Mishandeling in Griekenland door onder curatele gestelde 18-jarige zoon. De Hoge Raad vernietigt het arrest vanwege schending hoor en wederhoor en onbegrijpelijke beoordeling stelplicht en bewijslast naar Grieks recht.

In deze zaak is de vraag aan de orde of bij de schadebegroting rekening mag worden gehouden met inkomsten die de benadeelde voor de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis ontving en waarover ten onrechte geen belastingen en premies zijn afgedragen (zwart werk). Bij de begroting van de omvang van schade door verminderd arbeidsvermogen kan – voor zover het gaat om werkzaamheden waarvan het verrichten als zodanig rechtmatig is – rekening worden gehouden met inkomsten uit zwart werk van de benadeelde in de periode vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis. Dat de benadeelde vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis dergelijke inkomsten had, duidt immers erop dat de benadeelde door arbeid inkomen kon verwerven, en zegt dus iets over zijn op dat moment bestaande arbeidsvermogen. Indien de benadeelde vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis inkomsten had uit zwart werk waarvan het verrichten als zodanig rechtmatig is, dient te worden beoordeeld of, en zo ja, in welke omvang de benadeelde in de hypothetische situatie deze werkzaamheden zou hebben verricht, dan wel ter vervanging daarvan andere werkzaamheden zou hebben verricht, en welk netto-inkomen, na inhouding of afdracht van de verschuldigde belasting en premie, de benadeelde met de hiervoor bedoelde werkzaamheden zou hebben ontvangen. De klachten falen. De Hoge Raad verwerpt het cassatieberoep (art. 81 RO).

Conclusie advocaat-generaal Hartlief. In deze zaak gaat het om regres door het UWV voor uitkeringen gedaan aan de gewond en arbeidsongeschikt geraakte bijrijdster als gevolg van een ongeval waarvoor de motorbestuurder aansprakelijk is. De bestuurder van de motor, die door het ongeval is overleden, en de bijrijdster waren kort voor het ongeval gaan samenwonen. Centraal staat de vraag of de beperking van regresrechten zoals dat van het UWV kan worden tegengeworpen aan het UWV. In cassatie valt Achmea (WAM-verzekeraar) het oordeel van het hof, dat het UWV hoe dan ook een regresrecht heeft op Achmea, aan. Het UWV voert aan dat Achmea geen belang heeft bij het beroep omdat niet relevant is of de overleden motorbestuurder en de bijrijdster ten tijde van het ongeval een gemeenschappelijke huishouding voerden, maar slechts of zij dat deden ten tijde van de UWV-uitkeringen. Hartlief concludeert dat het beroep van Achmea slaagt, nu het hof Achmea in staat had moeten stellen om de stellingen over het samenwonen, het elkaar verzorgen en het elkaar financieel onderhouden te bewijzen.

Vaststelling van de schade na beroepsfout van een advocaat. Is in de hoofdprocedure een bindende beslissing gegeven over causaal verband tussen de beroepsfout en de schade, waaraan rechter in de schadestaatprocedure is gebonden? De Hoge Raad overweegt dat geen sprake is van een onbegrijpelijke uitleg van het vonnis in hoofdprocedure. Verwerping van het cassatieberoep.

Verzekeringsrecht. Geen onderscheid tussen de primaire dekkingsomschrijving en de preventieve garantieclausule. Uitleg polisbepaling in aansprakelijkheidsverzekering van manage: ‘verhuur van rijpaarden’. Dekking voor ernstige letselschade na val van een paard door het gedrag van een derde. De verzekeraar doet een beroep op de verhuurclausule; begeleider en berijder hadden bepaalde diploma’s niet. De Hoge Raad oordeelt dat het hof aan de hand van de omstandigheden van het geval diende te onderzoeken of het beroep van de verzekeraar op de verhuurclausule naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. De Hoge Raad benoemt enkele gezichtspunten die bij het maken van deze afweging van belang kunnen zijn. Ruimte voor toepassing artikel 6:248 lid 2 BW bij ontbreken causaal verband tussen schending van polisclausule en intreden verzekerd risico. Vernietiging van het arrest.

Conclusie advocaat-generaal Van Peursem. WAM-zaak over de vraag of de aanvankelijke bestuurder van een busje de hoedanigheid van ‘bestuurder’ als in de WAM verloor op het moment dat een inzittende plotseling aan de handrem trok. Dit heeft tot een ernstig ongeluk geleid, met als gevolg een dodelijk slachtoffer en ernstige letselschade voor de aanvankelijke bestuurder. Volgens de aanvankelijke bestuurder was hij vanaf het moment dat een inzittende aan de handrem trok geen ‘bestuurder’ meer, zodat de WAM-verzekeraar de exoneratie voor bestuurders uit artikel 4 lid 1 WAM niet aan hem kan tegenwerpen. De rechtbank heeft conform dit standpunt geoordeeld, het hof andersom. Hiertegen stelt de aanvankelijke bestuurder een cassatiemiddel in. Volgens de advocaat-generaal dient de te hanteren maatstaf voor bestuurderschap in de zin van artikel 4 lid 1 WAM te zijn of de oorspronkelijke bestuurder de feitelijke controle over het motorrijtuig verliest doordat een ander hem deze controle ontneemt. Is dit het geval, dan komt er een eind aan diens bestuurderschap en kan de WAM-assuradeur hem de bestuursexoneratie uit artikel 4 lid 1 WAM niet tegenwerpen. De advocaat-generaal concludeert tot vernietiging van het arrest van het hof.

Vordering tot verklaring voor recht omtrent het toepasselijke recht op aansprakelijkheid van Belgische werkgever voor aan werknemer bij werkzaamheden in Nederland overkomen arbeidsongeval. Zowel de klacht tegen het oordeel van het hof dat de stelling van de werkgever dat het Belgische recht van toepassing is op haar aansprakelijkheid, niet aansluit bij de door de werkgever gekozen formuleringen van de gevorderde verklaringen voor recht, alsmede de klacht tegen het oordeel van het hof dat de werkgever onvoldoende heeft onderbouwd dat de inhoud van het Belgische recht ertoe leidt dat alle toekomstige schadeclaims van de werknemer jegens de werkgever uit hoofde van het arbeidsongeval conform de door haar gestelde maatstaf moet worden geoordeeld, slagen. De Hoge Raad vernietigt het arrest van het hof en verwijst naar een ander hof.

Conclusie advocaat-generaal (A-G) Lindenbergh. In deze zaak moet volgens A-G Lindenbergh niet de vraag worden gesteld of gemiste inkomsten uit zwart werk voor vergoeding in aanmerking komen. Deze vraag heeft het hof immers niet bevestigend beantwoord (anders dan de cassatiemiddelen stellen). Het standpunt van Achmea dat bij de schadebegroting door het verlies van arbeidsvermogen alleen mag worden gerekend met door de benadeelde in het verleden genoten inkomsten waarvoor belasting en premies zijn afgedragen, lijkt volgens de A-G niet goed vol te houden. De klachten falen. Subsidiair hebben de middelen betrekking op de vraag op welke wijze bij de vaststelling van de omvang van schade door verlies van arbeidsvermogen moet worden omgegaan met het feit dat de benadeelde aan zijn vordering mede ten grondslag legt dat hij werkzaamheden heeft verricht waaruit inkomen is genoten waarover geen belasting en premies zijn afgedragen. Door onder andere het arrest Zwarte inkomsten uit 2000 te bespreken, komt de A-G tot de conclusie dat ook deze klachten falen. Verwerping van het cassatieberoep.

Cassatie in belang der wet over inzagerecht van patiënte in een door een ziekenhuis of de aansprakelijkheidsverzekeraar van een ziekenhuis gevraagd medisch advies over de vraag of de behandeling volgens de regelen der kunst is verlopen. Anders dan het Centraal Tuchtcollege (CTG) heeft geoordeeld, is volgens de Hoge Raad het geven van een advies, aan de hand van een medisch dossier zonder een patiënt te zien, over de vraag of een geneeskundige behandeling volgens de regels van de geneeskunst is verlopen, geen handeling op het gebied van de geneeskunst. Dit valt daarom niet onder de regels van het Burgerlijk Wetboek. De juridische motivering van het CTG was onjuist, al was op zichzelf niet onjuist de conclusie van het CTG dat de patiënte tegenover de arts die de beoordeling had gemaakt, geen rechten kon ontlenen aan de bepalingen uit het Burgerlijk Wetboek die gaan over de geneeskundige behandelingsovereenkomst. Verwerping cassatieberoep.

Prejudiciële vragen (art. 392 Rv). Patiënte stelt ziekenhuis aansprakelijk voor medische fout. Aan de orde is of er bij de buitengerechtelijke afhandeling van claims op grond van medische aansprakelijkheid toestemming van de patiënt nodig is om medische gegevens te verstrekken aan de behandelend jurist of aansprakelijkheidsverzekeraar van het ziekenhuis. De Hoge Raad oordeelt dat bij de buitengerechtelijke afhandeling van een claim de medische hulpverlener niet zonder toestemming medische gegevens van de patiënt mag delen met een jurist. Maar als de patiënt die toestemming niet geeft, hoeft het ziekenhuis niet een inhoudelijk standpunt over de claim in te nemen omdat het dan niet in de gelegenheid is geweest om dit standpunt te bepalen. Daarnaast geeft de Hoge Raad criteria waaraan de toestemming van de patiënt (in het algemeen) moet voldoen.