Een letselschadebemiddelaar is veroordeeld tot veertien maanden celstraf, waarvan vier maanden voorwaardelijk. De man gebruikte opzettelijk valse arbeidsovereenkomsten en salarisstroken om € 300.000 schadevergoeding te krijgen van een verzekeraar. Daarnaast verduisterde hij letselschadebedragen van zijn cliënten. Hij moet hen schadevergoedingen betalen van ruim € 250.000. Anders dan de rechtbank zal het hof niet als bijkomende straf de openbaarmaking van het arrest gelasten, nu de verdachte daar inmiddels al ruimschoots de gevolgen van heeft ondervonden, omdat het veroordelende vonnis in eerste aanleg al wel ongeanonimiseerd gepubliceerd is geweest.

De verdachte krijgt een levenslange gevangenisstraf voor het medeplegen van een viervoudige moord in 2018. Er zijn twintig vorderingen door benadeelde partijen ingediend. Het hof behandelt de vorderingen inhoudelijk. Het hof overweegt dat de vier slachtoffers allen opzettelijk en met voorbedachten rade op nietsontziende en koelbloedige wijze zijn geëxecuteerd. Het toegebrachte leed aan de nabestaanden is intens en onmetelijk. Vanuit dit gezichtspunt bezien bestaat er zonder meer aanleiding tot vergoeding van shockschade. Ook de aard en de hechtheid van de relatie tussen de overleden slachtoffers en hun nabestaanden zouden daartoe aanleiding geven. Immers, alle benadeelde partijen die shockschade vorderen, staan in een hechte – familierechtelijke – relatie tot de slachtoffers omdat ze hun vader, moeder, kind, partner of broer en zus zijn. Het hof acht verder voldoende onderbouwd dat de nabestaanden na de moord op de slachtoffers allen op hun eigen wijze zijn geconfronteerd met de gevolgen van het handelen van verdachte. De nabestaanden zijn allen geconfronteerd met het gehavende lichaam van hun familielid, nadat deze was vermoord. Zo’n confrontatie met het levenloze lichaam met gehavend hoofd en/of gezicht moet heftig en ronduit schokkend zijn geweest. Daarnaast zijn de nabestaanden al dan niet ongewild geconfronteerd met (de heftige details van) de moord op hun familielid via de berichtgeving in de media. Het standpunt van de verdediging dat de nabestaanden de shock hadden kunnen voorkomen door het lichaam van hun geliefde niet te bekijken, volgt het hof niet en is ook niet relevant.

Een vrouw stelt dat toen ze in 2021 tijdens een winkelbezoek een opgevouwen trui pakte om deze beter te bekijken het etiket van de trui in haar rechteroog terechtkwam. Hierdoor zou zij oog- en psychische klachten hebben opgelopen. De vrouw heeft de kledingwinkel aansprakelijk gesteld voor de geleden en nog te lijden schade. De kledingwinkel en haar verzekeraar hebben de aansprakelijkheid afgewezen. De vrouw wil nu dat zijzelf, haar dochter en een vriendin als getuigen worden gehoord. De kantonrechter wijst het verzoek om een voorlopig getuigenverhoor af. Het doel van een voorlopig getuigenverhoor is erop gericht dat de vrouw duidelijkheid kan krijgen omtrent de feiten met betrekking tot het gestelde incident teneinde haar (bewijs)positie en daarmee ook haar proceskansen in een eventueel aanhangig te maken bodemzaak beter te kunnen inschatten. De vrouw weet echter al precies wat zij en de overige getuigen willen en kunnen verklaren. Zij is dus al in staat om haar rechtspositie en proceskansen te kunnen bepalen. De vrouw heeft dus geen belang bij een voorlopig getuigenverhoor. Het verzoek wordt ook wegens misbruik van bevoegdheid op grond van het evenredigheidscriterium afgewezen.

Deelgeschil. Een vrouw is in 2010 aangereden door een motorfietser. Zij stelt als gevolg van die aanrijding een conversiestoornis te hebben ontwikkeld die heeft geleid tot volledig functieverlies van haar linkerbeen. De vrouw vordert vergoeding van de (verschenen) schade. De verzekeraar van de motorfiets heeft aansprakelijkheid erkend maar meent dat de vrouw geen recht heeft op nadere schadevergoeding. De vrouw heeft na het ongeval een tweede verkeersongeval niet gemeld en heeft jegens de verzekeraar inconsistent en onjuist verklaard. De verzekeraar heeft echter niet of niet voldoende onderbouwd gesteld dat zij bewust het ongeval heeft verzwegen en opzettelijk inconsistent en onjuist heeft verklaard. Opzet tot misleiding is daarmee niet komen vast te staan. Een en ander kan dus niet leiden tot verval van het vorderingsrecht van artikel 6 WAM. In een deskundigenrapport is geconcludeerd dat de conversiestoornis is veroorzaakt door de aanrijding. De rechtbank verklaart voor recht dat de wederpartij gebonden is aan het rapport van de deskundige. Ten aanzien van de bezwaren van de verzekeraar tegen het rapport van de deskundige is volgens de rechtbank sprake van rechtsverwerking. Voor de gebondenheid aan het rapport wordt wel een beperking in de tijd aangenomen, namelijk tot 19 juni 2015. Het rapport kan dus niet als enige uitgangspunt gelden voor de verdere schadeafwikkeling. De rechtbank ziet een traject voor zich waarin hernieuwde medische expertises worden verricht om de beperkingen, en daarmee de schade, in kaart te brengen die verband houden met het ongeval.

Zowel in 1996 als in 2013 is een man een bedrijfsongeval overkomen. Uit het deskundigenbericht blijkt dat de man klachten, afwijkingen en beperkingen ervaart aan zijn rechter- en linkerenkel en -voet. De deskundige stelt geen aanwijzingen te hebben dat de huidige pijnklachten en beperkingen van de man ook aanwezig zouden zijn zonder het bedrijfsongeval van 2013. Wel is hij van mening dat er zonder het ongeval van 2013 kans op pijnklachten was van de linkerenkel, maar deze klachten zouden volgens de deskundige minder hevig en minder beperkend zijn dan de klachten die man nu heeft. De rechtbank leidt hieruit af dat de man door het pre-existente letsel een predispositie had om pijnklachten aan zijn linkerenkel en linkervoet te ontwikkelen. Het deskundigenbericht geeft echter geen aanknopingspunten in welke omvang en op welke termijn dat het geval had kunnen zijn. Met deze informatie moet de rechtbank de goede en kwade kansen afwegen of de man in de hypothetische situatie zonder het ongeval van 2013 ook klachten en beperkingen zou hebben ontwikkeld, waardoor hij arbeidsongeschikt zou zijn geworden, en zo ja in welke mate en op welke termijn. De rechtbank acht echter op zichzelf vooralsnog aannemelijk dat de man in de hypothetische situatie zonder ongeval niet tot het bereiken van de leeftijd van 70 jaar zou zijn blijven werken. De rechtbank acht op dit punt nadere voorlichting door een deskundige noodzakelijk, met name met betrekking tot statistische gegevens uit de bouwsector over het percentage werknemers/zelfstandigen dat (i) gebruik maakt van de (thans nog geldende) regeling om eerder dan de pensioengerechtigde leeftijd te stoppen met werken, (ii) bij het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd daadwerkelijk stopt met werken en (iii) na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd nog doorwerkt. Daarbij zal ook voor zover mogelijk moeten worden betrokken in hoeverre dat geldt voor werknemers/zelfstandigen die al gedeeltelijk lichamelijk beperkt/minder belastbaar zijn en tevens of het daarbij verschil maakt of zij al dan niet pensioen hebben opgebouwd.

In 2021 is een vrouw (toen 18 jaar) een ongeval overkomen tijdens een rondvaart met een boot. Zij heeft daarbij ernstig letsel opgelopen aan beide voeten. In het tussenvonnis van 17 april 2024 zijn gedaagden toegelaten tot het leveren van tegenbewijs tegen de voorshands bewezen geachte stelling van de vrouw dat de schade is ontstaan omdat de schroef door de schipper in werking is gesteld terwijl zij achter de boot hing. In dit eindvonnis wordt het bewijs gewaardeerd. De kantonrechter komt tot het oordeel dat gedaagden niet geslaagd zijn in het leveren van tegenbewijs. Dit betekent dat als vaststaand dient te worden aangenomen dat de verwondingen en daarmee de schade van de vrouw zijn ontstaan omdat de schipper de schroef heeft laten draaien terwijl de vrouw achter de boot hing. De schipper en de vervoerder zijn hoofdelijk aansprakelijk voor de geleden schade. De vennoten van de vof die eigenaar is van het schip op grond van artikel 8:974 BW en de schipper op grond van artikel 6:162 BW. De kantonrechter verwijst naar een schadestaatprocedure en kent een bedrag toe als voorschot op de schade van de vrouw. De ingangsdatum voor de wettelijke rente wordt bepaald op de datum van de dagvaarding omdat onvoldoende is gesteld om aan te nemen dat een andere datum dient te worden gehanteerd.

De werknemer, als patrouillerend beveiliger in dienst van de werkgever, heeft in de uitoefening van zijn werkzaamheden schade geleden. Hij is over een hek gesprongen en met de trouwring blijven haken achter een punt, waardoor hij de ringvinger van zijn rechter-, dominante hand is kwijtgeraakt. Om voor de werkgever aansprakelijkheid te ontlopen moet hij bewijzen dat hij zodanige (algemene) werkvoorschriften en (specifieke) aanwijzingen heeft gegeven dat de werkgever zou worden beschermd tegen een ongeval zoals dat heeft plaatsgevonden. Er is niet gebleken van een schriftelijke regeling met een gebod om tijdens het werk geen sieraden te dragen, zelfs geen kleine zoals trouwringen. Er is ook niet gebleken van een regel die bepaalt dat werknemers niet over hekken mogen springen. Daarbij misten er ook duidelijke aanwijzingen over het uitvoeren van een check die bij de werkzaamheden van de werknemer horen. Het Hof oordeelt daarom net als het Gerecht in eerste aanleg dat de werkgever in het kader van artikel 7A:1614x BW en de Veiligheidslandsverordening aansprakelijk is en laat de veroordeling van de werkgever tot betaling van schadevergoeding, begroot op NAf 46.312, in stand.

Op 25 februari 2020 heeft een aanrijding plaatsgevonden tussen een pick-up en een personenauto. De pick-up heeft de personenauto tegen de achterzijde geraakt. De bestuurder van de pick-up stelt de verzekeraar van de bestuurder van de personenauto aansprakelijk voor de schade. De bestuurder van de pick-up is er niet in geslaagd om bewijs te leveren om te kunnen tonen dat het ongeval is gebeurd door het toedoen van de bestuurder van de personenauto. Het Hof zal daarom het bestreden vonnis bevestigen en de vordering tot schade afwijzen.

Strafrecht. Terugverwijzing na uitspraak Hoge Raad. Oordeel over gederfd levensonderhoud en schokschade partner. De verdachte heeft zich op 1 oktober 2019 schuldig gemaakt aan doodslag. Het hof kent de weduwe van het slachtoffer een bedrag van € 10.000 aan schokschade toe na identificatie van haar echtgenoot in het mortuarium. Het hof stelt dat in de berekening van het gederfde levensonderhoud door het door de nabestaanden ingeschakelde rekenkundig bureau enkel is uitgegaan van het bedrag aan inkomen dat is opgenomen in de aangifte inkomstenbelasting 2018 van de overledene. Een definitieve aanslag inkomstenbelasting 2018 ontbreekt in de onderbouwing. Het hof acht zich, nu sprake is van voldoende betwisting, vanwege de aard en omvang van het gevorderd bedrag en de gegevens die ten grondslag zijn gelegd aan de berekening daarvan, in deze zaak niet voldoende voorgelicht en in staat om binnen de kaders van een strafproces een gedegen beslissing te nemen. Het rapport van het rekenkundig bureau biedt daartoe onvoldoende inzicht, toelichting en informatie, bijvoorbeeld over de reden dat alleen het bedrag van de (eerste pagina van de) aangifte inkomstenbelasting 2018 ten grondslag is gelegd aan de berekening. Het hof stelt vast dat aan de hand van de door de benadeelde partij aangeleverde gegevens niet tot een meer objectiveerbare benadering van de inkomensgegevens kan worden gekomen. Het hof kan dan ook evenmin een gemotiveerde, verantwoorde schatting maken van een in elk geval toewijsbaar bedrag. De suggestie van de gemachtigde van de benadeelde partij, om daartoe desnoods uit te gaan van (een deel van) het minimuminkomen biedt geen soelaas omdat ook dat neerkomt op in het duister tasten. In de civiele rechtspraktijk wordt in dergelijke gevallen doorgaans hetzij door partijen onderling overeenstemming bereikt over de uitgangspunten voor de berekening, hetzij door de rechter vaststellingen gedaan na een gedegen partijdebat. Daarvan is hier geen sprake. Volgt niet-ontvankelijkheid ten aanzien van deze schadepost.

Strafrecht. Veroordeling voor poging tot doodslag door onder meer met kracht tegen het hoofd van het slachtoffer te schoppen. Het slachtoffer vordert € 75.000 aan immateriële schadevergoeding. Naar het oordeel van het hof is voldoende aannemelijk dat de benadeelde partij immateriële schade heeft geleden en dat deze schade een rechtstreeks gevolg is van het primair bewezen verklaarde. De hoogte van de vordering is op de terechtzitting van het hof niet betwist door de verdediging. Het hof zal de hoogte van de schadevergoeding naar redelijkheid en billijkheid vaststellen op een bedrag van € 30.000. Hierbij is rekening gehouden met de aard en de ernst van het bewezen verklaarde feit, de aard en de ernst van de gevolgen daarvan voor de benadeelde partij en de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend. Het hof wijst ook materiële schade toe. Ten aanzien van de reiskosten van de ouders van de benadeelde partij is het hof van oordeel dat deze kosten geen schade voor de benadeelde partij zelf zijn en dus ook niet onder de noemer ‘verplaatste schade’ door de benadeelde partij van verdachte gevorderd kunnen worden. Het hof zal deze schadeposten daarom afwijzen.