Deze civielrechtelijke procedure gaat over de afhandeling van materiële en immateriële schade als gevolg van een mishandeling. Het slachtoffer heeft als gevolg van een kopstoot letsel opgelopen aan zijn gebit. Het slachtoffer vordert onder andere kosten voor medische behandeling en immateriële schadevergoeding. Partijen zijn het erover eens dat het letsel van aan de voortanden en linkerhoektand het gevolg is van de mishandeling. Zij zijn het niet eens over de hoogte van het gevorderde schadebedrag. De kantonrechter wijst de gevorderde tandartskosten en reiskosten gedeeltelijk toe, alsmede een bedrag van € 1.500 aan immateriële schadevergoeding.

In deze procedure wordt schadevergoeding gevorderd door een slachtoffer van een mishandeling. In de strafrechtelijke procedure heeft de rechtbank beslist dat de schadeveroorzaker 60% van alle schade moet vergoeden en de vordering tot vergoeding van de immateriële schade toegewezen tot € 10.000 en voor het overige niet-ontvankelijk verklaard. In hoger beroep is het vonnis van de rechtbank vernietigd en de vordering toegewezen tot een bedrag van € 12.500 aan immateriële schade en voor het overige heeft het hof de vordering niet-ontvankelijk verklaard. In deze civiele procedure oordeelt de rechtbank dat het slachtoffer van de mishandeling niet alleen vergoeding kan vorderen van het deel van zijn vordering benadeelde partij waarin hij niet-ontvankelijk is verklaard door de strafrechter. Het slachtoffer kan ook aanvullend daarop vergoeding van zijn schade vorderen die in de strafprocedure nog niet werd gevorderd. De rechtbank begroot diverse schadeposten, waaronder de immateriële schade.

Strafrecht. Bewezenverklaring van moord op zakenpartner blijft in stand, wel moet de zaak op het punt van de schadevergoeding volgens de Hoge Raad opnieuw worden behandeld. De partner van het slachtoffer vordert een schadevergoeding van bijna € 340.000 aan gederfd levensonderhoud. De Hoge Raad overweegt dat het oordeel van het hof dat de volledige vordering tot schadevergoeding wegens gederfd levensonderhoud toewijsbaar is, ontoereikend is gemotiveerd. Het hof heeft de vordering integraal toegewezen en daarbij overwogen dat de benadeelde partij haar vordering heeft onderbouwd met een berekening van een fiscalist aan de hand van een geaccepteerde rekenmethode en gebruikelijke standaardbedragen, en dat de verdediging geen initiatief heeft genomen voor het laten verrichten van een tegenonderzoek. Verder heeft het hof overwogen dat de verdediging ter betwisting van de vordering slechts in het algemeen heeft gesteld dat het een omvangrijke post betreft, dat de berekening eenzijdig is opgesteld en dat er een vraagteken kan worden gezet bij het berekende jaarlijkse inkomen, nu het de laatste jaren slechter ging met het bedrijf. Volgens de Hoge Raad mag van de strafrechter bij omvangrijke vorderingen worden verwacht dat hij er blijk van geeft te hebben beoordeeld of partijen in voldoende mate in de gelegenheid zijn geweest hun stellingen en onderbouwingen met betrekking tot de (betwisting van de) toewijsbaarheid van de vordering naar voren te brengen. Hierbij wordt in aanmerking genomen dat de aanvaardbaarheid van een rekenmethode nog niet meebrengt dat de uitkomsten daarvan ook aanvaardbaar zijn als niet is vastgesteld dat de eenzijdig aan de berekening ten grondslag gelegde gegevens aanvaardbaar zijn. Deze cassatieklacht slaagt. Terugwijzing.

In deze zaak is de vraag aan de orde of bij de schadebegroting rekening mag worden gehouden met inkomsten die de benadeelde voor de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis ontving en waarover ten onrechte geen belastingen en premies zijn afgedragen (zwart werk). Bij de begroting van de omvang van schade door verminderd arbeidsvermogen kan – voor zover het gaat om werkzaamheden waarvan het verrichten als zodanig rechtmatig is – rekening worden gehouden met inkomsten uit zwart werk van de benadeelde in de periode vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis. Dat de benadeelde vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis dergelijke inkomsten had, duidt immers erop dat de benadeelde door arbeid inkomen kon verwerven, en zegt dus iets over zijn op dat moment bestaande arbeidsvermogen. Indien de benadeelde vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis inkomsten had uit zwart werk waarvan het verrichten als zodanig rechtmatig is, dient te worden beoordeeld of, en zo ja, in welke omvang de benadeelde in de hypothetische situatie deze werkzaamheden zou hebben verricht, dan wel ter vervanging daarvan andere werkzaamheden zou hebben verricht, en welk netto-inkomen, na inhouding of afdracht van de verschuldigde belasting en premie, de benadeelde met de hiervoor bedoelde werkzaamheden zou hebben ontvangen. De klachten falen. De Hoge Raad verwerpt het cassatieberoep (art. 81 RO).

In tussenvonnis heeft de kantonrechter geoordeeld dat de benadeelde recht heeft op een schadevergoeding over de jaren 2009 tot augustus 2022. De schadeposten met betrekking tot eigen risico, de kosten van het opvragen van medische info en de immateriële schade zijn al vastgesteld in het tussenvonnis. In dit vonnis zullen het verlies van verdienvermogen, de pensioenschade en de kosten van hulp door de zus van eiser worden vastgesteld. De kantonrechter stelt schattenderwijs de begeleiding voor doktersbezoeken en de bezoeken aan de uitkeringsinstanties vast op gemiddeld 4 uur per maand over de periode van 2009 tot 2016.

Strafrecht. Arrest na terugwijzing Hoge Raad. Het hof beslist opnieuw omtrent de vordering van een van benadeelde partijen. Verdachte is veroordeeld voor het in vereniging plegen van een diefstal/afpersing met veel geweld en bedreiging met geweld. Volgens het hof is verdachte hoofdelijk aansprakelijk ex artikel 6:166 BW. Beoordeling van verschillende gevorderde schadeposten, waaronder verlies van arbeidsvermogen en immateriële schadevergoeding. Vergoeding van immateriële schade wordt toegewezen voor een bedrag van € 20.000, nu de benadeelde partij zwaar lichamelijk letsel heeft opgelopen, ernstig is aangetast in zijn veiligheidsgevoel en zware gevolgen heeft ondervonden in de mogelijkheid tot beroepsuitoefening.

Verkeersongeval met meerdere slachtoffers. De aansprakelijkheid is door de verzekeraar van de schadeveroorzakende partij erkend. De vraag is of en zo ja, hoe hoog de schade is die als gevolg van het ongeval is geleden. De automobilist stelt dat hij als gevolg van de door het ongeval opgelopen letsels en pijnklachten is beperkt in het verrichten van activiteiten en vordert verschillende schadeposten: verlies van arbeidsvermogen, studievertraging, vervangend transport en immateriële schade. Het gerecht wijst de gevorderde schadeposten gedeeltelijk toe.

Verkeersongeval door achteropaanrijding. De kern van dit geschil is de vraag of de beperkingen van de achterop aangereden automobiliste tot blijvende arbeidsongeschiktheid hebben geleid. De rechtbank oordeelt dat dit niet het geval is. Tot een bepaalde periode heeft de automobiliste arbeidsvermogensschade geleden. Daarnaast heeft zij ook schade geleden wegens benodigde huishoudelijke hulp, verlies aan zelfwerkzaamheden en overige materiële schade. De verzekeraar moet nog een aanvullend bedrag aan schadevergoeding en smartengeld van ruim € 20.000 vergoeden. Ook moet de verzekeraar een bedrag aan BGK voldoen.

Verkeersongeval met reeds erkende aansprakelijkheid. Partijen twisten over de hoogte van de schade voor een vervangend vervoermiddel, het verlies aan arbeidsvermogen en het smartengeld. Het gerecht oordeelt dat de automobilist nog recht heeft op een aanvullende vergoeding voor een vervangend vervoermiddel. Wat betreft het verlies aan arbeidsvermogen komt het gerecht tot de conclusie dat er geen grond is voor toekenning van meer schadevergoeding, nu de automobilist na deze periode arbeidsgeschikt was. De verzekeraar dient hooguit op basis van het juiste maandsalaris nog een aanvullende vergoeding wegens verlies aan arbeidsvermogen te betalen. Het reeds uitgekeerde bedrag aan smartengeld acht het gerecht afdoende ter genoegdoening van het aan de automobilist toegebrachte leed.

Verkeersongeval tussen fietser en bromfietser, als gevolg waarvan de fietser gewond is geraakt. In geschil is de benadering van het inkomen zonder ongeval en de vraag of benadeelde partij de schadebeperkingsplicht heeft geschonden door zijn verdienvermogen niet te benutten. Het hof is van oordeel dat de keuze van de benadeelde om geen werk meer te zoeken een tweemaal zo hoge bijdrage heeft geleverd aan het negatieve verschil tussen feitelijke en theoretische verdiencapaciteit als de aan de verzekeraar toe te rekenen omstandigheden. Op grond van de causale verdeling is een ‘eigen schuld’-percentage van 66,67% op zijn plaats. Het hof ziet reden voor een billijkheidscorrectie tot 50% vanwege de uiteenlopende ernst van de gemaakte fouten. Enerzijds valt de benadeelde gezien zijn psychische problematiek een minder groot verwijt te maken van zijn onjuiste keuze en anderzijds valt het de verzekeraar als professionele partij aan te rekenen dat zij (nadat zij eerst vier jaar had geprocedeerd over de aansprakelijkheid en nadat vervolgens na vier jaar nog steeds geen regeling was bereikt) geen concrete stappen heeft ondernomen om te onderzoeken of de schade van de benadeelde niet kon worden beperkt. Anders dan de rechtbank, komt het hof tot het oordeel dat mogelijk wel schade wegens verlies van verdienvermogen is geleden en geleden zal worden. Het hof benoemt een rekenkundige.