Kort geding. Een bestuurster is in 2022 betrokken geweest bij een verkeersongeval. De bestuurster heeft een deelgeschilprocedure gevoerd tegen de WAM-verzekeraar van de andere bestuurder over de aansprakelijkheid voor het ongeval, waarin geoordeeld is dat de andere bestuurder voor 50% aansprakelijk is voor de gevolgen van het ongeval. De WAM-verzekeraar heeft een voorschot van in totaal € 15.000 betaald aan de bestuurster. De bestuurster vordert een aanvullend voorschot in dit kort geding omdat zij financiële problemen heeft. In deze procedure wordt door de WAM-verzekeraar het causaal verband betwist tussen de door de bestuurster gestelde klachten en beperkingen en het ongeval. Naast het voeren van een lagesnelheidsverweer benoemt de WAM-verzekeraar een aantal (mogelijke) alternatieve oorzaken voor de gestelde gezondheidsklachten. Bij deze stand van zaken kan het causaal verband (nog) niet worden aangenomen. De vordering wordt afgewezen.

Deelgeschil. Een vrouw verzoekt de kantonrechter voor recht te verklaren dat haar behandelaar aansprakelijk is voor de schade, zowel materieel als immaterieel, die zij heeft geleden en nog zal lijden als gevolg van het onrechtmatig handelen van de behandelaar. Volgens de vrouw heeft de behandelaar onrechtmatig jegens haar gehandeld door tijdens haar zwangerschap aan haar te vertellen dat de uitslag van haar NIPT-test negatief was, terwijl deze in werkelijkheid positief was op het syndroom van Down. Hier kwam zij pas achter toen ze al 25 weken zwanger was. De handelingen van de behandelaar hebben ertoe geleid dat de behandelaar een keuze voor de vrouw heeft gemaakt. Het leven van de vrouw en haar gezin is ernstig ontwricht. De behandelaar weigert inhoudelijk te reageren en aansprakelijkheid te erkennen. De kantonrechter verklaart zichzelf onbevoegd omdat de vordering van onbepaalde waarde is en er geen duidelijke aanwijzingen zijn dat de verlangde schadevergoeding geen hogere waarde vertegenwoordigt dan de competentiegrens van € 25.000 ex artikel 92 sub b Rv. De zaak gaat ook niet over een onderwerp dat altijd door de kantonrechter moet worden behandeld. De zaak wordt door verwezen naar de relatief en absoluut bevoegde rechter.

Een bestuurster van een personenauto is in 2019 van achteren aangereden door een andere personenauto. De WAM-verzekeraar van de achterste personenauto heeft aansprakelijkheid erkend. De advocaat van de bestuurster heeft na een deelgeschilbeschikking, waarin is geoordeeld dat het causale verband tussen het ongeval en de klachten van de bestuurster (nog) niet aannemelijk is gemaakt, medisch advies ingewonnen met het doel om toch aan te tonen dat het causaal verband bestaat. De bestuurster vordert nu dat de facturen voor dit medische advies vergoed worden door de WAM-verzekeraar. Volgens de kantonrechter is niet aan de dubbele redelijkheidstoets als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW voldaan. Het gevraagde medisch advies is veel uitgebreider dan noodzakelijk en gerechtvaardigd is, gelet op de inhoud van de deelgeschilbeschikking en de stand van zaken in het schadeafwikkelingstraject met de verzekeraar. De WAM-verzekeraar is niet verplicht tot vergoeding van een hoger bedrag aan kosten voor medisch advies dan zij al aan de bestuurster heeft voldaan.

Deelgeschil. Een pedagogisch medewerker van een zorginstelling voor onder andere geestelijke gezondheidszorg heeft in 2016 het lichaam van een bewoner aangetroffen nadat deze bewoner suïcide had gepleegd. Samen met een collega heeft hij de bewoner nog geprobeerd te reanimeren. De medewerker is in 2018 gestopt met zijn werkzaamheden en is gediagnosticeerd met onder meer PTSS. In 2020 heeft hij de zorginstelling aansprakelijk gesteld wegens schending van de op haar rustende zorgplicht in de zin van artikel 7:658 BW waardoor zij gehouden is om de materiële en immateriële schade die hij heeft geleden en nog zal lijden door het incident te vergoeden. De zorginstelling voert primair aan dat de medewerker niet heeft aangetoond dat hij schade heeft geleden in de uitoefening van zijn werkzaamheden en dat de zaak daarom niet geschikt is voor de deelgeschilprocedure. Subsidiair voert de zorgstelling aan dat zij aan de op haar rustende zorgplicht heeft voldaan. De rechtbank acht de zaak wel geschikt voor een deelgeschilprocedure. Nadere bewijsvoering is niet nodig. Volgens de rechtbank is voldoende vast te komen staan dat de medewerker schade heeft geleden in de uitoefening van zijn werkzaamheden en oordeelt dat de zorginstelling niet voldaan heeft aan de op haar rustende zorgplicht. De medewerkers van de zorginstelling waren onvoldoende toegerust om met de problematiek van suïcidale jongeren om te gaan aangezien het suïcidepreventiebeleid niet op orde was en het ontbrak aan de passende scholing. Verder heeft de zorginstelling in de periode na de suïcide van de bewoner onvoldoende toegezien op het welzijn van de medewerker. De zorginstelling is aansprakelijk voor de schade die het gevolg is van het incident.

Bodemzaak. Het eerder aangekondigde deskundigenbericht wordt nu door de rechtbank bevolen. Partijen zijn akkoord over de persoon, een gecertificeerd registerarbeidsdeskundige, die tot deskundige in de zaak wordt benoemd. De rechtbank formuleert een aantal vragen die de deskundige zal moeten beantwoorden en stelt een voorschot op de kosten vast.

Tussenvonnis. Verzoeker is werkzaam geweest als militair, hij heeft als gevolg van zijn uitzending PTSS opgelopen. Er bestaat onduidelijkheid over het ontstaansmoment van de klachten en beperkingen die zijn ontstaan door de PTSS. De man verzoekt een nieuw voorlopig deskundigenbericht, omdat de rapportage van het UWV een later ontstaansmoment hanteert dan dat hij wenst te hanteren. Er is echter geen medische informatie over de periode waarop het verzoek ziet. Dit maakt het onduidelijk of de te benoemen psychiater de vragen van partijen kan beantwoorden op basis van de beschikbare gegevens (vooral verklaringen van de betrokkene zelf en mensen uit zijn omgeving) en de door de beroepsgroep gestelde onderzoekseisen. Dit zal de deskundige zelf moeten beoordelen. Dat er geen betrouwbaar of zinvol onderzoek kan plaatsvinden is op voorhand onvoldoende duidelijk. Maar is geen reden om het verzoek op die grond af te wijzen.

Auto-ongeval tussen de verzekerde en een derde. De verzekeraar heeft in 2008 de schade ontstaan door het auto-ongeval vergoed. De verzekeraar stelt dat op grond van artikel 19 Landsverordening wegverkeer de verzekerde deze schade moet vergoeden. Er bestaat echter onduidelijkheid wanneer de zaak is ingediend bij het Gerecht. Mede afgaande op de datum van het betalen van de griffierechten is de conclusie dat het indienen niet tijdig is geweest en dat de vordering is verjaard.

Tussenarrest. Appellant (werknemer) werkte bij bouwbedrijf (werkgever) als timmerman. De werknemer is op de werkplaats aangereden. De werknemer stelt dat hij als gevolg hiervan lijdt aan ernstige lichamelijke klachten en hij houdt het bouwbedrijf aansprakelijk voor de schade. De kantonrechter heeft de vorderingen afgewezen en geoordeeld dat niet vast is komen te staan dat de klachten (deels) een gevolg zijn van het bedrijfsongeval. Het hof is van oordeel dat de arbeidsrechtelijke omkeringsregeling in dit geval niet van toepassing is. Er is namelijk geen sprake van een beroepsziekte en daarnaast is de kans dat de gezondheidsschade is ontstaan door het ongeval te klein om de omkeringregeling te laten gelden. Het hof acht een nader medisch deskundigenbericht nodig voor een verdere beoordeling van de vordering.

Een aanrijding tussen een auto en motorfiets heeft plaatsgevonden op Aruba. De WA-verzekeraar van de bestuurder van de auto heeft de schadevergoeding betaald. De WA-verzekeraar stelt dat er in de casus ingevolge de polisvoorwaarden sprake is van een dekkingsuitsluitingsgrond. Uit deze dekkingsuitslutingsgrond kan volgen dat er sprake is van een regresvordering van de verzekeraar op de verzekerde. Echter heeft de verzekeraar niet voldaan aan zijn bewijsplicht waardoor de vordering van de verzekeraar wordt afgewezen.

Deelgeschil. Meneer is in 2010 aangereden op zijn motor door een bestuurder van een personenauto die geen voorrang verleende. De verzekeraar heeft de aansprakelijkheid erkend met een gezamenlijk overeengekomen eigen schuld van 10%. Echter twisten de partijen nog over of de neurocognitieve klachten die de man sinds het ongeval ervaart hun oorzaak vinden in het ongeval, of in de depressie van de man. De rechtbank volgt een van de deskundigenrapporten en stelt dat uitgegaan kan worden van een neurocognitieve stoornis door traumatisch hersenletsel als gevolg van het ongeval, wat reactief heeft geleid tot een depressie en een paniekstoornis. Geen neurologisch substraat. 100% vergoedingsplicht ten aanzien van kosten als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW op grond van de billijkheidscorrectie van artikel 6:101 lid 1 BW.