Strafrecht. De verdachte wordt onder andere veroordeeld wegens doodslag. De moeder van het overleden slachtoffer krijgt € 17.500 aan affectieschade toegekend. Het feit dat er tussen het overleden slachtoffer en zijn moeder in de laatste jaren voor zijn overlijden mogelijk sprake was van een getroebleerde relatie, doet niet af aan de (bloed)band die tussen hen bestond en deze omstandigheid maakt niet dat toekenning van een vergoeding van affectieschade in dit geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Het hof merkt daarbij op dat het bestaan van conflicten en het daardoor (al dan niet tijdelijk) ontbreken van contact tussen familieleden verschillende oorzaken kan hebben en in sommige gevallen ook juist verklaard kan worden door de emotionele band tussen hen. Bovendien is het door het overlijden van het slachtoffer ook niet meer mogelijk de band tussen haar en de benadeelde partij te herstellen. De zus van het slachtoffer krijgt geen shockschade toegekend. Zij was niet aanwezig bij het geweldsincident maar heeft haar broer twee dagen na zijn overlijden in het mortuarium gezien. Naar het oordeel van het hof is niet aannemelijk gemaakt dat het slachtoffer op dat moment uitwendig (zichtbaar) letsel had. Het hof oordeelt dat de omstandigheid dat de benadeelde partij het slachtoffer heeft gezien in het mortuarium niet zonder meer gelijkgesteld kan worden met het waarnemen van het strafbare feit of een directe confrontatie met de ernstige gevolgen daarvan. Het levensgezel van het slachtoffer krijgt € 20.000 aan affectieschade toegekend. De vordering van het levensgezel van het slachtoffer tot shockschade wordt niet-ontvankelijk verklaard. Voor de motivering van dat besluit verwijst het hof naar de overweging ten aanzien van de vordering van de zus van het slachtoffer.

Strafrecht. De rechtbank komt tot het oordeel dat het niet anders kan dan dat het de verdachte was die een vrouw zo ernstig heeft mishandeld, dat zij als gevolg daarvan is overleden. De dochter van het slachtoffer krijgt een bedrag van € 20.000 aan affectieschade toegekend. Haar vordering tot vergoeding van immateriële schade vanwege aantasting in de persoon, niet zijnde shockschade, is niet-ontvankelijk. Volgens de rechtbank past deze niet binnen de wettelijke systematiek van derdenschade. De tweelingzus van het slachtoffer krijgt € 10.000 aan shockschade toegekend. Zij is geconfronteerd met het levenloze lichaam van haar zus (in eerste instantie op een foto en later in het mortuarium). Dat de tweelingzus als gevolg van die confrontatie geestelijk letsel heeft opgelopen is voldoende onderbouwd. De moeder van het slachtoffer krijgt € 17.500 aan affectieschade toegekend. Ook krijgt zij € 7.500 aan shockschade toegekend. Zij is op dezelfde wijze geconfronteerd met het lichaam van het slachtoffer. De omstandigheid dat de moeder al behandeld werd door haar huisarts/praktijkondersteuner-GGZ neemt de plicht tot het vergoeden van de schade niet weg. Het beroep van de stiefvader op de hardheidsclausule van artikel 6:108 lid 4 sub g BW slaagt niet. De vordering wordt niet-ontvankelijk verklaard.

Strafrecht. De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan gekwalificeerde doodslag. De vader en moeder van het overleden slachtoffer krijgen ieder een bedrag van € 20.000 aan affectieschade toegekend. De moeder krijgt verder haar materiële en immateriële shockschade vergoed, ter hoogte van € 20.000. De moeder van het slachtoffer is onder andere geconfronteerd met het beeld van hulpverleners die met man en macht probeerden het leven van haar zoon te redden. Hierdoor heeft zij geestelijk letsel opgelopen. De zus van het slachtoffer krijgt een bedrag van € 12.500 aan shockschade toegekend omdat zij door de bloedsporen in het huis, die zij heeft geprobeerd te verwijderen, geconfronteerd is met de ernstige gevolgen van het misdrijf. Deze confrontatie heeft een hevige emotionele schok bij haar teweeggebracht.

Deelgeschil. Een vrouw stelt dat zij in 2022 ten val is gekomen door een uitstekende tegel, met letsel als gevolg (klachten aan haar enkel). De vrouw heeft de gemeente aansprakelijk gesteld voor de gevolgen van haar val. De gemeente heeft aansprakelijkheid afgewezen. Volgens de gemeente heeft de vrouw de toedracht van haar val onvoldoende onderbouwd en is de stoep hoe dan ook niet gebrekkig. Op grond van artikel 150 Rv rust de stelplicht en bewijslast op de vrouw. De vrouw heeft wisselend verklaard over de plek waar zij is gevallen en de toedracht en omstandigheden van de val. De toedracht van de val kan dan ook niet worden vastgesteld. De rechtbank is van oordeel dat zelfs als de vrouw door het hoogteverschil van de opsluitband is gevallen, dit niet meebrengt dat de gemeente aansprakelijk is. De genoemde oneffenheid is naar het oordeel van de rechtbank acceptabel, althans niet zodanig gebrekkig of gevaarlijk dat er sprake is van een gebrekkige opstal in de zin van artikel 6:174 BW of een onrechtmatige situatie in de zin van artikel 6:162 BW. De gemeente is niet aansprakelijk voor de door de vrouw geleden schade.

Tussenbeschikking. In 2019 heeft er zich een medische fout voorgedaan bij de behandeling van een vrouw in een ziekenhuis. In 2020 heeft de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar namens het ziekenhuis aansprakelijkheid erkend voor een verwijtbaar delay in de juiste diagnosestelling en behandeling. Op gezamenlijk verzoek van partijen heeft een neurochirurgisch onderzoek plaatsgevonden. Op grond van dit rapport hebben het ziekenhuis en de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar het standpunt ingenomen dat weliswaar een aanvullende scan/MRI gemaakt had moeten worden, maar dat het nalaten daarvan geen gevolgen voor de verdere beloop heeft gehad. De procespartijen zijn het erover eens dat een onafhankelijk deskundigenonderzoek door een neuroloog moet worden bevolen. Bij de mondelinge behandeling hebben partijen overeenstemming bereikt over de te stellen vragen. Het verzoek van de vrouw dat het eerdere onderzoeksrapport niet naar de deskundige zal worden verstuurd wordt niet ingewilligd. De rechtbank zal niet bepalen dat de te benoemen deskundige het rapport als uitgangspunt dient te nemen voor het onderzoek. De rechtbank acht echter wel van belang dat de te benoemen deskundige kennisneemt van het rapport. Het ziekenhuis en de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar moeten het procesdossier als het medisch dossier naar de deskundige versturen. De deskundige zal bij afzonderlijke beschikking worden benoemd.

In 2019 is er een handgemeen geweest tussen partijen. De rechtbank heeft in een eerder tussenvonnis de eisende partij opgedragen te bewijzen dat door het onrechtmatig handelen van de gedaagde partij de rechterenkel van de eisende partij is gebroken. Daarna hebben getuigenverhoren plaatsgevonden. De rechtbank is van oordeel dat uit de getuigenverklaringen de door de eisende partij gestelde toedracht, die geleid zou hebben tot de enkelbreuk, niet is komen vast te staan. De rechtbank wijst de vorderingen af.

Tussenvonnis. Een bestuurster van een personenauto is in 2020 van achteren aangereden door een andere personenauto. De verzekeraar van de andere personenauto heeft de aansprakelijkheid voor het ongeval erkend. De bestuurster stelt dat het ongeval bij haar voortdurende klachten heeft veroorzaakt die tot beperkingen in het dagelijks leven hebben geleid, waardoor zij onder meer niet meer in staat is om haar werkzaamheden volledig uit te voeren. Volgens de bestuurster is de verzekeraar gehouden (een voorschot op) de schade die zij lijdt en heeft geleden te vergoeden. De verzekeraar betwist dat alle door de bestuurster geuite klachten het gevolg zijn van het ongeval en dat de schade van de bestuurster het bedrag overstijgt dat al aan haar in voorschotten is betaald. Tijdens de mondelinge behandeling van de zaak zijn partijen overeengekomen dat een neurologische expertise moet plaatsvinden. De rechtbank beveelt een deskundigenonderzoek met benoeming van een neuroloog als deskundige.

Een vrouw stelt dat haar buurman haar letsel heeft toegebracht met een boor en dat hij op die grond onrechtmatig jegens haar heeft gehandeld. De rechtbank heeft haar vorderingen afgewezen omdat de vrouw niet is geslaagd in de bewijsopdracht. Het hof bekrachtigt dit vonnis. Voor aansprakelijkheid is onvoldoende dat de vrouw letsel heeft opgelopen aan haar hand. De grieven treffen geen doel.

Kort geding. Een man is in 2024 betrokken geraakt bij een verkeersongeval. De verzekeraar van de tegenpartij heeft aansprakelijkheid voor de als gevolg van het verkeersongeval geleden schade erkend. De verzekeraar heeft tot nu toe in totaal € 15.000 aan voorschotten op de schade aan de man betaald. De man is van mening dat zijn schade groter is dan de voorschotten die hij tot nu toe heeft ontvangen en vordert dat de voorzieningenrechter de verzekeraar veroordeeld om binnen twee dagen na betekening van dit vonnis een aanvullend voorschot op de schade te betalen. De man vindt dat hij hier een spoedeisend belang bij heeft omdat hij al maandenlang geen inkomsten meer heeft terwijl hij een gezin heeft, hoofdkostwinnaar is en kosten moet maken voor medische behandelingen. De verzekeraar is het hier niet mee eens. Volgens de voorzieningenrechter is er sprake van een juridisch causaal verband tussen het verkeersongeval en in ieder geval de nekklachten van de man. Dat de degeneratieve afwijkingen van de man wellicht uiteindelijk zouden hebben kunnen leiden tot de nekklachten en een deel van de overige gezondheidsklachten doet hier niet aan af. Voor juridische causaliteit is namelijk niet noodzakelijk dat klachten een direct gevolg zijn van het ongeval. De voorzieningenrechter ziet verder geen aanleiding om het causaal verband tussen ongeval en de schade bestaande uit onder meer verlies van arbeidsvermogen doorbroken te achten wegens de enkele omstandigheid dat de man na het ongeval nog een periode substantieel heeft doorgewerkt. De voorzieningenrechter wijst een aanvullend voorschot toe van € 13.000. Voor toewijzing van een hoger bedrag is op dit moment onvoldoende grond. Een belangenafweging maakt dat het belang van de man bij voldoening van dit voorschot in de gegeven situatie zwaarder weegt dan het door de verzekeraar gestelde restitutierisico. De voorzieningenrechter geeft de verzekeraar een termijn van twee weken om het aanvullende voorschot te betalen.

Deelgeschil. Een bestuurder van een personenbus is in 2023 aangereden door een personenauto. De eigenaar van de personenauto is verzekerd bij een Franse verzekeringsmaatschappij, die in Nederland wordt vertegenwoordigd door het Nederlands Bureau der Motorrijtuigverzekeraars (NBM). De bestuurder van de personenbus stelt als gevolg van het ongeval last te hebben van onder meer schouder- en nekklachten en zowel materiële als immateriële schade te hebben geleden, onder andere bestaande uit medische kosten en kosten voor het inschakelen van huishoudelijke hulp. De bestuurder verzoekt om voor recht te verklaren dat NBM aansprakelijk is voor het ongeval en NBM te veroordelen tot het betalen van een voorschot. NBM heeft aangevoerd dat het al heeft medegedeeld de aansprakelijkheid voor het ongeval niet te betwisten. Daarnaast deelt NBM mede dat de door de bestuurder verzochte voorschotten zullen worden voldaan. De kantonrechter wijst de verzoeken tot het betalen van voorschotten aan de bestuurder toe, maar matigt de gevorderde proceskosten.