Een vrouw vordert herroeping van het eerdere arrest van het gerechtshof op grond van bedrog (artikel 382 lid 1 sub a Rv) en het door toedoen van de producent van de cv-ketel achterhouden van stukken van beslissende aard die zij alsnog in handen heeft gekregen door middel van een Woo-verzoek (artikel 382 lid 1 sub c Rv). Het hof wijst de vordering af. Volgens het hof is er geen sprake van bedrog in de zin van artikel 382 lid 1 sub a Rv. Ook herroeping op grond van artikel 382 lid 1 sub c Rv is hier niet aan de orde. Het gaat niet om een stuk van beslissende aard die de uitspraak anders zou hebben doen uitvallen als zij aan de rechtbank of het hof bekend waren geweest of een stuk dat onzeker maakt of de rechter na kennisneming daarvan tot dezelfde uitspraak zou zijn gekomen.

Hoger beroep. In 2021 heeft een incident plaatsgevonden tussen twee mannen. De verzoekende partij heeft nog diezelfde dag aangifte gedaan van mishandeling. Deze aangifte heeft geleid tot een strafbeschikking van de officier van justitie. Bij de rechtbank heeft de verzoekende partij onder meer een verklaring voor recht gevorderd dat de wederpartij aansprakelijk is voor de door hem geleden en nog te lijden schade. De verzoekende partij heeft meerdere schadeposten gevorderd, waaronder een bedrag voor een vervangende arbeidskracht. De rechtbank heeft de verzochte verklaring voor recht toegewezen, maar niet het hele gevorderde bedrag voor de vervangende arbeidskracht. Volgens de rechtbank blijkt uit de medische informatie niet voldoende dat de psychische klachten van de verzoekende partij dermate ernstig van aard waren dat hij daardoor niet in staat zou zijn geweest om zijn werkzaamheden zelf te vervullen. De verzoekende partij heeft hiertegen hoger beroep ingesteld en verzoekt dat het gerechtshof een voorlopig deskundigenbericht beveelt om de psychische gevolgen van de mishandeling vast te stellen. De hof wijst dit verzoek toe en benoemt een deskundige.

Deelgeschil. Een bestuurster is in 2014 van achteren aangereden door een andere auto. De vrouw heeft aanspraak gemaakt op een uitkering van de SVI-verzekeraar. In 2014 is de WAM-verzekeraar van de achterop rijdende automobilist door de SVI-verzekeraar aansprakelijk gesteld. De SVI-verzekeraar heeft de vrouw op enig moment medegedeeld dat zij voornemens was de schaderegeling af te breken wegens opzettelijke misleiding, hetgeen de verzekeraar ook heeft gedaan. De bestuurster heeft de WAM-verzekeraar in 2023 verzocht om de schaderegeling op te pakken. De WAM-verzekeraar is daartoe niet bereid en stelt dat de op artikel 6 WAM gebaseerde vordering verjaard is. De bestuurster verzoekt de rechtbank voor recht te verklaren dat haar vordering nog niet verjaard is, althans dat de WAM-verzekeraar zich op grond van redelijkheid en billijkheid niet op verjaring kan beroepen. Volgens de rechtbank is er geen sprake geweest van stuiting van de verjaring. Het beroep op de redelijkheid en billijkheid slaagt niet. De rechtbank verklaart voor recht dat de vordering op de WAM-verzekeraar is verjaard.

Hoger beroep. In 2019 is een man in zijn been geschoten nadat hij zich dreigend had gedragen jegens eerst zijn moeder en vervolgens jegens twee politieagenten. De man is van mening dat er geen reden was om hem neer te schieten, omdat hij ongewapend was en de agenten andere, minder vergaande middelen hadden kunnen gebruiken om hem aan te houden. Hij vordert dat de politie en de aansprakelijkheidsverzekeraar van de politie hem schadevergoeding betalen. Het hof wijst de vordering af. De man heeft zich zeer agressief gedragen en onder meer zijn moeder met een groot mes bedreigd. De agenten mochten er rekening mee houden dat hij dat mes nog steeds bij zich had toen hij de agenten bedreigde. Het gebruik van het vuurwapen tegen de man was in dit geval dus gerechtvaardigd, ook al is achteraf gebleken dat de man op dat moment ongewapend was. Het vonnis van de rechtbank wordt bekrachtigd.

Niet-letsel. Er is blikschade ontstaan bij een ongeval op een tweestrooksrotonde tussen twee automobilisten. De vraag is wie daarvoor aansprakelijk is. De eiser (voor wie een van de automobilisten in een leaseauto reed) vordert een verklaring voor recht dat de andere automobilist en/of de verzekeraar van de automobilist aansprakelijk is/zijn voor de schade. De kantonrechter oordeelt dat de automobilist en de verzekeraar hoofdelijk aansprakelijk zijn. De automobilist had op de rotonde rechtdoor moeten rijden. De werkgeefster moet echter 20% van de schade zelf dragen vanwege ‘eigen schuld’ in de zin van artikel 6:101 BW omdat er voorrang verleend had moeten worden bij het verlaten van de rotonde.

Niet-letsel. Een bestuurder is in 2022 met zijn auto van de weg geraakt toen hij de oprit naar de snelweg opreed. De auto is langs de berm naar beneden gegleden en in de sloot terechtgekomen. De bestuurder heeft een ruit van de auto ingeslagen, is uit de auto geklommen en naar huis gegaan. De hulpdiensten zijn naar de plek van het ongeval gereden. De politie is vervolgens naar het huis van de bestuurder gegaan en heeft daar en op het politiebureau een alcoholcontrole uitgevoerd, waarna het rijbewijs van de bestuurder voor een periode is ingevorderd. De auto is total loss verklaard. De bestuurder wil dat de verzekeraar de schade vergoed. De verzekeraar weigert dekking te verlenen omdat zij meent dat de bestuurder zijn medewerkingsplicht heeft geschonden door de plaats van het ongeval te verlaten en thuis direct alcohol te drinken. De bestuurder heeft daarnaast afwijkende verklaringen afgelegd en niet gereageerd op vragen van de verzekeraar. Daarnaast vraagt de verzekeraar zich af of de bestuurder een verzekerd belang heeft nu de verzekeringnemer de ex-vrouw van de bestuurder was. De rechtbank laat de vraag wie de eigenaar van de auto is en of de bestuurder een verzekerd belang heeft in het midden. Volgens de rechtbank heeft de bestuurder door zijn handelen niet meegewerkt aan het onderzoek van de verzekeraar en heeft hij het daarmee onmogelijk gemaakt de toedracht vast te stellen. Daarmee is de verzekeraar in een redelijk belang geschaad en heeft zij de dekking mogen weigeren.

Vervolg op tussenvonnis. Benoeming psychiater, vraagstelling. Eiser, die drie levensdelicten heeft begaan, stelt dat sprake was van een psychose en dat een GGZ-instelling bij de behandeling van eiser niet aan haar zorgplicht heeft voldaan. De rechtbank gelast een deskundigenbericht en gaat uitvoerig in op de aan de deskundige voor te leggen vraagstelling. De benoeming van een deskundige die werkzaam is voor een samenwerkingspartner van de GGZ-instelling heeft niet de voorkeur van de rechtbank. De rechtbank verzoekt partijen zich (opnieuw) uit te laten over de persoon van de te benoemen psychiater. Het calamiteitenrapport hoeft de GGZ-instelling niet in het geding te brengen. De rechtbank komt terug op een in een eerder tussenvonnis vervatte eindbeslissing. Achteraf opgestelde verklaringen door behandelaren kunnen (toch) bij de beoordeling worden betrokken. Wel moet inzichtelijk worden welke waarde de deskundige aan deze verklaringen heeft gehecht. Het verzoek van eiser dat drie pro Justitia-rapporten enkel ter kennis mogen worden gebracht aan de rechtbank, de advocaat van de verzekeraar van de GGZ-instelling en de deskundige, wijst de rechtbank af. Een beroep op artikel 22a lid 1 en 2 Rv wordt niet gehonoreerd.

Hoger beroep. De rechtbank heeft het verzoek van een man om een voorlopig deskundigenbericht door een neurochirurg en een neuropsycholoog te bevelen afgewezen. Het hof vindt het verzoek echter wel toewijsbaar. De rechtbank heeft volgens het hof het verzoek van de man op grond van de toen bestaande situatie terecht afgewezen wegens misbruik van recht. De man heeft na de mondelinge behandeling vrijwel alle relevante en nog ontbrekende medische informatie verstrekt. Dat betekent dat er op dit moment geen sprake is van een situatie waarin het verzoek tot het houden van een voorlopig deskundigenbericht prematuur is. Van misbruik van recht is dan ook geen sprake meer. Het hof benoemt een neurochirurg aan wie de IWMD-vraagstelling wordt voorgelegd en een neuropsycholoog aan wie de zogenaamde Tromp/Elemans-vraagstelling wordt voorgelegd. Het hof legt uit waarom. De verzekeraar stelt in het hoger beroep voor het eerst dat er geen dekking is op de SVI-polis en het verzoek (dus) niet ter zake dienend is. Door zonder het maken van een voorbehoud de claim in behandeling te nemen, jarenlang in behandeling te houden en door voorschotten uit te keren heeft de verzekeraar erkend dat zij op grond van de SVI gehouden is de schade te vergoeden. De verzekeraar kan volgens het hof niet terugkomen op de erkenning en verwijst daarbij naar de GBL. Het hof gaat in deze uitspraak nader in op de rechten en verplichtingen die een verzekerde wel of niet heeft bij een beroep op de SVI-verzekering.

Een man is in 2012 en 2020 betrokken geraakt bij een tweezijdig verkeersongeval. De man stelt door beide ongevallen letsel te hebben opgelopen. In 2016 is in opdracht van de man en de aansprakelijkheidsverzekeraar van de wederpartij gezamenlijk een deskundigenonderzoek verricht naar de gevolgen van het eerste ongeval. De man verzoekt nu een voorlopig deskundigenonderzoek door een neuroloog en een psychiater, dat zich uitstrekt over de gevolgen van beide ongevallen. Niet in geschil is dat een deskundigenonderzoek nodig is. De aansprakelijkheidsverzekeraar van de wederpartijen bij beide ongevallen stelt echter dat kan worden volstaan met een neurologische expertise naar de gevolgen van het tweede ongeval, met eventueel een neuropsychologisch hulponderzoek. De rechtbank oordeelt dat er geen zwaarwegende en steekhoudende bezwaren zijn die ertoe leiden dat het betreffende deskundigenrapport buiten beschouwing moet worden gelaten. De rechtbank beveelt ten aanzien van het tweede ongeluk een aanvullend deskundigenonderzoek.

Deelgeschil. In 2019 heeft een man als gevolg van een herseninfarct letsel opgelopen. De man heeft het ziekenhuis aansprakelijk gesteld door de geleden en te lijden schade als gevolg van een inschattingsfout, gemaakt toen de man de afdeling spoedeisende hulp bezocht met uitvalklachten. Het ziekenhuis heeft Centramed ingeschakeld, die namens het ziekenhuis heeft erkend dat er een inschattingsfout is gemaakt. Het causaal verband tussen deze fout en het letsel van de man wordt echter betwist. De partijen hebben gezamenlijk een neuroloog opdracht gegeven om aan de hand van een aantal door partijen gezamenlijk geformuleerde vragen een neurologische expertise te verrichten ter beoordeling van de schadeclaim. De man verzoekt de rechtbank om voor recht te verklaren dat het deskundigenrapport van de neuroloog bindend is voor beide partijen. Volgens de man moet het deskundigenrapport op een lijn worden gesteld met een door de rechter opgedragen deskundigenbericht omdat het deskundigenrapport op een voor voorlopig deskundigenbericht voorgeschreven wijze tot stand is gekomen. Het ziekenhuis en Centramed zijn het hier niet mee eens. De rechtbank is van oordeel dat de bezwaren van het ziekenhuis en Centramed niet kunnen worden aangemerkt als zwaarwegende en steekhoudende bezwaren. Het deskundigenrapport is bindend en de daarin geformuleerde uitgangspunten moeten in acht worden genomen bij de verdere afwikkeling van de schade.