Aansprakelijkheid voor letselschade ontstaan bij het voorbereiden van een oplegger op het lossen van de lading. Op enig moment is het slachtoffer, die naast de oplegger stond, geraakt door een of meer vallende horizontale liggers, als gevolg waarvan hij letsel heeft opgelopen. Het slachtoffer houdt de beweerdelijke vervoerders, hun aansprakelijkheidsverzekeraar, de beweerdelijke ondervervoerder en de WAM-verzekeraar van de oplegger aansprakelijk. Toepassing van het begrip ‘deelneming aan het verkeer van een voertuig’ in de zin van de aangevulde Richtlijn 2009/103/EG. De rechtbank beoordeelt per gedaagde partij afzonderlijk of zij aansprakelijk is. In het algemeen wordt daarbij vooropgesteld dat volgens het slachtoffer de chauffeur en de bijrijder van de vrachtwagen bij het verplaatsen van een staander jegens hem onrechtmatig, want toerekenbaar onzorgvuldig hebben gehandeld, omdat zij daarbij metalen liggers van de oplegger op hem hebben laten vallen. De rechtbank komt tot de conclusie dat de chauffeur en de bijrijder van de vrachtwagen toerekenbaar onrechtmatig hebben gehandeld jegens de benadeelde partij. Voor deze fout is de feitelijke vervoerder aansprakelijk ex artikel 6:170 BW en de daadwerkelijke vervoerder ex artikel 6:171 BW.

Aansprakelijkheid formele en/of materiële werkgever jegens werknemer en onderling. De rechtbank komt, na een eerder gewezen tussenvonnis, toe aan de beoordeling van de vraag of de werkgever aansprakelijk is jegens de werknemer wegens schending van artikel 7:658 BW. De werkgever stelt onder andere dat het geenszins gebruikelijk is dat een mast breekt bij hijswerkzaamheden, een mast normaal gesproken deze krachten moet kunnen hebben en er een wegafzetting is geplaatst. De werknemer betwist dat aan de zorgplicht is voldaan en voert aan dat onvoldoende specifieke instructies zijn gegeven over hoe om te gaan met probleemsituaties en tijdens de toolboxmeetings ten onrechte geen aandacht werd besteed aan voorafgaande inspectie van het te hijsen object. Partijen verschillen onder meer van mening over welke (voorzorgs)maatregelen gebruikelijk zijn bij de uitgevoerde werkzaamheden, over welke risico’s voorzienbaar waren en over de (mate van) zorgvuldigheid die van de werkgever gevergd kon worden. De rechtbank acht het wenselijk om een onderzoek door een deskundige in te laten stellen en stelt partijen in de gelegenheid zich onder andere uit te laten over de wenselijkheid van een deskundigenbericht en houdt verdere iedere beslissing aan.

Caféruzie met verwondingen aan het gezicht tot gevolg. De rechtbank heeft de vordering tot betaling van immateriële schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad afgewezen, omdat de rechtsvordering van de benadeelde partij ex artikel 3:310 lid 1 BW is verjaard. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat artikel 3:310 lid 4 BW niet van toepassing is in het geval dat het hof over de artikel 12 Sv-klacht heeft geoordeeld dat er onvoldoende aanknopingspunten zijn gebleken die zicht zouden kunnen bieden op een succesvolle strafvervolging van de aansprakelijkgestelde partij. Het oordeel van het hof in dit arrest gaat uitsluitend over de verjaringskwestie. Het hof oordeelt dat geen sprake is van verjaring. De strafvervolging van de aansprakelijkgestelde partij kan gegrond worden op artikel 141 jo. 300 lid 2 jo. 302 lid 1 Sr. Voor al die strafbare feiten geldt dat het misdrijven zijn waarvoor het recht tot strafvordering nog niet is verjaard. In het gunstigste geval is sprake van een verjaringstermijn van twaalf jaren, te rekenen met ingang van de dag van het incident. Aan dit oordeel doet niet af dat het gerechtshof in de beklagzaak ex artikel 12 Sv van oordeel was dat uit het dossier en het verhandelde in raadkamer van onvoldoende aanknopingspunten is gebleken die zicht zouden kunnen bieden op een succesvolle strafvervolging. Nu het beroep op verjaring is verworpen, zal het hof een inhoudelijk oordeel moeten geven over de vorderingen van de benadeelde partij. Het hof zal daartoe eerst een mondelinge behandeling bepalen als bedoeld in artikel 87 Rv. Tijdens die mondelinge behandeling zullen partijen de gelegenheid krijgen hun stellingen in de procedure bij de kantonrechter nader toe te lichten en deze desgewenst uit te breiden.

Confrontatie tussen twee zakelijke partners. De rechtbank heeft de eisende partij opgedragen bewijs te leveren voor de stelling dat hij door zijn zakelijke partner is mishandeld. Na het horen van getuigen heeft de rechtbank geoordeeld dat het bewijs dat sprake zou zijn geweest van onrechtmatig handelen niet is geleverd. Daarnaast is de aansprakelijkgestelde partij in een strafrechtelijke procedure vrijgesproken van het hem ten laste gelegde. Opnieuw wordt in hoger beroep een verklaring voor recht gevorderd dat de ene partner jegens de andere partner onrechtmatig heeft gehandeld door hem lichamelijk letsel toe te brengen. Net als de rechtbank, oordeelt het hof dat enkel de getuigenverklaringen onvoldoende zijn voor het te leveren bewijs dat sprake is geweest van onrechtmatig handelen. Duidelijk is dat beide partijen met hun hoofden tegen elkaar zijn gebotst en dat één van hen daardoor een wond aan zijn neus heeft opgelopen. Het hof kan echter niet met een redelijke mate vaststellen dat dat aan de aansprakelijkgestelde partij te wijten is. Het hof bekrachtigt het oordeel van de rechtbank.

Vrouw is in een trampolinepark na een sprong verkeerd geland in een luchtzak en heeft daarbij een onderbeenfractuur opgelopen. Zij houdt de exploitant van het trampolinepark aansprakelijk voor het ongeval. De rechtbank heeft de vordering van de vrouw afgewezen. Met haar hoger beroep richt de vrouw zich tegen het oordeel van de rechtbank dat het causaal verband tussen het gestelde onrechtmatige handelen en de door de vrouw gestelde schade zou ontbreken. Ook grieft zij tegen het oordeel van de rechtbank dat de luchtzak geen gebrekkige zaak zou zijn ex artikel 6:173 BW. Net als de rechtbank, oordeelt het hof dat de vrouw het door haar gestelde causaal verband tussen de gestelde schending van de zorgvuldigheidsnorm en de gestelde schade niet met voldoende feiten en omstandigheden heeft gestaafd. De vrouw heeft onvoldoende gesteld dat de aanwezigheid van een waarschuwing/instructie zou hebben geleid tot een andere situatie met andere gevolgen. Daarnaast zijn geen feiten en omstandigheden gesteld, laat staan bewezen, die de conclusie kunnen rechtvaardigen dat de val en schade een gevolg zijn van enig gebrek van de luchtzak. Het hof bekrachtigt het oordeel van de rechtbank.

Tijdens een voetbalwedstrijd voert een voetballer een sliding tackle uit op een andere voetballer. De bal werd niet geraakt, maar het rechterbeen van de voetballer werd getackeld. Als gevolg van deze tackle heeft de voetballer zijn kuit- en scheenbeen gebroken. Aan de vordering is ten grondslag gelegd dat de voetballer met het uitvoeren van de sliding tackle onrechtmatig zou hebben gehandeld in de zin van artikel 6:162 BW. De rechtbank leidt uit alle verklaringen in samenhang bezien af dat de tackle in het kader van een sport- en spelsituatie heeft plaatsgevonden. Dat de voetballer te laat was met zijn tackle duidt erop dat hij de spelregels heeft overtreden. Dat hij daarmee zodanig gevaarlijk heeft gehandeld dat de andere voetballer deze tackle niet hoefde te verwachten, is naar het oordeel van de rechtbank niet vast komen te staan. Ten slotte is ook niet vast komen te staan dat de voetballer doelbewust het risico heeft genomen dat hij met zijn tackle letselschade zou toebrengen aan de andere voetballer. Er is onvoldoende geconcretiseerd waarom een aanmerkelijke kans op letsel voorzienbaar was. De rechtbank passeert het bewijsaanbod en de vorderingen worden afgewezen.

Geen letsel. WAM-verzekeraar wil in de door haar 17 voorgelegde zaken geen buitengerechtelijke incassokosten ex artikel 6:96 lid 2 sub c BW betalen. Volgens haar was het niet redelijk om kosten te maken, omdat er over de aansprakelijkheid geen discussie was (te verwachten). Het gaat steeds om een eenvoudige aanrijding met slechts blikschade tot gevolg. De rechtbank oordeelt dat is voldaan aan de dubbele redelijkheidstoets. Ook bij het verhalen van ‘evidente blikschade’ dienen de redelijke buitengerechtelijke kosten vergoed te worden.

Gecombineerde behandeling deelgeschil (verzoek slachtoffer) en voorlopig deskundigenbericht (verzoek verzekeraar). Een destijds 10-jarige jongen is op zijn fiets aangereden door een automobilist met hersenletsel tot gevolg. Om de ongevalsgevolgen in kaart te kunnen brengen hebben partijen in gezamenlijke opdracht aan een (kinder)neuroloog een deskundigenonderzoek laten uitvoeren. Over de (uiteindelijke) benoeming van een deskundige die een neuropsychologisch onderzoek zou moeten uitvoeren hebben partijen geen overeenstemming bereikt. In deelgeschilprocedure vordert het slachtoffer dat het neuropsychologische onderzoek, dat na de ontstane impasse eenzijdig namens het slachtoffer was uitgevoerd, als hulponderzoek in het kader van het onderzoek van de (kinder)neuroloog kan worden gebruikt. De verzekeraar heeft een verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht ingediend. De rechtbank wijst het verzoek in deelgeschil af. Hoewel de schadeafwikkeling lang duurt, is er geen nadere onderbouwing gegeven voor het feit dat hij op dat moment niet meer kon wachten op het nieuwe voorstel van de verzekeraar van de wederpartij. Er is voorbijgegaan aan de rechten van de verzekeraar, door het rapport zonder de verzekeraar tot stand te laten komen. Partijen zijn het eens over het feit dat er een neuropsychologisch onderzoek moet plaatsvinden als hulponderzoek bij het neurologisch onderzoek dat de (kinder)neuroloog heeft verricht. Het neurologisch en neuropsychologisch onderzoek zijn noodzakelijk om meer duidelijkheid te verkrijgen over de invloed van de pre-existente ADHD/dyslexie op de door het hersenletsel ontstane klachten en beperkingen bij het slachtoffer. De rechtbank beveelt in het voorlopig deskundigenbericht een onderzoek door een door de verzekeraar voorgestelde deskundige en wijs het subsidiaire verzoek toe.

Strafrecht. Veroordeling voor poging doodslag op een achttien dagen oude baby. Aan het slachtoffer wordt een bedrag van € 50.000 aan immateriële schadevergoeding toegekend. Een bedrag van € 100.000 was gevorderd. Daarbij is van belang dat sprake is van letsel, maar dat beoordeling van dit letsel, mede bezien in het licht van het feit dat het nu nog niet duidelijk is hoe de verdere ontwikkeling van dit letsel zal zijn, ook gelet op de nog zeer jonge leeftijd van het slachtoffer, een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. De benadeelde partij zal in het overige gedeelte van de vordering dan ook niet-ontvankelijk worden verklaard. De benadeelde partij kan dit deel van de vordering nog aan de burgerlijke rechter voorleggen.

Conclusie advocaat-generaal Lindenbergh. Beveiliger deelt tijdens een après-ski-evenement een klap uit aan een bezoeker. In Oostenrijk volgt een strafrechtelijke vervolging en de beveiliger tracht de daarmee gemoeide kosten ex artikel 7:658 lid 2 BW te verhalen op de organisator van het evenement. Het hof komt niet toe aan de vraag of de organisator geldt als werkgever van de beveiliger, dan wel een daarmee gelijkgestelde in de zin van artikel 7:658 lid 4 BW, en volstaat met het oordeel dat de beveiliger onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat hij opzettelijk en onnodig geweld heeft gebruikt en dat daarmee de schade waarvan hij vergoeding vordert in belangrijke mate het gevolg is van zijn opzet of bewuste roekeloosheid. Naast dit oordeel wordt in cassatie ook bestreden het (feitelijke) oordeel dat niet gebleken is dat de beveiliger niet anders kon dan een klap uitdelen en het oordeel dat noodweerexces gesteld noch gebleken is. De conclusie van advocaat-generaal Lindenbergh strekt tot verwerping van het cassatieberoep. Dat voor toepassing van artikel 7:658 lid 2 BW het opzet gericht moet zijn op de specifieke (wijze van veroorzaking van de) schadeposten waarvan vergoeding wordt gevorderd (in casu: de kosten van het in Oostenrijk ter verantwoording worden geroepen voor de rechter), vindt geen steun in het recht. Ook als het zou gaan om bewuste roekeloosheid, gaat het in artikel 7:658 lid 2 BW immers om bewustheid ten aanzien van het ongevalsrisico; niet ten aanzien van de wijze waarop zich daaruit uiteindelijk concrete schadeposten manifesteren. De andere cassatieonderdelen falen eveneens.