stond. De WAM-verzekeraar van de voorste auto is aansprakelijk voor de schade van de achterste automobilist.

Artikel 6:96 lid 2 sub b BW. Vordering tot hogere vergoeding van buitengerechtelijke kosten afgewezen. Redelijk uurtarief volgens hof ’s-Hertogenbosch (ECLI:NL:GHSHE:2017:1012). Vordering verzekeraar in reconventie eveneens afgewezen. PIV-staffel niet overeengekomen. Geen grond voor terugbetaling van de boven het staffelbedrag betaalde vergoedingen.

Artikel 6:96 lid 2 sub b BW. Redelijke kosten ter vaststelling van schade en aansprakelijkheid verkeersongeval. Onvoldoende onderbouwing van de werkzaamheden die noodzakelijk waren om de schade vast te stellen. Specialistentarief voor administratieve werkzaamheden. Geen redelijke kosten.

Verzoek tot het gelasten van een voorlopig getuigenverhoor. Belanghebbenden hebben geen bezwaar. Verzoek ten aanzien van vier getuigen afgewezen omdat deze getuigen niet kunnen verklaren over toedracht ongeval.

Hoger beroep tegen beschikking in deelgeschil. Ruiterongeval. Pony stopt plotseling vóór laatste hindernis van de dubbelsprong. Ruiter valt voorover, loopt letsel op en stelt de manege aansprakelijk. Naar het oordeel van het hof valt deze situatie, anders dan de rechtbank oordeelde, onder het bereik van de risicoaansprakelijkheid van artikel 6:179 BW. De weigering is een uiting van de eigen energie van de pony en is niet, en zeker niet alleen, ingegeven door een (foutieve) instructie van de ruiter. Volgt terugverwijzing naar de rechtbank. 

Geen aansprakelijkheid manege vanwege ontbreken eigen energie van het dier.