De klacht gaat over de schade- en klachtafhandeling door een verzekeraar. Schaderegeling bij low-impactaanrijding. Niet staat ter discussie dat de verzekeraar tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld door tijdens de afwikkeling van de schade van klaagster gedurende ruim anderhalf jaar geen voorschot beschikbaar te stellen. Tijdens de zitting heeft de verzekeraar ten aanzien van het uitblijven van bevoorschotting toegelicht dat zij een strikt beleid heeft gevoerd bij low-impactaanrijdingen en dat dit beleid is aangepast. Verzekeraar heeft tijdens de zitting erkend dat het niet juist is om bij het doen van een regelingsvoorstel wel vervolgonderzoek aan te kondigen voor het geval het voorstel niet wordt geaccepteerd, maar daarbij niet te vermelden dat zolang de discussie tussen partijen loopt, recht op bevoorschotting bestaat. Aangeslotene heeft toegezegd een en ander intern te zullen bespreken. Op grond hiervan houdt de Tuchtraad rekening met de mogelijkheid dat de zaak van klaagster niet op zichzelf staat. De Tuchtraad is er nog niet van overtuigd dat het beleid van aangeslotene met betrekking tot klachtbehandelingen en bij low-impactaanrijdingen inmiddels afdoende is verbeterd. Gelet op de door de verzekeraar beloofde verbetering ten aanzien van de bevoorschotting bij een low-impactaanrijding laat de Tuchtraad het op dit moment bij een waarschuwing aan de verzekeraar voor het in strijd met de GBL achterwege blijven van bevoorschotting aan klaagster. De Tuchtraad zal een jaar na deze uitspraak informatie bij verzekeraar inwinnen over de schadebehandeling bij low-impactaanrijdingen en over de klachtbehandeling.

Tuchtklacht. Medische aansprakelijkheid. Diverse ongegronde klachten waaronder het niet binnen drie maanden innemen van een onderbouwd standpunt en het niet werken conform het protocol Verzekeraars en Criminaliteit. Indirecte toetsing aan GBL en GOMA.

Medische behandelingsovereenkomst. Complicaties ontstaan door gebruik van ‘Miragelplombe’ bij oogoperatie. Vraag of sprake is van tekortkoming indien een zaak is gebruikt die ten tijde van de behandeling ‘state of the art’ is maar op grond van later opgekomen medische inzichten niet geschikt wordt bevonden. De Hoge Raad oordeelt dat indien bij een geneeskundige behandeling een zaak in het lichaam van de patiënt wordt aangebracht die ten tijde van de behandeling ‘state of the art’ is, het enkele feit dat de zaak op grond van naderhand opgekomen medische inzichten naar haar aard niet langer geschikt wordt bevonden voor de desbetreffende behandeling, niet meebrengt dat het gebruik van die zaak als een tekortkoming moet worden aangemerkt. Aan toepassing van artikel 6:77 BW wordt in dat geval dus niet toegekomen.

Medische behandelingsovereenkomst. Het plaatsen van een PIP-implantaat dat industriële siliconen bevatte, levert een tekortkoming op in de nakoming van de desbetreffende geneeskundige behandelingsovereenkomst. Die tekortkoming kan echter aan de hulpverlener, of ingevolge de centrale aansprakelijkheid van artikel 7:462 lid 1 BW, aan het ziekenhuis, niet worden toegerekend, zodat geen aansprakelijkheid bestaat.

Een regresvordering als bedoeld in artikel 7:961 lid 3 BW ontstaat op het moment dat een verzekeraar de schade aan de verzekerde vergoedt voor meer dan zijn deel. De vijfjarige verjaringstermijn van artikel 3:310 lid 1 BW vangt voor een regresvordering als bedoeld in artikel 7:961 lid 3 BW dan ook niet eerder aan dan op de dag na die waarop de desbetreffende verzekeraar de schade aan de verzekerde heeft vergoed voor meer dan zijn deel.