In deze zaak is de vraag aan de orde of bij de schadebegroting rekening mag worden gehouden met inkomsten die de benadeelde voor de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis ontving en waarover ten onrechte geen belastingen en premies zijn afgedragen (zwart werk). Bij de begroting van de omvang van schade door verminderd arbeidsvermogen kan – voor zover het gaat om werkzaamheden waarvan het verrichten als zodanig rechtmatig is – rekening worden gehouden met inkomsten uit zwart werk van de benadeelde in de periode vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis. Dat de benadeelde vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis dergelijke inkomsten had, duidt immers erop dat de benadeelde door arbeid inkomen kon verwerven, en zegt dus iets over zijn op dat moment bestaande arbeidsvermogen. Indien de benadeelde vóór de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis inkomsten had uit zwart werk waarvan het verrichten als zodanig rechtmatig is, dient te worden beoordeeld of, en zo ja, in welke omvang de benadeelde in de hypothetische situatie deze werkzaamheden zou hebben verricht, dan wel ter vervanging daarvan andere werkzaamheden zou hebben verricht, en welk netto-inkomen, na inhouding of afdracht van de verschuldigde belasting en premie, de benadeelde met de hiervoor bedoelde werkzaamheden zou hebben ontvangen. De klachten falen. De Hoge Raad verwerpt het cassatieberoep (art. 81 RO).

In tussenvonnis heeft de kantonrechter geoordeeld dat de benadeelde recht heeft op een schadevergoeding over de jaren 2009 tot augustus 2022. De schadeposten met betrekking tot eigen risico, de kosten van het opvragen van medische info en de immateriële schade zijn al vastgesteld in het tussenvonnis. In dit vonnis zullen het verlies van verdienvermogen, de pensioenschade en de kosten van hulp door de zus van eiser worden vastgesteld. De kantonrechter stelt schattenderwijs de begeleiding voor doktersbezoeken en de bezoeken aan de uitkeringsinstanties vast op gemiddeld 4 uur per maand over de periode van 2009 tot 2016.

Strafrecht. Arrest na terugwijzing Hoge Raad. Het hof beslist opnieuw omtrent de vordering van een van benadeelde partijen. Verdachte is veroordeeld voor het in vereniging plegen van een diefstal/afpersing met veel geweld en bedreiging met geweld. Volgens het hof is verdachte hoofdelijk aansprakelijk ex artikel 6:166 BW. Beoordeling van verschillende gevorderde schadeposten, waaronder verlies van arbeidsvermogen en immateriële schadevergoeding. Vergoeding van immateriële schade wordt toegewezen voor een bedrag van € 20.000, nu de benadeelde partij zwaar lichamelijk letsel heeft opgelopen, ernstig is aangetast in zijn veiligheidsgevoel en zware gevolgen heeft ondervonden in de mogelijkheid tot beroepsuitoefening.

Verkeersongeval met meerdere slachtoffers. De aansprakelijkheid is door de verzekeraar van de schadeveroorzakende partij erkend. De vraag is of en zo ja, hoe hoog de schade is die als gevolg van het ongeval is geleden. De automobilist stelt dat hij als gevolg van de door het ongeval opgelopen letsels en pijnklachten is beperkt in het verrichten van activiteiten en vordert verschillende schadeposten: verlies van arbeidsvermogen, studievertraging, vervangend transport en immateriële schade. Het gerecht wijst de gevorderde schadeposten gedeeltelijk toe.

Verkeersongeval door achteropaanrijding. De kern van dit geschil is de vraag of de beperkingen van de achterop aangereden automobiliste tot blijvende arbeidsongeschiktheid hebben geleid. De rechtbank oordeelt dat dit niet het geval is. Tot een bepaalde periode heeft de automobiliste arbeidsvermogensschade geleden. Daarnaast heeft zij ook schade geleden wegens benodigde huishoudelijke hulp, verlies aan zelfwerkzaamheden en overige materiële schade. De verzekeraar moet nog een aanvullend bedrag aan schadevergoeding en smartengeld van ruim € 20.000 vergoeden. Ook moet de verzekeraar een bedrag aan BGK voldoen.

Verkeersongeval met reeds erkende aansprakelijkheid. Partijen twisten over de hoogte van de schade voor een vervangend vervoermiddel, het verlies aan arbeidsvermogen en het smartengeld. Het gerecht oordeelt dat de automobilist nog recht heeft op een aanvullende vergoeding voor een vervangend vervoermiddel. Wat betreft het verlies aan arbeidsvermogen komt het gerecht tot de conclusie dat er geen grond is voor toekenning van meer schadevergoeding, nu de automobilist na deze periode arbeidsgeschikt was. De verzekeraar dient hooguit op basis van het juiste maandsalaris nog een aanvullende vergoeding wegens verlies aan arbeidsvermogen te betalen. Het reeds uitgekeerde bedrag aan smartengeld acht het gerecht afdoende ter genoegdoening van het aan de automobilist toegebrachte leed.

Verkeersongeval tussen fietser en bromfietser, als gevolg waarvan de fietser gewond is geraakt. In geschil is de benadering van het inkomen zonder ongeval en de vraag of benadeelde partij de schadebeperkingsplicht heeft geschonden door zijn verdienvermogen niet te benutten. Het hof is van oordeel dat de keuze van de benadeelde om geen werk meer te zoeken een tweemaal zo hoge bijdrage heeft geleverd aan het negatieve verschil tussen feitelijke en theoretische verdiencapaciteit als de aan de verzekeraar toe te rekenen omstandigheden. Op grond van de causale verdeling is een ‘eigen schuld’-percentage van 66,67% op zijn plaats. Het hof ziet reden voor een billijkheidscorrectie tot 50% vanwege de uiteenlopende ernst van de gemaakte fouten. Enerzijds valt de benadeelde gezien zijn psychische problematiek een minder groot verwijt te maken van zijn onjuiste keuze en anderzijds valt het de verzekeraar als professionele partij aan te rekenen dat zij (nadat zij eerst vier jaar had geprocedeerd over de aansprakelijkheid en nadat vervolgens na vier jaar nog steeds geen regeling was bereikt) geen concrete stappen heeft ondernomen om te onderzoeken of de schade van de benadeelde niet kon worden beperkt. Anders dan de rechtbank, komt het hof tot het oordeel dat mogelijk wel schade wegens verlies van verdienvermogen is geleden en geleden zal worden. Het hof benoemt een rekenkundige.

Schadestaatprocedure. Beoordeling van diverse schadeposten in een letselschadezaak met ernstig (hersen)letsel door een medische fout. Als gevolg van de medische fout is de benadeelde blijvend rolstoelafhankelijk en voor zorg en begeleiding volledig afhankelijk van derden. Partijen hebben een verschil van inzicht over de aard en omvang van verschillende schadeposten. Het hoger beroep door zowel de benadeelde als het ziekenhuis slaagt deels. Wat betreft de schadepost ‘smartengeld’ acht het hof de toegekende € 95.000 door de rechtbank te mager. Nu niet alleen sprake is van lichamelijk letsel, maar ook van vertraagd denken en spreken, alsmede het feit dat de benadeelde zich volledig van zijn situatie bewust is, acht het hof een vergoeding van € 140.000 billijk.

Twee afzonderlijke geweldsincidenten tussen twee vrienden monden uit in twee strafrechtelijke veroordelingen. Vriend 1 is veroordeeld voor een poging tot zware mishandeling van vriend 2. Twee jaar later wordt vriend 2 veroordeeld voor een poging doodslag van vriend 1. In hoger beroep richten de grieven zich tegen over en weer deels toe en deels afgewezen vorderingen van zowel materiële als immateriële schadevergoeding. Het hof bekrachtigt het vonnis van de kantonrechter. Beroep op verjaring afgewezen met verwijzing naar artikel 3:310 lid 4 BW. Een civielrechtelijke vordering verjaart pas als het recht tot strafvordering is verjaard (verlengde verjaringstermijn) en niet als om andere redenen (zoals een onherroepelijke veroordeling) het recht tot strafvordering vervalt. Ratio: betere bescherming slachtoffers van een misdrijf.

Namens het slachtoffer wordt vergoeding van de schade gevorderd die hij als gevolg van een verkeersongeval in 1999 (op 11-jarige leeftijd) heeft geleden en nog zal lijden. De schade bestaat uit materiële schade, waaronder schade door verlies van arbeidsvermogen, en immateriële schade. Over de hoogte van de materiële schadevergoeding anders dan verlies van arbeidsvermogen zijn partijen het eens en de rechtbank beslist in dit vonnis over de hoogte van de immateriële schade. Met betrekking tot de schade wegens verlies van arbeidsvermogen beslist de rechtbank in dit vonnis dat voor de begroting van deze schade als uitgangspunt moet worden gehanteerd de NRL-indicateur Jonggehandicapten op mbo-niveau op basis van een inkomen als ondernemer. Verder beslist de rechtbank dat met de bespaarde kosten voor levensonderhoud in het kader van voordeelstoerekening rekening moet worden gehouden bij de bepaling van de hoogte van het verlies van arbeidsvermogen. De rechtbank wijst € 200.000 aan immateriële schadevergoeding toe. Het smartengeld wordt begroot naar het moment van begroting, waarbij de wettelijke rente wordt toegewezen vanaf de eerstdienende dag. De curator krijgt nog de gelegenheid om schriftelijk aan de rechtbank kenbaar te maken of hij nog steeds de schade wenst af te wikkelen met betaling van een som ineens of dat hij de schade nu wellicht toch periodiek wenst af te wikkelen.