Een man is in 2015 betrokken geraakt bij een verkeersongeval toen hij geen voorrang verleend kreeg. De WAM-verzekeraar van de automobilist die voorrang had moeten verlenen heeft aansprakelijkheid voor de gevolgen van het ongeval erkend. In het daaropvolgende onderhandelingstraject heeft op verzoek van de WAM-verzekeraar een onderzoek plaatsgevonden om de schadeclaim van de man te onderzoeken. In dat onderzoek is geconcludeerd dat de man opzettelijk een onjuiste voorstelling van zaken heeft gegeven en dat hij fraude heeft gepleegd. De WAM-verzekeraar heeft daarop besloten het onderhandelingstraject te stoppen. In deze procedure vordert de man onder andere dat de rechtbank voor recht verklaart dat niet kan worden vastgesteld dat hij heeft gefraudeerd, althans dat zijn recht op schadevergoeding niet is vervallen. Volgens de man heeft dit tot gevolg dat de WAM-verzekeraar de onderhandelingen weer moet hervatten. De rechtbank komt tot het oordeel dat het handelen van de man tegenover de WAM-verzekeraar als frauduleus te beschouwen is en dat de WAM-verzekeraar tot sluiting van het dossier van de man kon overgaan. De WAM-verzekeraar hoeft de onderhandelingen met de man niet te hervatten.

In 2019 is een man gewond geraakt aan zijn voet toen hij werd aangereden. De verzekeraar van de auto heeft aansprakelijkheid erkend. In de procedure bij het Gerecht hebben partijen getwist over de hoogte van de schade ter zake van vervangend vervoer, verlies arbeidsvermogen en smartengeld. In hoger beroep gaat het alleen over verlies arbeidsvermogen en beoordeelt het Hof dit opnieuw. Het vonnis van het Gerecht wordt vernietigd wat betreft de beslissing inzake het verlies van arbeidsvermogen en de beslissing over de proceskosten, met bevestiging van het vonnis voor het overige.

In 2019 is op een (brom)fietspad in Haarlem een sportfietser in botsing gekomen met een bromfietser die uit tegenovergestelde rijrichting kwam. De sportfietser is daarbij ten val gekomen en is dezelfde maand nog overleden aan de gevolgen hiervan. De verzekeraar van de bromfietser heeft de schade van de nabestaanden en een deel van de zorgkosten van de sportfietser vergoed en wil nu de door hem gedane uitkeringen verhalen op de beheerder van het (brom)fietspad. Volgens de verzekeraar zou er sprake zijn van een gebrekkige opstal of een gevaarzettende situatie die tot het ongeval heeft geleid, waarvoor de beheerder aansprakelijk is. De rechtbank overweegt dat een vordering op grond van artikel 6:174 BW ingevolge artikel 6:197 lid 2 BW niet vatbaar is voor subrogatie. De uitzonderingsclausule van artikel 6:197 lid 2 BW gaat niet op omdat niet blijkt dat de verzekeraar zijn eigen verzekerde in dit geval als medeaansprakelijke schadeveroorzaker beschouwt. De vordering op grond van artikel 6:162 BW slaagt ook niet. De verzekeraar heeft onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld om aan te nemen dat de beheerder gevaarzettend en daarmee onrechtmatig heeft gehandeld. Nu hij onvoldoende heeft voldaan aan de stelplicht komt de rechtbank niet toe aan bewijslevering.

In 2021 is een 6-jarig meisje bij de huisartsenpost geweest. Daar werd aan beide zijden een middenoorontsteking vastgesteld. Enkele dagen later werd zij voor het eerst gezien op de afdeling kindergeneeskunde. De arts heeft het meisje daar meerdere keren gezien. Kort na de consulten is het meisje opgenomen in het ziekenhuis, waar bleek dat het meisje hersenvliesontsteking (meningitis) had. De moeder van het meisje meent dat de arts bij de behandeling medisch fouten heeft gemaakt en heeft de arts aansprakelijk gesteld. De arts betreurt het ernstige ziektebeloop en de impact daarvan, maar is van mening dat zij voor het ernstige beloop van de ziekte en de gevolgen daarvan niet aansprakelijk gehouden kan worden. Beide partijen willen een voorlopig deskundigenonderzoek door een kinderarts, maar zijn het niet eens over de vraagstelling. De rechtbank beveelt het gevraagde onderzoek en stelt de vragen vast.

Deelgeschil. Twee vrouwen zijn in 2023 op de fiets met elkaar in botsing gekomen. Een vrouw is gevallen en heeft daarbij letsel opgelopen: onder andere een gebroken sleutelbeen, gebroken en gekneusde ribben, schaafwonden en een lichte hersenschudding. De vrouw vordert een verklaring voor recht dat de andere vrouw aansprakelijk is voor de schade en dat de vrouw en haar aansprakelijkheidsverzekeraar de schade moeten vergoeden. Aan deze vordering legt de vrouw ten grondslag dat zij van rechts kwam en dat aan haar voorrang had moeten worden verleend. De rechtbank wijst de verzoeken van de vrouw af. Zij had geen voorrang aangezien zij vanuit een uitrit kwam en er dus geen sprake was van een gelijkwaardige kruising waar degene die van rechts komt voorrang heeft. Het feit dat de andere vrouw langs is gekomen na het ongeval, een bos bloemen heeft gegeven en verteld en geschreven heeft dat zij zich heel schuldig voelde is geen erkenning van aansprakelijkheid.

Strafrecht. De verdachte heeft als bestuurder van een fiets aanmerkelijk onvoorzichtig en onoplettend gehandeld, waardoor een aan zijn schuld te wijten verkeersongeval heeft plaatsgevonden. Het slachtoffer heeft ten gevolge van het ongeval zeer zwaar lichamelijk letsel opgelopen, te weten een hoge incomplete dwarslaesie. Het hof begroot de immateriële schade die het slachtoffer rechtstreeks door het bewezen verklaarde feit heeft geleden naar billijkheid op een bedrag van ten minste € 175.000. Voor het overige deel van de vordering wordt het slachtoffer niet-ontvankelijk verklaard. De door de gemachtigde genoemde uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 13 juli 2022, waarbij een bedrag van € 280.000 is toegewezen, leidt thans niet tot het toekennen van een hoger schadebedrag. Het hof merkt hierbij op dat in die zaak niet alleen sprake was van een ander feit (een opzetdelict), maar het in die zaak om een jeugdig slachtoffer ging.

Strafrecht. De verdachte wordt schuldig bevonden aan poging tot moord en illegaal wapenbezit, meermalen begaan. De verdachte krijgt een gevangenisstraf van veertien jaar opgelegd. Het slachtoffer krijgt € 30.000 aan immateriële schadevergoeding op grond van artikel 6:106 aanhef en onder b BW toegekend. De rechtbank heeft in het bijzonder in aanmerking genomen dat het slachtoffer als gevolg van het bewezen verklaarde feit elf dagen in het ziekenhuis heeft gelegen, dat diverse organen zijn beschadigd en zijn milt is verwijderd, waardoor hij twee jaar lang antibioticum zal moeten slikken en waar hij een ontsierend litteken op zijn lichaam aan heeft overgehouden. Zowel het operatief ingrijpen als het langdurig gebruik van antibioticum kan in de toekomst risico’s met zich brengen. Daarnaast is er sprake van psychische klachten, waarvoor het slachtoffer in behandeling is bij een psycholoog. De rechtbank verklaart de vordering tot shockschade van een benadeelde die direct geconfronteerd is met het schietincident niet-ontvankelijk omdat een waarneming van een psychiater of rapportage van een psycholoog of huisarts ontbreekt.

Door een eenzijdig verkeersongeval is de bestuurder van een auto omgekomen. Het slachtoffer had een inzittendeverzekering (SVI) afgesloten. Deze procedure betreft de vraag of de partner van het slachtoffer dekking toekomt onder de SVI voor de door de partner gestelde schade (begrafeniskosten en kosten van levensonderhoud). De verzekeraar heeft zich op het standpunt gesteld dat dit niet zo is, primair omdat geen sprake was van samenwonen in gezinsverband. Subsidiair beroept de verzekeraar zich op de alcoholuitsluiting in de SVI-polis. De rechtbank heeft de verzekeraar in het ongelijk gesteld en veroordeeld tot het vergoeden van de door de partner als gevolg van het ongeval geleden schade, nader op te maken bij staat. Het hof bekrachtigt deze uitspraak.

Deelgeschil. Een man is tijdens een bedrijfsuitje van een e-step gevallen. Hij is met zijn hoofd op de grond terechtgekomen en heeft daar hersenletsel aan overgehouden. Hij is uiteindelijk volledig afgekeurd en krijgt een IVA-uitkering. De man heeft zijn werkgever aansprakelijk gesteld voor de gevolgen die het ongeval voor hem heeft. De werkgever en zijn aansprakelijkheidsverzekeraar hebben laten weten dat geen aansprakelijkheid wordt erkend. Er zijn getuigen gehoord, maar de werkgever en zijn aansprakelijkheidsverzekeraar hebben hierin geen aanleiding gezien alsnog aansprakelijkheid te erkennen. De man verzoekt de kantonrechter onder andere voor recht te verklaren dat zijn werkgever zoals bedoeld in artikel 7:658 BW aansprakelijk is voor de schade die hij lijdt en dat hij die schade moet vergoeden. De kantonrechter overweegt dat de werkgever ook voor een ongeval tijdens een bedrijfsuitje aansprakelijk kan zijn op grond van artikel 7:658 BW. Dit is in deze zaak het geval omdat er sprake is van een voldoende nauw verband met het werk. De werkgever heeft volgens de kantonrechter niet voldaan aan zijn zorgplicht. De werkgever is aansprakelijk. Het primaire verzoek van de man wordt toegewezen. De ‘Overeenkomst Resultaatsgerichte Beloning’, een ‘no cure no pay’-afspraak, waarbij het gebruikelijke uurtarief met 150% wordt verhoogd met als maximum 35% van het financiële resultaat voldoet niet aan de dubbele redelijkheidstoets.

Een man en het personeel van een pizzeria die is gevestigd in de straat waar de man woont, hebben al jarenlang conflicten met elkaar over het rijgedrag van de pizzabezorgers. De man is in de loop der tijd een paar keer aangereden of bijna aangereden. In deze procedure gaat het om een aanrijding die heeft plaatsgevonden in 2016. De man is als voetganger aangereden door een auto die werd bestuurd door een pizzabezorger. In 2017 is de linkerbicepspees van de man gescheurd toen hij een mat tilde in een sportschool waar hij werkzaam was. Tegenover de WAM-verzekeraar heeft de man zich op het standpunt gesteld dat hij als gevolg van de aanrijding schouderklachten heeft gekregen die hem beperken in het verrichten van zijn arbeid en dagelijkse activiteiten. De WAM-verzekeraar heeft erkend aansprakelijk te zijn voor 75% van de schade die hij als gevolg van de aanrijding heeft geleden. Om duidelijkheid te krijgen over de vraag of de schouderklachten het gevolg zijn van de aanrijding heeft de rechtbank een voorlopig deskundigenbericht bevolen. De rechtbank kijkt naar een mogelijk causaal verband. Deze wordt niet aangenomen. Het enkele feit dat de man nu klachten heeft die hij voor het ongeval niet had, is onvoldoende om het conditio sine qua non-verband (in beginsel) aan te nemen. De whiplashjurisprudentie wordt niet analoog toegepast aangezien er geen sprake is van een situatie waarin weliswaar sprake is van klachten, maar niet van een medisch objectiveerbare afwijking die aan die klachten ten grondslag kan liggen. De stelling dat de man een posttraumatische stressstoornis heeft die in enig verband staat tot de aanrijding en/of de manier waarop de WAM-verzekeraar is omgegaan met hem is niet onderbouwd.