Verzoek tot deelgeschil. Man is meegenomen voor verhoor op het politiebureau en had op het moment van de aanhouding zachte contactlenzen in. Deze heeft de man tijdens het slapen er niet uitgehaald, wat een geïrriteerd rechteroog tot gevolg heeft gehad. De man heeft vervolgens verzocht om middelen om dit te verhelpen. Dit alles heeft uiteindelijk geresulteerd in een ontstoken oog waardoor een hoornvliestransplantatie nodig was. Ten eerste stelt de rechtbank dat er geen sprake is van een opgewekt vertrouwen aan de kant van de politie, waardoor zij de aansprakelijkheid niet hebben erkend. Tussen partijen is niet in geschil dat de man tijdens zijn inverzekeringstelling bij de politie een hoornvliesontsteking aan zijn rechteroog heeft opgelopen, die uiteindelijk heeft geresulteerd in een hoornvliestransplantatie. Partijen verschillen echter van mening over zowel de feitelijke toedracht van de schadeveroorzakende gebeurtenis – en in het verlengde daarvan de vraag of de politie aan haar zorgplicht heeft voldaan – als over het causaal verband tussen het te lang dragen van de lenzen en het ontstaan van het letsel. Naar het oordeel van de rechtbank vergen deze beide punten nog zoveel nadere bewijslevering, dat de zaak zich niet leent voor een deelgeschil. Tot slot gaat het beroep over het niet voldoen aan de verzwaarde stelplicht aan de kant van de politie niet op. De rechtbank oordeelt dat bij de huidige stand van zaken kan worden geoordeeld dat de politie aan de verzwaarde stelplicht heeft voldaan door verstrekking van loggingsgegevens en rapporten waarin de gang van zaken is beschreven. Of de loggingsgegevens omissies of onjuistheden bevatten en zo ja, of dit voor rekening van verweerster moet komen is bij de huidige stand van zaken nog niet vast te stellen, hiervoor is ook nadere bewijsvoering nodig.

Verzoek tot deelgeschil. Fietser is op 1 november 2008 aangereden door een auto, verzekeraar heeft de aansprakelijkheid erkend. Naar aanleiding van het ongeval heeft de rechtbank in 2021 een beschikking gegeven tot een voorlopige deskundigenonderzoek, dit onderzoek is in april 2023 uitgebracht. De fietser stelt dat de partijen na het beschikbaar komen van het deskundigenbericht er niet in zijn geslaagd om de schade onderling af te wikkelen en heeft daarom belang bij dit deelgeschil. De verzekeraar stelt echter dat er helemaal geen sprake is geweest van onderlinge afwikkeling en de partijen zich niet in een patstelling bevinden waardoor het verzoek tot een deelgeschil niet opgaat. Volgens de verzekeraar kan minnelijk overleg mogelijk een oplossing bieden. De rechtbank overweegt dat er geen onderhandelingen hebben plaatsgevonden tussen de partijen die vlot getrokken kunnen worden met een deelbeslissing van de rechtbank. Daarnaast is de fietser ook in 1986, 1993 en 2003 slachtoffer geweest van andere verkeersongevallen. Hij heeft na al die jaren nog altijd zijn schade niet voor verweerder in kaart gebracht en heeft ook geen informatie met verweerder gedeeld over de schadeafwikkeling van de eerdere ongevallen. Dit staat volgens de rechtbank aan vruchtbare onderhandelingen over de schade in de weg; het verstrekken van deze informatie is dus relevant voor de onderhandelingen. Omdat deze onderhandelingen nog niet hebben plaatsgevonden, wordt het verzoek tot een deelgeschil afgewezen, de kosten van het deelgeschil worden wel begroot.

Vergoeding van onder meer immateriële schade en gederfde inkomsten wegens het onterecht aanmerken als verdachte. Een bejaarde vrouw is slachtoffer geworden van een babbeltruc waarbij haar pinpas is gestolen. De handlanger van de dader heeft vervolgens met deze pinpas gepind. De politie heeft beelden opgevraagd, maar heeft dit bij het verkeerde filiaal gedaan. De verkeerd opgevraagde beelden zijn vervolgens verspreid op haar website en via Omroep West. De man die op deze beelden stond is ten onrechte als verdachte aangemerkt. De verzekeraar van de politie heeft laten weten dat de schade ontstaan door deze onrechtmatige daad voor vergoeding in aanmerking komt en erkent de aansprakelijkheid van de politie. In deze zaak wordt de omvang van de schade opgemaakt. Voor de schade aan het Administratiekantoor wordt er gekeken naar de hoeveelheid klanten die door het onrechtmatig handelen van de politie zijn vertrokken, vermenigvuldigd met zeven jaar. Dit komt door het feit dat klanten van boekhoudkantoren vaak voor lange termijn klant blijven. Voor schade aan de autorijschool wordt gekeken naar de hoeveelheid misgelopen leerlingen, vermenigvuldigd met een gemiddeld aantal van 35 rijlessen. Tot slot komt de man ook een bedrag aan immateriële schade toe. Vast staat dat er sprake is van aantasting van de eer en de goede naam, daarnaast wordt in het bijzonder meegenomen dat de man direct herkenbaar was en werd neergezet als de dader. De verwijdering van de beelden heeft de aantasting niet voorkomen en de rectificatie was te beperkt.

Man stelt dat de tandarts een beroepsfout heeft gemaakt omdat de kroon die bij hem is gezet na 1,5 jaar is losgeraakt. Nu de overeenkomst tussen de man en de tandarts een medische component bevat, is het van belang voor ogen te houden dat er op de tandarts een inspanningsverplichting rust en geen resultaatsverplichting. Daarom kan een medisch hulpverlener alleen aansprakelijk worden gesteld als hij niet de zorg heeft betracht die een redelijk handelend en redelijk bekwaam vakgenoot in dezelfde omstandigheden zou hebben betracht. Het Gerecht stelt dat de man onvoldoende heeft aangetoond dat de tandarts niet aan zijn zorgplicht heeft voldaan waardoor de tandarts geen beroepsfout heeft begaan. De partijen zijn het erover eens dat een kroon normaal gesproken niet na 1,5 jaar loslaat. Echter heeft de man niet aangetoond dat dit loslaten de oorzaak is van de manier waarop de tandarts de kroon heeft geplaatst. Hierdoor kan niet anders worden geoordeeld dan dat de kies van de man door normale slijtage is gebroken, en dat dit de oorzaak is van het loslaten van de kroon. Het Gerecht stelt ook dat er geen aanknopingspunten zijn die kunnen leiden tot de conclusie dat er een deskundige moet worden aangewezen voor nader onderzoek. Het Gerecht kan dus niet vaststellen dat er sprake is geweest van een beroepsfout waardoor de vordering van de man niet opgaat.

Eindvonnis na eerder tussenvonnis. Aansprakelijkheid organisator jiujitsu-wedstrijd voor knieletsel deelnemer die moest uitkomen tegen tegenstander uit zwaardere gewichtsklasse. De deelnemer stelt dat de organisator hem had moeten informeren over samenvoegen van gewichtsklassen. De rechtbank heeft eerder al beslist dat sprake is van een causaal verband tussen het nalaten van het geven van informatie over de samenvoeging van gewichtsklassen en de letselschade van de deelnemer. In deze zaak komt de rechtbank tot de conclusie dat de organisator niet is geslaagd in het ontzenuwen van het vermoeden dat de deelnemer hierover niet is geïnformeerd. Daarnaast ziet de rechtbank ook geen reden om te moeten terugkomen op de bindende eindbeslissing dat causaal verband bestaat tussen – kort gezegd – het niet informeren en de schade. Er is niet gebleken van nieuwe feiten of omstandigheden op grond waarvan de rechtbank terug zou moeten komen van de bij tussenvonnis gegeven beslissing over het causaal verband, zodat zij gebonden is aan die beslissingen. Tot slot gaat de rechtbank in op de vordering van de organisator tot inzage van een filmpje van de bewuste wedstrijd. De rechtbank vermoedt dat de achterliggende gedachte/het onderliggende idee van de organisator is dat hij, net als met de andere filmpjes die hij heeft overgelegd, duidelijk wil maken dat met het blote oog vrij nauwkeurig valt in te schatten, zeker voor een ervaren jiujitska als de deelnemer is, hoe zwaar een tegenstander is. De rechtbank oordeelt dat het in deze procedure hier niet om gaat, waar het wel om gaat is dat door mee te doen aan een wedstrijd, er een contractuele relatie ontstaat, die voor de organisator een (zorg)plicht met zich meebrengt om deelnemers te informeren. Het filmpje is hiervoor niet relevant. De organisator wordt aansprakelijk gesteld voor de schade.

Een man heeft een ziekenhuis aansprakelijk gesteld, stellende dat er een beroepsfout is gemaakt bij een knieoperatie in 2019. Het ziekenhuis heeft de behandeling van de aansprakelijkstelling overgedragen aan haar verzekeraar, die aansprakelijkheid heeft afgewezen. De verzekeraar heeft voorgesteld een gezamenlijke expertise door een orthopedisch chirurg te laten uitvoeren. De man heeft hiermee ingestemd. De partijen zijn het eens over de persoon van de deskundige, maar hebben geen overeenstemming kunnen bereiken over de vraagstelling die aan de deskundige moet worden voorgelegd. Volgens de man is de rechtbank Den Haag niet bevoegd om te oordelen over een verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht. Op grond van artikel 203 Rv kan het verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht ingediend worden bij de rechter die vermoedelijk bevoegd is van de hoofdzaak kennis te nemen. De man erkent dat als hij degene is die de hoofdzaak aanhangig maakt de rechtbank Den Haag bevoegd is op grond van artikel 99 Rv. Daarmee staat vast dat er in verband met de hoofdzaak met zekerheid bevoegdheid is van de rechtbank Den Haag. De rechtbank wijst een deskundige aan en stelt een vraagstelling voor de deskundige vast.

Een advocaat heeft een man in de periode van 2012 tot eind 2017 als advocaat bijgestaan. In dat kader heeft de advocaat werkzaamheden verricht in opdracht van de man, onder andere in verband met een letselzaak tegen een verzekeraar. De man vordert veroordeling van de advocaat tot afgifte aan hem van het in zijn bezit zijnde volledige dossier in onder andere de zaak tegen de verzekeraar. De advocaat stelt dat hij de dossiers al verschillende keren aan de man heeft verstrekt en dat hij ook toen de beide zaken bij hem in behandeling waren de documenten aan de man heeft verstrekt. Volgens de advocaat beschikt hij niet (meer) over andere stukken dan die al aan de man zijn verstrekt. De man stelt dat de aan hem verstrekte dossiers niet volledig zijn. De rechtbank constateert dat er sterke aanwijzingen zijn dat er meer stukken tot de dossiers hebben behoord dan die de advocaat heeft verstrekt in 2023. Dat maakt de rechtbank op uit een vergelijking tussen de in de urenstaten bij de facturen vermelde stukken en de stukken zoals de man die van de advocaat heeft ontvangen. De rechtbank oordeelt dat de man onvoldoende onderbouwd gesteld heeft dat de advocaat de stukken bewust achterhoudt. Hierdoor kan de rechtbank de advocaat niet tot afgifte van de nog niet verstrekte stukken veroordelen. De vordering van de man wordt afgewezen.

Strafrecht. De verdachte heeft zijn echtgenote meermaals gestoken met een mes. Aan deze verwondingen is zij overleden. De verdachte wordt veroordeeld voor doodslag en krijgt een gevangenisstraf van veertien jaar opgelegd. Meerdere partijen verzoeken schokschade (toegewezen) en affectieschade, waaronder de zoon van het slachtoffer die een ernstige verstandelijke beperking heeft. De verhouding tussen hem en zijn moeder was zodanig complex dat zij niet bij hem op bezoek kon. Volgens de advocaat van de benadeelde partij kan echter niet uitgesloten worden dat hij emotionele gevolgen ondervindt door het overlijden van zijn moeder. De rechtbank kent de zoon geen affectieschade toe. De rechtbank kan niet uitsluiten dat hij vanwege zijn beperkingen geen besef heeft van het overlijden van zijn moeder. De vraag of er sprake is van besef bij de zoon en ook de – principiële – vraag of er überhaupt sprake moet zijn van besef van de situatie en de daaruit voortvloeiende vraag of bij het ontbreken van enig besef dan niet toch het ondervinden van leed verondersteld moet worden, laten zich niet beantwoorden op basis van de beschikbare informatie. Dat vergt verder en zorgvuldig onderzoek waar deze strafprocedure zich niet voor leent en wat dus een onevenredige belasting daarvan oplevert. De vordering van de zoon wordt niet-ontvankelijk verklaard. De vordering kan desgewenst bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Deelgeschil. In 2022 heeft een verkeersongeval plaatsgevonden tussen een bestelauto en een vrachtwagen. De bestuurder van de bestelauto houdt de bestuurder van de vrachtwagen aansprakelijk voor de schade als gevolg van de aanrijding omdat de bestuurder zijn vrachtwagen in strijd met artikel 19 RVV 1990 niet zo tijdig tot stilstand kon brengen dat de botsing werd voorkomen. De bestuurder van de vrachtwagen wijst aansprakelijkheid van de hand. Ingevolge de hoofdregel van artikel 150 Rv rusten stelplicht en bewijslast dat de bestuurder van de vrachtwagen aansprakelijk is op de bestuurder van de bestelauto. Het enkele feit dat de bestuurder van de vrachtwagen tegen de achterzijde van de bestelwagen is gereden is onvoldoende om de lezing van de bestuurder van de bestelauto (voorshands) bewezen te achten. Volgens de rechtbank heeft de bestuurder van de bestelauto onvoldoende sterk aanvullend bewijs geleverd betreffende de essentiële vraag of de bestuurder van de vrachtwagen te weinig afstand heeft gehouden. Er komt dus niet vast te staan dat de bestuurder van de vrachtwagen onrechtmatig jegens de bestuurder van de bestelauto heeft gehandeld door niet te voldoen aan artikel 19 RVV 1990 en daardoor tegen hem aan te rijden. De verzoeken te bepalen dat de bestuurder van de vrachtwagen daarom aansprakelijk is en gehouden is tot schadevergoeding zijn niet toewijsbaar.

In 2017 heeft een man een operatie ondergaan ter verwijdering van spataderen in zijn linkerbeen. Bij die ingreep is blijvende schade ontstaan aan de kuitbeenzenuw. De man houdt het ziekenhuis aansprakelijk voor de door hem geleden en nog te lijden schade als gevolg van deze operatie. Partijen hebben gezamenlijk een expertise laten uitvoeren door een deskundige, die tot de conclusie komt dat de behandelend vaatchirurg bij de operatie niet verwijtbaar heeft gehandeld en dat er sprake is van een complicatie. Omdat de man zich niet met de inhoud van het rapport kan verenigen heeft hij een second opinion ingewonnen. Deze arts komt tot de conclusie dat de kuitbeenzenuw ernstig is beschadigd doordat de procedure incorrect is uitgevoerd en kwalificeert dit als een vermijdbare fout. De man stelt dat aan het rapport van de gezamenlijk ingeschakelde deskundige zodanig zwaarwegende en steekhoudende bezwaren kleven dat het rapport niet als basis kan dienen voor de beoordeling van de vraag of het ziekenhuis aansprakelijk is voor de door hem geleden schade. De rechtbank is het met de man eens dat de deskundige in zijn rapport en in de daaropvolgende schriftelijke antwoorden op de aanvullende vragen niet op (voldoende) inzichtelijke en consistente wijze heeft uiteengezet op welke gronden zijn conclusies steunen. De rechtbank concludeert dat het rapport niet als uitgangspunt kan worden genomen bij de beantwoording van de aansprakelijkheidsvraag. Het verzoek van de man tot het gelasten van een nieuw voorlopig deskundigenbericht wordt toegewezen. Partijen krijgen de tijd om te onderzoeken of zij het eens kunnen worden over de vraagstelling, de persoon van de deskundige en wie de kosten van het onderzoek zal dragen.