Deelgeschil. Uitzendkracht komt tijdens het uitoefenen van zijn werkzaamheden met zijn hand klem te zitten tussen de lepels van een vorkheftruck en een deksel. De man stelt zijn materiële werkgever aansprakelijk voor zijn materiële en immateriële schade. De rechtbank komt tot het oordeel dat de materiële werkgever aansprakelijk is voor de schade. De zorgplicht is geschonden, nu er geen vastgestelde procedure voor het uitoefenen van de werkzaamheden was, er geen toezichthouder aanwezig was en de heftruck werd bestuurd door collega’s die niet in het bezit waren van een certificaat.

Deelgeschil. Vrouw valt van op hol geslagen paard en loopt letsel op. Voorafgaand aan de val van het paard passeert de vrouw met een vriendin (ieder op een eigen paard) een aan de sloot grenzende tuin, waar kinderen vuurwerk aan het afsteken waren. De vrouw stelt de ouders van de destijds 9, 11 en 13 jaar oude kinderen pro se en q.q. aansprakelijk voor de schade. Aansprakelijkheid ex artikel 6:169 en 6:162 BW wordt afgewezen, omdat de kinderen er in de gegeven omstandigheden geen rekening mee hoefden te houden dat (mogelijk) verderop voorbij rijdende paarden daarvan zouden schrikken.

Verkeersongeval tussen voetgangster en automobilist. De voetgangster wordt geschept door de auto en loopt letsel op aan onder andere haar linkerbeen. In een eerder tussenvonnis is vastgesteld dat sprake is van blijvende invaliditeit van 5% op neurologisch terrein en 2% op orthopedisch terrein. In een daaropvolgend tussenvonnis is geoordeeld dat sprake is van psychische blijvende invaliditeit van 10%. De rechtbank neemt de conclusies van de arbeidsdeskundige over, onder andere inzake een kans van 20% dat zonder ongeval werk op ‘niveau 2’ zou zijn verricht, dat het slachtoffer zonder ongeval tot 67-jarige leeftijd zou hebben gewerkt en dat er onvoldoende aanknopingspunten zijn voor uitval zonder ongeval. Benoeming van een financieel deskundige om de vraag te kunnen beantwoorden of, en zo ja hoeveel, vermogensschade wordt geleden. De rechtbank begroot het smartengeld op € 15.000, nu het ongeval zeer ingrijpende gevolgen heeft gehad en er sprake is van blijvende invaliditeit.

Eindvonnis na deskundigenbericht van rekenkundige. Vervolg op ECLI:NL:RBROT:2022:1864. Verkeersongeval tussen voetgangster en automobilist, als gevolg waarvan de voetgangster letsel heeft opgelopen. De rechtbank neemt het deskundigenoordeel over.

In een deelgeschilprocedure wordt de WAM-verzekeraar voor 65% aansprakelijk gehouden voor een verkeersongeval. De verzekeraar is het niet met dit oordeel eens, en vraagt de rechtbank in de bodemprocedure haar verlof te verlenen om tussentijds beroep in te stellen tegen de beschikking. De rechtbank oordeelt dat is voldaan aan het criterium uit de memorie van toelichting bij de Wet deelgeschilprocedure voor tussentijds beroep. De rechtbank is in principe gebonden aan de in het deelgeschil gegeven beslissing, hierdoor moet het doelmatig worden geacht dat over die beslissing eerst in hoger beroep een oordeel zal worden gegeven.

Strafrecht. Zwijndrechtse koffermoord. Veroordeling voor medeplegen van moord en het wegmaken van het lichaam. In dit strafproces vorderen elf nabestaanden schadevergoeding, waaronder vergoeding wegens shockschade. De rechtbank oordeelt dat geen van de benadeelden rechtstreeks is geconfronteerd met de directe gevolgen van de moord. Wel zijn de benadeelden na het overlijden geconfronteerd met de gruwelijk informatie over de laatste uren van het slachtoffer, de wijze waarop hij is overleden en wat vervolgens van zijn lichaam is bekomen. Aan de drie jonge kinderen van het slachtoffer wordt elk een bedrag van € 40.000 toegekend, bestaande uit vergoeding van de affectieschade en vergoeding van de schade als gevolg van een aantasting in de persoon op andere wijze. Aan de partner van het slachtoffer wordt een bedrag van € 20.000 aan affectieschadevergoeding en € 25.000 shockschadevergoeding toegekend, nu tussen haar en het slachtoffer een partnerrelatie bestond. Aan de ouders van het slachtoffer wordt een bedrag van € 17.500 aan affectieschadevergoeding en € 22.500 aan shockschadevergoeding toegekend. Aan de broer en zus van het slachtoffer wordt een bedrag van € 17.500 aan affectieschade en € 20.000 aan shockschadevergoeding toegekend. Aan de tweede moeder en zijn halfzus wordt een bedrag van € 17.500 aan affectieschadevergoeding en respectievelijk € 22.500 en € 20.000 aan shockschadevergoeding toegekend. De vrouw van de broer van het slachtoffer wordt niet-ontvankelijk verklaard in haar vordering tot shockschadevergoeding, nu er onvoldoende is onderbouwd dat sprake is geweest en een nauwe relatie.

Deelgeschil. Werknemer raakt gewond aan zijn middelvinger en rechterhand tijdens het uitoefenen van zijn werkzaamheden. Volgens de rechtbank zijn zowel de formele als de materiële werkgever hoofdelijk aansprakelijk tegenover de werknemer voor de ten gevolge van het arbeidsongeval geleden en nog te lijden schade. Door de werknemer op een (hoge) plaats te laten werken waar de bestuurder van de vorkheftruck hem niet kon zien en zij elkaar niet konden horen c.q. verstaan, heeft de materiële werkgever het ontstaan van het incident in de hand gewerkt. De formele werkgever heeft geen inhoudelijk verweer gevoerd tegen het verzoek van de werknemer. Begroting kosten deelgeschilprocedure.

Man is in een strafrechtelijke procedure veroordeeld voor mishandeling van een vrouw. De vrouw heeft zich in deze procedure als slachtoffer gevoegd en een schadevergoeding gevorderd (deels toegewezen). In de civiele procedure heeft de vrouw dezelfde vordering ingediend. Naar het oordeel van de rechtbank had het op de weg van het slachtoffer gelegen om concreet te maken welke schadeposten tot welke bedragen in de strafzaak zijn toegewezen. Dit heeft zij, met uitzondering van één schadepost, niet gedaan. Daarmee is onduidelijk over welke schadepost en over welk bedrag de rechtbank een oordeel kan geven. Afwijzing vordering.

In dit tussenvonnis oordeelt de rechtbank dat de uitstoot van PFOA naar de lucht in de periode van 1 juli 1984 tot en met 1 maart 1998 een onrechtmatige daad is ten opzichte van de Gemeenten als eigenaren van omliggende percelen. Chemours c.s. kan zich niet beroepen op de verleende vergunningen, omdat in deze periode de vergunningverstrekker onvoldoende werd ingelicht over de mogelijke risico’s van de uitstoot. Een aantal door de Gemeenten opgevoerde schadeposten is echter niet toewijsbaar, zoals de gevorderde kosten voor de inzet van ambtenaren, advisering, voorlichting en bloedonderzoeken bij omwonenden, want dat zijn vooral kosten die de Gemeenten in het kader van hun publieke taak hebben gemaakt. Over de hoogte van de overige schade wordt in een aparte schadestaatprocedure beslist. Artikel 6:175 BW wordt niet toepasselijk geacht.

Rechtbank staat hoger beroep toe na deelgeschil waarin is geoordeeld dat de werkgever niet aansprakelijk is voor val van werknemer van een (bordes)trap.