Student loopt tijdens een door Saxion georganiseerde studiereis letsel op tijdens een hiketocht, doordat zij tijdens de tocht van een brug valt. De rechtbank komt tot het oordeel dat Saxion niet aansprakelijk is voor de geleden en nog te lijden schade als gevolg van het ongeval. Het beroep op artikel 7:510 BW faalt, nu de uitzondering van artikel 7:501 lid 2 sub b BW aan de orde is. Ook indien de uitzondering niet aan de orde zou zijn, is Saxion in dit geval niet als organisator van de studiereis aan te merken, zodat artikel 7:510 BW niet op haar van toepassing is. Naar het oordeel van de rechtbank kan ook niet worden geconcludeerd dat Saxion de zorgplicht ex artikel 6:162 BW heeft geschonden, waarbij in aanmerking wordt genomen dat de zorgplicht van een onderwijsinstelling in feite een afgeleide verantwoordelijkheid is.

Kort geding. Vordering inzage in logging-gegevens, inclusief broncodes uit patiëntendossier van overleden echtgenoot ex artikel 7:458a sub b en c BW. De voorzieningenrechter oordeelt dat zowel basale loggings als broncodes geen onderdeel uitmaken van het patiëntendossier. Op de verstrekking daarvan heeft de partner ex artikel 7:458a BW geen recht. Fishing expedition wordt niet toegestaan. De vordering wordt afgewezen.

Klager staat als belangenbehartiger cliënten bij in letselschadedossiers. Hij klaagt over het niet vergoeden van de buitengerechtelijke kosten door de aangeslotene. De Tuchtraad oordeelt dat een verzekeraar bij een verzoek om vergoeding van de buitengerechtelijke kosten mag beoordelen of is voldaan aan de dubbele redelijkheidstoets van artikel 6:96 BW. De verzekeraar heeft daarbij de ruimte om te beoordelen of de rechtsbijstand waarvoor een vergoeding wordt gevraagd deskundig is. Deze afweging door de verzekeraar wordt slechts marginaal getoetst. De Tuchtraad is van oordeel dat aangeslotene onder de gegeven omstandigheden in redelijkheid het standpunt heeft mogen innemen dat niet is voldaan aan de dubbele redelijkheidstoets. De klacht is ongegrond.

Twee elkaar tegemoetkomende wielrenners komen met elkaar in botsing, doordat een van de wielrenners op de verkeerde helft van het fietspad terechtkwam nadat hij – op zijn eigen weghelft – een losgeraakt stuk tyleenbuis had overreden. Beiden raken ernstig gewond, maar als gevolg van de actie van de uitwijkende wielrenner, overlijdt de andere wielrenner diezelfde dag. De nabestaanden van de overleden wielrenner stellen de ander aansprakelijk voor de schade die voortvloeit uit het overlijden, bestaande uit affectieschade, kosten van de begrafenis en levensonderhoud. De rechtbank komt tot het oordeel, alle omstandigheden in aanmerking genomen, dat de uitwijkende wielrenner een onnodig risico heeft genomen door zijn inhaalactie in te zetten en af te ronden zonder na te (kunnen) gaan of hij zijn weg op zijn eigen weghelft veilig kon voorzetten. Hij kon de tyleenbuis immers waarnemen op een moment waarop hij nog de mogelijkheid had om de aanrijding te voorkomen, namelijk op het moment dat hij zich naast de getuige bevond tijdens zijn inhaalactie of vlak daarna. Het onrechtmatig handelen kan aan de uitwijkende wielrenner worden toegerekend en hij is aansprakelijk voor de schade.

Strafrecht. Veroordeling voor doodslag. Aan de ouders van het slachtoffer wordt elk een bedrag van € 20.000 aan affectieschadevergoeding toegekend. De zus van het slachtoffer doet een geslaagd beroep op de hardheidsclausule ex artikel 6:108 lid 4 sub g BW, aan haar wordt een bedrag van € 17.500 aan affectieschadevergoeding toegekend. Slachtoffer was de oudere broer van de benadeelde, met wie zij weinig in leeftijd verschilde en met wie zij voor het overgrote deel van hun leven in gezinsverband samenwoonde. Het slachtoffer was als oudere broer een grote steun voor zijn zus, onder meer gedurende een jarenlange depressie. Daarnaast trokken zij – ook als vrienden – tot aan het delict veel met elkaar op, onder meer wegens gezamenlijke hobby’s en interesses en gezamenlijke reizen.

Vrouw fietst tegen de achterklep van een stilstaande, geparkeerde bedrijfsbus en komt ten val. De rechtbank komt tot het oordeel dat de bus gevaarzettend geparkeerd stond. De bus stond zo geparkeerd, dat de achterklep gedeeltelijk over het trottoir hing. Daarnaast was het die bewuste ochtend nog donker en regende het. De bestuurder van de auto zag, toen hij de bus had geparkeerd, de vrouw aankomen fietsen met haar hoofd naar beneden. Gezien de weersomstandigheden en hetgeen hij zag, had hij extra bedacht moeten zijn op de gevolgen van het open laten staan van de achterklep. Er is sprake van een onrechtmatige handeling jegens de fietsster ex artikel 6:162 BW. Daarnaast is het bedrijf aansprakelijk ex artikel 6:170 BW. Voor het bepalen van de omvang van de schade is van belang of sprake is van eigen schuld aan de zijde van de fietsster. Zowel het bedrijf als de bestuurder van de bus worden toegelaten tot het leveren van bewijs.

Medewerkster bij een manege komt ten val en heeft daarbij ernstig polsletsel opgelopen. Anders dan de rechtbank, komt het hof tot het oordeel dat de medewerkster schade heeft geleden in de uitoefening van haar werkzaamheden. Het hof is van oordeel dat de manege tekort is geschoten in de op haar rustende zorgplicht. De manege had in haar risico-inventarisatie aandacht moeten besteden aan de schoonmaakwerkzaamheden in de stallen, nu deze werkzaamheden het risico van uitglijden en vallen met zich meebrengen. Dit klemt temeer nu in de Arbo-catalogus Sector Paardenhouderij het risico van vallen en uitglijden met als gevolg verwondingen en lichamelijke klachten bij onder meer het uitmesten prominent wordt genoemd. De manege is aansprakelijk ex artikel 7:658 BW. Verwijzing naar een schadestaatprocedure.

Botsing met twee RIB-boten tijdens een bedrijfsuitje. Het bedrijf en haar verzekeraar houden de organisator van het uitje aansprakelijk voor de materiële en immateriële schade die het bedrijf en haar benadeelde werknemers hebben geleden en lijden als gevolg van het ongeval. De organisator doet ter afwering van zijn aansprakelijkheid succesvol een beroep op het exoneratie- en vrijwaringsbeding in zijn algemene voorwaarden, als gevolg waarvan de schadevorderingen niet toewijsbaar zijn. De grondslag komt te ontvallen aan de vorderingen van de organisator in de vrijwaringszaak tegen de uitvoerder van de RIB-experience en de schippers. Ook vervalt de grondslag voor de vorderingen in de ondervrijwaringszaak.

In een civiele procedure heeft de rechtbank de stelling van de benadeelde dat een familielid hem heeft gestoken in zijn knie wegens onvoldoende betwisting door laatstgenoemde als vaststaand aangenomen. De gedraging is aangemerkt als een onrechtmatige daad, en het familielid is veroordeeld tot vergoeding van de schade. Ondertussen liep ook een strafzaak tegen dat familielid, waar de man is veroordeeld voor zware mishandeling van diezelfde benadeelde. De veroordeelde man stelt hoger beroep in en voert aan dat van hem niet verwacht mocht worden dat hij in de civiele procedure vooruit zou lopen op strafrechtelijke verweren, omdat hij een ontkennende verdachte is. Daarnaast betoogd hij dat, nu hij partij is in deze civiele procedure en tevens (ontkennende) verdachte is in de strafzaak, de civiele rechter reeds daarom niet tot het oordeel mag komen dat hij die gestelde feiten onvoldoende heeft betwist, en evenmin dat die gestelde feiten daarmee vaststaan en kwalificeren als een onrechtmatige daad, en de daarop gebaseerde schadevergoedingsvordering moet afwijzen. Volgens het hof volgt uit het beginsel van de strafrechtelijke onschuldpresumptie niet dat de civielrechtelijke regels van stelplicht en bewijslast niet van toepassing zijn op de gedaagde partij die tevens verdachte is in een strafzaak, in die zin dat van hem niet zou kunnen worden gevergd dat hij gemotiveerd verweer voert of dat aan het ontbreken daarvan niet de wettelijke gevolgen zouden mogen worden verbonden. Ook de stelling dat van hem niet verwacht kan worden dat hij in de civiele procedure vooruitloopt op zijn strafrechtelijke verweren wordt verworpen.

Letsel aan elleboog door ‘aanvaring’ met tourniquet. De benadeelde meent dat de Staat (als eigenaar van het gebouw van de Belastingdienst of als werkgever van de medewerkers van de Belastingdienst) aansprakelijk is voor de gevolgen van het incident. De rechtbank oordeelt dat de tourniquet niet gebrekkig of gevaarlijk is en dat de medewerkers van de Belastingdienst niet onrechtmatig hebben gehandeld. De proceskosten worden gecompenseerd, nu onder andere een reactie van de aansprakelijk gestelde partij direct na het incident te wensen overliet.