Een bedrijf is de opdracht gegeven om de voedingskabel van een elektrische toegangspoort op een terrein met bedrijfsopstallen te vervangen. Bij deze werkzaamheden is een explosie ontstaan in de technische ruimte in een productiehal, waarna brand is ontstaan. Uit onderzoek is gebleken dat de monteurs van het bedrijf werkzaamheden hebben verricht aan de hoofdverdeelinrichting terwijl die nog onder spanning stond. De huurder van het terrein heeft het bedrijf aansprakelijk gesteld voor de door hem geleden schade. Een monteur bij het bedrijf vordert dat hem word toegestaan in de hoofdzaak tussen te komen. Hij heeft ernstige brandwonden opgelopen bij de explosie in de hoofdverdeelinrichting, waarvoor het bedrijf en zijn verzekeraar aansprakelijkheid hebben erkend. De monteur beoogt door tussenkomst te garanderen dat hij zijn letselschadevordering, die nog niet vaststaat, geheel kan verhalen op de verzekeraar. Het verzoek wordt niet toegewezen. Het belang van de monteur is onvoldoende gebleken. Daarnaast is de rechtbank van oordeel dat de eisen van een goede procesorde aan de toewijsbaarheid van de vordering in de weg staan. De monteur stelt namelijk dat het nog drie tot vijf jaar zal duren voordat zijn schade kan worden berekend. Toewijzing van de vordering zou daardoor leiden tot een onredelijke vertraging van de hoofdzaak.

De rechtbank heeft in 2022 een voorlopig deskundigenonderzoek gelast door een neuroloog, maar kan ondanks vele pogingen geen deskundige bereid vinden het onderzoek uit te voeren. Een aantal van de beoogde deskundigen hebben zich teruggetrokken met het oog op een verondersteld afbreukrisico. De rechtbank stelt vast dat het bevel niet kan worden uitgevoerd en verstaat dat daarmee aan de verzoekschriftprocedure een einde is gekomen.

Artikel 81 lid 1 RO. Internationaal privaatrecht. Bevoegdheid. Artikel 17 lid 1 sub c Verordening Brussel I-bis. Dodelijk skiongeval in Oostenrijk. Is Nederlandse rechter bevoegd kennis te nemen van vordering tot schadevergoeding tegen exploitant van skigebied? De Hoge Raad heeft de klachten over het arrest van het hof beoordeeld. De uitkomst hiervan is dat deze klachten niet kunnen leiden tot vernietiging van dat arrest. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81 lid 1 RO). De Hoge Raad verwerpt het beroep.

In 2019 heeft een verkeersongeval plaatsgevonden tussen twee auto’s op de afrit van een snelweg waarbij de auto van de eisende partij van achteren is geraakt door de wederpartij. De partijen zijn het niet eens over de toedracht. Volgens de eisende partij vond het ongeval plaats omdat hij wat vaart minderde bij het uitvoegen en de wederpartij onvoldoende afstand hield. Volgens de wederpartij trapte de eisende partij uit het niets en zonder enige noodzaak hard op de rem en is hij daardoor tegen de auto aangereden. In 2023 heeft een deelgeschilprocedure plaatsgevonden waarbij de eisende partij een verklaring voor recht heeft gevraagd dat de verzekeraar van de wederpartij zijn schade moet vergoeden. Dit verzoek is afgewezen. De eisende partij vraagt nu om verlof om tussentijds in hoger beroep te gaan tegen deze uitspraak. Hij is van mening dat de deelgeschilrechter door het uitspreken van een mondelinge uitspraak onvoldoende de materie tot zich heeft kunnen nemen om een feitelijk en juridisch juist oordeel te kunnen vormen. In de dagvaarding heeft hij toegelicht dat naar zijn mening de deelgeschilrechter ofwel ten onrechte verklaringen van de verzekerde als vaststaand heeft beschouwd ofwel dat de deelgeschilrechter onjuiste conclusies trekt uit de diverse verklaringen. Verder voert hij aan dat de uitspraak van de deelgeschilrechter over dat de deelgeschilprocedure ten onrechte is ingesteld maar wel geschikt is voor een deelgeschilprocedure innerlijk tegenstrijdig is en nadere toetsing rechtvaardigt. Het verlof wordt verleend.

Deelgeschil. In 2018 is een scooterrijder in botsing gekomen met een auto. De verzekeraar van de auto heeft de aansprakelijkheid voor het ongeval erkend, met inachtneming van 25% eigen schuld van de scooterrijder. Volgens de scooterrijder was het ongeval niet zijn eigen schuld. Hij heeft in 2020 een deelgeschil ingediend bij de rechtbank en onder meer verzocht om voor recht te verklaren dat de verzekeraar voor 100% aansprakelijk is voor zijn schade. Dit verzoek is afgewezen. Bij de verdere schadeafhandeling heeft de verzekeraar inconsistenties en discrepanties geconstateerd in de verklaringen van de scooterrijder. De verzekeraar heeft onderzoeken uit laten voeren, waaruit volgens de verzekeraar blijkt dat de scooterrijder bij meerdere gelegenheden over meerdere onderdelen niet naar waarheid heeft verklaard met als oogmerk een schadevergoeding te ontvangen waarop geen recht bestaat. In 2022 heeft de verzekeraar de onderhandelingen met de scooterrijder ex artikel 10 lid 5 WAM formeel afgebroken. De scooterrijder verzoekt nu onder andere om voor recht te verklaren dat de uitgevoerde onderzoeken onrechtmatig zijn en als bewijs dienen te worden uitgesloten en om de verzekeraar te gelasten ex artikel 3:296 BW om de onderhandelingen verder op te pakken. Deze verzoeken worden niet toegewezen. Het is niet onredelijk of onaanvaardbaar dat de verzekeraar de onderhandelingen heeft afgebroken en de scooterrijder mocht er niet op vertrouwen dat de verzekeraar de onderhandelingen zou voortzetten. De verzekeraar heeft rechtmatig onderzoek laten uitvoeren en mocht de resultaten daarvoor gebruiken om de onderhandelingen af te breken. Dat zou anders kunnen zijn geweest als duidelijk was geworden dat de conclusies uit het onderzoek niet juist waren, maar dat is niet aangevoerd. De kosten van het deelgeschil worden niet begroot omdat het verzoek volstrekt onterecht is ingediend.

Deelgeschil. In 2022 is een vrouw in een bus van haar stoel gevallen toen de chauffeur hard remde. Hierbij is zij met haar borst tegen een stang gevallen. Direct na de val had zij last van ademhalingsproblemen, pijn op de borstkas en nekklachten. De verzekeraar van het vervoersbedrijf heeft aansprakelijkheid voor de gevolgen van de val in de bus erkend en heeft € 2.300 aan voorschot uitgekeerd. De onderhandelingen tussen partijen zijn vastgelopen. De vrouw heeft om een voorschot van € 10.000 verzocht maar de verzekeraar wil dat zij eerst aanvullende medische gegevens aan de medisch adviseur stuurt om te beoordelen of haar schade meer of minder is dan € 12.300. De vrouw heeft deze aanvullende medische gegevens nog niet met (de medisch adviseur van) de verzekeraar gedeeld en de verzekeraar is nog niet tot verdere voorschotbetalingen overgegaan. De vrouw verzoekt nu primair dat de verzekeraar meewerkt aan het vlottrekken van de onderhandelingen en subsidiair dat de verzekeraar veroordeeld wordt om het voorschot te voldoen. De rechtbank acht een nader voorschot van € 2.000 passend. Gelet op de bestaande onduidelijkheid en het niet verschaffen van alle relevante medische informatie ligt verdere bevoorschotting niet in de rede totdat die informatie gedeeld en beoordeeld is. Omdat de verzekeraar na de mondelinge behandeling schade met de noemer buitengerechtelijke kosten heeft voldaan, resteert aan buitengerechtelijke kosten nog een klein bedrag om te voldoen.

De kantonrechter wijst het verzoek van de eisende partij af omdat het niet voldoet aan de vereisten van artikel 1019w lid 1 Rv en artikel 1019x lid 3 Rv. Het gesprek over de vaststelling van de schade tussen partijen is nog in een beginfase. Er is dus geen sprake van een geschil als bedoeld in artikel 1019w lid 1 Rv. In het verzoekschrift ontbreken gegevens over de aard en het vermoedelijke beloop van de vordering, een omschrijving van het deelgeschil en een zakelijk overzicht van de inhoud en het verloop van de onderhandelingen over de vordering. Het verzoekschrift is enkel bedoeld om het uurtarief van de gemachtigde vast te laten stellen. Daar is een deelgeschilprocedure niet voor bedoeld.

Beroepen gegrond. Ongeval tijdens militaire oefening ten onrechte aangemerkt als bedrijfsongeval. Volgens vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep is het oefenen van de uitvoering van de oorlogstaak een normaal onderdeel van het uitoefenen van de militaire dienst door een beroepsmilitair. Dit gebeurt in beginsel onder normale omstandigheden, waarbij alle gebruikelijke maatregelen ter voorkoming van ongevallen worden getroffen. Het is ook mogelijk dat de uitvoering van een oorlogstaak wordt geoefend onder buitengewone omstandigheden. De oefening wordt dan gedaan onder nabootsing van bijzondere omstandigheden, zoals die zich bij daadwerkelijk operationeel optreden in een oorlogssituatie kunnen voordoen en waarbij deze bijzondere omstandigheden een verhoogd risico op verwonding of letsel meebrengen. In het algemeen zal dit verhoogde risico aanwezig zijn wanneer, juist om de oorlogssituatie realistisch na te bootsen, niet alle normaal gebruikelijke veiligheidsmaatregelen (kunnen) worden gehandhaafd. Als een dergelijk risico zich verwezenlijkt en daardoor een ongeval optreedt, wordt dat ongeval als dienstongeval aangemerkt. Naar het oordeel van de rechtbank moet het ongeval van eisers worden aangemerkt als dienstongeval en heeft verweerder het ten onrechte als bedrijfsongeval gekwalificeerd.

Een Belgische werknemer in dienst van een Belgische werkgever overkomt een arbeidsongeval in Nederland. In België geldt immuniteit van aansprakelijkheid voor de werkgever voor schade door arbeidsongevallen en is de schade gedekt door een verplicht door de werkgever af te sluiten arbeidsongevallenverzekering. Tot de hardekernbepalingen van de oude (Nederlandse) Wet arbeidsvoorwaarden grensoverschrijdende arbeid behoort artikel 7:658 BW. De Belgische werkgever vordert een verklaring voor recht die in de kern inhoudt dat artikel 7:658 BW niet van toepassing is. Hij stelt dat de Nederlandse werkgever de Detacheringsrichtlijn onjuist heeft omgezet door een artikel betreffende werkgeversaansprakelijkheid tot de hardekernbepalingen te rekenen. Bovendien is het Belgische aansprakelijkheidsrecht gunstiger voor werknemers, zodat ook op die grond artikel 7:658 BW toepassing mist. Het hof beslist dat er geen sprake is van onjuiste omzetting. Het hof geeft verder een aantal voorlopige oordelen over de vergelijking tussen Nederlands en Belgisch arbeidsongevallenrecht en vraagt partijen daarop bij akte te reageren.

Verzoek tot het gelasten van een voorlopig deskundigenbericht. De rechtbank benoemt een orthopedisch deskundige, een neurologisch deskundige en een psychiatrisch deskundige.